جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ما و جهان‌مان در آخرین مرحله‌ هیچ‌انگاری گیر افتاده‌ایم و امرِ قابل توجه، تداوم این وضعیت است چنانکه مشخص نیست این وضعیت تا کی ادامه خواهد داشت. مساله‌ مقاله‌ حاضر درک هیچ‌انگاری است به‌منظور فراهم آوردن امکان اندیشیدن به شرایط رهایی و خلاصی از آن. در این مقاله متمرکز خواهیم بود بر تفسیر دلوز از نیچه درخصوص مفهوم هیچ‌انگاری. به این منظور باید مسیر اصلی استدلال دلوز درخصوص سنخ‌های مختلف هیچ‌انگاری را درک کنیم که سه شکل است: نه‌گو، واکنش‌گرانه و بی‌کنشانه. درک این سه شکل، به‌ویژه واپسین شکل آن؛ یعنی وضعیتی که در آن زندگی می‌کنیم. پس از آن تلاش خواهد شد که ابعاد عاطفی این مفهوم با رجوع به سینمای بلا تار به خواننده انتقال داده شود. به این منظور که ضرورت رهایی از هیچ‌انگاری موجود در وضعیت به شکل عاطفی احساس شود. در این نقطه از استدلال شرایط فراهم می‌شود برای اندیشیدن به گام بعد و این امر با درک تمایز واپسن مرحله‌ هیچ‌انگاری و شرایط رهایی از آن ممکن خواهد شد. به منظور درک تمایز این دو وضعیت و در نهایت درک شرط رهایی از هیچ‌انگاری، تمایز میان دو مفهوم انهدام بی‌کنشانه و ویرانگری کنش‌گرانه مورد توجه قرار می‌گیرد. برای درک تمایز این دو مفهوم نیچه‌ای-دلوزی نیز از تمایز دو مفهوم خسته و فرسوده که دلوز در شرح بکت مطرح می‌کند، بهره خواهیم برد. از این‌رو، مسیر مقاله به این صورت خواهد بود: تحلیل اَشکال هیچ‌انگاری: 1- نه‌گو، 2- واکنش‌گرانه، 3- بی‌کنشانه و 4- شرط رهایی از هیچ‌انگاری.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه ویتگنشتاین و نیچه را در کنار یکدیگر قرار می دهد تا به این پرسش بپردازد که «نقش فلسفه چیست؟» از یک سو ویتگنشتاین رویکرد توصیفی به فلسفه را ترویج می کند، که اصرار دارد که فیلسوف نباید در اعمال دخالت کند، بلکه باید به دنبال وضوح و فهم به عنوان هدف در خود باشد. از سوی دیگر، نیچه رویکردی مخرب و خلاقانه به فلسفه را ترویج می‌کند، جایی که فیلسوف هم ارزش‌ها را از بین می‌برد و هم ارزش‌ها را به جای آنها ارزیابی می‌کند. این اثر با بررسی سخنان دو فیلسوف و تفسیرهای برجسته از آنها در مورد بهترین تصور و درک فیلسوف و فلسفه آغاز می شود. علاوه بر این، به دیدگاه اخیر نیچه به عنوان یک طبیعت گرا به طور مفصل پاسخ داده شده است. اگر معلوم شود که نیچه مواضع ماهوی و طبیعت گرایانه ای درباره اخلاق انسانی، خاستگاه دین و غیره ارائه می دهد، پس نمی تواند از جهت گیری خلاقانه و خودانگیخته نسبت به دیدگاه ها دفاع کند. این اثر استدلال می‌کند که در حالی که نیچه گزارش‌های طبیعی‌شده‌ای از اعمال انسانی ارائه می‌دهد، منظور او این نیست که اینها فرضیه‌ای علمی تلقی شوند. پس از پاسخ به این موضع، نیچه و ویتگنشتاین با هم نگاه می‌شوند، و آنچه پدیدار می‌شود یک هدف مشترک است: ایجاد و/یا آشکار کردن امکانات از دست رفته زندگی بشر. این احتمالات وجودی از یک سو همیشه در مقابل ما هستند، و با این حال ظاهراً دور از دسترس هستند و اغلب از آنها عبور می کنند. ویتگنشتاین و نیچه به طرق مختلف خود این احتمالات را (دوباره) باز می کنند. در نهایت، با توجه به این «هرمنوتیک امکان»، فصل پایانی استدلال می‌کند که تفاوت‌های ویتگنشتاین و نیچه در رابطه با مسیحیت و دین اساساً به سبک فلسفه آنها و حتی رویکرد توصیفی ویتگنشتاین مربوط نمی‌شود، بلکه در مورد امکان وجودی است که هر یک دارند. در ذهن برای ترویج.