جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این یک تفسیر مجدد و دفاع نافذ از نظریه اجتماعی هگل به عنوان جایگزینی برای مفاهیم لیبرال حاکم بر عدالت اجتماعی است. فیلسوف برجسته آلمانی، اکسل هونت، فلسفه حق هگل را بازخوانی می کند تا نشان دهد که چگونه آسیب شناسی تعهد بیش از حد به آزادی فردی را که هونت می گوید زیربنای ایده های رالز و هابرماس است، تشخیص می دهد. هونت استدلال می کند که نظریه هگل حاوی گزارشی از آسیب روانی ناشی از تأکید بیش از حد بر آزادی فردی و اخلاقی است. اگرچه این آزادی‌ها برای تحقق عدالت حیاتی هستند، اما ناکافی هستند و به خودی خود افراد را در برابر تنهایی، پوچی و افسردگی آسیب‌پذیر می‌سازند. هگل استدلال می کند که مردم همچنین باید آزادی یا "خود تحقق" خود را از طریق پروژه های مشترک بیابند. چنین پروژه هایی شامل سه نهاد زندگی اخلاقی - خانواده، جامعه مدنی و دولت - می شود و عرصه سومین نوع آزادی حیاتی را فراهم می کند، که هانت آن را آزادی «ارتباطاتی» می نامد. یک جامعه تنها زمانی عادل است که به همه اعضای خود فرصت کافی و برابر برای تحقق آزادی ارتباطی و همچنین آزادی فردی و اخلاقی بدهد.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی نقش متفکران کلیدی سنت هگلی در تحولات اخیر در پساسکولاریسم، رئالیسم فلسفی و اتوپیانیسم می پردازد. این مفروضات غالب در مورد رابطه بین دین و به اصطلاح «عصر سکولار» ما که به دنبال کاهش یا حتی حذف دینداری از حوزه عمومی بوده است را به چالش می کشد. متفکران آرمان‌شهری در سنت هگلی که کارشان این سکولاریسم محدود را به چالش کشیده است. به ویژه اهمیت تعالی فلسفی به نظریه پردازی مذهبی، اجتماعی و سیاسی هگلی و پسا هگلی را بررسی می کند. این شامل فیلسوفانی می‌شود که تفکرشان همدردی یا حداقل با متعالی سازگار است (مانند هگل، تیلور، باسکار و بلوخ) اما همچنین کسانی که به رد تعالی و در عوض پذیرفتن ماندگاری و حتی الحاد شهرت دارند (فئورباخ، مارکس و انگلس). با تکیه بر محتوای آرمان‌شهری این متفکران، می‌کوشد تا بر اهمیتی که ایده‌های دینی در طیف وسیعی از مواضع فلسفی در سنت گسترده هگلی از خداباوری، ایده‌آلیسم، ماتریالیسم و الحاد گرفته تا ایده‌های جدید، به‌ویژه پژوهش‌های جدید در مورد هگل ایفا کرده‌اند، پرتو افکند. به اصطلاح "پاننتئیسم". این کتاب برای کسانی که در زمینه مطالعات پسا سکولاریسم و اتوپیا کار می کنند مورد علاقه خواهد بود. همچنین باید برای دانشگاهیان و دانشجویان چرخش اخیر در رئالیسم انتقادی به «فراتریالیته» و پیامدهای آن برای هگلیسم و مارکسیسم جالب باشد.

ترجمه ماشینی : این کتاب به رابطه مارکس و هگل در پرتو تحلیل فیلولوژیکی متون و بخش بزرگی از بحث ایتالیایی و بین‌المللی که پیرامون این موضوع درگرفت، می‌پردازد. او به دنبال بازسازی درک مارکس از هگل است تا به طور دقیق منظور او را از گفتن «هگل» و «دیالکتیک» تعریف کند، که سپس با نوشته‌های هگل مقایسه می‌کند. در این مقایسه، او محدودیت‌های قابل توجهی را از یک سو شناسایی می‌کند و از سوی دیگر نشان می‌دهد که منشأ آن‌ها از استقبال استاد در چپ هگلی سرچشمه می‌گیرد. نویسنده از طریق تمایز بین فهم مارکسی و نوشته‌های هگل، انسجام درونی تمامی گفته‌های مارکسیستی درباره هگل را نشان می‌دهد، بنابراین از چه نظر او یک نظریه دیالکتیکی است.

ترجمه ماشینی : نمایشنامه های هنریک ایبسن مدت هاست که خوانندگان فلسفی گرا را فریب می دهد. از نیچه گرفته تا آدورنو تا کاول، فیلسوفان از ایبسن الهام گرفته اند. اما جهت گیری فلسفی خود ایبسن چگونه است؟ ایبسن و نمایشنامه نویسان دیگر به عنوان بخشی از جنبش های بزرگ اروپایی برای ابداع مجدد درام، با فلسفه معاصر دست و پنجه نرم کردند. فلسفه درام با چهره هایی مانند گوتولد افرایم لسینگ و یوهان گوتفرید هردر جایگاهی مرکزی پیدا کرد، اما در زمان ایبسن در آثار G.W.F به شکل کامل خود رسید. هگل و فردریش نیچه. کریستین گسدال مرکزیت فلسفه تئاتر را در فلسفه قرن نوزدهم آشکار می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه درام، به‌عنوان یک شکل هنری، بینشی از تاریخ‌گرایی انسان و شرایط زندگی مدرن ارائه می‌دهد. درام تاریخ رابطه بین فلسفه و نمایش را عمیق‌تر و واقعی‌تر می‌کند - نه با پیشنهاد این که فلسفه یا نمایشنامه باید دست بالا را داشته باشند، بلکه با نشان دادن اینکه چگونه گفت‌وگوی پایدار بین آنها معنا و قدرت فکری هر یک را آشکار می‌کند. مطالعه او جنبه های نادیده گرفته شده آثار هگل و نیچه را از طریق استقبال از آنها در هنر اروپایی آشکار می کند و به بررسی ابعاد فلسفی درام ایبسن می پردازد. در قلب این رابطه متقابل بین فلسفه و نمایش، علاقه مشترک به کاوش در شرایط وجودی زندگی بشری آن گونه که در تاریخ زیسته و تجربه شده است، وجود دارد.