جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از آن جا که مسأله جانشینی پیامبر اعظم یکی از مسایل بسیار دامنه دار و اختلاف برانگیز در بین مسلمین بوده، در طول تاریخ نگاه های متفاوت و نظرات مختلفی نسبت به این قضیه ابراز شده است. لذا بر مبنای اینکه آیاحدیث غدیر برولایت و امامت حضرت علی دلالت دارد؟ در این نوشتارما به دنبال بررسی ادله شیعه و اهل سنت در مورد حدیث غدیر خم جهت اثبات امامت وولایت حضرت امیر المؤمنین علیj و پاسخ به شبهات آن بودیم که در این راستا یافته های ارزنده ای اکتساب گردید ازقبیل: حدیث غدیر، ولایت وامامت حضرت علی را اثبات می کند؛ اعتقاد به امام واصل امامت پس از نبوت از جمله اصول اعتقادی دین است ؛قرائن وشواهد مقامیه و مقالیه‌ای در کلام پیامبر اسلام هنگام بیان حدیث غدیر وجود دارد که دلالت می کند مراد از کلمه مولی، ولایت و اولویت آن حضرت به تصرف در امور مسلمانان بوده نه اینکه صرف محبت و دوستی باشد، وحدیث غدیر به خوبی بر امامت و ولایت حضرت علیj با استدلالهای محکم و قرائن فراوان دلالت دارد ؛اشکالات وارده بر حدیث غدیر بی اساس می باشند. امامت یکی از اصول مذهب و پایه اصلی استمرار دین می باشد. مقصود ما از اصل «امامت» در اصول اعتقادى شیعه این است که بعد از پیغمبر اکرم دوازده امام معصوم یکى پس از دیگرى جانشینان بر حق آن حضرت مى‌باشند. هیچ یک از احادیث نبوی در صحت و تواتر به پایه حدیث غدیر نمی‏رسد. امیرالمؤمنین در دوران خلافت واقعه غدیر را مکررا در محاجّه با مخالفان در محضر مسلمانان یادآوری کرد.برخی از علمای اهل سنت که با دیده انصاف به حدیث غدیر نگریسته‌اند، بر این مطلب تصریح کرده‌اند که مراد رسول خدا از جمله «من کنت مولاه فعلی مولاه» امامت و خلافت امیر مؤمنان بوده است .قرائن وشواهد مقامیه و مقالیه‌ای در کلام پیامبر اسلام هنگام بیان حدیث غدیر وجود دارد که دلالت می کند مراد از کلمه مولی، ولایت و اولویت آن حضرت به تصرف در امور مسلمانان بوده نه صرف محبت و دوستی. در این پژوهش با بهره گرفتن از روش کتابخانه ای ابتدا شروع به تفحص وفیش برداری از منابع مربوطه شد وهمچنین با بررسی نظرات وشبهات اهل سنت باتوجه به مقبولات و منابع مورد اقناع آنها ، در صدد پاسخ برآمده است.

یکی از اعتقادات مستدل شیعه این است که رسول خدا بعد از خود فردی را به عنوان جانشین خود معرفی نموده است. در قرآن کریم و نیز در سنت نبوی برای اثبات این مدعا ادله متعدد و بی‌شماری وجود دارد. یکی از ادله مهم در مورد اثبات حقانیت اهل بیت و یا به عبارت درست‌تر اثبات حقانیت رهبری امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب، حدیث صحیح و متواتر «منزلت» است که رسول خدا علی بن ابی طالب را نسبت به خود همانند نسبت هارون و حضرت موسی تشبیه نموده است. ویژگی ممتاز این حدیث از بسیاری احادیث دیگر، این است که آن را بخاری و مسلم در کنار سایر محدثان، نقل نموده‌اند و به اصطلاح اهل سنت، آن دو بر این حدیث، اتفاق دارند. پرسمان اصلی در تحقیق پیش‌رو، ‌این است که آیا حدیث منزلت، دلالت بر امامت بلافصل علی ابن ابی‌طالب بعد از پیامبر می‌کند؟ این حدیث از چند جهت بر امامت امیرالمؤمنین دلالت می‌کند که با توجه به ظهور فرقه‌ی ضاله‌ی وهابیت و ایجاد شبهات در ادله‌ قرآنی و روایی امامت امام علی از جمله دلالت این حدیث شریف بر امامت بلافصل امام علی بیان شود و به برخی از شبهاتی که اهل سنت بر دلالت حدیث مطرح کرده‌اند، پاسخ داده شود.

