جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : فیلسوفان تقریباً همیشه موضوع تجدید نظر را به حاشیه رشته خود واگذار کرده اند، اگر اصلاً در مورد آن فکر کرده باشند. این کتاب مدعی است که اعمال بازنگری در پروژه فلسفی محوری و ضروری هستند و فلسفه باید اساساً به عنوان تمرین بازخوانی و بازنویسی تفسیر شود. این کتاب عمدتاً بر تفسیر بسیار تأثیرگذار هایدگر از نیچه متمرکز است، که در سخنرانی‌های دهه‌های 1930 و 1940 انجام شد و در سال 1961 منتشر شد. نویسنده از نزدیک ابزارهای بلاغی را تجزیه و تحلیل می‌کند که توسط هایدگر تفکر نیچه را در یک تاریخ گسترده‌تر از متافیزیک خود قرار می‌دهد. تفسیر مجدد خود به عنوان قرائت «درست» آن تاریخ است. نویسنده استدلال می‌کند که پروژه تجدیدنظرطلبانه هایدگر، متن فلسفی را به‌عنوان پارالیپسیس بازنویسی می‌کند، نوع خاصی از بیان کنایه‌آمیز که وقتی «به‌درستی» توسط بازخوان‌کننده فلسفی دریافت شود، آنچه را که متن نگفته و نمی‌توانست بیان کند، بیان می‌کند. مطالعه چنین تجدیدنظرطلبی پارالیپتیکی در چارچوب قانون فلسفی، راه جدیدی برای درک تاریخمندی اساسی متن فلسفی ارائه می‌دهد، متنی که به‌طور انتقادی از تاریخ تفسیرهای آینده‌اش قابل تشخیص نیست. فلسفه خود بازنگری است، یک عمل بازخوانی عمیقاً تاریخ‌گرایانه، تصاحب مداوم گذشته متنی نامناسب خود. این کتاب علاوه بر اینکه اولین مطالعه منتشر شده از تفسیر هایدگر از نیچه است، آثار هانس رابرت یاوس، هارولد بلوم و دیگر منتقدان تجدیدنظر را نیز بررسی می‌کند. به ویژه، مقالات اولیه رالف والدو امرسون در مورد تاریخ، که هم با تحلیل هایدگر از متافیزیک خوانده می شود و هم علیه آن، نشان می دهد که چرا مداخله تاریخی حاصل از خوانش تجدیدنظرطلبانه نه تنها یک تغییر رسمی و موضوعی گذشته است، بلکه یک اجبار بلاغی بر تفسیر آینده است. گرایش ها هیچ خواننده فلسفی صرفاً کاربر یا قربانی روش‌های تجدیدنظرطلب نیست: در بازخوانی گذشته‌های فلسفی، خواننده همان مکانیسمی است که به وسیله آن چنین گرایش‌های تفسیری برای اولین بار به مشکلات یا افکار درون کانون فلسفی تبدیل می‌شوند.

ترجمه ماشینی : در نیچه و ذن: غلبه بر خود بدون خود، آندره ون در براک نیچه را در گفتگو با چهار نماینده سنت ذن بودایی قرار می دهد: ناگارجونا (حدود 150-250)، لینجی (متوفی 860)، دوگن (1200-1200) 1253)، و نیشیتانی (1900-1990). با این کار، او اندیشه نیچه را به عنوان فلسفه ای برای غلبه بر خود مستمر آشکار می کند، که در آن حتی بر مفهوم «خود» نیز غلبه شده است. ون در براک با تجزیه و تحلیل رابطه نیچه با بودیسم و موقعیت به عنوان یک متفکر فرافرهنگی شروع می کند، تحقیقاتی را که تا به امروز در مورد نیچه و ذن انجام می شود را یادآوری می کند و استدلال اساسی این مطالعه را بیان می کند. او با بررسی شیوه های غلبه بر خود در نیچه و ذن، به مقایسه شک افراطی نیچه با ناگارجونا و مقایسه رویکرد نیچه به حقیقت با رویکرد لینجی ادامه می دهد. روش های نیچه برای غلبه بر خود با زازن دوگن یا تمرین مراقبه نشسته و تصور دوگن از فراموش کردن خود مقایسه می شود. این مقایسه ها و موارد دیگر باعث ایجاد واندر می شود..

ترجمه ماشینی : این مجموعه هم منعکس کننده و هم به افزایش علاقه فلسفی اخیر به دجال کمک می کند و هم کمک بزرگی به مطالعات نیچه است. نیچه دجال را همراه با زرتشت مهم ترین اثر خود می دانست. در آن، او بسیاری از ایده‌های تعیین‌کننده دوران، از جمله درک سپیده‌دم از «مرگ خدا» و آغاز یک عصر جدید و پسااخلاقی در تاریخ غرب را بیان کرد. او این اثر را «بحرانی بدون همتا بر روی زمین، عمیق‌ترین برخورد وجدان، تصمیمی که در برابر هر چیزی که باور می‌شد، تقاضا می‌شد، مقدس می‌شد» نامید. مطمئناً نیازی نیست که برآورد نیچه از دستاورد خود در دجال را به اشتراک بگذاریم تا نتیجه بگیریم که چیز مهمی در این اثر در جریان است. در واقع، حتی اگر نیچه قدرت دگرگونی آن را بیش از حد تخمین می زد، با این حال ارزشمند است که درک روشن تری از این که چرا او اینقدر به این کتاب خاص فکر می کرد، که در آثار او چیزی پرت است، بسیار ارزشمند است. تاکنون هیچ کتابی وجود نداشته است که سعی کند با دقت فلسفی مضامین متعددی را که در این اثر دشوار و پیچیده به آن پرداخته شده است، توضیح دهد.

