جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این اثر، رابطه بین فلسفه و الهیات در کنفرانس پدیدارشناسی و الهیات توسط مارتین هایدگر، با هدف نشان دادن تصور هایدگر است که ارتباط بین فلسفه و الهیات را با استفاده از نظریه های علمی تثبیت می کند. این پژوهش از طریق یک پژوهش نظری-کتاب شناختی که به طور خاص به برخی از آثار هایدگر از دهه 1920 امتیاز می دهد، درک هایدگر از رابطه فلسفه به عنوان یک علم هستی شناسانه و الهیات به عنوان یک علم اثباتی ایمان را نشان می دهد. این - نه خدا - موضوع مطالعه الهیات است. پژوهش حاضر به سه مقطع تقسیم می‌شود: مرحله اول، زمینه‌سازی تفاوت هستی‌شناختی را به عنوان پس‌زمینه‌ای برای رابطه بین علوم نشان می‌دهد. دومی تحلیلی از کنفرانس ارائه می دهد که نکات متمایز آن را برجسته می کند و از آن به بعد، لحظه سوم نشان می دهد که شیوه نگارش متن هایدگر با هدف نشان دادن تفاوت های بین فلسفه و الهیات است. در این صورت، مقصود پرهیز از این است که رابطه بین دو علم به بازتولید فراموشی تفاوت هستی‌شناختی ادامه یابد.

ترجمه ماشینی: فیلیپ تونر در کتاب هایدگر، متافیزیک و یکپارچگی هستی، تفسیری از فلسفه مارتین هایدگر بر اساس آموزه «یکسانی بودن» ارائه می‌کند. بر اساس آموزه یکنواختی، یک مفهوم اساسی از هستی وجود دارد که واقعاً برای هر چیزی که وجود دارد قابل پیش بینی است. این کتاب به بررسی درگیری هایدگر با کار جان دانز اسکاتوس می پردازد، که یکپارچگی فلسفی را تا آخرالزمان تاریخی آن بالا برد. هایدگر در اوایل زندگی حرفه‌ای‌اش، مطالعه‌ای به طول کتاب درباره آنچه به‌عنوان یک متن فلسفی از Duns Scotus در نظر گرفته بود، نوشت. با این حال، کلمه «یکپارچگی» به ندرت در ترجمه‌های آثار هایدگر دیده می‌شود. تونر با بحثی جامع از فلسفه هایدگر نشان می دهد که مفهوم یکسانی از هستی در واقع نقشی متمایز و تعیین کننده در اندیشه او ایفا می کند. بنابراین، این کتاب تفسیری بدیع از کلیت کار هایدگر ارائه می‌کند که بر تفسیر پیشنهادی ژیل دلوز در کتاب «تفاوت و تکرار» تکیه می‌کند و نور جدیدی بر فلسفه هایدگر می‌افکند و به وضوح بدهی او به دونس اسکاتوس را روشن می‌کند.

ترجمه ماشینی: با کشف نظام مند و بررسی جامع مفاهیم معرفت شناختی تاریخ هستی هایدگر و باستان شناسی صورت بندی های گفتمانی فوکو، به سوی معرفت شناسی گسست نشان می دهد که هایدگر و فوکو چگونه مفاهیم دانش و اندیشه را به طور قابل توجهی گسترش می دهند. این کار با ردیابی پاسخ های راهگشای آنها به این سؤال انجام می شود: موضوع فکر چیست؟ این کتاب نشان می‌دهد که چگونه برای هر دو متفکر، فکر صرفاً عملی نیست که توسط آن شی در یک ایده نشان داده می‌شود، و دانش فقط حالتی از ذهن سوژه فردی منطبق با ابژه نیست. هر متفکری به شیوه خود استدلال می‌کند که اندیشه رویدادی مولد است که در آن سوژه و ابژه هویت و معرفت مربوط به خود را به دست می‌آورند، یعنی گشودن فضایی که در آن سوژه و ابژه می‌توانند با یکدیگر روبرو شوند و در آن حقیقت و اظهارات نادرست در مورد یک شی ممکن می شود. آنها بدین وسیله زمینه را برای چارچوب مفهومی جدیدی برای بازاندیشی در رابطه بین دانش و موضوع آن فراهم می کنند.