در تاریخ الرسل و الملوک ظاهرا برای نخستین بار گزارش شده است که در حادثه یوم‌الدار یکی از صحابه پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم به نام نَیَّار بن عیاض اسلمی بدست یاران عثمان بن عفان کشته شد. با توجه به گزارش یاد شده، پژوهش حاضر می‌کوشد با بررسی و نقد تاریخی روایت قتل نَیَّار بن عیاض اسلمی به دو سؤال زیر پاسخ گوید: 1- چرا مصادر متقدم بر تاریخ طبری، روایت قتل نَیَّار بن عیاض اسلمی را گزارش نکرده‌اند؟ 2- چرا امیرالمؤمنین علیه السلام در برابر داعیانِ خونخواهی عثمان و در رأس آنها معاویه، به موضوع قتل نَیَّار بن عیاض اسلمی احتجاج نکرده است؟ هدف از واکاوی روایت قتل نَیَّار بن عیاض اسلمی آن است که روشن گردانیم این گزارش تاریخی بیش از آنکه به یک واقعیت تاریخی و عینی نزدیک باشد، به یک داستان دروغین می‌ماند که در سالیان متأخرتر از حادثه یوم‌الدار ساخته و پرداخته شده است. یافته‌های مقاله حاضر گویای آن است که گمان نمی‌رود صحابه‌ای بدین نام، وجود خارجی نداشته است؛ و با فرض پذیرش وجود خارجی نَیَّار بن عیاض، بنظر نمی‌رسد که وی در ماجرای محاصره خانه خلیفه بدست یاران عثمان کشته شده باشد. در نتیجه نه مصادر متقدم بر تاریخ طبری آن را گزارش کرده‌اند و نه شخص امیرالمؤمنین علیه السلام در برابر ادعای خونخواهی معاویه در مورد قتل عثمان بدان احتجاج و استناد نموده است.

بررسی و ارزیابی جهان بینی زمامداران الهی و کردارهای آنان همواره در منظر پیروان ادیان بوده و جایگاه ارزشی آنان، الگوی ارزنده‌ مؤمنان بویژه حاکمان دینی به شمار می رفته است. در نگاه یهودیان حضرت سلیمان و در نظر مسلمانان به ویژه شیعیان، امام علی‌ علیه السلام دو چهره شاخص حاکمان حکیم و پارسا به شمار می‌روند. آن دو در حکومت زاهدانه‌ی خویش‌ مشغول درگیری های بعضا متفاوت و تمام وقت اقتصادی و اجتماعی از یک سو، و در عین حال، عدم وابستگی به زخارف دنیوی از سوی دیگر بوده‌اند. این پژوهش بر آن است با بررسی تطبیقی الگوی حاکمیتی دو زمامدار آرمانی در دو سنت ابراهیمی، بخشی از جهان بینی ایشان را - بر اساس گفته‌‌های آنان در دو کتاب‌ نهج البلاغه امام علی علیه السلام و جامعه سلیمان ترسیم و مقایسه کند. روش جمع آوری مطالب در این پژوهش به صورت کتابخانه ای بوده و روش پردازش آن ها تطبیقی است. بر اساس واکاوی‌‌های این جستار، جز آن که در این دو اثر،‌ همانند دیگرکتب حکمی، شباهت‌های مضمونی‌ دیده می‌شود و همسویی درخداشناسی، فرجام شناسی و حکمت عملی نیز به چشم می‌خورد، ولی شگفتا همانندی‌‌های بسیار در جملات و عبارات‌ نیز یافت می‌شود.

یکی از اشکالات اهل‌سنت به دلالت حدیث غدیر بر امامت، عدم احتجاج امیرالمؤمنین به این حدیث است. امامیه در پاسخ، استشهاد ایشان به حدیث غدیر در رحبه را احتجاج به امامت می‌دانند. با توجه بازتاب گسترده این روایات در مسند احمد بن حنبل و اعتبار و اهمیت این کتاب در نزد اهل‌سنت، روایات استشهاد موجود در این کتاب با استفاده از روش تحلیلی- انتقادی، از جهت متن، سند و دلالت مورد بررسی قرار گرفته است. در بررسی متن به تفاوت در برخی از فقرات متون حدیث پرداخته شده و استحکام و استواری متن ثابت شده است. با وجود شهرت و کثرت راویان و طرق این روایات، اسانید آنها با تکیه بر احادیث مسند احمد و با عنایت به مبانی رجالی اهل‌سنت، تک‌به‌تک مورد بررسی دقیق رجالی قرار گرفته و صحت بیشتر آنها احراز شده است. زمینه و مناسبت ایراد مناشده، دقت در مفهوم استشهاد و روش حضرت در طلب شهادت، تردید ابوالطفیل نسبت به سخنان حضرت و کتمان صحابه و نفرین حضرت در حق ایشان، به عنوان قرائنی مطرح شده اند که نشان می دهند استشهاد حضرت بر حدیث غدیر به عنوان نص بر امامت بوده است. شبهات اهل‌سنت مبنی بر عدم صدور روایات و عدم دلالت روایات استشهاد بر امامت و حمل استشهاد بر طلب نصرت و یاری نیز از استحکام لازم برخورد نبوده و مورد نقد قرار گرفته است

