جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مارتین هایدگر (1889-1976) علیرغم تخلفات شناخته شده اش -همدستی او با ناسیونال سوسیالیسم و ناتوانی اش در ابراز پشیمانی یا دلسوزی برای قربانیان آن، یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم به شمار می رود. در The Duplicity of Philosophy’s Shadow، الیوت آر. ولفسون در بحثی دخالت می‌کند که از منظری منحصربه‌فرد در رسانه‌های علمی و رایج مورد توجه قرار گرفته است، به‌عنوان محققی از عرفان و فلسفه یهودی که عمیقاً تحت تأثیر آثار هایدگر قرار گرفته است. ولفسون به دنبال بررسی نوشته‌های هایدگر می‌شود تا آنچه را که هنوز فکر نمی‌شود فاش کند. علیرغم اظهارات صریح ضدیهودی هایدگر، ولفسون برخی از جنبه های حیاتی تفکر خود را آشکار می کند - از جمله انتقاد از نژادپرستی بیولوژیکی و آخرالزمان ستیزه جویانه نازیسم - که نشان دهنده قرابت با ابعاد تفکر یهودی است: مثلث بندی مفاهیم میهن، زبان، زبان. و مردمی بودن؛ مسیحیت یهودی و مفهوم زمان تاریخی به عنوان بازگشت همانی که همیشه متفاوت است. شمول، طرد، و وضعیت دیگری. مشکل شر در نمادگرایی کابالیستی ولفسون با استفاده از روش هایدگر به پیوند ناگسستنی حقیقت و ناحقیقت می پردازد و موضوع سکوت و حدود گفتار را بررسی می کند. او تمایل به دوشاخه کردن رابطه امر سیاسی و فلسفی در اندیشه هایدگر را به چالش می کشد، اما با کسانی که هایدگر را یک ایدئولوگ نازی می نویسند، شرکت می کند. در نهایت، Duplicity of Philosophy’s Shadow استدلال می‌کند که عظمت و مرتبط بودن کار هایدگر در این است که او این فرصت را به ما می‌دهد که غیرقابل تصور را به‌عنوان بخشی از سرنوشت مشترک خود به عنوان موجودات تاریخی بیاندیشیم.

ترجمه ماشینی : کتاب مشارکت در فلسفه پس از مرگش در سال 1989 منتشر شد. این کتاب، فلسفه هایدگر را در نمایی کاملاً جدید در برابر عقیده دریافت شده درباره هستی و زمان قرار می دهد، و همچنین پل مهمی را بین آثار قبلی و بعدی هایدگر تشکیل می دهد. بررسی دقیق و آموزنده جیسون پاول از این اثر بزرگ بسیار به موقع است. پاول مشارکت در فلسفه را در چارچوب کل مجموعه هایدگر و به ویژه در کنار سایر آثاری که در دهه 1930 می نوشت، قرار می دهد. او نشان می‌دهد که چگونه این کتاب مهم به تعریف اصطلاح «Sein» («هستی») ادامه می‌دهد و «زندگی» (در اینجا به معنای دینی) را به‌عنوان یک موضوع اصلی در کار هایدگر توسعه می‌دهد. پاول مروری کلی از اهمیت مشارکت، پیدایش و تولید آن، و همچنین تفاسیر کنونی و موقعیت آن در مجموعه آثار دریافتی درباره هایدگر در اختیار خواننده قرار می دهد. او به طور خاص چگونگی ارتباط این اثر با کارهای بزرگ هایدگر، هستی و زمان را بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که مشارکت‌ها در واقع گام بعدی در پروژه اصلی فلسفی هایدگر است که در اولین اثر اصلی او آمده است.

ترجمه ماشینی : در مورد تصاحب مجدد هایدگر از ارسطو مطالب زیادی نوشته شده است، اما در مورد اهمیت فلسفی و زمینه نظری این عنصر از آثار هایدگر کمتر گفته شده است. در این کتاب مهم جدید، مایکل بولر در آثار اولیه‌ی خود، نور جدیدی بر زمینه‌ی فلسفی بازگشت هایدگر به ارسطو می‌افکند و از این طریق تفسیری دوباره از پیش‌زمینه نقد قاطع هایدگر از تقدم عقل نظری و بازدریافت رادیکال او از ماهیت را پیش می‌برد. از تفکر فلسفی این کتاب تحلیل مفصلی از رشد اندیشه هایدگر از زمان درگیری اولیه او با نئوکانتییسم و پدیدارشناسی هوسرلی ارائه می دهد. از طریق این خوانش، نقدی بر مفهوم نظری فلسفه به عنوان علم ازلی، به ویژه در رابطه با زندگی و تجربه زیسته (ارلبنیس) پدیدار می شود. در این زمینه است که بولر تصاحب مجدد هایدگر از جنبه های کلیدی اندیشه ارسطو را بررسی می کند. در مفاهیم ارسطو از حرکت، زندگی و فعالیت خاص (پراکسیس)، هایدگر رویکرد جدیدی به معضلی که اکنون فلسفه با آن مواجه است، یعنی چگونگی قرار گرفتن فلسفه در زندگی و وجود انسان، درک می کند.

