جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: ژرژ فلوروسکی مغز متفکر «بازگشت به پدران کلیسا» در الهیات ارتدکس قرن بیستم است. دیدگاه الهیاتی او - سنتز نوپاتریستی - به پارادایم اصلی الهیات ارتدوکس و معیار طلایی هویت ارتدوکس شرقی در غرب تبدیل شد. این مطالعه با تمرکز بر دوره اروپایی فلوروفسکی (1920-1948)، چگونگی تفسیر متحول فلوروفسکی از تفکر دینی روسی، به ویژه ولادیمیر سولوویوف و سرگیوس بولگاکف، را به رویکرد او نسبت به منابع پدری می پردازد. پل گاوریلیوک با در نظر گرفتن دقیق مبانی هستی شناختی، معرفت شناختی و کلیسایی خوانشی جدید از الهیات نوپاتریستی فلوروفسکی ارائه می دهد. تقابل الهیات نوپاتریستی فلوروفسکی با فلسفه‌های دینی «مدرنیستی» پاول فلورنسکی، سرگیوس بولگاکف و دیگر نمایندگان رنسانس مذهبی روسیه معمول است. Gavrilyuk استدلال می کند که روایت استاندارد الهیات ارتدکس قرن بیستم، بر اساس این قطب بندی، باید تجدید نظر شود. نویسنده تصاحب انتقادی فلوروفسکی را از مضامین اصلی رنسانس مذهبی روسیه، از جمله ضدیت های الهیاتی، معنای تاریخ، و ماهیت شخصیت نشان می دهد. ویژگی‌های متمایز الهیات نوپاتریستی فلوروفسکی - تمرکز مسیحی، «تجربه کلیسایی»، شخصیت‌گرایی، و «هلنیسم مسیحی» - به بهترین وجه در پس‌زمینه مشکل اصلی رنسانس قابل درک است. به طور خاص، نشان داده شده است که سوفیولوژی بولگاکف یک زیرمتن جدلی برای الهیات خلقت فلوروفسکی ارائه کرده است. استدلال می شود که استفاده از هنجار پدری در کاربرد الهیات مدرن روسیه نشان دهنده امضای الهیات فلوروفسکی است. این مطالعه با تکیه بر مطالب و مکاتبات آرشیوی منتشرنشده، نور جدیدی را بر جنبه‌هایی از حرفه فلوروفسکی مانند پیشینه خانوادگی، مشارکت او در جنبش اوراسیا، پایان‌نامه‌اش درباره الکساندر هرزن، سخنرانی‌هایش درباره ولادیمیر سولوویف، و مشارکت او در برادری بولگاکف می‌افکند. سنت سوفیا

ترجمه ماشینی: من به این سرمایه گذاری برای کشف اصطلاحات صحیح برای درک واقعیت از طریق منشور دو متکلم متمایز ارتدوکس روسی، پاول فلورنسکی (1882-1937) و سرگیوس بولگاکوف (1871-1944) نزدیک می شوم. لنزی که من عمدتاً برای آثار آنها به کار می‌برم، درک مربوط به کیهان‌شناسی، یعنی هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی است. بنابراین، من با گرنز موافقم که اصطلاح «اونتو-الهیات» را کنار بگذارد و معکوس را به عنوان یک الهیات تثلیثی معرفی کند. این امر پیوند صمیمی بین دانستن و بودن را ارج می نهد و از انشعاب بین وفاداری و عقلانیت جلوگیری می کند. متاتیس متاندیس، همین امر در مورد «اکو الهیات» نیز صدق می کند. این وارونگی انسان را به یاد هانس اورس فون بالتاسار می اندازد که مفهوم الهیات زیبایی شناسانه را با زیبایی شناسی الهیاتی مبادله کرد. برگرداندن این پرسش، گفت‌وگوی ما را با علوم پیش می‌برد، زیرا وجه مشترک گفتمان، ماهیت (آفرینش) است که از پیشینی تشخیص داده می‌شود (همانطور که همه شناخت‌ها انجام می‌دهند). به عبارت دیگر اصطلاح تئواکولوژی مطرح می شود. پیامدهای درون‌رشته‌ای و/یا میان‌رشته‌ای: مطالعه هدف، بوم‌شناختی نیست، بلکه استفاده غیرمعمول از اصطلاحات مربوط به گفتگوی علم و دین، با اشاره به نام‌گذاری بوم‌شناسی و الهیات است. همه اصطلاحات و جملات مشاهده‌ای مملو از تئوری هستند. دین را می توان به عنوان یک چارچوب زبانی در نظر گرفت که کل زندگی و اندیشه را شکل می دهد. ادعاهای حقیقت باید بر دستور زبان (یا قواعد بازی) تمرکز کنند و نه واژگان زمانی که نمادگرایی بیانی به کار می رود.