جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«شرط‌بندی»، در نظر پاسکال، نه استدلالی جداگانه برای اثبات حقانیت ایمان مسیحی بلکه تنها شیوه‌ای برای توصیف دوگانگی انسان هبوط‌کرده بر اثر گناه اولیه است که باید آن را در کنار دیگر فقرات متن اندیشه‌ها و با توجه ویژه به کارکرد دوگانه قوه قلب درنظرگرفت. شرط‌بندی همچنین از موادی است که پاسکال در برنامه دفاعیه خود درصدد آن بوده تا آموزه هبوط مسیحیت را در مقام بهترین تبیینش عرضه کند. تضادی که در منطق شرط‌بندی در خصوص مسئله درخواست تضعیف انفعالات از سوی پاسکال و در عین حال عدم امکان این امر به موجل فساد ذاتی اراده انسان، و حتی تضاد دیگری که در سطحی بالاتر میان جبری‌بودن ایمان و نفس دفاعیه‌نویسی پاسکال به چشم می‌خورد نه ناشی از بی‌توجهی یا غفلت پاسکال و نشانه شکست وی در برنامه دفاعیه‌اش بلکه آگاهانه و در سازگاری کامل با انسان‌شناسی و مبانی الهیاتی آگوستینی-یانسنیستی‌ای می‌باشد که پاسکال خود را بدان متعهد می‌دانسته است. و تنها بدین نحو است که می‌توان فهم صحیحی از «شرط‌بندی پاسکال» بدست آورد و آن را به دقت از «استدلال شرط‌بندی» متمایز ساخت.

ترجمه ماشینی : پاسکال در «Pensées» و نوشته‌های دیگر درباره‌ی چیزی صحبت می‌کند که می‌توان آن را مشکل دانش نامید. یعنى مشکل فهم این است که آیا معرفتى براى انسان ممکن است و با کدام وسیله مى توان به آن دست یافت. مسئله دانش به اصول اولیه یا کلمات بدوی می پردازد. ما قسمت 131/434 را مطالعه خواهیم کرد. در نگاه اول به سه حرکت مجزا تقسیم می شود. اول، پاسکال نظر شکاکان و جزم گرایان را در مورد معرفت به آنچه که اصول می نامد ارائه می کند. در موومان دوم از بی ثباتی ناشی از مخالفت این مواضع در مورد دانش می نویسد. این بی‌ثباتی نشان‌دهنده ناکافی بودن دانش مانو است که در مورد عظمت و بدبختی طبیعت بحث می‌شود. و در لحظه سوم، پاسکال حقایق الهیات را به عنوان شکلی برای تفسیر و درک مشکلات ذاتی ماهیت مانو ارائه می دهد. مانو به طور دقیق‌تر، موضوع الهیات دکترین فالی است که می‌تواند دوگانگی مانو را روشن کند.

دکارت می‌کوشد با به‌کارگیری راهکار شک و به‌یاری روش تحلیل، نخست هستی خود را اثبات کند و سپس چیستی «خود» را در مقام جوهر اندیشنده معلوم سازد. او پس از روشن‌کردن تکلیف «خود» در دو تأمل نخست است که از ره‌گذر تصورات واضح و متمایزی که از «دیگری» (اعم از خداوند و موجودات دیگر) در خود می‌یابد، دربارة هستی و چیستی «دیگری‌» حکم صادر می‌کند. او سرانجام، با استفاده از حقایق مکشوف با نور طبیعی عقل است که به سراغ اصول تنظیم‌کنندۀ مناسبات با دیگری می‌رود. اما پاسکال در ضمن اعتراف به عدم امکان کشف «خود» از طریق درون‌نگری، فرآیند ابتکاری دکارت در تأملات را وارونه می‌سازد و کشف «خود» را در گرو رابطه‌اش با «دیگری» و متأخر از آن می‌داند. بدین ترتیب سوژۀ اندیشندۀ آزاد و خودآیین دکارتی که «دیگری» را جز در مقام متعلق شناخت خود به رسمیت نمی‌شناسد و هستی و چیستی «دیگری» را در گرو تصوری می‌پندارد که «خود» از او دارد، درست در برابر انسان مجبور و دگرآیین پاسکالی قرار می‌گیرد که هستی و چیستیِ خود او نیز بر دو محور پیش و پس از هبوط، از سویی، و پیش و پس از دریافت فیض الهی، از دیگر سو، وابسته است که در هیچ‌کدام ارادة آدمی مطلقا نقشی ندارد. تنها تغییر وضعیت وی پیش و پس از دریافت فیض الهی، در تجربۀ نحوه‌های متفاوتی از دگرآیینی و عدم امکان تجربۀ هر گونه خودآیینی است و سرانجام، تنظیم مناسبات با «دیگری» نیز تنها در پرتو ارجاع به یک «ابردیگری» که خداوند باشد میسر می‌گردد.

