جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این مقاله که به پرسش از واقع‌گرایی و ناواقع‌گرایی در هیدگر می‌پردازد از چهار بخش تشکیل شده است. در بخش نخست در مروری تاریخی تصویری کلی از سه دسته تفسیر متفاوت از واقع‌گرایی و ناواقع‌گرایی در فلسفۀ هیدگر در میانِ مفسرانِ انگلیسی‌زبانِ او عرضه خواهد شد. دستۀ نخست هیدگر را واقع‌گرا می‌دانند؛ دستۀ دوم تفسیری ایده‌آلیستی از او ارائه می‌کنند و دستۀ سوم او را نه واقع‌گرا و نه ایده‌آلیست به شمار می‌آورند. در بخش دوم تفسیرِ واقع‌گرایی حداکثری دریفوس –اسپینوزا از هیدگر و دو استدلال ایشان یعنی برهانِ جهان‌های چندگانه و استدلالِ پدیده‌شناختی در دفاع از آن روایت می‌گردد. در بخش سوم نقدهای سه نمونه از مهم‌ترین منتقدان این تفسیر، یعنی راتال، مالپس و رورتی، ارزیابی و نقاطِ ضعف و قوتِ آن نقدها آشکار می‌گردد. در بخش چهارم در ذیلِ ارزیابیِ نهایی بر پایۀ نقدهایی مستقل موضعِ دریفوس-اسپینوزا از دیدِ فلسفی از جهاتِ گوناگون به چالش کشیده می‌شود و نگرانی‌هایی تفسیری نیز در موردِ آن مطرح می‌گردد.

ترجمه ماشینی : ظرفیت انسان برای دستیابی به دانش در فلسفه اسپینوزا نقش اساسی دارد، زیرا تا حدی، دانستن چیزها انسان ها را قادر می سازد تا به درستی با تأثیرات خود برخورد کنند. اما این فقط هر نوع دانشی نیست که انسان باید به آن دست یابد. انواع مختلفی از دانش وجود دارد، اما تنها دو مورد از آنها - دانش عقلی و شهودی - به انسان هایی که به آنها دست می یابند قادر می سازند تا چیزها را به وضوح بدانند. از آنجا که دانش عقلانی به کلیات توجه دارد در حالی که دانش شهودی به جزییات توجه می کند، دانش شهودی بهتر از دانش عقلانی است که انسان ها را قادر می سازد با تأثیرات خود مقابله کنند. اکثر محققان هم اهمیت دانش را برای برخورد انسان با عواطف خود و هم برتری دانش شهودی در توانمند ساختن آنها را برای انجام این کار تشخیص می دهند. اما این نکات به ویژه به تأثیری که اسپینوزا آن را «تریستیتیا» می‌نامد، مرتبط است که معمولاً به «درد» یا «غم» ترجمه می‌شود. من در این پایان نامه استدلال می کنم که دستیابی به دانش - به ویژه دانش شهودی - انسان را قادر می سازد تا به درستی با تجربیات خود از درد برخورد کند. این توانایی که انسان ها با دانستن چیزها به دست می آورند همان چیزی است که من آن را «رنج فعال» می نامم. زمانی که شخص صرفاً به درد خود واکنش نشان می‌دهد، منفعلانه رنج می‌برد و به این ترتیب به نیروی خارجی اجازه می‌دهد او را کنترل کند. او زمانی که از دانش برای پاسخ دادن به درد خود استفاده می کند، به طور فعال رنج می برد، به این ترتیب که خودش را کنترل می کند. این دانشی که او برای مقابله فعال با درد خود استفاده می‌کند، با نظریه آزادی اسپینوزا مرتبط است، زیرا مستلزم درک این است که همه رویدادها (مانند تجربه یک فرد از درد) لزوماً اتفاق می‌افتند و پذیرش این ضرورت همان آزاد بودن است.

