جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نظریۀ افشانش معنا الگویی است که زیرمجموعۀ ساخت­شکنی قرار می­ گیرد و براساس آن می ­توان زمینه ­ها و شیوه‌های تکثّر معنا را در یک متن بررسی کرد. در این پژوهشِ توصیفی-تحلیلی، حکایت طوطی و خواجۀ بازرگان از دفتر اول مثنوی معنوی براساس الگوی افشانشی دریدا واکاوی و تحلیل شده است. بنا بر نتایج پژوهش، حکایت طوطی و بازرگان در ده بخش سامان یافته است که چهار بخش آن جستار درون ه­ای است و رویکرد روایی، تفسیری و تمثیلی دارد و زیرمجموعۀ افشانش انتقالی قرار می­ گیرد، چرا­که حکایت دیگری را طرح می‌کند و ساحت معنا در این جستارها به کلی تغییر می ­یابد و از ساختار روایی حاکم بر حکایت جدا می­ شود. علاوه ­بر این، در شش بخشی که مولانا به بیان ماجرای طوطی و بازرگان می ­پردازد، تنها چند بیت نخست به بیان روایت اختصاص دارد و باقی ابیات شامل شرح و تفسیر و تأویل مولاناست و ساحت معنایی تغییر می­ یابد و دقیقاً باتوجه به همین تحوّل معنایی در حیطۀ افشانش وضعی قرار می­ گیرد.

ترجمه ماشینی : این مطالعه اصیل و ادراکی ارتباط اندیشه ژاک دریدا در مورد ساختارشکنی، تفاوت و هدیه برای جزم شناسی کلیسایی کارل بارت را نشان می دهد. اینها به ویژه برای درک دکترین نجات بارت، که تمرکز ویژه این کتاب است، مهم هستند. بینش دریدا همچنین نشان داده می‌شود که روشی را که بارت از رویدادهای پیچیده‌ای مانند وحی صحبت می‌کند که نمی‌توان با تفکر عقلانی موضوع‌بندی کرد، روشن می‌کند. این تعبیر قابل توجه از کارل بارت نشان دهنده قرابت او با اندیشه پست مدرن است. برای کسانی که در حال مطالعه رابطه بین الهیات و پست مدرنیسم هستند، به ویژه مرزهای پیچیده بین موضوع‌بندی شدنی و غیرقابل مضمون‌سازی، جالب خواهد بود.

چکیده ماشینی: سایتیا براتا داس به طور دقیق آثار الهیاتی-سیاسی اف. w j فون شلینگ و اندیشه خود را در برابر رویکرد مسلط تر هگل قرار می دهد. او استدلال می‌کند که شلینگ با شیوه‌ای متناقض، تفکر جدیدی را در خارج از متافیزیک غربی آغاز می‌کند، که برای فلسفه پسا متافیزیکی مارتین هایدگر، فرانتس روزنزوایگ و ژاک دریدا آماده می‌شود.

ترجمه ماشینی : سخنرانی ژاک دریدا با عنوان «چگونه از صحبت کردن اجتناب کنیم: انکارها» که در اورشلیم در سال 1986 ایراد شد، هم به کسانی که پروژه او را در الاهیات منفی قرار می دهند و هم به کسانی که رابطه متقابل آنها را نادیده می گیرند پاسخ می دهد. اولی نمی بیند که در حالی که الهیات منفی به سوی اتحاد غیرقابل وصف با الهی است، ساختارشکنی به طور اساسی امکان این اتحاد را انکار می کند. با این حال، این دومی الهیات منفی را صرفاً در چارچوب این اتحاد وصف ناپذیر می خواند و امکان زبان آپوفاتیک دومی را نادیده می گیرد که خود نقد زبان آنقدر رادیکال است که درگیر خود انتقادی متناقضی می شود که اگر نگوییم خود اتحاد را نفی می کند. حداقل امکان صحبت در مورد اتحادیه. این زبان دوم و همزمان، شباهت خانوادگی مشخصی به پروژه ساختارشکن خود دریدا دارد، زیرا انکارهای اساسی منفی تفاوت را در بر می گیرد. این مطالعه ابتدا به نقد کسانی می پردازد که پاسخ مثبت یا منفی به این سؤال ارائه می دهند که «آیا ساختارشکنی نوعی الهیات منفی است؟» و در عوض استدلال می کند که دریدا همه پاسخ ها را رد می کند. گام آخر آن، شباهت‌های بین فرار الهیات منفی از سکوت انکار محض - دعا - و ابزار خود دریدا برای فرار از سکوتی را که وقتی می‌پرسد: "چگونه از صحبت کردن اجتناب کنیم؟" تحلیل می‌کند.