جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : سمینار بی نهایت مجموعه ای از سمینارهای تاریخ فلسفه را تکمیل می کند که به هستی و رویداد منتهی می شود. «این سمینار سال 1984-1985، مربوط به نامتناهی، برادر سمینار مربوط به یکی است که در سال 1983-1984 برگزار شد و قبلاً منتشر شده است. بحث عبور از فیلتر تاریخ بزرگ فلسفه برخی از مفاهیم اصلی هستی و رویداد است که در سال 1988 منتشر شد. در عوض، من به دنبال درک تعدد تعاریف و ساختارها هستم، کمی شبیه نگاه کردن به یک شی از زوایای مختلف و در معرض نورهای مختلف. اساساً، وقتی در تاریخ به دنبال یک ایده می‌گردیم، اغلب جزئیات مهم هستند و گاهی اوقات افکاری را که ممکن است تصور می‌کردیم مخالف آن‌ها هستند، متحد می‌کنند. این به این سمینار یک چرخش تفسیری و تصفیه شده می دهد. اما بگذارید خواننده نترسد: ژیمناستیک فکری در نهایت شگفت‌انگیزتر و پربارتر از دیگری است. و بعد، به جرأت می گویم، کارهای زیادی برای او انجام دادم! » A.B. از سال 1966 بخش قابل توجهی از تدریس فیلسوف آلن بدیو به صورت سمینار، محل آزادی بیان و آزمایشگاه اندیشه به خود گرفته است. Éditions Fayard همه این سمینارها را از سال 1983 تا امروز منتشر می کند، دوره ای که مستندات فراوان و مستمر است. این جلد هشتم از این مجموعه است. آلن بدیو فیلسوف، نمایشنامه نویس و رمان نویس است.

ترجمه ماشینی : هگل و چالش اسپینوزا تأثیر مستمر قدرتمند تفکر متافیزیکی اسپینوزا را در فلسفه آلمانی اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم بررسی می کند. جورج دی جیووانی روش هایی را بررسی می کند که متافیزیک خود هگل به دنبال مقابله با چالش های ناشی از مونیسم اسپینوزا بود، نه از طریق رد مونیسم، بلکه با طرح آن. دی جیوانی استدلال می کند که در این زمینه، هگل از نظر روحی به کانت و فیشته بسیار نزدیکتر بود تا شلینگ. این کتاب مورد توجه دانشجویان و محققان علاقه مند به ایده آلیسم پساکانتی، رمانتیسیسم و متافیزیک خواهد بود.

ترجمه ماشینی : "من، جولیوس، فرمانده گروه سقوط، منفورترین افراد منفور هگلی‌ها، چیزی جز دشمنان ندارم. و برای بدترین دشمنم، بدترین سرنوشت را آرزو می‌کنم. اخلاقی زیرا قابل پیش‌بینی است. وقتی با P38 من روبرو می‌شود. ، ماشه را فشار می دهم. چکمه های مارمولک بنفش من در خون زیبایی آغشته خواهد شد. طبیعی است زیرا اسپینوزیست." در پاریس آینده، شهری که شایسته یک بلید رانر سورئال در سبک پسا فلسفی است، دو جناح متخاصم اسپینوزیان و هگلی ها با هم درگیر می شوند. طنزی وحشیانه و تمسخرآمیز از دنیای فرهنگی فرانسه، فریاد امید و نشاط که مانند سنگی در برابر سنگرهای روشنفکر پرتاب می شود، این رمان چریکی متروپولیتن سال ها فرقه گوش بوده است.