ترجمه ماشینی : پایان نامه من برخی از پیشگامان فلسفی اصلی روشنگری رادیکال جاناتان اسرائیل را بیان می کند. این کتاب به بررسی پرسش اصلی کتاب «عصر ولتر» نوشته ویل دورانت می‌پردازد: «چطور شد که بخش عمده‌ای از طبقات تحصیل‌کرده در اروپا و آمریکا ایمان خود را به الهیاتی که برای پانزده قرن تحریم‌ها و حمایت‌های ماوراءالطبیعه به افراد ناامن و ناپایدار می‌داد از دست دادند. قوانین اخلاقی نامتناسبی که تمدن غربی بر آن بنا شده است؟ هدف این پروژه هم گسترده و هم مشخص است: اولی ارائه تاریخچه ای کلی از پیشروهای فلسفی روشنگری رادیکال تا اوایل دوره مدرن است، و دوم این است که یکی از این پیش زمینه ها را با جزئیات برجسته کنم، که من انجام می دهم. در بخش بزرگ اسپینوزا با کمک دانش زیادی در فلسفه دین، تاریخ فلسفه، تحلیل الهیات، نقد کتاب مقدس، و تاریخ نگاری، پایان نامه من ادعا می کند که پیشگامان اصلی فلسفی علیه ایمان ارتدکس در وحی و روشنگری رادیکال عمدتاً از چندین نیرو من برخی از ادله کلی برخی از فیلسوفان پیش سقراطی و یونانی، به ویژه سقراط و افلاطون را با تأکید بر تفکر عقل گرایانه و غیر الهیاتی آنها ارائه می کنم. سپس اشاره می‌کنم که چگونه برخی از این ادبیات فلسفی یونانی منجر به ایجاد عناصر جدید فلسفی و کلامی در برخی از آموزه‌های پدران کلیسا، برخی از قرون وسطی‌ها و برخی از دانش‌آموزان تا اوایل دوره مدرن شد. با این حال، هسته اصلی بحث من در رنسانس شروع به جذب بخار می کند. با رنسانس، انقلاب علمی و فلسفه جدید اوایل روشنگری، همه چیز تغییر می کند. نقد متنی دوره رنسانس از متون باستانی به آغاز برخی از نقدهای واقعی کتاب مقدس منجر می شود. انفجار تبیین‌های طبیعت‌گرایانه طبیعت از طریق کوپرنیک، گالیله، دکارت و بسیاری دیگر در انقلاب علمی، بسیاری را به این فکر می‌اندازد که آیا به خدا نیاز است یا خیر. رد متافیزیک ارسطویی و اسکولاستیک توسط فیلسوفان جدید، به ویژه دکارت، آنچه را که برای بسیاری زیربنای فلسفی کلیسا و الهیات را فراهم می کرد، تضعیف می کند. و سپس «نامحرمانه ترین برش»، نقد تاریخی و متنی انقلابی کتاب مقدس (توسط بسیاری از فیلسوفان اولیه روشنگری، به ویژه اسپینوزا) که یهودیت و مسیحیت را کاملاً تضعیف و رد می کند.

ترجمه ماشینی : ما قصد داریم فلسفه اسپینوزا، به ویژه، اخلاق او را از یک عملیات تضادی بسیار خاص بین، از یک سو، دیدگاه متعالی (یا الهیات عقلانی) و از سوی دیگر، میل به رستگاری دنیوی درک کنیم. ; بین پروژه اسپینوزا از فلسفه ایمان گرایانه و جهانی در معرض قدرت الهیاتی-سیاسی. و بین متن الهیات و روش نگارش فلسفه اسپینوزا. چنین عملیاتی هسته کار ما را تشکیل می دهد، که در آن هدف ما درک پیوند علّی در عبور یک طبیعت مطلقاً نامتناهی Deus sive natura به ما، حالت های متناهی همین ماهیت است، تا به درکی برسیم که می تواند ما را تضمین نکند. فقط هستی، اما در این بی‌نهایت مشارکت فعال داشته باش. ما نه تنها سعی خواهیم کرد در این زمینه متعارض قدم برداریم، بلکه پیشنهاد خواهیم کرد که با رویه ای با آن برخورد کنیم که به خودی خود بر تعارض ها تأکید می کند، زیرا هدف ما پاسخگویی به سؤالات خود در مورد فلسفه