جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مقالات گردآوری شده، نقاط وابستگی و اصطکاک بین والتر بنیامین و مارتین هایدگر را در نظر می گیرند. والتر بنیامین و مارتین هایدگر با وجود معاصر بودن، هرگز مستقیماً با یکدیگر درگیر نشدند. با این حال، هانا آرنت، که هر دو مرد را می‌شناخت، به نقاط مشترک بین آن دو اشاره کرد. هر دو به نابودی متافیزیک، توسعه روشی جدید برای خواندن و درک ادبیات و هنر و تدوین نظریه‌های رادیکال درباره زمان و تاریخ توجه داشتند. از سوی دیگر، مسیر زندگی و تعهدات سیاسی آنها کاملاً متفاوت بود. بنیامین در نامه ای در سال 1930 به یکی از دوستانش گفت که در حال خواندن هایدگر بوده و اگر قرار باشد آن دو با یکدیگر درگیر شوند، "جرقه ها به پرواز در خواهند آمد." این جلد با اذعان به قرابت‌ها و نقاط تضاد آن‌ها، این رویارویی را مرحله‌بندی می‌کند و به‌ویژه بر موقتی بودن، رمانتیسم و سیاست در آثارشان تمرکز می‌کند. اندرو بنجامین استاد فلسفه و اندیشه یهودی در دانشگاه موناش استرالیا و استاد برجسته فلسفه و علوم انسانی در دانشگاه کینگستون لندن است. او نویسنده چندین کتاب از جمله کار با والتر بنجامین: بازیابی یک فلسفه سیاسی است. دیمیتریس واردولاکیس، مدرس ارشد فلسفه در دانشگاه وسترن سیدنی، استرالیا است. او نویسنده کتاب حاکمیت و دیگر آن: به سوی توجیه‌زدایی از خشونت است.

ترجمه ماشینی : احساس گناه، نیش دردناک وجدان بد، چه چیزی می تواند به ما بگوید که ما انسان هستیم؟ چگونه می توان آن را توضیح داد یا توجیه کرد؟ مقصر بودن در پی پاسخگویی به این سؤالات از طریق بررسی دیدگاه های کانت، شلینگ، شوپنهاور، پل ری، نیچه و هایدگر است. احساس گناه، آزادی، مسئولیت و وجدان. مفهوم گناه از سوی محققانی که در تاریخ فلسفه آلمان کار می کنند مورد توجه کافی قرار نگرفته است. علاوه بر این، حتی متفکرانی که تصوراتشان از گناه مورد تحقیق قرار گرفته است، به طور کامل در بافت تاریخی آنها مورد مطالعه قرار نگرفته است. گای الگات هر دوی اینها را جبران می کند خلأهای علمی نشان می دهد که چگونه می توان استدلال های این فیلسوفان را پس از خواندن در بافت تاریخی آنها عمیق تر درک کرد، تاریخی که باید به صورت دیالکتیکی پیش رود. بنابراین، در کانت، شلینگ و شوپنهاور، ما تغییراتی در این ایده می یابیم که احساس گناه برای اعمال خاص ما انجام به این دلیل موجه است که عامل انسانی در وجود خود مقصر است - گناهی که او مسئول آن است. در مقابل، در ری و نیچه، این ایده‌ها رد می‌شوند و احساس گناه به‌ندرت توجیه‌پذیر است، اما از طریق روان‌شناسی انسان قابل توضیح است. سرانجام، در هایدگر، نزدیکی را می‌یابیم ترکیبی از دیدگاه های فیلسوفان قبلی، همانطور که او استدلال می کند ما در وجود خود مقصریم، اما مسئول این گناه نیستیم. در روند آشکار شدن مسیر این مفاهیم در حال تکامل از گناه، دیدگاه های فیلسوفان در مورد این مسائل و بسیاری از موضوعات دیگر به طور عمیق مورد بررسی قرار می گیرند. و الگات از طریق آنها رویکردی کاملاً جدید را برای احساس گناه بیان می کند

