جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این اولین مطالعه کامل و منظم به زبان انگلیسی در مورد ایزاک بروئر، بنیانگذار آگودات اسرائیل است که دستاوردهای فکری او دنیای فرانتس روزنزوایگ و مارتین بوبر را در آینه ای ارتدکس منعکس می کرد. این یک جنبه اغلب نادیده گرفته شده از آخرین مرحله یهودیت آلمان را روشن می کند و بروئر را به عنوان یک چهره نمونه در مواجهه یهودیان با مدرنیته بازپس می گیرد.

ترجمه ماشینی: تردیدی وجود ندارد که اکثر متفکرانی که معمولاً با سنت اگزیستانسیالیستی در ارتباط هستند، صرف نظر از آموزه های واقعی شان، به نوعی تحت تأثیر نوشته های کی یرکگور بوده اند. این تأثیر آنقدر زیاد است که می توان به انصاف بیان کرد که جنبش اگزیستانسیالیستی مسئول پیشرفت عمده در استقبال بین المللی کی یرکگور بود که در قرن بیستم اتفاق افتاد. در نوشته‌های کی‌یرکگور می‌توان مجموعه‌ای غنی از مفاهیمی مانند اضطراب، ناامیدی، آزادی، گناه، جمعیت، و بیماری را یافت که همگی در ادبیات اگزیستانسیالیستی به عنوان موتیف‌های استاندارد تبدیل شدند. سارتر نقش مهمی در تقدیس کردن کی یرکگور به عنوان یکی از پیشروان اگزیستانسیالیسم ایفا کرد. با این حال، پژوهشگران اخیر به استفاده ایدئولوژیک او از کی یرکگارد توجه کرده است. در واقع، به نظر می رسید که سارتر از کی یرکگور برای اهداف خود سوء استفاده می کند و سوء ظن به ارائه نادرست و تحریف، مفسران اخیر را بر آن داشته است تا به گذشته برگردند و رابطه پیچیده بین کی یرکگور و متفکران اگزیستانسیالیست را مورد بررسی قرار دهند. مقالات این جلد شامل چهره هایی از سنت های اگزیستانسیالیسم فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی و روسی است. آنها استفاده غنی و متنوع از کی یرکگور توسط این متفکران متأخر را بررسی می کنند و مهمتر از همه، نقش ادعا شده او را در این جنبش روشنفکری معروف تحلیل انتقادی می کنند.

ترجمه ماشینی: در بیست و پنج سال گذشته، تلاش برای درک روش های دیگران، بحث های دینی را در سطوح مختلف احیا کرده است. وارد دورانی شده ایم که از آن به عنوان «عصر گفتگو» یاد شده است. اما ماهیت چنین گفت وگویی باید چگونه باشد؟ و هدف آن چه باید باشد؟ به راستی رابطه صحیح بین جوامع مختلف اعتقادی چیست؟ در این کتاب، ساندرا بی لوبارسکی پاسخ های جدیدی به این پرسش های به موقع ارائه می دهد. او با تأیید "کثرت گرایی واقعی" شروع می کند، این موضع که بیش از یک سنت "حقیقت را بیان می کند" - یک "واقعیت مبارک" که ما را قادر می سازد بینش خود را از حقیقت از طریق گشودن به ادراکات دیگران گسترش دهیم. او با استفاده از مفهوم «گفتگوی دگرگون‌کننده» (اصطلاحی که از الهی‌دان جان بی‌. کاب جونیور وام گرفته شده است)، روشی را برای مواجهه با سنت‌ها در عصر کثرت‌گرایی دینی ارائه می‌کند - روشی که نه مستلزم از دست دادن ویژگی‌های خاص است و نه کاهش خاصیت. نزول به نسبی گرایی در زمینه‌های یهودی، لوبارسکی استدلال می‌کند که میثاق نواشید، رویکرد یهودیان پیشامدرن به غیریهودیان، چارچوبی ناکافی برای گفت‌وگوی امروزی است زیرا هیچ ارزش مستقلی برای هیچ سنت غیریهودی قائل نیست. او سپس به دیدگاه‌های بین‌مذهبی چهار متفکر مدرن یهودی مهم: لئو باک، فرانتس روزنزوایگ، مارتین بوبر و مردخای کاپلان توجه جدی می‌کند. او با اذعان به بدهی فکری عظیم ما به آنها، با این وجود خواستار حرکتی فراتر از مدارا و فراتر از قدردانی متقابل به سمت گفتگو است که ممکن است سنت‌های ما را متحول کند.