وجود خداوند است. بینهایت تا متناهی از تقریب بین آثار اسپینوزا و جهان هنری پیچیده ادبیات، هنرهای تجسمی و موسیقی از قرن هفدهم باروک. علاوه بر این، ما سعی می‌کنیم این فرضیه را نشان دهیم که تکینگی اخلاق به‌عنوان یک متن، که با شکل متنی فلسفی بی‌سابقه‌ای بیان می‌شود، یک موضوع مفهومی بسیار پیچیده را ایجاد می‌کند که با خود ایده مطلقاً نامتناهی ادغام می‌شود. زیرا اگر سنتز قرن هفدهمی هندسه غیرقابل‌تقسیم‌ها ایده جدیدی از بی‌نهایت به ما ارائه دهد (همانطور که به طور مفصل بحث خواهیم کرد) و اگر ترتیب هندسی نمایش اخلاق نتیجه همین ترکیب باشد، کتاب باید لزوماً، در حال حاضر، این ایده از بی نهایت را در فراوانی متنی خود بیاورد.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی مسائلی می پردازد که از بررسی رابطه بین استدلال های جان لاک برای تساهل دینی که در نامه او در مورد مدارا یافت می شود و ساخت یک جزم حداقلی برای مسیحیت در کتاب معقول بودن مسیحیت به دست می آید. فصل اول توسعه عقاید حداقلی را از منشأ آن در تجربه‌ای که اریک وگلین جهش در هستی را از طریق مفهوم گزنوفان از «ظاهر» به حداقل عقاید افلاطون بیان می‌کند، دنبال می‌کند. فصل دوم به بررسی استفاده از جزم حداقلی در نظریه های مدارای دینی مور و اسپینوزا می پردازد. فصل آخر به بررسی کار جان لاک می پردازد و کفایت جزم حداقلی فرمول بندی او را بدون مبنایی در جهش به عنوان پشتوانه مدارای دینی زیر سوال می برد.

رسالۀ حاضر در پی آن است که رابطۀ حقیقت دینی و حقیقت فلسفی را بر اساس دیدگاه دو فیلسوف عقل‌گرا، یعنی ابن‌رشد و اسپینوزا به گونۀ تطبیقی بررسی کند. بررسی نسبت میان دین و فلسفه و تعیین روابط متقابل آن‌ها، همواره از مسائل مهم در قلمرو دین‌پژوهی و فلسفۀ دین بوده است. به هنگام مواجهه با وحی الهی با این مسئله رو به رو خواهیم شد که اساساً میان آن حقایق و آموزه‌هایی که آدمی تاکنون از طریق خردورزی به آن رسیده است (حقایق فلسفی) با حقایق و آموزه‌هایی که اینک در قالب گفتار و نوشتار الهی (حقایق دینی) به او عرضه شده است، چه نسبتی بر قرار است؟ فهم عمیق‌تر مسئلۀ یاد شده و کشف راه-کارهای این دو فیلسوف بزرگ عقل‌گرا در حل این مسئلۀ تاریخی بشر و در نتیجه امکانِ یافتنِ هم‌افقی و هم‌داستانی میان دو شخصیتِ متعلق به دو سنّت متفاوت، از اهداف رسالۀ حاضر است. ابن‌رشد و اسپینوزا معتقدند حقیقت دینی و حقیقت فلسفی دو وجه یک حقیقت هستند که دین و فلسفه، هر کدام به روش خاص خود از این حقیقت بحث کرده‌اند. هدف دین و فلسفه، رساندن انسان‌ها به سعادت و فضیلت است. دین، از راه کشاندن مردم به رفتار فضیلت‌مآبانه به دنبال فضیلت عملی برای آنان است و فلسفه، آن‌ را از راه معرفت نظری دنبال می‌کند. هر دو فیلسوف، تعارض میان دین و فلسفه را حقیقی ندانستند و راه-حل‌هایی برای رفع این تعارضات ظاهری ارائه کردند. تمهید قواعد تأویل و تفسیر هرمنوتیکی توسط ابن‌رشد و اسپینوزا را از همین سویه باید نگریست. انگیزۀ ورود ابن‌رشد و اسپینوزا به این مسئله، روشی که پیموده‌اند و نیز راه‌کارها و نتایج آن دو به گونه‌ای است که می‌توان اندیشۀ این دو فیلسوف را در این زمینه تطبیق‌پذیر دانست.

