جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این رساله از طریق مطالعه دقیق کتاب متأخر امانوئل کانت، مذهب در مرزهای عقل صرف، عنصر سیاسی در دکترین دین کانت را روشن می کند و بنابراین به درک گسترده تری از فلسفه سیاسی او کمک می کند. فلسفه سیاسی دین کانت، علاوه بر بسط و جان بخشیدن به آموزه اخلاقی او، دین را به گونه ای تفسیر می کند که به ایمان مسیحی زمینه اخلاقی می بخشد که بهبود اجتماعی و سیاسی را ممکن می سازد و حتی عاملی برای آن خواهد بود. زندگی پایان نامه بر کلیت و ساختار دین در محدوده عقل صرف به عنوان یک کتاب تأکید می کند، زیرا آموزش کتاب با بیان آموزه آن تمام نمی شود، بلکه شامل واقعیت و نحوه بیان آن نیز می شود: خواننده می آموزد. با توجه به ساختار و لحن کتاب و همچنین به محتوا و استدلال بیان شده آن، به طور کامل از کانت. دین نه تنها مبنایی برای بازنگری پیشنهادی در اساس عقاید و اعمال دینی موجود، بلکه در کنار این، نقدی ویرانگر از آنها به‌ویژه از لحاظ اخلاقی فراهم می‌کند. اما این تنها نیمی از آن چیزی است که فلسفه سیاسی دین کانت را تشکیل می دهد. کانت از تحلیل فلسفی بافت اجتماعی-سیاسی دین فراتر می رود و در کنار این تلاش، ارائه سیاسی فلسفه را دنبال می کند که قصد دارد اضطراب خواننده را در مورد تنش بین فلسفه و زندگی سیاسی که به نفع جامعه است رها کند. طرفداران کلیسا-ایمان برای تشویق.

ترجمه ماشینی : مفهوم ذهنیت محدود مقوله ای است که کارکرد دارد به عنوان یک موضوع مرکزی و متحد کننده برای متفکران مختلف در داخل جنبش وجودی در واقع بینش انسان به عنوان موجودی که آزادی انضمامی-در-حدود-از جذب به هر هدفی فرار می کند یا نظام جهانی فرض اساسی است که از آن وجود فیلسوفان نقد رادیکال خود را از متافیزیک سنتی آغاز می کنند فکر. با این وجود، باید گفت که پیدایش این است دیدگاه انقلابی تا حد زیادی مدیون همان سنتی است که در آن وجود دارد مخالفت می کند. بنابراین فصل های اولیه این مطالعه به بررسی ریشه های مقوله در دکارت و کانت، با در نظر گرفتن وجود اصرار جدی که دیدگاه موضوع متناهی تجسم می یابد رابطه منفی حتی با مبانی تاریخی خودش. آی تی استدلال می شود که هم کوگیتو دکارتی و هم ماورایی کانت موضوع، مقدمات اگزیستانسیالیسم انتزاعی، هرچند ضروری است موضوع به طور مشخص موجود توجه معطوف به دکارت است و تحلیل کانت از روابط بین متناهی و بی نهایت، آزادی و عقل، عقل و ایمان، با نگاه به نمایش چگونه ظهور مفهوم موضوع متناهی تحقق می یابد احتمالات مشخصی که در این تحلیل‌ها نهفته است، در عین حال ارائه می‌شوند خود را به عنوان یک راه حل ریشه ای برای مشکلاتی که گزارش های متافیزیکی بیان می کند موضوع موجود تولید می کند، اما در اصل نمی تواند آدرس دهد

ترجمه ماشینی : این تز ریشه در نارضایتی از شیوه ای داشت که در آن فیلسوفانی که در این زمینه کار می کردند، مسئله دانش عینی - مسئله عینیت به طور کلی - در چارچوب کار نظری کانت مورد بحث و درک قرار گرفت. به طور خلاصه، به آثاری غیر از نقد عقل محض توجه بسیار کم شده است، یا زمانی که به آن پرداخته شده است، معمولاً زیر سایه حیرت انگیز نقد اول است. اکنون برای من روشن است که او نمی تواند تصویر کاملی از نظریه عینیت کانت را تنها از نقد اول درک کند. برای فلسفه و تئوری علم و نظریه پردازی علمی Y.ant، داستان نسبتاً متفاوتی را در مورد چیزها در خود، نامشروط ها و شرایط لازم و کافی برای عینیت بیان می کند. برای