مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب «تفسير اولي النهي لقوله تعالي الرحمن علي العرش استوي» اثر یکی از علمای اسلام به نام شیخ سلیم علوان است که در رد عقیده تکفیری ها در مورد صفات خداوند به رشته تحریر درآمده است. در این کتاب آیه مبارکه (الرحمن علی العرش استوی) مورد کنکاش علمی قرار گرفته است که آیا دلیل بر جسمانیت خداوند متعال هست یا نه؟ این کتاب به بسیاری از شبهات در این باره پاسخ داده است که به برخی از موضوعات و عناوین موجود در کتاب اشاره می شود. ائمه اربعه متفق بر تنزیه خداوند از استوا هستند معنای استوای در لغت و اصطلاح مسلک علما در تاویل آیه شریفه معنای گفته مالک بن انس در مورد آیه مذکور بیان معنای (ان الله بائن من خلقه) وهابیون می گویند صفات خداوند مخلوق هستند نقد و بررسی نوزده شبهه وهابیت در این موضوع

فدک، نوشته سید جاسم هاتو موسوی، کتابی است در جهت پاسخ به شبهاتی که «احسان الهی ظهیر» نویسنده وهابی پاکستانی در کتاب الشيعة و أهل‌البيت(ع) درباره موضوع فدک وارد کرده است. این کتاب به زبان عربی، در زمان معاصر و در یک جلد به نگارش درآمده است. نگارنده در مقدمه اشاره می‌کند به اینکه وهابیت که با آراء ابن تیمیه آغاز شده و محمد بن عبدالوهاب آن را گسترش داد، هنوز هم کسانی را می‌پروراند که همچون اسلاف خویش همه را کافر بدانند و برای هیچ مسلمانی حرمتی قائل نشوند. یکی از این وهابیان، احسان الهی ظهیر، نویسنده وهابی پاکستانی است که به تعصب در عقاید وهابیت شهرت دارد. او برای فتنه در عالم اسلام دست به تألیفاتی زد که بیشتر آن‌ها در رد شیعه است و از جمله آن‌ها می‌توان به «الشيعة و السنة»، «الشيعة و أهل‌البيت»، «الشيعة و التشيع»، «الشيعة و القرآن»، «الإسماعيلية»، «البابية»، «القاديانية»، «البهائية»، «الباطنية»، «التصوف» و غیره اشاره کرد. این کتاب‌ها به‌قدری انحراف دارد که برخی از متفکرین از اهل سنت در نقد و رد آنها دست‌به‌قلم شده‌اند. این نویسنده وهابی که در کتاب‌های خود به‌هیچ‌وجه جانب آداب اسلامی، دوری از تعصب و تمسک به اخلاق را رعایت نکرده است، خصوصاً در کتاب «الشيعه و أهل‌البيت(ع)» که از روش تحقیق در مسائل اختلافی به‌کلی خارج ‌شده و هیچ ارزشی برای کتاب باقی نگذاشته است؛ خصوصاً در موضوع فدک که در آن، صورت حقیقت را بسیار دور از واقع نشان داده است. مدخل این کتاب با عنوان «أموال الدولة الإسلامية» آغاز شده است. مؤلف در این مدخل ابتدا از اهمیت منابع مالی دولت اسلامی و اهتمام شارع مقدس به تعیین تکلیف این منابع به نفع جامعه اسلامی و صرف آن‌ها در جهت مصالح کلی نظام اسلامی سخن می‌گوید. از جمله منابع مزبور انفال، فیء، غنائم جنگی و صدقات پیامبر اکرم(ص) است که برای هرکدام، یک حکم خاص و واضحی در شرع اسلام وجود دارد. فدک از نظر تمام صاحب‌نظران جهان اسلام از جمله اموالی است که تماماً مختص به رسول اکرم(ص) بود و در مالکیت آن هیچ شخص یا گروهی شراکت نداشتد و در اثبات آن هیچ اختلافی بین شیعه و سنی وجود ندارد. به اجماع علمای شیعه حضرت رسول اکرم(ص) فدک را به دختر گرامی‌اش حضرت فاطمه زهرا(س) هدیه کردند و بدین ترتیب از ملکیت حضرت خارج شده و داخل