جاودانگی نفس یکی از مهم‌ترین مسائل فلسفی است که با انسان و سرنوشت او ارتباط تنگاتنگ دارد. روشن شدن چگونگی تحقق جاودانگی، بر مسیر و روش زندگی انسان تأثیر ژرف و مستقیم دارد. فیلسوفان و دیگر اندیشمندان که در خصوص انسان و شناخت او، سرشت و سرنوشت او اندیشیده‌اند، مسئلۀ جاودانگی همواره ذهن و ضمیر آنان را به خود مشغول ساخته است. در این نوشتار تلاش شده است تا نگرش دو فیلسوف برجسته، یعنی صدرالمتألهین و اسپینوزا که دربارۀ نفس و جاودانگی و سرنوشت انسان اندیشیده‌اند و دیدگاه بدیع و متفاوتی عرضه کرده‌اند، با یکدیگر مقایسه و نکته‌سنجی‌های آنان واکاوی شود. صدرالمتألهین با توجه به روش خاصی که در فلسفه دارد؛ یعنی استفاده از برهان، وحی و شهود به تبیین نفس و جاودانگی پرداخته و در نهایت پاسخی عقلانی بر پایه براهین منطقی ارائه می‌کند که به نظریۀ «حدوث جسمانی و بقاء روحانی» نفس انجامیده است. اسپینوزا نیز به‌عنوان فیلسوفی عقل‌گرا در خصوص نفس و جاودانگی دیدگاه بدیع و منحصربه‌فردی دارد که با نگرش دیگر فیلسوفان متفاوت و متمایز است. او در بسیاری از آثار خویش به بررسی مسئله نفس و ماهیت آن و چگونگی تبیین جاودانگی پرداخته است. وی با تکیه ‌بر «تصورات تام» جاودانگی نفس را به‌گونه‌ای دیگر توجیه و تبیین می‌کند. در این پژوهش با نگاهی تحلیلی- تطبیقی به دیدگاه اسپینوزا و ملاصدرا دربارۀ مسئله نفس و جاودانگی آن پرداخته شده است.

دیدگاه اسپینوزا درباره ی نفس و بدن ­در حقیقت راه حلی است برای معضلی که دکارت ­­ در باب نفس و بدن با آن مواجه بود.در نظر اسپینوزا جسم جوهر نیست بلکه حالتی از صفت بعد است مجموعه­ای از اشیاء جزئی است که از کنار هم قرار گرفتن اجسام بسیط بوجود آمده است . نفس انسان نیز جوهر نیست بلکه حالتی از صفت فکر است، اما از آنجا که فکر چیزی جز «تصور داشتن» نیست بنابراین نفس چیزی جز مجموعه تصورات نیست. تصور نقش اساسی در نظریۀ نفس و بدن اسپینوزا دارد. اسپینوزا از تصور جنبه فعال ذهن را قصد کرده است و­ آن را مقوم نفس انسانی می داند.­ دو سلسله­ ی طولی نامتناهی از تصورات (نفوس) و اشیاء ممتد (بدن ها) وجود دارد. هم تصورات و هم اشیاء ممتد معلول خداوندند و از آنجا که قدرت فعل خداوند با قدرت فکر او برابر است، نظم و اتصالی که در اشیاء ممتد (حالات) وجود دارد عیناً در تصورات نیز وجود دارد و بالطبع مطابق با هر حالتی از بدن، تصوری از آن حالت در نفس وجود دارد، بنابراین نفس چیزی جز تصور بدن نیست. این نکته به نظر اسپنوزا این امکان را به ما می­دهد تا نفس و بدن را دو جنبه از یک جوهر واحد تلقی کنیم. تبیین اسپینوزا از مسئلۀ نفس و بدن که از آن در این مقاله به نظریه­ی دو جنبه­ای نفس و بدن تعبیر می شود مبتنی بر نظریۀ خاص اسپینوزا در باب رابطه­ی جوهر و صفات است. حقایق جسمانی حالتی از صفت بعدند و حقایق نفسانی حالاتی از صفت فکرند و هر دو حقیقت جنبه­­های متفاوت یک جوهر واحدند.