ترجمه ماشینی : تأثیر فلسفی یک مفهوم، ابزار روش شناختی و فرآیندی است که ارزش تحقیق دارد، زیرا چارچوبی را برای مشارکت فیلسوف در سنت تعیین می کند. این پژوهش نگاهی دقیق به تأثیر فلسفی بر وابستگی و وابستگی متقابل بین ایده‌ها و مفاهیم، جریان‌ها و گرایش‌ها و تجربیاتی دارد که هر فیلسوفی از سنت گذشته به ارث برده است. همچنین چهار فیلسوف را برای شناسایی ریشه‌های تأثیر معرفی می‌کند: آرتور شوپنهاور، فئودور داستایوفسکی، فردریش نیچه و امیل سیوران.

ترجمه ماشینی : مدیون فکری فوکو به نیچه در نوشته های او آشکار است، اما ماهیت دقیق، میزان و تفاوت های ظریف آن بدهی به ندرت مورد بررسی قرار می گیرد. به نظر می‌رسد خود فوکو گاهی ادعا می‌کند که رویکردش اساساً نیچه‌ای است، و گاهی اصرار دارد که به منزله گسست رادیکال از نیچه است. این جلد اولین جلد در نوع خود است که رابطه بین این دو متفکر را در مورد عناصر فرهنگ معاصر که در آن علایق مشترک داشتند، از جمله ماهیت زندگی در دنیای مدرن، فلسفه به عنوان یک شیوه زندگی، و روش‌هایی که ما در آن به اشتراک می‌گذاریم، ارائه می‌کند. باید درباره فیلسوفان دیگر بخواند و بنویسد. نویسندگان مشارکت کننده از چهره های برجسته مطالعات فوکو و نیچه هستند و مشارکت آنها منعکس کننده تنوع رویکردهای ممکن در کنار آمدن با رابطه فوکو-نیچه است. نقاط خاص مقایسه شامل برداشت های متفاوت فوکو و نیچه از مرگ خدا است. هنر و زیبایی شناسی؛ قدرت؛ نوشتن و تألیف؛ سیاست و جامعه؛ تاریخ ایده ها؛ تبارشناسی و باستان شناسی؛ و تکامل دانش

ترجمه ماشینی : فیلیپ میلز با پیوند دادن شعر و فلسفه زبان، شکاف قاره ای و تحلیلی را با کنار هم قرار دادن نوشته های نیچه و ویتگنشتاین پر می کند. او از طریق یک فلسفه شعر بیان گرایانه استدلال می کند که ما می توانیم برخی از سؤالات اصلی در فلسفه زبان را درک کنیم. میلز تداوم زبان شعر با زبان معمولی را برجسته می کند و تفکر نیچه و ویتگنشتاین را روشن ترین راه برای بسط فلسفه شعر می داند. این مطالعه با ردیابی سنت اکسپرسیویستی فلسفه زبان، ریشه های آن را در رمانتیسیسم آلمانی دقیقاً در آثار اکسپرسیویست های معاصری مانند هاو پرایس و رابرت براندوم قرار می دهد. در جایی که درک شعر با ابزارهای سنتی فلسفی مورد استفاده زیبایی‌شناسان دشوار بوده است، «فلسفه شاعرانه زبان» در تقاطع بین فلسفه هنر و زبان عمل می‌کند و فلسفه جدیدی از شعر را با ظرفیت‌های گسترده پیشنهاد می‌کند.

ترجمه ماشینی : نیچه، نیهیلیسم و فلسفه آینده تحلیل نیچه و پاسخ نیچه به نیهیلیسم معاصر را بررسی می کند، این احساس که هیچ چیز ارزش یا معنا ندارد. یازده مقاله تازه سفارش داده شده از یک تیم تأثیرگذار از مشارکت کنندگان، غنا و پیچیدگی اندیشه نیچه را با گردآوری مجموعه ای متنوع از دیدگاه های نیچه نشان می دهد. درگیری نیچه با نیهیلیسم توسط پژوهشگران اخیر نسبتاً نادیده گرفته شده است، علیرغم این واقعیت که خود نیچه آن را یکی از اصلی ترین و مهم ترین جنبه های اندیشه خود می دانست. این کتاب با کاوش در این حوزه مرکزی و جذاب اندیشه نیچه به این شکاف در ادبیات می پردازد. این مقالات بر تحلیل فلسفی نیچه از نیهیلیسم، سیاست فرهنگی واکنش او به نیهیلیسم، و ابعاد بلاغی و پیچیدگی متون او متمرکز است.

ترجمه ماشینی : مطالعات اخیر انگلیسی زبان با موفقیت نشان داده است که اندیشه نیچه سهم مهمی در طیف وسیعی از بحث های فلسفی معاصر دارد. با این حال، دانش پژوهی ویژگی مهم دیگری از پروژه نیچه را نادیده گرفت، یعنی تمایل او برای به چالش کشیدن همان مفهوم فلسفه که برای ارزیابی شایستگی های او به عنوان یک فیلسوف به کار رفته است. به عبارت دیگر، پژوهش‌های معاصر مشارکت‌های نیچه در متافلسفه را نادیده گرفته است، یعنی بحث‌هایی پیرامون ماهیت، روش‌ها و اهداف فلسفه. این مجموعه جدید مهم از مقالات، گروهی بین المللی از محققان برجسته را گرد هم می آورد تا این مشارکت ها و بحث ها را بررسی و بحث کنند. این کتاب برای هر کسی که به متافلسفه، نیچه‌شناسی، آلمان‌شناسی یا تاریخ فکری علاقه‌مند است، جذاب خواهد بود.