جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: اندیشیدن، دانستن، عمل: معرفت‌شناسی و اخلاق در افلاطون و افلاطون باستان، با بررسی مقدمات اجتماعی، فقهی و نظری فلسفه‌ی افلاطون، قصد دارد دیدگاه تازه‌ای در رابطه بین معرفت‌شناسی و اخلاق در افلاطون و سنت افلاطونی از ارسطو تا فلوطین ارائه دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب مخالف این دیدگاه رایج است که بین افلاطون و فیلسوف نوافلاطونی، فلوطین، در مسائل عرفان، معرفت‌شناسی و اخلاق تفاوت‌های اساسی وجود ندارد. دیوید جی یونت با بررسی روش‌هایی که افلاطون و فلوطین ادعا می‌کنند که می‌توان تجربه‌ای نهایی داشت که به مهم‌ترین پرسش‌های فلسفی پاسخ می‌دهد، تحلیل گسترده‌ای ارائه می‌کند که چرا باید هر دو فیلسوف را به عنوان عارف تفسیر کنیم. سپس این کتاب نشان می‌دهد که هر دو فیلسوف به دانش غیرگفتمانی و روش‌های دستیابی به آن، از جمله دیالکتیک و یادآوری، اعتقاد مشترک دارند و نشان می‌دهد که اساساً در هیچ دیدگاه مهمی درباره اخلاق تفاوتی ندارند. افلاطون و فلوطین در عرفان، معرفت شناسی و اخلاق، با استفاده گسترده از منابع اولیه و ثانویه، شباهت های اندیشه این دو فیلسوف را در مسائل مختلف فلسفی مانند مراقبه، پیشگویی، حکمت، معرفت، حقیقت، سعادت و عشق نشان می دهد. .

ترجمه ماشینی: اندیشیدن، دانستن، عمل: معرفت‌شناسی و اخلاق در افلاطون و افلاطون باستان با بررسی مقدمات اجتماعی، فقهی و نظری فلسفه‌ی افلاطون، قصد دارد دیدگاه تازه‌ای را در مورد همبستگی معرفت‌شناسی و اخلاق در افلاطون و سنت افلاطونی از ارسطو تا فلوطین ارائه دهد. .

ترجمه ماشینی : تیموتی چاپل تصویری از اینکه اخلاق فلسفی چگونه می‌تواند باشد، ایجاد می‌کند، پس از کنار گذاشتن فشارهای ایده‌آل‌ساز و تقلیل‌کننده نظریه اخلاقی مرسوم. سؤال او این است که «چگونه بدانیم چه کار کنیم؟» و پاسخی که از او دفاع می‌کند «با توسعه تصورات اخلاقی‌مان» است. مجموعه‌ای از مطالعات ارائه‌شده در «دانستن چه باید کرد» به این مورد کمک می‌کند که تخیل اخلاقی بخش مهمی از برتری یا فضیلت انسانی است، با نشان دادن این که نقش‌های متنوعی در زندگی عملی و ارزیابی ما ایفا می‌کند. هیچ راه کوتاه یا فرمولی برای دانستن اینکه چه باید بکنید وجود ندارد. اما به هر حال، رویکرد طولانی‌تر و پر دردسرتر، با ارزش‌تر است. این رویکرد شامل توسعه کارنامه ظرفیت های طبیعی انسان برای تخیل، مشورت باز و توجه متفکرانه به جهان، مردم و واقعیت ارزش اطرافمان است.

ترجمه ماشینی: معرفت شناسی افلاطون: هستی و ظاهر تفسیری بدیع از یکی از موضوعات محوری در آثار افلاطون ارائه می دهد: معرفت شناسی. جسیکا ماس استدلال می کند که معرفت شناسی افلاطون به طور اساسی با ما متفاوت است. جسیکا ماس، برخلاف دانه‌های مطالعات اخیر، و با استناد به تفاسیر باستانی افلاطون، استدلال می‌کند که افلاطون به بهترین وجه به عنوان مطالعه چیزی که ما اکنون دانش و باور می‌نامیم، درک نمی‌شود. در عوض، ماس پیشنهاد می‌کند که بازیگران اصلی در معرفت‌شناسی او، یعنی معرفت‌شناسی و دوکسا، هر کدام اساساً باید به‌عنوان شناخت نوع خاصی از شیء درک شوند. Epistêmê شناخت آنچه هست است - جایی که معلوم می شود که این به معنای درک عمیق واقعیت نهایی است. دوکسا شناخت چیزی است که به نظر می رسد - جایی که معلوم می شود این به این معنی است که این تفکر نظری است که تصاویر را با واقعیت اشتباه می گیرد. این کتاب با این استدلال که ویژگی‌های مهم معرفت‌شناسی افلاطون را توضیح می‌دهد، از این خصوصیات دفاع می‌کند. به ویژه، نشان می‌دهد که آنها زیربنای دیدگاهی هستند که مدت‌ها به افلاطون نسبت داده می‌شد، اما اخیراً «فحش‌آمیز» تلقی می‌شد: این که هیچ دوکسی از اشکال، و هیچ معرفتی از محسوسات وجود ندارد. سرانجام، ماس ادعا می کند که معرفت شناسی افلاطون بسیار متفاوت از معرفت شناسی مدرن است، زیرا انگیزه آن دیدگاه های اخلاقی و متافیزیکی مرکزی اوست. همانطور که تمثیل غار نشان می دهد، او معتقد است که هدف زندگی تماس با هستی اصیل است و بزرگترین مانع در برابر این هدف، تمایل ما به قناعت کردن به ظاهر است. بنابراین، وقتی افلاطون به تحقیقات معرفت‌شناختی روی می‌آورد، تمایزی که او برجسته‌تر می‌بیند، تمایز بین شناخت آنچه هست و شناخت آنچه به نظر می‌رسد است.