در ملک حضرت زهرا(س) گردید. فصل اول کتاب با عنوان «إرث الأنبياء في النصوص الشيعية و تاريخية فدك» شامل دو مبحث: «السير التاريخي لفدك» و «عدم وراثة الأنبياء(ع) في المرويات الشيعية» می‌شود. نویسنده در مبحث اول این فصل به سیر اتفاقات و تبادلاتی در مورد فدک اشاره می‌کند؛ در مرحله اول ابوبکر فدک را از اهل‌بیت(ع) ظالمانه غصب کرد. در مرحله بعد عمر آن را به اهل‌بیت(ع) بازگرداند؛ البته از باب نظارت نه اینکه ارث ایشان باشد. سپس عثمان دگرباره آن را پس گرفت و به مروان سپرد و پس از آن یک‌به‌یک بین خلفای بنی امیه دست‌به‌دست شد. در زمان خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) فدک به اهل‌بیت(ع) بازگردانده نشد. ایشان در مورد این عدم بازگشت فرمودند: ما اهل‌بیت(ع) چیزی را که به ظلم از ما گرفته ‌شده باشد، پس نمی‌گیریم. در مبحث دوم این فصل، نگارنده به آن ‌دسته از روایاتی می‌پردازد که در آن‌ها اشاره شده به اینکه انبیا(ع) چیزی از خود به ارث نمی‌گذارند و تنها میراث انبیا(ع) علم و احادیث ایشان است. مؤلف در پاسخ بیان می‌دارد که این احادیث دلالت بر این نمی‌کند که انبیا از خود ارث مالی به‌جا نمی‌گذارند، بلکه منظور این است که هم و غم ایشان جمع مال و ثروت نبوده، بلکه تمام تلاششان ترویج بیش از پیش علم و معنویت بوده است. مؤلف در ادامه به ذکر شواهدی بر این ادعا می‌پردازد. «النحلة و الإرث»، عنوان فصل دوم کتاب است. در این فصل، دو مبحث: «فدك نحلة الرسول(ع) لفاطمة(س)»، «مطالبة الزاهراء(س) بإرثها» مطرح شده است. در مبحث اول، مؤلف بیان می‌دارد که بخشش فدک از طرف رسول اکرم(ص) به فاطمه زهرا(س) بین علمای شیعه امری مسلم است و در این راستا به ذکر ادله متقن روایی و شواهد تاریخی می‌پردازد که دلالت بر قطعیت این تملیک از جانب رسول اکرم(ص) دارد. در مبحث دوم، مؤلف دعوای مابین ابوبکر و حضرت زهرا(س) در موضوع فدک را بیان می‌کند و درباره اینکه حضرت زهرا(س) ارث خود را از ابوبکر مطالبه می‌کند مفصلا توضیح می‌دهد و در ادامه به شبهات و ادعاهای واهی که از طرف اهل سنت در این زمینه وارد شده است به‌تفصیل پاسخ می‌گوید. فصل سوم با عنوان «مناقشة استدلال أبي‌بکر بحديث «لا نوّرث» علی عدم الإرث» مشتمل است بر یک «تمهید» که در آن نگارنده نخست به طرح و رد برخی از احادیث صحیحین پرداخته، با این استدلال که برخی از این احادیث مطابقت با حقایق و مسلمات دینی و تاریخی نداشته و علمای زیادی در طول تاریخ به رد آن‌ها پرداخته‌ و به ‌مقتضای آن‌ها عمل نکرده‌اند. سپس تردید خود را به حدیث‌ «لا نورث» کشانده و بیان می‌دارد که از جمله شواهد بی‌اساس بودن این روایت آن است که چرا پیامبر اکرم(ص) نزدیکان خویش را که محل ابتلای مفاد این روایت هستند، بر آن مطلع نکردند و اینکه چرا امیرالمؤمنین علی(ع) و عباس مخالف مفاد این حدیث عمل کردند. ضمن اینکه این حدیث مخالفت صریح با قرآن کریم دارد؛ آنجایی که قرآن تصریح به ارث بردن بعضی از انبیا از بعضی دیگر دارد، مثل آیه 6 از سوریه مریم و آیه 16 از سوره نمل. در ادامه مؤلف به نقل و نقد قرائنی که اهل سنت برای اثبات اینکه در آیات مزبور، مراد از ارث غیر از مال است، پرداخته است.