اسپینوزا با گنجاندن دو جوهر نفس و بدن دکارتی در ذیل دو صفت جوهر واحد الهی تلاش می‌کند تا دوگانه انگاری نفس و بدن موجود در فلسفه‌ی دکارت را حل کند. او جوهر را موجودی می‌داند که چه به لحاظ وجودی و چه به لحاظ تصور مستقل است. تمام موجودات غیر از جوهر به لحاظ وجود و تصور به جوهر وابسته‌اند. او معتقد است رابطه‌ی میان حالات مبتنی بر ضرورت علّی است و این رشته‌ی علت و معلول در جوهر به منزله‌ی علت‌العلل پایان می‌پذیرد. به نظر می‌رسد راه حل مذکور اگرچه می‌تواند موفقیت آمیز باشد اما با پیامد‌هایی همراه است. براساس نظریه‌ی جوهر (و همچنین نظریه‌ی شناخت) اسپینوزا، اختیار به معنای آزادی در انتخاب یا اراده‌ی آزاد نفی ‌می‌شود. اسپینوزا ریشه باور انسان‌ها به آزادی در اراده را در عدم شناخت علل اعمالشان می‌داند. اما او به قسمی آزادی باور دارد که در وحدت میان آزادی و ضرورت محقق می‌گردد. به این معنا که فرد با شناخت جهان به مثابه‌ی کلیتی ضروری، می‌تواند آزادی ایجابی خویش را رقم بزند. هگل نیز همچون اسپینوزا با قبول ضرورت انگاری، باور به اراده‌ی آزاد را چیزی بیش‌تر از خود سرانگی نمی‌داند، اما این مرحله از آزادی را به طور کامل نفی نمی‌کند. او تلاش می‌کند بر پایه‌ی منطق دیالکتیک از اختیار و آزادی به انتزاعی‌ترین شکل آغاز کند و با رفع دیالکتیکی، تمام اشکال آزادی را در عالی‌ترین شکل آن مستحیل گرداند و اینگونه به آزادی ایجابی و عینی دست یابد. این آزادی ایجابی در نزد هگل همچون اسپینوزا، خودش را در آگاهی از ضرورت متجلی می‌کند. برای هگل حقیقت آزادی همان ضرورت است. اما آگاهی امری بی واسطه نیست و تنها از طریق دیگریِ خودآگاه میسر ‌می‌شود. بنابراین آزادی برای هگل کاملاً امری اجتماعی است. نگارنده با توضیح و بیان مفهوم اختیار و آزادی براساس مهم‌ترین مفاهیم کلیدی و اصلی در فلسفه‌ی اسپینوزا و هگل تلاش می‌کند تا معنای دقیق مفاهیم مذکور را در فلسفه این دو تعیین کند و به شباهت‌ها و تمایزات اساسی نظر آنها پیرامون نحوه‌ی شکل گیری اختیار و آزادی بپردازد.

رابطه خدا و جهان یا یکسان است یا جهان نتیجه وجود خداست یا جهان مستقل از خداست. پانتئیسم؛ همه-خدایی، همه چیز خداست که گاهی در معنای وحدت وجود ادیان هم بکار رفته است که به علت غلبه معنای طبیعت‌گرایانه صرف و الحادیش که تشخص و تعالی و تقدس خدا را نفی می‌کند با مخالفت دینداران مواجه شده است. اگر رابطه خدا و جهانِ طبیعی یکسان است و هیچ تمایزی ندارند، یعنی"خدا همه چیز است و همه چیز خداست" پس یا خدا نام دیگر جهان است که همان معنای پانتئیسم تقلیل دهنده و کاهشی یا reductive pantheism را که در معنای طبیعت‌گرایانه صرف یا علمی دارد، یا معانی دیگری هم در یکسانی با معنای تشکیک مراتب وجود، تجلی می‌توان تفسیر کرد. اما اگر خدا و جهان متمایز باشند پس طبیعت علاوه بر عناصر طبیعی خود شامل عنصر الهی ماوراء‌الطبیعه‌ای است که دارای نفوذ کامل در سراسر جهان است، پس"خدا همه چیز و همه جا هست"که همان پانتئیسم حلولی یاimmanentist pantheism است که البته معانی دیگری در تغایر هم می‌توان تفسیر نمود. پانتئیسم در چندین معنا بکار رفته است؛ مانند پانتئیسمِ طبیعت‌گرای ‌صرف و غیرطبیعت‌گرا، خداباورانه و خداناباورانه مونیسم فلسفی پانتئیسم علمی. در صورت نامیدن وحدت وجود