ارائه استدلالی متقن در دفاع از این تز، لازم بود تعدادی از آثار کانت را با جزئیات مرور کنیم و این به معنای نوشتن مقاله ای طولانی تر از آن چیزی است که در ابتدای شروع به نوشتن انتظار داشتم. در واقع، از زمانی که من شروع به کار کردم، نشریاتی منتشر شد که به برخی از موضوعاتی که من در مورد آنها بحث می‌کنم اشاره می‌کنند و اینها طبیعتاً راه‌های جایگزینی را برای برخورد با مشکلات مطرح شده پیشنهاد می‌کنند، اما در اکثر موارد، من متقاعد شده‌ام که لازم بود در مورد موضوعات مختلف بحث طولانی شود. اگر قرار بود تز اصلی من اصلاً قانع کننده باشد، جنبه های کل مشکل عینیت. در حالی که هیچ توهمی در مورد میزان پاسخگویی به مسائل اصلی عینیت ندارم، اما فکر می‌کنم که مسائل مربوط به عینیت در چارچوب نظری کانت بیش از آنچه که قبلاً به طور کلی درک شده است، وجود دارد. در این مقاله سعی کرده‌ام تا با توجه به نظریه‌های متافیزیکی مربوط به ماهیت واقعیت و جایگاه هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی در چنین نظریه‌هایی، به یک نتیجه کلی برسم. به سختی نیازی به گفتن اثری از این دست است که در طیف وسیعی از آثار کانت قرار دارد و سعی می‌کند خود را به بسیاری از موضوعات مختلف بپردازد تا بتواند در برخی از مسائل مهم و مهم آن بهتر بیان کند. یک نوع کلی تر، مدیون بسیاری از نویسندگانی است که در حوزه موضوعی یا پیرامون آن نوشته اند. این واقعیت که من تمام ارجاعات به مطالب ثانویه را به یادداشت‌ها واگذار کرده‌ام، به معنای پنهان کردن این بدهی نیست، بلکه برای ایجاد متنی بی‌نظم است. بدهی های فکری من زیاد است و هیچ مکتب یا گروهی از متفکران نمی توانند آنها را نمایندگی کنند. من تا حد زیادی مدیون کار بوچدال، پاتنم، سلرز و سیلبر هستم که شاید بتوان گفت که همه آنها نماینده دیدگاه فلسفی هستند که بر اساس آن مسائل فلسفی تنها زمانی که در زمینه حوزه های مشکل مرتبط در نظر گرفته شوند به درستی درک و روشن می شوند. به هر حال، از این قبیل من سود زیادی برده ام. بسیاری از افراد دیگر هستند که کارشان در مورد کانتی و مسائل مربوط به آن، درک من را از دشواری‌های موجود در موضوعی مانند مشکل عینیت بیشتر کرده است و سعی می‌کنم هر زمان که مناسب باشد در یادداشت‌های متن، این قدردانی را تصدیق کنم

ترجمه ماشینی : تز حاضر انگیزه اصلی خود را از این اعتقاد نویسنده می گیرد که فلسفه آلمانی "گوتزیت" نشان دهنده اوج بینش و دستاورد متافیزیکی است که با شکوفایی اولیه تفکر فلسفی اروپایی در عصر افلاطون و ارسطو قابل مقایسه است. تا همین اواخر، مد بود که کانت و هگل را دو «غول» این شکوفایی دوم بدانیم و فیلسوفان دیگری مانند فیشته و شلینگ را به نقش شخصیت‌های پشتیبان بسپاریم. با این حال، در سال‌های اخیر، تلاش‌های پیشگام دانشمندانی مانند والتر شولز، به علاوه علاقه‌ای که فیلسوفان مدرن مانند مارتین هایدگر نشان داده‌اند، توجه را به اعماق فلسفه شلینگ جلب کرده است که توسط نمایندگان برجسته فلسفه ایدئالیستی نادیده گرفته شده بود. به دلیل همدردی آنها با عقاید کانت و/یا هگل. علاوه بر این، باز هم تا حدی به دلیل بینش هایدگر، این درک در میان دایره های روزافزون ایجاد شده است که فردریش هولدرلین نیز یکی از این غول های متافیزیک بوده است. آثار کاملاً فلسفی او از نظر تعداد و طول محدود است. با این حال، سهم او را نمی‌توان بر حسب کمیت اندازه‌گیری کرد: من معتقدم، و سعی کرده‌ام در کار حاضر نشان دهم که این بینش و الهام اولیه او بود که اساس همه کارهای شلینگ را در اواخر دهه 1790 تشکیل داد. در این فرآیند، من اندیشه هولدرلین را به آنچه که به عنوان ریشه های آن می بینم دنبال کرده ام: ایده های پیشسوکراتیک، افلاطون اولیه و سومین «کریتیک» کانت.