کتاب الإعلام بفتاوی أئمة الإسلام حول مولده علیه الصلاة و السلام بقلم السید محمد بن علوی المالکی الحسنی به رشته تحریر درآمده است. وهابیّون برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام ولادت نبیّ اکرم (ص) را که شعرا و مداحان به مدح حضرت پرداخته را به جشن و شادی یهود و نصارا تشبیه می کنند و آن را بدعت و حرام می دانند. ابن تیمیّه برگزاری چنین مراسمی را بی پایه و اساس و بدون سابقه و ریشه تاریخی دانسته و آن را به مراسم جشن یهود و نصارا تشبیه کرده است. و حال این که إحتفال به میلاد نبیّ اکرم (ص) یکی از قضایای مهم مسلمین محسوب می شود. مؤلف درصدد برآمده تا به تبیین و تشریح این قضیه مهم از دیدگاه علمای اسلامی بپردازد و فتاوای آنان را در این موضوع بیان دارد و جواز این عمل حسنه را به اثبات برساند. این کتاب شامل مقدمه و شصت و دو مبحث می باشد. بعضی مباحث عبارتند از: آیا برگزاری جشن به سبب میلاد نبیّ اکرم (ص) واجب است؟، معرفی اولین کسی که برای میلاد نبیّ اکرم (ص) جشن برگزار نمود، قول ابن حجر العسقلانی، قول جلال الدین السیوطی، قول شمس الدین ابن الجزری، قول ابن ناصرالدین الدمشقی، آیا شرط است که برگزاری جشن برای نبیّ اکرم (ص) به گرفتن روزه باشد؟، ادلّه جواز جشن در میلاد نبیّ اکرم (ص)، رأی و نظر ابن تیمیّه در میلاد نبیّ اکرم (ص)، مفهوم میلاد نبیّ اکرم (ص) در نظر مؤلف، قیام برای برگزاری میلاد نبیّ اکرم (ص)، موافقت علما برای قیام و برگزاری میلاد نبیّ اکرم (ص) و بیان وجوه آن، بدعتهای میلاد نبیّ اکرم (ص)، شبهات ساقطه، اقوال علما و بزرگان اهل سنت در برگزاری جشن به سبب میلاد نبیّ اکرم (ص)، قصّه آزادی ثُوَیبه کنیز أبولهب، در ادامه کتاب دفع بعض الاعتراضات عل کتاب حول الاحتفال بذکری المولد بقلم السید یوسف هاشم الرفاعی، و کتاب الهدی التام فی موارد المولد النبوی و ما اعتید فیه من القیام بقلم محمد علی بن حسین المالکی، وکتاب هل نحتفل؟ فتوی مرکز الدعوة و الإرشاد التابع سابقاً بقلم عبدالعزیز بن عبدالله بن باز، می پردازد. مؤلف بعد از بررسی آراء و أقوال علمای بزرگ اهل سنت و فتاواهای آنان در رابطه با برگزاری جشن و إحتفال در ولادت نبیّ اکرم (ص) به این نتیجه رسیده است که با توجه به فتاوای علمای بزرگ و سرشناس مسئله إحتفال به ولادت نبیّ اکرم (ص) در بین مسلمین اختلافی بوده ولی تعداد کثیری از علمای اهل سنت حکم جواز إحتفال در میلاد حضرت را داده اند.

کتاب فتن التکفیریین توسط دکتر بسام الصباغ به رشته تحریر درآمده است. در عصر ما ادعاهای زیادی از کشورهای اسلامی و غیر اسلامی شنیده می شود که ندای اسلام و بازگشت به اسلام را می دهد. بعضی از این ادعاها مردم را به مبارزه با منکر بوسیله سلاح و تکفیر و تفسیق دعوت می کند که این گروه چهره اسلام را نیز خراب کرده چرا که در این زمانه جهانیان میل به اسلام دارند اما با وجود این گروه یاد خوارج می افتند که تکفیر و قتل به وسیله آنها در تاریخ اسلام آغاز شد. نویسنده در این کتاب به بیان بعضی از افکار این جماعت و خطرات آنها برای اسلام و امت اسلامی و راه درمان می پردازد و بیان می کند که اسلوب دعوت به خدا گفتگو و تعاون و نصیحت می باشد. مطالب این کتاب در 8 مبحث تقسیم بندی شده است. نویسنده ابتدا به بیان جماعات تکفیری در کشورهای عربی معاصر و تاریخ تکفیر می پردازد. در ادامه جماعت اخوان المسلمین و تاریخچه تاسیس این جماعت را بیان می کند. مطلب بعدی مورد اشاره نویسنده بیان مشهور ترین جماعات تندرو مسلح می باشد مانند جماعت المسلمین و جماعت جهاد. در انتها نویسنده به افغانستان و موضوع طالبان و القاعده و همچنین سازمان فتح الاسلام و جند الشام و تاریخچه این دو اشاره می کند. در پایان نویسنده نتیجه می گیرد که فقهای اسلام اجماع دارند بر اینکه هر کسی که شهادتین را بگوید خون و مالش محترم می شود و تکفیر وی جایز نیست اما برخی از گروه های تندرو مانند وهابیت برای دعوت به اسلام به جای تفکیر سلاح تکفیر برداشته و حکم به کفر امت اسلامی می کنند.