ترجمه ماشینی : هگل و اسپینوزا اثر گرگور مودر: جوهر و منفی ورود پر جنب و جوشی به بحث های جاری در مورد هگل، اسپینوزا و رابطه آنهاست. هگل و اسپینوزا دو تن از تأثیرگذارترین فیلسوفان عصر مدرن هستند و سنت‌های فکری که آنها افتتاح کردند، از زمانی که هگل برای اولین بار از اسپینوزا انتقاد کرد، در حال گفتگو و تضاد مداوم بوده است. به طور قابل توجه، ایده آلیست های آلمانی قرن هجدهم و نوزدهم هدفشان غلبه بر جبرگرایی سیستم اسپینوزا از طریق ایجاد مکانی برای آزادی سوژه در درون آن بود، و ماتریالیست های قرن بیستم فرانسوی مانند آلتوسر و دلوز پشت سر اسپینوزا به عنوان قهرمان نهایی نظام گرد آمدند. ماتریالیسم ضد هگلی این تضاد، یا طرد متقابل، امروزه در بحث‌های اخیر درباره ماتریالیسم ادامه دارد. متفکران معاصر یا برای مولد بودن مفاهیم منفی، نیستی و مرگ موردی هگلی مطرح می‌کنند، یا به شیوه‌ای که از اسپینوزا الهام می‌گیرد، مفاهیم سوژه و نفی را ملغی می‌کنند و برای تأیید محض و تولید حیاتی تفاوت‌ها استدلال می‌کنند. . هگل و اسپینوزا ریشه‌های تاریخی این بدیل‌ها را دنبال می‌کنند و نشان می‌دهند که چگونه بحث‌های معاصر میان هایدگری‌ها و آلتوسریان، لاکانی‌ها و دلوزیان‌ها گونه‌ای از اختلاف نظر بین هگل و اسپینوزا است. در سرتاسر، مودر قانع‌کننده نشان می‌دهد که بهترین راه برای خواندن هگل و اسپینوزا در تقابل یا تضاد نیست، بلکه در کنار هم است: مانند هگلند اسپینوزا.

ولفسون، فیلسوف نام­آشنای یهودی، با نگارش مجموعه­ای از آثار، در صدد بازنویسی تاریخ فلسفۀ غرب با محوریت یهودیت برآمد. او برای انجام این مهم، روش فرضی-استنتاجی یا روش تلمودی مطالعه متون را به­کار بست. ولفسون از این طریق به­دنبال مسائل حل­ناشده، منابع ناشناخته، روابط ناشناخته و مسیرهای ناشناختۀ فلسفه بود. چالش درک و کشف منشأ و خاستگاه، ساختار و تنوع نظام­های فلسفی برای او جذاب بود. با این که هیچ­گونه ارتباطی بین مطالعۀ تلمودی و تحقیقات فلسفی وجود نداشت و ولفسون کاملاً غرق در دومی بود، از یک قرابت روش­شناختی بین آن دو بهترین بهره­برداری را کرد. این روش مبتنی بر این پیش­فرض است که تناقض واقعی در اندیشه­های یک متفکر واقعی وجود ندارد. بدیهی است با یافتن یک مورد نقضی می­توان پیش­فرض فوق و به­تبع آن، روش مورد نظر ولفسون را زیر سوال برد. منسجم و نظام­مند نشان دادن اندیشه­های یک متفکر و بیان ناگفته­ها و نانوشته­های اندیشۀ وی، مرتبط ساختن مطالب غیرمرتبط و رفع تناقضات ظاهری اندیشه­های یک اندیشمند، از جمله کارکردهای روش پیش­گفته است. استفادۀ ولفسون از اصطلاحات، بدون توجه به تطور تاریخی آن­ها، تحمیل چارچوب فکری خود بر متفکر مورد بحث، گزافی و دل­بخواهی انتخاب کردن متن و یهودی­سازی تاریخ تفکر و جانبداری او از تفکر یهودی، از مهم­ترین نقدهایی است که بر او وارد است. افزون بر این، ابهامات یا خطرات قرائت متنی نیز می­تواند دستمایۀ روش او قرار گیرد.