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه ادعا می کنم که میشل فوکو یک فیلسوف طرفدار روشنگری است. من استدلال می‌کنم که تاریخ انتقادی اندیشه او حالتی از خودمختاری در اندیشه و عمل را پرورش می‌دهد که نشان‌دهنده یک مفهوم کانتی از بلوغ است. بعلاوه، من ادعا می‌کنم که چون او مسیر نیچه‌ای را به سوی روشنگری دنبال می‌کند، شرح آزادی فوکو از نقد او از اینکه ما هستیم ناشی می‌شود، که شامل رد محدودیت‌های تجربی اومانیسم است. در عین حال، و شاید مهم‌تر از همه، من همچنین پیشنهاد می‌کنم که فوکو یک مفهوم پساانسان‌گرایانه از تناهی و هستی را بیان می‌کند. برای شروع، من نشان می‌دهم که در مسیر انسان‌گرایی به سوی رشد، که توسط روسو، کانت و هگل پایه‌گذاری شده و در حال حاضر توسط رالز و تیلور حمایت می‌شود، فلسفه‌ای از سوژه خودمختار که خواهان خودشکوفایی از طریق بازشناسی است، مقدم بر نقد معرفت‌شناختی و سیاسی است. محورهای تجربی عینی، هنجاری و ذهنی اومانیسم را ایجاد می کند. بر اساس نقدهای باستان‌شناختی، تبارشناسی فوکو، و وقتی با هم کار می‌کنند، نقدهای تاریخی انتقادی از این شرایط امکان استقلال و بازشناسی، معتقدم که اومانیسم نمی‌تواند به ما بیاموزد چگونه آزادانه بیندیشیم یا عمل کنیم. -و اینکه شناخت اومانیسم از جهان و عدالت آن در سیاست مستلزم طرد محدود افراد متفاوت و تسلیم ذهنیت افراد عادی است. در پاسخ به ناپختگی که در قلب اومانیسم قرار دارد، نشان می‌دهم که فوکو باستان‌شناسی، تبارشناسی و تاریخ انتقادی را به کار می‌گیرد تا بدیل‌های پساانسان‌گرایانه و روشن‌گرانه خود را از جمله ساوویر، پووآر و اخلاق اخلاقی کشف کند. پس از اینکه او توضیحی از علت و معلول در علوم انسانی را از ساویار به روابط بین ساوآر و پووآر منتقل کرد، توضیح می‌دهم که چگونه فوکو اولاً نحوه اعمال پووآر توسط مکانیسم‌های تولیدی را بازبینی می‌کند که بدن را نظم می‌دهد و شهروند را تنظیم می‌کند، و ثانیاً ماهیت pouvoir که او آن را حکومتی بودن یا عمل شخص نسبت به اعمال دیگران توصیف می کند. او سپس آزادی را به عنوان نقطه مقابل pouvoir/savoir پس می‌زند، و من نشان می‌دهم که چگونه تاریخ انتقادی نشان می‌دهد که قبل از اینکه رابطه هرمنوتیکی با خود ولوچ در مرکز درک اومانیسم از هویت اخلاقی باشد، ذهنیت اخلاقی در دوران باستان شکل گرفته است. از طریق آزادی زاهدانه و آگونیستی که مبتنی بر رابطه عملی با خود است. فوکو از این به‌عنوان طرحی برای زمان حال استفاده می‌کند، که در آن یک وضعیت اخلاقی-سیاسی خودمختاری در اندیشه و عمل در برابر محدودیت‌های ما از pouvoir/savoir شکل می‌گیرد. بنابراین من ادعا می کنم که تصویر فوکو به عنوان یک فیلسوف ضد روشنگری، که چیزی جز نقد متعارف و آزادی غیراخلاقی ارائه نمی دهد، نمایانگر دیدگاه کسانی است که ضد اومانیسم برایشان شبیه ضدروشنگری است. این انتقادات با تزی که من در این پایان نامه تأیید می کنم، نادرست نشان داده می شوند، و آن این است که تاریخ انتقادی به منزله نقد، پس از آن یک هستی شناسی، یعنی هستی شناسی انتقادی فوکو، بلوغ ایجاد می کند و تقویتی را تأیید می کند که هم ضد و هم پسا اومانیسم است. .