ترجمه ماشینی: بلز پاسکال (1623-1662) در بسیاری از حوزه‌ها از جایگاه مهمی برخوردار است: فلسفه، ریاضیات، فیزیک، مباحثات مذهبی و دفاعیات مسیحی. تیمی از محققان برجسته دامنه دستاوردها و پیشینه فکری و همچنین استقبال از کار او را بررسی می کنند. خوانندگان جدید و غیرمتخصصان راهنمای مناسب و در دسترس پاسکال و دانشجویان و متخصصان پیشرفته را خواهند یافت، که مجموعه ای از تحولات اخیر در تفسیر آثار اوست.

چکیده ماشینی : شرح بلز پاسکال از پیامدهای شناختی سقوط به وضوح توسط ویلیام وود در اولین کتاب الهیات پاسکال که در بیش از چهل سال به زبان انگلیسی منتشر شد، بیان شده است. ادعای اصلی وود این است که برای پاسکال، سقوط یک سقوط در دوگانگی است. پاسکال معتقد است که انسان‌ها به‌عنوان خودهای افتاده در دنیای سقوط کرده، از حقیقت بیزاری ذاتی دارند که در عین حال، بیزاری از خدا نیز هست. به گفته پاسکال، ما در دنیایی دوگانه به دنیا آمده‌ایم که ما را به سوژه‌های دوگانه تبدیل می‌کند، و بنابراین به راحتی می‌توانیم خدا را به طور مداوم طرد کنیم و خود را بر اساس گناهکاری خود فریب دهیم. روایت پاسکال از تأثیرات محسوس گناه مدتهاست که توسط متکلمان نادیده گرفته شده است، اما هم سنتی و هم بدیع است. این به شدت آگوستینی است، با تأکید شدید بر اراده سقوط کرده، عقل تاریک و گناه اساسی غرور. با این حال، دیدگاهی از سوبژکتیویته را نیز در بر می گیرد که به طور قابل توجهی معاصر به نظر می رسد. از نظر پاسکال، خود داستانی است که از بیرون توسط دنیایی از قبل دوگانه ساخته شده است. سوژه انسانی به فریب عادت کرده است، زیرا این چسب اساسی است که دنیای او را در کنار هم نگه می دارد. این کتاب چیزی بیش از یک تفسیر بدیع از پنسی های پاسکال ارائه می دهد. وود با استدلال تفسیری و مثال سازنده نشان می دهد که الهیات «پاسکالی» هم ممکن است و هم مثمر ثمر.

ترجمه ماشینی: شرح بلز پاسکال از پیامدهای شناختی سقوط به وضوح توسط ویلیام وود در اولین کتاب الهیات پاسکال که در بیش از چهل سال به زبان انگلیسی منتشر شد، بیان شده است. ادعای اصلی وود این است که برای پاسکال، سقوط یک سقوط در دوگانگی است. پاسکال معتقد است که انسان‌ها به‌عنوان خودهای فروافتاده در دنیایی سقوط کرده، از حقیقت بیزاری ذاتی دارند که در عین حال، بیزاری از خدا نیز هست. به گفته پاسکال، ما در دنیایی دوگانه به دنیا آمده‌ایم که ما را به سوژه‌های دوگانه تبدیل می‌کند، و بنابراین برای ما آسان است که دائماً خدا را رد کنیم و خود را در مورد گناهکاری خود فریب دهیم. گزارش پاسکال از تأثیرات محسوس گناه مدتهاست که توسط متکلمان نادیده گرفته شده است، اما هم سنتی و هم بدیع است. این به شدت آگوستینی است، با تأکید شدید بر اراده سقوط کرده، عقل تاریک و گناه اساسی غرور. با این حال، دیدگاهی از سوبژکتیویته را نیز در بر می گیرد که به طور قابل توجهی معاصر به نظر می رسد. از نظر پاسکال، خود داستانی است که از بیرون توسط دنیایی از قبل دوگانه ساخته شده است. سوژه انسانی به فریب عادت کرده است، زیرا این چسب اساسی است که دنیای او را در کنار هم نگه می دارد. این کتاب چیزی بیش از یک تفسیر بدیع از پنسی های پاسکال ارائه می دهد. وود با استدلال تفسیری و مثال سازنده نشان می دهد که الهیات «پاسکالی» هم ممکن است و هم مثمر ثمر.