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه به بررسی مفاهیم سیاسی نهج البلاغه، منبع شیعی قرن یازدهم (قرن چهارم پس از هجرت) پرداخته شده است. کتاب حاوی مطالبی در زمینه فلسفه سیاسی و ارزیابی برخی از وقایع سیاسی در خلافت راشدین (632-661 ه.ق) به ویژه علی (ع) است. اما اصالت تاریخی کتاب مورد توجه این پایان نامه نیست و تمرکز اصلی بر حکومت و سیاست خلفای اولیه در کتاب با اشاره به ابتکارات سیاسی اسلامی اسلام در جامعه نبوی است. اولین گام در رویکرد ما ایجاد آگاهی نسبت به مشکلاتی است که در هر تلاشی که با اسلام و تاریخ سر و کار دارد ظاهر می شود. رویکردهای متفاوت مسلمانان و غیرمسلمانان به اسلام و برداشت های متفاوت آنان از سیاست دینی در بخش اول آمده است. علاوه بر این، چندین ابتکار سیاسی اسلام از قبیل اقتصاد سیاسی، کنشگری سیاسی، یکپارچگی جامعه و... در چارچوب قرآن و سنت پیامبر بررسی شده است. این تبیین ما را قادر می سازد تا سیاست و حکومت نخستین جانشینان پیامبر را در چارچوب عقیدتی آنها مشاهده کنیم. بخش دوم به تبیین تغییرات عمده در سیاست و حکومت اسلامی پس از پیامبر اختصاص دارد. با این پیشینه، در بخش سوم، مطالب سیاسی نهج البلاغه یا «اوج بلاغت» بدون توجه به اینکه آیا علی نویسنده واقعی آن است، مورد تحلیل قرار می گیرد. مبانی نظری و فلسفه سیاسی و نیز روایتی سیاسی از چند رویداد در کتاب وجود دارد که موضوع اصلی تحلیل پایان نامه حاضر است. در بعد سیاسی-نظری آن، ارزش جهان، توصیف کلامی آزادی و مسئولیت انسان و رویکرد نظری به جامعه و تاریخ تبیین می شود. در ظرفيت سياسي آن مسائلي از قبيل نياز به حكومت و ميزان مدارا در آن، نقش مردم، عدالت، رهبري و مسئوليتهاي آن در قسمت سوم آمده است.

یکی از آموزه‌های اهل‌بیت(ع) در بیان معارف قرآن کریم، گشودن دریچه‌ای نو و هماهنگ با زمان به نام تأویل است. آیات قرآن افزون بر آنچه از ظاهر آن‌ها استفاده می‌شود، دارای تأویل‌اند و بهترین راه دست‌یافتن به تأویل قرآن از طریق اهل‌بیت(ع) می‌باشد؛ زیرا طبق حدیث ثقلین، اهل‌بیت(ع) به‌عنوان عِدل قرآن به‌شمار می‌روند. در بسیاری از روایات تفسیری اهل‌بیت(ع) به تأویل آیات قرآن پرداخته‌شده است. این پژوهش در پی یافتن پاسخ به این سؤال است که در روایات تفسیری سوره یونس چه نوع تأویلاتی نسبت به امام‌علی(ع) صورت پذیرفته است؟ در این راستا، روایات تأویلی مرتبط با امام‌علی(ع) از بین روایات تفسیری سوره یونس استخراج گردید و با روش توصیفی- تحلیلی مشخص شد که چهار نوع تأویل در این روایات درباره آن حضرت(ع) وجود دارد که عبارت‌اند از: معنای باطنی آیه، مصداق باطنی آیه، مصداق آیه در گذر زمان (جری و تطبیق) و مصداق اتمّ اطلاق آیه. همچنین دونوع دیگر تأویل قرآن یعنی تحقق مفاد آیه و معنای آیه متشابه در روایات یادشده، مشاهده نشد.

در قرآن مجید آیه­های متعددی مبنی بر امامت امیرالمؤمنین علی (ع) و فضایل خاص ایشان وجود دارد. این آیات در منابع معتبر و متعدد روایی، تاریخی و ادبی شیعه و سنی ذکر شده است. نکته جالب اینجاست که افزون بر مورخین و مفسرین شیعه و اهل سنت، برخی از ادبا و شاعران مسیحی معاصر نیز در آثار و اشعار خود به این آیه‌ها اشاره کرده و آن را دلیلی بر حقانیت و برتری امام آورده­اند. از این ادبا و شاعران مسیحی معاصر می­توان به افرادی مثل عبدالمسیح انطاکی، پولس سلامه، جورج شکور و سعید عقل اشاره کرد. دراین مقاله سعی شده به روش توصیفی- تحلیلی تعدادی از آیات قرآن که بر امامت و افضلیت امام علی (ع) دلالت دارد در شعر شاعران مسیحی معاصر عرب مورد بررسی قرار گیرد. شیوه کار به این صورت است که ابتدا این آیات از دیوان­ها و قصائد شاعران مسیحی استخراج شده و سپس به تبیین و توضیح آن‌ها پرداخته شده است. از مهم‌ترین این آیات می­توان به «انذار»، «تبلیغ»، «اکمال» و «عذاب» اشاره کرد. بسامد این آیات در شعر شاعران متفاوت است. به لحاظ زبانی هم برخی شاعران تنها به بیان صرف آیات پرداخته‌اند و آمدن فنون بلاغی مثل تشبیه و استعاره بر جلوه و تاثیرگذاری برخی دیگر از اشعار افزوده است.