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی برخی از جنبه های مثبت کلیدی فلسفه دین نیچه می پردازد و در عین حال به نحوه تغییر فلسفه او در کل در طول زندگی اش احترام می گذارد. در پایان، هدف این است که پرتره ای منصفانه از نیچه، فیلسوفی که برخلاف تصور رایج از ضد دین بودنش، به شدت تأثیرات مثبتی را که نوع خاصی از خدایان می تواند بر انسان ها بگذارد، بسازد. من این تز را با این پیشنهاد آغاز می کنم که نیچه پس از کنار گذاشتن «جامعه گرایی مذهبی» اولیه خود، به فردی اشرافی «مذهبی» تبدیل شد که پرورش «تیپ های برتر» را بالاترین هدف خود قرار داد و تلاش کرد راهی برای دستیابی به آن در نوع خاصی از خدایان، چیزی که من آن را "نوع خدایان تایید کننده زندگی" می نامم. سپس، پس از بحث در مورد برخی مسائل تفسیری در مورد نوشته های او به طور کلی، به بررسی مثبت اندیشی دینی اولیه او می پردازم. بعد، من در مورد نگرانی نیچه برای پرورش «انواع برتر» بحث می کنم. من پیشنهاد می‌کنم که تصور او از «انواع بالاتر» بازنمایی نهایی ایده او از «عظمت انسانی» است که قادر به ایجاد عظمت فرهنگی و ارزش‌های جدید «تأییدکننده زندگی» است، که همگی با نگرانی او برای «رنج» مرتبط است. علاوه بر این، برای روشن شدن ماهیت «انواع برتر» در عمق بیشتر، سایر مفاهیم مرتبط با او، یعنی «اشراف» و «تأیید زندگی» را بررسی می‌کنم. در بخش پایانی پایان نامه، همانطور که نشان می دهم چگونه تفکر دینی مثبت و بالغ نیچه بر "نوع خدایان تایید کننده زندگی" تمرکز می کند، ایده او را در مورد ماهیت و تأثیرات این خدایان با اشاره به انتقاد او از مسیحی بررسی می کنم. تصور از خدا در نهایت، من دیدگاه خود را در مورد اینکه چگونه او قصد دارد نوع خدایان تأیید کننده زندگی در پرورش «انواع برتر» کمک کند، ارائه و استدلال می‌کنم.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به تفاسیر معاصر نیچه و هایدگر در مورد مسئله خودشناسی با توجه به مفاهیم صداقت و اصالت می پردازد. در نظر گرفتن مفاهیم در حال توسعه دو فیلسوف از این مفاهیم، ​​پاسخی به مفسرانی که فعالیت خودشناسی را به عنوان یک مشکل در درجه اول شخصی تصور می کنند، امکان پذیر می سازد. گزارش‌های جایگزین پیشنهادی، متون انتقالی را به عنوان نقطه شروع در نظر می‌گیرند که نشان می‌دهد هر دو متفکر درگیر فرآیندهای بازنگری هستند. قرائت صداقت در فصول 1 و 2 حول پایه های نیچه در مورد تعصب در مورگنروته (1880-1881) می چرخد، جایی که او ابتدا نیروهای اخلاقی-تاریخی مستلزم به کار انداختن "اراده به حقیقت" را مشکل می کند. قرائت اصالت در فصل‌های 3 و 4 حول سخنرانی‌های هایدگر می‌چرخد که در کتاب Was heißt Denken چیست؟ (1951-52). این سخنرانی‌ها فرضیات رسمی قبلی او را در مورد آنچه «اراده داشتن وجدان» فرد را فرا می‌خواند، در تفسیری از پارمنیدس در مورد تعین زبانی اندیشه، که بیشتر در زمینه Unterwegs zur Sprache (1950) مورد بحث قرار می‌گیرد، زیر سوال می‌برد. -59). فصل پنجم نشان می‌دهد که چگونه رویارویی هایدگر با نیچه به بازنگری‌های مستمر او در مفهوم اصالت، و به مفاهیم حاضر از نقد و اقتدار آن کمک کرد. توجه ویژه ای به اهداف خاصی است که فویل های نیچه ای متمایز به آنها نزدیک به آغاز رویارویی می شود - در سخنرانی هایدگر در مورد دوم Unzeitgemässe Betrachtung نیچه (1938) و در تک نگاری با عنوان Besinnung (1939) که در نزدیکی آن آماده می شود- و در پایان، به تعبیر همچنین اسپراخ زرتشت (1883-1885) ارائه شده در نیمه اول Was heißt Denken؟ فصل 6 تحولاتی را که از نقطه نظر متون گذشته نگر Die Zollikoner Seminare (1959-1972) و پنجمین کتاب Die fröhliche Wissenschaft (1887) ردیابی شده است، مرور می کند. سخنان پایانی در رابطه با تحقیقات تجربی اخیر در مورد ساختارهای اجتماعی-محیطی دخیل در تعیین هویت شخصی بیان شده است.