هیدگر معتقد است که سوژه بازنمودی در اصل سوژه‌ای است که در بازنمایی موجود را اراده می‌کند. به‌طوری‌که بسط دامنه‌های بازنمایی انسان و رسوخ او در واقعیت با بسط اراده و اظهار اراده او در عالم نسبت مستقیمی پیدا می‌کند. او فکر می‌کند که اراده معطوف به قدرت نیچه درواقع چیزی جز اظهار ذات سوژه بازنمایاننده نیست که تا پیش از نیچه ناگفته مانده بود. بااین‌حال پس از نیچه و به‌واسطه افتادن در ساحت تکنولوژی که مسیران از رهگذر نیچه و کل غرب هموار می‌شود، انسان دیگر نه سوژه بازنمایاننده، بلکه به بازنموده‌ی اراده برای اراده بدل شده و خود را درون نظام‌های بازنمایی عظیمی پیدا می‌فهمد. از این جاست که این مقاله فهم هیدگر از وضعیت تکنولوژیک عصر فعلی را نه در مقام وضعی تازه و جدا از اوضاع پیشین، بلکه به‌عنوان حوالت وجود، در نسبت با غربِ رومی همچون افقِ حقیقت در مقام استیلا و بازنمایی تفسیر می‌کند. بر این اساس تکنولوژی در اصل ناظر بر وضعیت انسانیت معاصر است آن‌هم چنان‌که بر موجودات و خود را منکشف می‌کند. این انکشاف ذیل نظام‌های بازنمایی‌ای کار می‌کند که در وهله اول بجای آنکه موجودات را تبدیل به منابع مصرف نماید، با عزل خودآیینیِ از او، سوبژکتیویته‌اش را سلب می‌کنند. چنین رخدادی انسان را از کانون روایت عالم به نفعِ نیروهای تکنولوژیکی که مظاهر گوناگونی از سیاست تا فرهنگ و رسانه می‌توانند به خود بگیرند، کنار می‌زند.

تحقیقات و مطالعات تطبیقی امروزه در حوزة پژوهش های علمی ـ فرهنگی توجه پژوهش گران را به خود جلب کرده است. کمترین فایدة این گونه تحقیقات این است که زمینه ای را فراهم می آورند برای این که وام دهی و وام گیری داد و ستدهای آگاهانه، ناخواسته، و ناآگاهانه و تواردهای پنهان و آشکار میان دستگاه های فکری گوناگون و فرهنگ ها و تمدن های متنوع را بیان دارند. در میان آن ها در چند دهة اخیر، تطبیق اندیشه های عارفان نامدار ایرانی، خاصه مولانا جلال الدین محمد، با فلسفه های اگزیستانسیال از رواج بیشتری برخوردار شده و عنایت فزون تری را به خود جلب کرده است. این پژوهش بر آن است تا به بحث و نقد کتاب عرفان و تفکر، از تأملات عرفانی مولوی تا عناصر عرفانی در طریق تفکر هایدگر بپردازد. برایند تحقیق نشان از آن دارد که نویسنده در هفت فصل مطالب بسیار ارزنده ای در باب برخی از تفکرات عرفانی مولانا و اندیشه های فلسفی هایدگر در اختیار خواننده می گذارد. در فصل آخر با خوانش های دلخواهانه شباهت های موجود و یا بهتر است بگویم «شباهت سازی های» موجود را هم با اما و اگر و ... به دست می دهد، اما همین امر که باید حاکی از شباهت فکری این دو متفکر شرق و غرب باشد، از تفاوت های بنیادین آنان حکایت دارد که در این پژوهش بدان اشاره شده است.

ترجمه ماشینی : اولین سال تحصیلی من در مقطع کارشناسی ارشد با آشنایی اولیه با هایدگر و برخی از مقالات مهم اولیه او مشخص شد. در آن زمان، که از وضعیتی که «اندیشه دینی» در آن قرار داشت، ناامید شده بودم، به سرعت تحت تأثیر پتانسیل هایدگر قرار گرفتم تا زمینه جدیدی را در زمینه ای ایجاد کند که ظاهراً خود را با بازنگری همان مسائل و پاسخ های قدیمی خسته کرده بود. این بینش، همراه با این اعتقاد که هایدگر از زمانی که با انتشار کتاب Sein und Zei در صحنه روشنفکری ظاهر شد، مورد سوء استفاده و درک نادرست متکلمان و متفکران دینی قرار گرفته بود، در طول دوران تحصیلات تکمیلی من رشد کرد و منجر به پایان نامه ای درباره هایدگر شد. و تفکر دینی که متن حاضر نسخه اصلاح شده و به روز شده آن است. این متن منعکس کننده این باور من است که هاید ایگر، وقتی به درستی در مورد موضوعاتی مانند حقیقت، خدا (و خدایان) و "ایمان" درک شود، صدای و بینشی منحصر به فردی را به ما ارائه می دهد که نمی توان آن را در هیچ نوع الهیات قرار داد. - چه منفی باشد، چه وجودی، چه دیالکتیکی یا تومیستی - و در واقع قابلیت حیات هر «الهیات» را به چالش می کشد.