بحث کتاب درباره ولایت تکوینی نبی و ائمه معصومین علیهم السلام می باشد که در ابتدا بحثی درباره حدیث ثقلین و سند محتوای آن دارد.

ترجمه ماشینی : البلاغه کتابی است مشتمل بر خطبه ها، نامه ها و کلمات قصار حکمت امام علی بن ابیطالب (متوفی 40/661) که توسط محقق و شاعر شیعی قرن چهارم، محمد بن حسین المؤمن (ع) جمع آوری شده است. معروف به الشریف الراضی (متوفی 406/1015). شامل مباحث کلامی مهمی است که عقاید امامیه را منعکس می کند. در قرن چهارم اسلامی ثابت شد که هسته اصلی کلام امامیه شیعیان دوازده امامی، اول الدین، شامل موارد زیر است: توحید (توحید)، عادله (عدل الهی)، نوبوه (نبوت)، امامت (رهبری منصوب الهی)، و معاد (قیامت و آخرت). امام علی همه این موضوعات را در نهج البلاغه به شیوه و سبکی مطرح کرده است که به طور مشخص با زبان متکلمان قرن چهارم اسلامی متفاوت است. این پایان نامه اولین اثری است که به زبان انگلیسی به بررسی پنج اوصول الدین می پردازد که در نهج البلاغه بحث شده است. فصل اول به معرفی این اثر و مروری بر امام علی، الشریف الراضی، نهج البلاغه و روش شناسی اثر می پردازد. فصل دوم به بررسی مباحث اصلی کلامی می پردازد که در قرون سوم و چهارم اسلامی مورد بحث قرار گرفته است. همچنین دو اثر عمده را نقد می کند و این عقیده را که علمای شیعه مانند شیخ مفید (متوفی 413/1022) و شریف المرتضی (متوفی 436/1044) تحت تأثیر ایدئولوژی های معتزلی بوده اند، رد می کند. فصل سوم به بررسی توحید در نهج البلاغه می پردازد و در عین حال عقاید شیعه را با عقاید معتزلی و اشعری مقایسه می کند. فصل چهارم به بررسی مفهوم عداله در نهج البلاغه و بررسی موضع امامیه در مقابل کلام معتزلی و اشعری می پردازد. فصل پنجم نگاهی به نوبوه در نهج‌البلاغه دارد و نشان می‌دهد که موضوعاتی که امام علی علیه‌السلام ذکر کرده است، مبنای توصیف شریف مرتضی از صفات پیامبران است. فصل ششم درباره امامت در نهج البلاغه است که بحث برانگیزترین موضوعی است که متکلمان اولیه شیعه درباره آن بحث کرده اند و مسلماً اولین موضوعی است که بلافاصله پس از رحلت حضرت محمد (ص) مورد بحث قرار گرفته است. فصل هفتم مفهوم معاد در نهج را مورد بحث قرار می دهد و اینکه چگونه امام علی جوهر زندگی را حول تقوای الهی و رسیدن به رضای خدا می چرخاند. اعتقاد به آخرت انسان را به داشتن منش با فضیلت ترغیب می کند و او را به اجرای عدالت در همه تعاملات می کشاند. این پایان نامه از معدود آثاری است که در پژوهش های غرب به بررسی نهج البلاغه، یکی از مهم ترین کتاب های اسلام شیعی می پردازد. این نشان می‌دهد که امام علی موضوعات مهم کلامی را مدت‌ها قبل از اینکه توسط متکلمان مسلمان اولیه بررسی شود، مورد بحث قرار داده است. این نشان می دهد که مفاهیمی مانند خداوند و صفات او، اختیار و اختیار، جوهر نبوت و امامت و نیز مرگ، معاد جسمانی و آخرت در نهج البلاغه بررسی شده است. این امر امام علی را به عنوان مؤسس علم الکلام معرفی می کند و تأثیر اجتناب ناپذیر او را می توان در کلام معتزلی مشاهده کرد. به جای مطالعه الهیات توسط متکلمان و دانشمندان اولیه،…