ترجمه ماشینی : در آغاز قرن بیستم، اندیشه فیلسوف مهاجر روسی، لو شستوف (1866-1938) هنجارهای فلسفی سنتی را به چالش کشید و تجربه فردی اضطراب مرگ را در خط مقدم بررسی فلسفی قرار داد. بر اساس تحقیقات من در آرشیو لو شستوف در سوربن، آرشیو کتابخانه و مجموعه های ویژه انجمن روانکاوی بریتانیا در موسسه روانکاوی و ترجمه های من از دست نوشته ها و مکاتبات منتشر نشده لو شستوف، این پایان نامه تفسیر جدیدی از این فیلسوف است. کار کردن با توجه به توسعه جهان بینی شستوف در چارچوب یک روایت تاریخی و زندگی نامه ای، من با نگاهی به منشور مفهومی تمثیل فرشته مرگ، به بررسی ریشه های موقعیت فلسفی شستوف پرداختم. تحلیل تطبیقی ​​و هرمنوتیکی مفاهیم کلیدی در فلسفه شستوف - مسائل حقیقت، مکاشفه و مرگ از طریق بررسی مفاهیم کلیدی فلسفه او در ارتباط با عقاید برخی از تأثیرگذارترین شخصیت های زمان خود، از جمله به دست آمد. مانند ویلیام جیمز، ادموند هوسرل، کارل یاسپرس و زیگموند فروید، و با اشاره به متفکران اصلی سنت غربی از افلاطون، فلوطین و ترتولیان گرفته تا آرتور شوپنهاور، و از سورن کی یرکگور و فئودور داستایوسکی تا فردریش نیچه، لئو تولستوی، مارتین. هایدگر و مارتین بوبر. ساخت شبکه ای از تعاملات هرمنوتیکی (فلسفی، روانکاوانه، مذهبی) بدین وسیله هدف دارد که فلسفه شستوف را به گفتگوی معنادار و متقابل آموزنده با سایر رشته ها برساند. نتیجه اصلی این اثر این است که تمثیل فرشته مرگ عنصری کلیدی در روش شناسی شستوف بود و نقش ترکیبی در توسعه بینش فلسفی او داشت. نتیجه مهم دیگر این است که گفتار تمثیل فرشته مرگ مفهوم مرگ را به عنوان بیداری برای زندگی (تولد دوباره فرد) منتقل می کند که موضوع اصلی فلسفه شستوف است. این یافته نه تنها اندیشه های متفکر روسی را در چارچوب سنت الهیات یهودی-مسیحی قرار داد، بلکه ارتباطی با نظریه روانکاوی زیگموند فروید، فلسفه ژاک دریدا و احیای الاهیات آپوفاتیک کنونی ایجاد کرد.