ترجمه ماشینی : یک مشکل کلی در مورد رابطه وجود دارد بین اندیشه (زبان) و واقعیت: آیا زبان است (فکر) که (به طور مقوله ای) واقعیت را ساختار می دهد یا هست واقعیت منبع ساختارهای (مقوله ای) از زبان (فکر)؟ آیا زبان به سادگی منعکس کننده است ساختارهای طبقه ای جهان یا زبان است منبع آن ساختارهای طبقه بندی شده؟ در زمان های اخیر این مشکل به نفع رد شده است شرکت های تحلیلی بکرتر علت از این الگوی فرار احتمالاً از یک معین ناشی می شود، کاملاً دقیق نیست، خواندن مطالب بعدی ویتگنشتاین نوشته ها دلایل هر چه که باشد، علمای کانت دارند از این روش پیروی کردند، و این باعث شده است که آنها از بازی فرار کنند پایین آمدن، و حتی با بازیگوشی آموزه های کانت را تنظیم کرد در مورد چیزها به خودی خود، و نظریه او از ایده آلیسم ماورایی

ترجمه ماشینی : ارزش تعهد عمومی کانت در نوشته هایش در مورد دین تردید ناپذیر است. در اینجا او را می‌بینیم که تلاش شایسته‌ای برای جدا کردن صورت دین از جوهر آن، عنصر گذرا در آن از موجود انجام می‌دهد. اگرچه امروز راه حل او برای این مشکل را باید بسیار رضایت بخش ارزیابی کرد، و اگرچه او اغلب آنچه را که به نظر می رسد در اصل دین است غیرضروری یا مضر می داند، کانت در همراهی با دئیست های انگلیسی، حداقل بر این نکته تاکید می کند که مهم است. ایده ای که می توان در یک دین بین عناصر ضروری و غیر ضروری تمایز قائل شد. تحلیل او از شکل کلیسایی مسیحیت، آن گونه که او می بیند، علاوه بر این، با تأکیدی که به طور قابل توجهی با مواضع دین پرستانه هماهنگ است، بر دیدگاه های مذهبی خاصی که ارزش بی شک دارند، نتیجه می دهد. کانت در اعتراض به تمام اقتدارات بیرونی در قلمرو اعتقادات دینی، تقبیح هر گونه لب گویی به عنوان جایگزینی برای اطاعت درونی، و تأکید بر جنبه عملی دین، «دین زندگی خوب» را نه تنها ثابت می کند. اخلاص کامل خود را - او همچنین از این طریق خود را با صف طولانی اصلاح طلبان که برای سلامت معنوی هر جامعه دینی ضروری است، شناسایی می کند.

ترجمه ماشینی : نظریه کانت در مورد شر، که به طور کامل در دین او در مرزهای عقل صرف ارائه شده است، از زمانی که او برای اولین بار آن را ارائه کرد، پیوسته به اشتباه تفسیر شده است. در نتیجه، خوانندگان آن را آشفته‌ای از ناسازگاری‌ها و نابسامانی‌ها دانسته‌اند و از این رو سعی کرده‌اند آن را برای یک یا دو بینش استخراج کنند، آن را به‌کلی رد کرده‌اند، یا به دنبال توضیح این هستند که چگونه کانت می‌توانست اینقدر اشتباه کرده باشد. در این اثر، من تفسیری از نظریه شر کانت ارائه می‌دهم که آن را سازگار و قابل قبول می‌سازد. مشکل اصلی کانت با نظریه شر خود برای حل آن مشکل بداخلاقی عمدی است: چگونه کسی که تعهدات اخلاقی خود را بسیار مقتدرانه می‌بیند، می‌تواند به میل (و به همین دلیل مقصر) آنها را زیر پا بگذارد؟ پاسخ کانت این است که ما این کار را با افراط در «خیال‌پردازی‌های اخلاقی» مختلف انجام می‌دهیم - راه‌هایی برای درک مجدد قانون اخلاقی یا وضعیت فرد در رابطه با آن. با سرگرم کردن، به عنوان مثال، خیال پردازی مبنی بر اینکه فرد از دستورات قانون اخلاقی مستثنی است ("خیال استثنایی")، یا اینکه نمی تواند مطابق با آنها عمل کند ("ناامیدی")، یا اینکه فقط باید مطابق با استانداردهای جامعه عمل کرد. بیش از خواسته‌های اخلاقی ("خیال کفایت") - فرد خود را متقاعد می‌کند که وظیفه‌ای که قانون اخلاقی از او می‌خواهد فقط اختیاری است. خیال‌پردازی‌های اخلاقی تنها به دلیل وجود «میل به شر» در همه افراد جذاب است، که باعث می‌شود دستورات قانون اخلاقی کمتر معتبر به نظر برسند و در نتیجه امیال نفسانی فرد را تقویت می‌کنند. در نتیجه، خیال‌پردازی‌های اخلاقی از این طریق فوریت تعهدات اخلاقی را کاهش می‌دهند، و بنابراین ما را وسوسه می‌کنند که آنها را سرگرم کنیم. محققان کانت این توضیح از شرارت را نادیده گرفته‌اند، زیرا توجه خود را به دین محدود کرده‌اند، اثری که تفسیر عرفان آن در مورد شر وقتی از بافت بزرگتر تفکر کانت جدا شود، دشوار است. بررسی تفکر کانت در مورد غیراخلاقی از اواسط دهه 1780 تا اواخر دهه 1790 نشان می دهد که نگرانی اصلی کانت در مورد شر نه چندان ماهیت آن، بلکه همان امکان آن بود.

ترجمه ماشینی : من استدلال می کنم که نقد یک استعاره کانتی معرفت شناختی مهم برای خودآگاهی متعالی است. این ادعا پیچیده است و شامل دو گزاره پیشین است: (1) نظریه کانتی در مورد استعاره وجود دارد. (2) نقد چنین استعاره ای است. در فصل 1، من استدلال می‌کنم که نظریه‌پردازی در مورد استعاره بسیار متنوع است و نمی‌تواند چیزی جز پذیرش دلبخواه یک نظریه واحد را که می‌تواند در نقد به کار برد، اجازه دهد. اگر من چنین حرکتی انجام می‌دادم، می‌توانستم کانت را نادرست معرفی کنم. بنابراین، در فصل 2، من مستقیماً به نقد سوم کانت، به ویژه §49، روی می‌آورم و استدلال می‌کنم که نظریه ایده‌های زیبایی‌شناختی کانت، نظریه‌ای قابل قبول از استعاره است - معقول‌تر از نظریه او درباره ایده‌های نمادین به نمایش گذاشته شده، که به نظر من قیاس هستند. . دو ویژگی اصلی استعاره کانتی این است که به فرد اجازه می‌دهد تا دیدگاه‌های گوناگونی را اتخاذ کند که از آن‌ها می‌توان به ایده‌های عقلانی تأمل کرد یا فکر کرد، و آن چیزی که در ظرفیت پذیرش دیدگاه‌هایی برای این منظور گنجانده شده است، توانایی تفکر از هر دو جنبه خاص و جهانی است. دیدگاه ها – به عنوان مثال، ادعاهای ذهنی که اعتبار جهانی دارند. فصل سوم شامل این استدلال است که نقد یک استعاره کانتی است. این استدلال متکی بر موفقیت استدلال اصلی در فصل 2، همراه با تحلیل‌های ریشه‌شناختی و تاریخی-اجتماعی نقد به عنوان اتخاذ موضع است. این استدلال منجر به این ادعا می شود که نقد استعاره ای از خودآگاهی متعالی است. از آنجایی که نقد به مثابه استعاره کانتی نشان دهنده ظرفیت پذیرش دیدگاه های گوناگون برای تعمق در ماهیت و دامنه معرفت است، بلکه برای تلاش برای فشردن مرزهای معرفتی گذشته، باید ویژگی ذهنی را پیدا کنیم که منشأ آن است. آن ظرفیت در مورد تفسیر خودآگاهی متعالی به عنوان تنها ویژگی ذهن، نتیجه می‌گیرم که منبع نقد به عنوان یک استعاره کانتی است. از اینجا نتیجه می گیرد که نقد به عنوان یک استعاره کانتی دارای اهمیت معرفت شناختی است. به این دلیل که خودآگاهی متعالی باید در همه قضاوت ها پیش فرض باشد.