ترجمه ماشینی : به سوی یک فلسفه انضمامی واکنش تئودور آدورنو، ماکس هورکهایمر و هربرت مارکوزه به مارتین هایدگر را قبل از اخراج او پس از روی آوردن به حزب نازی در سال 1933 بررسی می‌کند. قرن نقد اجتماعی زمانی که آنها هنوز به دنبال صدای فلسفی خود بودند. ایمانن با بازسازی مناظره های نادیده گرفته شده خود با هایدگر و هایدگری، استدلال می کند که آدورنو، هورکهایمر و مارکوزه کار بزرگ هایدگر، هستی و زمان در سال 1927 را تلاشی جدی برای مرتبط ساختن دوباره فلسفه با زندگی و تحریک آمیزترین چالش برای ماتریالیست نوپای خود می دانستند. تشخیص نارضایتی های مدرنیته اروپایی دانش ما از «بحث فرانکفورت» آدورنو با «هایدگریان فرانکفورت» همچنان حکایتی باقی می ماند، اگرچه به نسخه اولیه ایده دیالکتیک روشنگری از درهم تنیدگی اسطوره و عقل منجر شد. به طور مشابه، شور و شوق هورکهایمر نسبت به سخنرانی‌های افسانه‌ای هایدگر پس از جنگ جهانی اول و انتقاد از هستی و زمان تقریباً به طور کامل مورد توجه قرار نگرفته است. و مناظره جذاب مارکوزه با هایدگر بر سر هگل و منشأ مسئله «هستی و زمان» تاکنون ناشناخته مانده است. با خواندن این بحث‌ها به‌عنوان رویارویی‌های فکری ثمربخش و نه تقابل‌های خصمانه، به سوی یک فلسفه انضمامی، به محققان نظریه انتقادی دیدگاهی جدید و قابل تأمل درباره ظهور مکتب فرانکفورت به عنوان پاسخی به انقلاب فلسفی هایدگر ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : انسان در مرکز علوم انسانی و اجتماعی قرار دارد. در عصری که برخی آن را آنتروپوسن نامیده اند، این کتاب به برداشت هایدگر از انسان و نقش آن در جهان می پردازد. مشارکت کنندگان در مورد چگونگی تصور و تفسیر هایدگر از انسان و آنچه ما می توانیم از اندیشه او بیاموزیم بحث می کنند. این جلد از دیدگاه کثرت‌گرا، طیف وسیعی از دیدگاه‌های متفاوت درباره هایدگر و تصور پیچیده‌اش از انسان را پوشش می‌دهد. یک فصل کوتاه مقدماتی خواننده را به اهمیت مسئله انسان در آثار هایدگر، موضوعیت آن و ارتباط آن برای تفسیر آثار هایدگر راهنمایی می کند. فصل ها به سه گروه موضوعی تقسیم می شوند: انسان شناسی و فلسفه. انسان، غیریت و جهان; و زندگی، هویت و پایان پذیری. این سازمان بحث در مورد پیوند سیستماتیک فلسفه هایدگر و اندیشه های انتقادی او در مورد انسان شناسی و انسان گرایی و نیز ارتباط او با فیلسوفان معاصر و دیدگاه های آنها در این زمینه را تسهیل می کند. مشکلات مختلف در مفهوم هایدگر از انسان مورد توجه قرار گرفته است و ابعاد اخلاقی و الزامات عملی ضمنی در هایدگر در بحث های مربوط به تقاطع و ستم، سستی انسان، و تعبیه انسان در طبیعت، جامعه و تاریخ مورد بررسی قرار گرفته است.

ترجمه ماشینی : هایدگر، اخلاق و عمل هستی‌شناسی، بررسی جدید مهمی از اخلاق و هستی‌شناسی در هایدگر ارائه می‌کند. در سراسر اندیشه هایدگر یک اعتقاد اساسی وجود دارد که رویدادی که هستی به وسیله آن داده می شود یا آشکار می شود به نحوی «مقدم» بر رابطه ما با موجودات زیادی است که در زندگی روزمره خود با آنها ملاقات می کنیم. این اولویت این امکان را فراهم می کند که در مورد «همان بودن» صحبت کنیم. همچنین تنزل دادن اخلاق را به یک موقعیت ثانویه با توجه به هستی شناسی تحریم می کند. با این حال، تصدیق هایدگر به اینکه هستی شناسی خود باید به وجود انضمامی پیوند نزدیکی داشته باشد، اولویتی را که به بعد هستی شناختی قائل شده است، مشکل می کند. دیوید وب این پیوند را به عنوان یک نقطه مرجع کلیدی می‌گیرد و به توسعه دیدگاه‌های انتقادی می‌پردازد که از درون اندیشه هایدگر باز می‌شوند، به ویژه در رابطه با بدهی هایدگر به فیزیک و اخلاق ارسطویی. وب مضمون تداوم و نقش آن را در تشکیل «همان» در هستی‌شناسی هایدگر بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که پرداختن به هستی‌شناسی درگیر شدن در یک عمل اخلاقی است و بالعکس.

ترجمه ماشینی : مارتین هایدگر یکی از تاثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم بود. تحلیل او از وجود انسان، زمینه‌ای تمام نشدنی را برای متفکرانی از هر پیشینه‌ای ثابت می‌کند که به دنبال پاسخی برای پرسش‌های خاص خود هستند که در زمان ما باز یا گشوده شده است. این کتاب ارتباط درونی بین دو ویژگی اساسی انسان، زبان و مرگ را بررسی می کند. هایدگر به هر یک از این ویژگی‌ها عمیقاً می‌پردازد، بدون اینکه هرگز به صراحت رابطه آنها را در یک نظریه جداگانه بیان کند. با این حال، یواخیم ال. اوبرست در بررسی دقیق کار بزرگ هایدگر، هستی و زمان، ارتباطی را در سه مرحله اساسی آشکار می کند. در نهایت نویسنده استدلال می کند که اختراع زبان بشری با انگیزه حرکت به سمت جاودانگی است - زبان از تجربه فناپذیری به عنوان پاسخی به آن پدیدار می شود. این نگاهی تازه به یکی از چالش برانگیزترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان عصر ماست.