ترجمه ماشینی : در مقابل حقیقت دین، فایده دین موضوعی است که از نظر تاریخی مورد توجه پژوهشگران فلسفی و گفتمان روزمره قرار نگرفته است و هدف این پایان نامه جلب توجه بیشتر به ثمرات دین در زندگی روزمره است. فایده دین مبحث گسترده ای است و به منظور ارائه یک برخورد معقول از آن، پایان نامه بر طرح کلی بینش های ارائه شده توسط سه فیلسوف قرن نوزدهمی متمرکز است، که فایده دین برای آنها موضوع مهمی بود: جان. استوارت میل (1806-1873)، فردریش نیچه (1844-1900)، و ویلیام جیمز (1842-1910)؛ این امر با اختصاص فصلی به متنی که توسط هر یک از این متفکران تألیف شده است، انجام می‌شود: 1) سودمندی دین (میل)، 2) ضد مسیح (نیچه)، و 3) انواع تجربیات دینی (جیمز). در این آثار، میل، نیچه و جیمز از مواضع مختلفی در مورد فایده دین دفاع می‌کنند و بررسی روشنگر بسیاری از موضوعات مرتبط (مانند رابطه بین دین و اخلاق و رابطه بین دین و شادی) ارائه می‌کنند. این پایان‌نامه با توجه به تحلیل‌های متنی ارائه‌شده، نتایجی را در مورد سودمندی دین به دست می‌آورد، و اهمیت -و چشم‌اندازی برای- پژوهشی که به موضوع در پرتو این نتیجه‌گیری‌ها اختصاص داده شده است را برجسته می‌کند. به طور خاص، پیشنهاد می‌کند که ما دلایل خوبی برای زیر سؤال بردن مزایای اخلاقی که اغلب به دین نسبت داده می‌شود، داریم، اما با این وجود، دین برای برخی - و شاید بسیاری - افرادی که در غیر این صورت هرگز نمی‌توانند خوشبختی پیدا کنند، بسیار مفید است. اگرچه ممکن است برخی بدون کمک دین شادی پایدار را تجربه کنند (برخلاف آنچه جیمز پیشنهاد می کند)، برخی دیگر برای یافتن آرامش خاطر به رستگاری مذهبی نیاز دارند (بر خلاف آنچه میل، تا حدی کمتر، و نیچه، تا حدی میزان بیشتر، پیشنهاد کنید).

ترجمه ماشینی : این پایان نامه بررسی فلسفه هنر فردریش نیچه است. پنج فصل آن با حوزه هایی مطابقت دارد که من دقیق ترین و جامع ترین مشارکت های فلسفی او را در این زمینه یافته ام. در هر فصل یک توضیح و نقد توسعه این مشارکت ها وجود دارد. در حالی که هدف من این نیست که نقطه به نقطه ایده های نیچه را به آن فلسفه هایی که پیش از او تثبیت شده اند تقلیل دهم، با توجه به اینکه فلسفه هنر او تا حد مهمی برانگیخته می شود، واکنشی علیه، یا افزایش آگاهانه آن. تئوری های امانوئل کانت و آرتور شوپنهاور، تحلیل و نقد پیشنهادهای فلسفی و هنری این مردان به شدت در فصول مربوطه به چشم می خورد. در دو فصل اول، من دو مشکل کلی در فلسفه هنر را که نیچه با آنها مطرح می‌کند، بررسی می‌کنم: ایده کانتی که لذتی که در قضاوت ذوقی وجود دارد، بی‌علاقه است، و نقش فرم هنری در توصیف زیبایی. اما در پرداختن به ماهیت و ارزش تک تک اشکال هنری است که نیچه متقاعدکننده ترین سهم خود را در فلسفه هنر انجام می دهد. در راستای تمرکز شخصی و نظری خود، فصل های سوم و چهارم شامل تحلیل هایی از فلسفه های موسیقی و نمایش تراژیک او است. من پروژه خود را با فاصله گرفتن از فرم های هنری فردی و نگاه به متافیزیکی که انگیزه نیچه را برای فلسفه ورزی در مورد هنر نشان می دهد، به پایان می برم. من خود را به شاخه‌ای از متاپکیزیک محدود می‌کنم - مسئله ظاهر در مقابل واقعیت - و نشان می‌دهم که پیچیدگی فلسفه هنر نیچه با توسعه درک او از ماهیت وجود ما رشد می‌کند.