ترجمه ماشینی: پراگماتیسم افلاطون اولین دفاع جامع از خوانش عمل گرایانه از افلاطون را ارائه می دهد. به عقیده افلاطون، هدف عقلانی نهایی، انباشت دانش و دوری از باطل نیست، بلکه زندگی انسانی عالی است. این کتاب ادعا می کند که یک دیدگاه عمل گرایانه در سراسر مجموعه افلاطونی وجود دارد. نویسندگان استدلال می کنند که پیگیری موفقیت آمیز یک زندگی خوب مستلزم پرورش تعهدات اخلاقی خاصی است و حفظ این تعهدات اغلب مستلزم نقض هنجارهای معرفتی است. در جریان دفاع از تفسیر پراگماتیستی، نویسندگان یک استدلال افلاطونی نیرومند برای این نتیجه گیری ارائه می کنند که ارزش حقیقت دارای محدودیت هایی است و آنچه بیش از همه مهم است تعهدات اخلاقی و شجاعت عمل به آنهاست. تفسیر آنها پیامدهای گسترده ای دارد زیرا نحوه درک ما از رابطه بین اخلاق و معرفت شناسی افلاطون را دوباره شکل می دهد. پراگماتیسم افلاطون برای دانشمندان و دانشجویان پیشرفته افلاطون و فلسفه باستان جذاب خواهد بود. همچنین برای کسانی که روی مناقشات جاری در اخلاق و معرفت شناسی کار می کنند، جالب خواهد بود

در این نوشتار با رجوع به برخی از مهمترین آثار افالطون، دیدگاه او را درباره شر تبیین میکنیم. با توجه به اینکه او محسوسات را نمودی ضعیف از حقایق الیتغیر مُثُل میداند، زمینهساز این دیدگاه در سنت نوافالطونی میشود که شر جنبه عدمی دارد. این نگرش از رویکرد واقعگرایانه به حیات فاصله دارد زیرا زندگی موجودات زنده به نحو عام و زندگی انسان به نحو خاص با انواعی از شرور متافیزیکی مواجه است و انسان بهعنوان موجودی صاحباختیار، دستخوش یا منشأ شر اخالقی نیز هست. هرچند بر اساس خوانشی خاص میتوان طرح عالم مثل افالطون را در پرتو مواجهه او با مرگ سقراط و تالش برای فراروی از آن جستجو کرد ولی به خاطر نگرش حاکم بر دنیای باستان که مبتنی بر نظام طبقاتی است، افالطون نیز رویکرد نخبهگرایانه اتخاذ مینماید و بهجای تأکید بر مسئولیتهای فردی به تأسی عوام از فیلسوف بهعنوان الگوی تجرد عقلی و فضایل اخالقی در جامعه اشاره میکند. این در حالی است که در جامعه مدرن که ارزشهای فردی اهمیت مییابد، ارتباط مؤثقی بین مسئله شر و مسئولیت اجتماعی برقرار میشود. با رجوع به فلسفه جوسایا رویس که او نیز همچون افالطون متفکری ایدئالیست است، میتوان دریافت که ایدئالیسم معاصر در عین نگاه خوشبینانه و کلگرایانه به جهان نمیتواند واقعیت شر را نادیده بگیرد. رویسهم واقعبینانه به رنجهای بشری مینگرد و هم با توجه به مبانی نظری خود بر رویکرد مسئوالنه برای کاهش رنج و زدودن

زیبایی در فلسفۀ افلاطون به مثابۀ یک مفهوم بنیادین از جهت خاستگاه، ماهیت، ظهور و نحوۀ ادراک آن مورد توجه واقع شده‌است. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی، و با ابتنا بر مهمترین رسالات افلاطون در باب زیبایی، همچون فایدروس و مهمانی؛ و نیز با بررسی شیوۀ دیالکتیک وجودی-عقلانی مطرح‌شده در رسالۀ جمهوری، در صدد است امکان تلقی مساوقت ایدۀ وجود و زیبایی؛ و سنخیت دیالکتیک وجودی- عقلانی و ادراک زیبایی را در فلسفۀ افلاطون مورد بررسی قرار دهد. از جملۀ یافته‌های پژوهش این است که در فلسفۀ افلاطون، ادراک زیبایی محسوس نقطۀ آغاز دیالکتیک وجودی- عقلانی نفس؛ موجب استحالۀ وجودی- معرفتی و زمینۀ عروج و فرارفتن نفس از مرتبۀ وجودی معین به مرتبۀ وجودی بالاتراست که در نهایت به دیدار و تحقق معرفت مثال خیر منجر می‌شود. در فلسفۀ افلاطون ادراک زیبایی در مراتب فرارونده از محسوس به معقول، به مثابۀ یک کنش وجودی با ارتقای وجودی-معرفتی نفس مساوق است.