اسلامی یا مسیحی به پانتئیسم باید تعریف دقیق آن را با پیشوند و پسوندی مشخص نمود تا افراد دچار بدفهمی و مغالطه نشوند. هدف و ضرورت این تحقیق بررسی معانی مختلف پانتئیسم در سه تفکر هندویی، اسپینوزایی و مولانایی می-باشد. نسبت دادن این واژه بدون توجه به معنای خاص باعث اتهام، اختلاف، نفی و اثبات در فهم تفکرات اسپینوزا، مولوی و یا دین هندوئیسم شده است که ضرورت توجه به آن را بیشتر می‌کند پس در نتیجه بکار بردن پانتئیسم در معنای طبیعت‌گرای صِرف برای وحدت وجود در فلسفه و عرفان اسلامی و مولانا و هندوئیسم مخصوصاً مکتب ادویته ودانتا با وجود اعتقاد به الله و برهمن در این دو تفکر اشتباه است. علیرغم نزدیک بودن نظر اسپینوزا به پانتئیسم، بکار بردن پانتئیسم اگر در معنای فقط طبیعت‌گرایانه بکار برود نادرست می‌باشد؛ چون که هستی خدا یا طبیعت را فقط مادی و منحصر در طبیعت جسمانی و مادی نمی‌داند و می‌توان او را پانتئیسم منطقی فلسفی غیرطبیعت‌گرایانه یا پانتئیسم مونیسم اسپینوزائیی دانست. با توجه به تفاسیر شارحان، دو معنای وحدت وجود و موجود و وحدت در عین کثرت و کثرت در عین وحدت در تفکرات مولانا و مکتب ادویته ودانته هندوها و اوپانیشادها استنباط می‌شود و با توجه به گستردگی هندوئیسم، و تفسیرهای مختلف از اوپانیشادها و خدای متشخص یا غیرشخصی، پانتئیسم چند سطحی قابل مشاهده است. در این تحقیق روش توصیفی-تحلیلی- مقایسه‌ای برای رسیدن به پاسخ استفاده شده است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه با نوشته های بعدی پل ریکور درگیر است تا فلسفه او را به عنوان یک کل درک کند. بازسازی هرمنوتیک زندگی اخلاقی ریکور سهم قابل توجهی از او را در فلسفه دین معاصر نشان می دهد. هدف این هرمنوتیک تبیین دین اخلاقی است که انسانها را به طور جهانی بر اساس زندگی مشترک آنها به عنوان موجودات توانا به هم پیوند می دهد. برای تسهیل این هرمنوتیک، نشان خواهم داد که خوانش گزینشی از فلسفه ریکور، نقش محوری «اخلاق کوچک» او را در پل زدن آثار بعدی و قبلی‌اش آشکار می‌کند. انسان توانا (l'homme capable) در ریکور متأخر باید هم در رابطه با «اخلاق کوچک» و هم با معماری دین اخلاقی درک شود. تبیین هدف (تلوس) زندگی اخلاقی و هنجار («قانون اخلاقی») دین اخلاقی از «اخلاق کوچک» به نقش مهم ارسطو و کانت در معماری ریکور اشاره دارد. خود ریکور «معماری» را در اصطلاح کانتی به عنوان یک چارچوب انتقادی تعریف می‌کند، در حالی که برداشت متافیزیکی اسپینوزا از تلاش عقلانی (conatus) برای زندگی در کمال آن را به کار می‌گیرد. مفاهیم اصلی برگرفته از اسپینوزا، ارسطو و کانت در بازسازی کنونی هرمنوتیک ریکور مستتر هستند. سه بعد از زندگی اخلاقی در متافیزیک اسپینوزا، انسان‌شناسی ارسطو و فلسفه اخلاق کانت ظهور می‌کند و معماری ریکور را به ما می‌دهد. از نظر ریکور، هدف اخلاقی مبتنی بر متافیزیک توانایی انسان است و ماهیت خواستار «قانون» دین را اخلاقی می کند. این دین زندگی خوب را هدف تلاش انسان فرض می کند. اما به طور اساسی، این تز «پیکان دینداران» (la flèche du religieux) را آشکار می‌کند، زیرا سوژه‌های توانا را برانگیخته می‌کند تا زندگی را با و برای دیگران در نهادهای عادلانه در آغوش بگیرند. در نتیجه، زندگی به عنوان قلب دین اخلاقی ریکور آشکار می شود.