ترجمه ماشینی : دنیس مک مانوس تفسیر جدیدی از دیدگاه اولیه هایدگر از ذهنیت ما و جهانی که در آن ساکن هستیم ارائه می دهد. "هستی شناسی بنیادی" هایدگر به ما این امکان را می دهد که موجودی را که فکر می کند به عنوان موجودی که عمل می کند، حرکت می کند و حتی جهان اطرافش را لمس می کند، درک کنیم، موجودی در خانه در همان دنیای معمولی که ما نیز در خارج از گنجه فلسفی زندگی خود را در آن زندگی می کنیم. ; همچنین این نوید را می دهد که ما را از مشکلات فلسفی به ظاهر حل نشدنی، مانند شک و تردید نسبت به دنیای بیرونی و دیگر اذهان رها کند. اما بسیاری از مفاهیم اصلی آن چشم انداز گریزان هستند. و برخی از پذیرفته‌شده‌ترین تفاسیر از بینش هایدگر، ابهامات عمیق و مهمی را در خود پنهان می‌کنند، در حالی که برخی دیگر گونه‌های ناامیدکننده ایده‌آلیسم را بر ما تحمیل می‌کنند. هایدگر و سنجش حقیقت، با تکیه بر بررسی آثار هایدگر در سراسر دهه 1920، راه جدیدی برای درک این دیدگاه ارائه می دهد. محور اصلی این پیشنهاد است که تفکر گزاره‌ای چیزی را پیش‌فرض می‌گیرد که می‌توان آن را «میزان» نامید، تسلطی که فقط یک موضوع «دنیوی» قابل تشخیص می‌تواند آن را داشته باشد. مک مانوس نشان می دهد که چگونه این ایده ها از طریق درگیری هایدگر با تاریخ فلسفه و الهیات پدیدار می شوند، و خوانشی بدیع از عناصر کلیدی در هستی شناسی بنیادی، از جمله مفهوم هایدگر از «هستی در جهان»، نقد او از شک گرایی، ارائه می دهد. ادعای او مبنی بر انکار هر دو واقع گرایی و ایده آلیسم، و تأملات دشوار او در مورد ماهیت حقیقت، علم، اصالت، و خود فلسفه. بر اساس این خوانش، ادعاهای محوری هایدگر خواسته‌های واقعی را مشخص می‌کند که اگر می‌خواهیم به شاهکار اندیشیدن به افکار تعیین‌کننده درباره جهان پیرامون خود دست یابیم، باید آنها را برآورده کنیم.

هنر و تکنولوژی ازجمله انبوه مقولاتی هستند که مارتین هایدگر به آنها پرداخته است. هنرهای صناعی دو وجه دارند: وجه هنری و وجه صنعتی که به تکنولوژی مربوط است. از طرفی، آنچه امروز به‌عنوان هنر و رشته‌های هنری شناخته می‌شود نزد یونانیان باستان جزئی از یک مفهومی کلی‌تر با عنوان «تخنه» (techne) تلقی می‌شد. از سویی دیگر تکنولوژی نیز هم به لحاظ ریشه لغوی و هم به لحاظ جایگاه مفهومی آن ریشه در تخنه یونانیان دارد. بنابراین هایدگر در تحلیل هر دو مفهوم مورد بحث (هنر و تکنولوژی)، از جایگاه مفهوم تخنه نزد متفکران پیشافلسفی یونان باستان بهره برده و نتایج کلی او در این دو حوزه با استعانت از همین خوانش او بوده است. در این مقاله روش تحلیل هایدگر که پدیدارشناسی هرمنوتیک است و همچنین نقدهای او به تاریخ فلسفه و متافیزیک ـ به‌ویژه در تحلیل مفهوم تخنه ـ راهگشا بوده و مواضعش در باب هنر و تکنولوژی با تکیه بر مفهوم تخنه در پرتو حقیقت روشن می‌شود. روش تحقیق در این مقاله بنیادی است که به صورت تحلیل محتوا انجام گرفته و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای صورت گرفته است. در این مقاله پرسش‌هایی که مورد پژوهش قرار می‌گیرند از این قرارند: 1. خوانش هایدگر از مفهوم تخنه در نزد متفکران یونان باستان چیست؟ 2. نسبت بین هنر و تکنولوژی با تخنه در دوران پیشافلسفی یونان باستان و نیز دوران معاصر چگونه است؟ هدف انجام این پژوهش تبیین جایگاه نگاه نقادانه به تاریخ فلسفه، خصوصاً در حوزه هنر و تکنولوژی معاصر است.

ترجمه ماشینی : ظرفیت مفهومی ما چه نقشی در تشکیل و بیان معنا دارد؟ کتاب این پرسش را با وارد کردن گفتگو با هگل و هایدگر دنبال می کند. برای چارچوب دادن به این بحث، نظریه‌ای از منفی‌گرایی را بیان می‌کند که هم هگل و هم هایدگر به اشتراک گذاشته‌اند و بر اساس آن مفاهیم هم‌زمان آشکار و پنهان هستند. به عبارت دیگر، مفاهیم موجودات را با انتزاع منبع درک آنها قابل فهم می کنند. اما در حالی که هگل معتقد است که معنا تنها از طریق مفاهیم آشکار می شود، هایدگر مدعی است که مفاهیم در یک پارادایم تاریخی به دام افتاده اند و نمی توانند منبع معنا را بازیابی کنند. این کتاب با تمایز بین ظرفیت مفهومی ما و یک دستگاه مفهومی به طور انتقادی با این ادعا درگیر می شود. با تکیه بر هگل، توضیح می دهد که در حالی که یک دستگاه مفهومی معین از منابع خود غافل است، مفروضات آن را می توان با بیان مفهومی آشکار کرد و بر آن غلبه کرد. ظرفیت مفهومی ما، حتی اگر وابسته به یک دستگاه محلی باشد، ما را قادر می‌سازد تا مفاهیمی را که به ارث می‌بریم زیر سوال ببریم. این کتاب استدلال می‌کند که معانی تشکیل‌دهنده جهان ما تنها از طریق بیان مفهومی تجربه بشری می‌توانند به فعلیت برسند و غنی شوند.