وجه تمایز ایده‌آلیسم کانت با ایده‌آلیسم جزمی ‌و مادی در نقد اول بطور کامل مشخص است. یک نوع ایده‌آلسیم دیگر که کانت به انکار آن میپردازد؛ ایده‌آلیسم اِشکالی (problematic)(صوری)‌ است که علم انسان به جهان خارج را به واسطه‌ی همین تجربه درونی و مفاهیم می‌داند که آنهم نیازمند استدلال به شیوه تحلیلی است. کانت در مقابل این ایده‌آلیسم، بحثِ ایده‌آلیسم استعلایی را پیش می‌کشد، هر چند بطور کلی با ایده آلیسم صوری یا اِشکالی و روش آن موافقت کامل دارد. سوال اساسی در اینجاست که وجه تمایز انواع ایده آلیسم های مختلف در چه موردی است؟ و وجه برتری از آن کدام نوع است؟ و دلایل این برتری در چه جنبه های است؟ در این مقاله به جنبه های برتری ایده آلیسم استعلایی بر ایده آلیسم مطلق می پردازیم، در عین حال مشکلات جدیدی که دراین باب بوجود می آید را بیان نموده ایم؛ همچنین شوپنهاور و نیچه نقدهای برنده‌ای در بحثِ فی نفسه دارند که در این پژوهش به آنها پرداخته شده است، بخصوص نیچه که معتقدست کانت یک نوع بازی در این مطلب انجام داده است. در تحلیل نهایی به نتیجه رسیدم که کانت علی رغم همه موضوعاتی که برای وجه تمایز خود با ایده‌آلسیم جزمی و اِشکالی ارائه می دهد؛ در باب اعتبار شناخت و تبین وجودات خاص خارجی با مشکلات جدی مواجه میشود.

ترجمه ماشینی: یکی از برجسته ترین ضد فیلسوفان در تاریخ فلسفه، لودویگ ویتگنشتاین است. گفته می‌شود که او از خصومت نیچه با مسیحیت ناراحت شده است، نه واقعاً به این دلیل که او یک مسیحی بود. آلن بدیو استفاده ویتگنشتاین از «مسیحیت» را در اینجا به معنای زندگی یا حس جهان تفسیر می کند. بنابراین، آشفته شدن از خصومت نیچه با مسیحیت، با خصومت با معنای زندگی آشفته می شود. با این حال، Tractatus Logico-Philosophicus ویتگنشتاین معنای زندگی را غیرقابل توصیف می کند - که کنش ضدفلسفی و آرکی-زیبایی شناختی او را تشکیل می دهد. با این حال، بدیو عمدا این تحلیل را به Tractatus محدود می کند. او معتقد است که «تحقیقات فلسفی» اثری ناتمام و کار یک سوفسطایی است. ضد فلسفه در اثر اولی در اثر دوم وجود ندارد. با این حال، این مقاله استدلال می‌کند که بررسی‌های فلسفی معنای زندگی را نیز غیرقابل توصیف می‌کند و در نتیجه ادامه کنش آرکی-زیبایی‌شناختی ضدفلسفی Tractatus را تشکیل می‌دهد. به‌جای بیرون کشیدن معنای زندگی از معنادار از طریق تئوری تصویر، تحقیقات اکنون مرزهای حس را از طریق بازی زبانی محدود می‌کند. آنچه خارج از بازی زبانی غیرقابل وصف تلقی می شود - معنای زندگی، حس جهان - اکنون به نمایشی ناب محدود شده است.

ترجمه ماشینی: بروس الیس بنسون این ایده شگفت انگیز را مطرح می کند که نیچه هرگز نیهیلیست بی خدا نبود، بلکه عمیقاً مذهبی بود. اما نیچه چگونه زندگی و ایمان را در میان انحطاط و زوال تأیید می کند؟ بنسون به دقت به تاریخ زندگی نیچه و دیدگاه‌های سه تن از منحط‌ها، سقراط، واگنر و پل نگاه می‌کند تا به چرخش پرهیزگارانه‌اش دست یابد. کلید این درک، تفسیر بنسون از تأثیر قدرتمندی است که نیچه فکر می کند موسیقی بر روح انسان دارد. بنسون ادعا می‌کند که بداهه‌پردازی‌های نیچه در پیانو نمادی از حالت دیونوسیایی یا دیوانه‌وار و خلسه‌ای بود که او به دنبال آن بود، اما در نهایت نتوانست به آن دست یابد، قبل از اینکه به جنون فرو رود. این کتاب برای بینش خود در مورد مسائل ایمان، انحطاط و تعالی، کمک مهمی به مطالعات نیچه، فلسفه و دین است.