ترجمه ماشینی : والتر کافمن در این جلد دوم از سه‌گانه‌ای که سهم برجسته‌ای در فلسفه، روان‌شناسی و تاریخ روشنفکری دارد، سه شخصیت اصلی دوره مدرن را انتخاب کرده است که درک ما از انسان بودن را به‌طور اساسی تغییر داده‌اند. تفاسیر او از نیچه، هایدگر و بوبر زنده، قابل دسترس و نافذ است و در بهترین سنت علمی دیدگاه های پذیرفته شده را به چالش می کشد و تجدید نظر می کند.

ترجمه ماشینی : این یک دکترا است. پایان نامه. در کار مارتین هایدگر، جست‌وجو برای آغاز درست فلسفی با آگاهی از ماهیت «تاریخی» اندیشه است: وابستگی آن به آغاز فلسفه به معنای تاریخی. این مطالعه تلاش اولیه هایدگر برای ارائه فلسفه را با آغازی جدید با پرداختن صریح به میراث ارسطو، که به عنوان خاستگاه فلسفی تلقی می‌شود، بررسی می‌کند، که فلسفه نمی‌تواند بدون بی‌تفاوتی نسبت به شالوده خود از رویارویی با آن اجتناب کند. پروژه هایدگر در اینجا با توجه به چگونگی درک آن از مسئله عقل انسانی در نظر گرفته می‌شود، و در نظر گرفته می‌شود که با جاه‌طلبی هدایت می‌شود تا با یک ایده‌آل منطقی و نظری سنتی شناخت مواجه شود. هایدگر با عطف به ارسطو به‌عنوان مبتکر ادعایی این آرمان، بر مفهوم لوگوس تمرکز می‌کند و نقطه عزیمت خود را از تعریف کلاسیک ارسطو از انسان به عنوان zoion logon echon می‌گیرد که معمولاً به عنوان «حیوان عاقل» ترجمه می‌شود. این مطالعه به بررسی بازیابی هایدگر از مفهوم لوگوس ارسطو می پردازد. در این تعقیب، هایدگر با این فرض هدایت می‌شود که این مفهوم را باید در درک ارسطو از زندگی و پراکسیس ردیابی کرد، زیرا مبتنی بر تجربه‌ای از گفتار به‌عنوان ویژگی اساسی شناخت انسان است. نشان داده می شود که چگونه هایدگر بر اساس تفسیر خود از ارسطو سعی در ایجاد مفهومی از دلیل گفتاری یا گفتمانی دارد. بدین ترتیب، او امیدوار است بر ایده ای که در ارسطو نیز وجود دارد غلبه کند: این که شکل عالی دانش در درک ساده ی نووس موجود است. استدلال می‌شود که نکته این است که نشان می‌دهد بنیاد «عملی» مفهوم ارسطو از لوگوس در چارچوب تفسیر هایدگر از غایت‌شناسی ارسطو قرار دارد. یک فرض راهنما این است که هایدگر فکر می‌کند که مفهوم حرکت، تغییر، زمینه هستی‌شناختی تحقیق ارسطو در لوگوس را در اختیار ما قرار می‌دهد. نشان داده می‌شود که چگونه هایدگر استدلال می‌کند که ارسطو نمی‌توانست این را کاملاً تأیید کند، زیرا این فرض را داشت که وجود به معنای واقعی، حرکت نیست، بلکه انتلکسیاست، فعالیت تغییرناپذیر و کامل، که نه به لوگوس، بلکه متعلق به nous است.

ترجمه ماشینی : یک سنت وجود دارد که اظهارات هایدگر در مورد منطق را به عنوان تلاشی برای نادیده گرفتن، بازنگری یا حذف منطق تفسیر می‌کند و در نتیجه، هایدگر را یک خردگرا توصیف می‌کند. هایدگر و منطق با دقت به نوشته‌های هایدگر درباره منطق در عصر هستی و زمان می‌نگرد و استدلال می‌کند که هایدگر به دنبال بی‌اعتبار کردن منطق نیست، بلکه به دنبال تعیین دامنه آن و تبیین مبانی آن است. گرگ شرلی از طریق بررسی دقیق متون مربوطه نشان می دهد که این سنت تفسیر بر توصیفات نادرست و فرضیات نادرست استوار است. آنچه از اظهارات هایدگر درباره منطق به دست می‌آید، شرحی از معقولیت است که هم بدیع و هم مرتبط با مسائل فلسفه منطق معاصر است. دیدگاه‌های هایدگر درباره‌ی منطق یک کل منسجم را تشکیل می‌دهد که بخش مهمی از پروژه فلسفی بزرگ‌تر اوست و به ما کمک می‌کند آن را بهتر درک کنیم، و کمکی منحصر به فرد به فلسفه منطق است.