نظریه اختفای الهی دیدگاهی است که مدعی است خداوند دلایل کافی برای شناخت خود را در اختیار انسان‌ها قرار نداده است. از نظر شلنبرگ اختفای الهی اثبات می‌کند که خدایی وجود ندارد چون اگر وجود داشت دلایل کافی برای شناخت خود را در اختیار انسان‌ها قرار می‌داد، در حالی‌که چنین نکرده است. اما از نظر پاسکال اختفای الهی به دلیل تأثیرات مثبتی که بر باطن انسان‌ها دارد برای خداباوری لازم و ضروری می‌باشد. نتایجی که از بررسی‌های انجام شده در این مقاله و مقایسه دیدگاه‌های این دو فیلسوف به‌دست می‌آید این است که دلایل پاسکال نمی‌تواند ضرورت اختفای الهی را توجیه کند. در عین حال استدلال شلنبرگ بر مبنای اختفای الهی قابل پاسخگویی توسط خداباوران بوده و نمی‌تواند الحاد را توجیه کند.

پاسکال بنیان نهایی یقین را که همه چیز مبتنی بر آن است. این بنیان «خدای زنده»، یعنی کتاب مقدس است که در مسیح آشکار شد آیا چنین ادعایی درست است؟ در این صورت آیا او را باید «فیلسوف دین» نامید؟ او می‌گوید از طریق عقل و استدلال نمی‌توان حقیقت را یافت. چنان‌ دکارت این راه را رفت ولی به نتیجه نرسید. معمولاً پاسکال را در زمرة عقل‌گرایان شناخته‌اند اما آن‌طور که مقاله در صدد اثبات آن است، او یک «ایمان‌گرا» است ولی ایمان او «عقلی» نیست بلکه «ایمان قلبی» است. منابعی که قلب را به «دل» برگردانده‌اند، در اشتباه‌اند. مقالة حاضر، موضوع دین و «ایمان قلبی» از منظر پاسکال؛ و نیز منطق و روشی را که او با استفاده از آن به این گونه «ایمان» و «فهم دین» نائل آمده، مورد بررسی قرار داده است؛ و در پاره‌ای موارد مهم، دیدگاه پاسکال با دکارت نیز مقایسه می‌شود.

یکی از استدلال‌ها در مباحث فلسفه دین راجع به معقولیت باورهای دینی، از جمله باور به وجود خدا و آموزه‌های دینی‌ای چون معاد، به شرط‌بندی پاسکال شهرت دارد که بلز پاسکال متکلم، فیلسوف، فیزیکدان و ریاضیدان مشهور فرانسوی، و در کتاب خود با عنوان «اندیشه‌ها» مطرح کرده است.وی برای اقناع نامومنان و کسانی که در تردید بودند و هنوز تکلیف خود را با خدا روشن نکرده بودند کوشید بنیادی معقول برای ایمان آوردن به دست دهد و برای این کار از آنچه به برهان شرط‌بندی معروف است، چنین استفاده کرد: بیایید هم اینک این مساله را بسنجیم و بگوییم: خدا هست یا نیست. ولی ما به کدام سو متمایل شویم؟ عقل نمی‌تواند هیچ تصمیمی بگیرد. آشوبی بی‌نهایت ما را جدا می‌کند. در انتهای این فاصله بی‌نهایت بازیی آغاز شده است و سکه شیر یا خط خواهد آمد. شما چگونه شرط می‌بندید؟ عقل نمی‌تواند شما را وادار به انتخاب این گزینه یا آن یک کند، عقل نمی‌تواند شما را وادارد به دفاع از یکی از این دو شق کند. بیایید این برد و باخت را بر خدا به کارگیریم و خط را نشان وجود خدا بخوانیم. حال دو حالت را ارزیابی کنیم: اگر شما ببرید همه چیز را برده‌اید. اگر ببازید هیچ چیز را از دست نداده‌اید. پس، بی‌هیچ نگرانی، شرط ببندید که خدا هست. فوق‌العاده است، آری، من باید شرط‌بندی کنم. (اسلامی اردکانی، 1391، 12)در ادامه پاسکال این اشکال را پیش می‌کشد که ممکن است شرط‌بندی ما پرهزینه باشد و پاسخی می‌دهد که در نهایت اگر ما ببازیم، چندان ضرری نکرده‌ایم، حال آنکه در صورت برد، سود بی‌نهایت یا سعادت جاودانه نصیبمان خواهد شد.در سنت اسلامی این سبک استدلال، در روایات مختلفی به امامان شیعه نسبت داده شده است. برخی از محققان معتقدند این استدلال از طریق نوشته‌های غزالی به فرهنگ مسیحی منتقل شده است.