موضوع «خود» و «دیگری» به یک معنا گویای مجادلات ذهن‌گرایی- تجربه‌گرایی در فلسفه معاصر غرب است. در این مجادلات گاه زمینه توجه به موضوع «دیگری» و گاه به‌فراموشی سپردن آن و حتی سیطره بر او فراهم می‌شد، اما با ظهور اگزیستانسیالیسم، موضوع «دیگری» و تأکید بر نقش آن در شناخت «خود»، مقام ثابتی در تفکر فلسفی و سپس اندیشه سیاسی پیدا کرد. فلاسفه اگزیستانس هرچند موضوع «دیگری» را از منظر وجودی مورد توجه قرار داده‌اند، اما از آنجا که با اصل نظام‌مندی اندیشه چندان موافق نیستند و نظام‌مندی را نوعی سیطره بر انسان می‌دانند، بنابراین موضوع «دیگری» و مواجهه «خود» با آن، صورت‌بندی مشخصی در اندیشه آنان ندارد، در حالی‌که صورت‌بندی این موضوع می‌تواند آموزه-های روشنی را برای دفاع از رابطه مطلوب میان انسان‌ها ارائه دهد. در این مقاله فرض شده است اندیشه مارتین بوبر، هرچند در ادامه سنّت فلسفی اگزیستانسیالیسم مطرح می‌شود، اما وی با بهره‌گیری از سایر نحله‌های فلسفی و همچنین تأثیرپذیری از عرفان یهود، و با تأسیس «فلسفه گفتگویی»، صورت‌بندی نسبتا روشنی از چگونگی مواجهه مطلوب با «دیگری» ارائه می‌کند. این مقاله با بررسی رویکردهای مختلف به رابطه «خود» و «دیگری» سعی می‌کند الگویی نظری را بر مبنای آراء بوبر جهت بررسی امکان یا فقدان باهم‌بودگی و اصالت دادن به «دیگری» در شناخت «خود» در اندیشه یک متفکر، ارائه دهد

در میان مفاهیم جدیدی که در اوایل قرن بیستم در حوزه­ی تعلیم و تربیت مطرح شده بودند، مفهوم «دو طرفه بودن» (Gegenseitigkeit) فرایند آموزش چالش­های بسیاری را به همراه داشته است؛ بسیاری از مربیان با انتقاد از این مفهوم، اظهار داشتند که معلم باید به تنهایی فرایند آموزش را رهبری کند و شاگردان نمی­توانند و نباید نقشی در این فرایند ایفا کنند. بوبر ضمن اشاره به این مطلب که به منظور حفظ رابطه­ی آموزشی، باید فاصله­ی امنی بین معلم و شاگرد وجود داشته باشد، آموزه­ی «تعلیم و تربیت مبتنی بر دیالوگ» را مطرح می­کند؛ به عبارت دقیق­تر، وی نسبت آموزشی را نوعی« رابطه­ی من ـ تو یک طرفه» می خواند. حال پرسش اینجاست که با توجه به این که بوبر «رابطه­ی من- تو» را یک رابطه دو طرفه می­داند، چگونه می­تواند از رابطه­ی میان معلم و شاگرد تعبیر به «رابطه­ی من ـ تو» کند و در عین حال از یک طرفه بودن آن سخن بگوید؟

هر چند موضوع «دیگری»، در بین اندیشمندان مسلمان به عنوان یک مسئلۀ مستقل مطرح نبوده است لکن ظرفیت طرح این بحث بین همه نحله‌های فکری در جهان اسلام به ویژه عرفان وجود دارد. بر این اساس می‌توان برای نمونه پرسش از «دیگری» را به آثار ابن‌عربی به عنوان نمایندۀ عرفان اسلامی عرضه کرد و مبانی فکری او را در این زمینه جستجو کرد. مبانی‌ای همچون بحث مظهریت اسماء الهی، گسترده پنداشتن عرصۀ سعادت و نیز دست-نیافتنی دانستن تمام حقیقت، که می‌تواند موضع این عارف نامور را در قبال «دیگری» روشن سازد. از مهمترین مبانی هستی‌شناسی ابن‌عربی در رویکردش نسبت به «دیگری»، بحث مظهریت اسماء و «دیگری» را از مظاهر اسماء الهی دانستن است. پرهیز از انحصارگرایی در باب حقانیت و «دیگری» را اهل سعادت و نجات دانستن نیز نگاه مثبت به «دیگری» را به دنبال دارد. تأکید ابن‌عربی بر ناآشکارگی حقیقت و عدم حضور آن نزد گروه یا فرقه‌ای خاص، جستجوی حقیقت در آیین «دیگری» را به دنبال خواهد داشت.