جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: گریگوری پالاماس، عیسیکاست و جنجال‌گرای یونانی قرن چهاردهمی، چنان با موفقیت به عنوان «دیگری» در گفتمان الهیات غرب انتخاب شده است که به سختی می‌توان شنوایی دلسوزانه برای او به دست آورد. در بخش اول این کتاب، نورمن راسل دریافت تاریخی تفکر پالامی را در ارتدکس و غرب بررسی می‌کند و بررسی می‌کند که چگونه «پالامیسم» در اوایل قرن بیستم توسط الهی‌دانان غربی و شرقی (عمدتاً مارتین جوگی و جان میندورف) ساخته شد. ) برای مقاصد جدلی یا عذرخواهی. راسل استدلال می کند که ما باید پشت این ساختارهای ایدئولوژیک حرکت کنیم تا درک درستی از آموزه گریگوری پالاماس به دست آوریم. رابرت سینکویچ در بررسی اخیر خود در مورد بورسیه Palamite خاطرنشان کرد که اکنون زمان طرح سؤالات بزرگتر فرا رسیده است. بخش دوم کتاب با پیروی از خطوط فکری پالاماس در سه حوزه: رابطه او با سنت، فلسفه و الهیات او سعی در انجام این کار دارد. راسل نشان می دهد که تفکر پالامی، زمانی که از سوء تفاهم و ارائه نادرست رها شود، این پتانسیل را دارد که درک ما از ارتباط الهی-انسانی را غنی کند. این مطالعه به تغییر پارادایم پژوهش در مورد پالاماس کمک می‌کند و آن را به سمت نقطه‌ای سوق می‌دهد که در آن اندیشه‌های پالامی می‌توانند توسط الهی‌دانان معاصر غربی و شرقی بدون نیاز به اشتراک آنچه به عنوان «پالامیسم» تلقی می‌شود، مثمر ثمر استفاده کنند.