جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مسینی ایده‌های خدا را در فلسفه مدرن از جمله دکارت، هیوم، کانت و هگل بررسی می‌کند و اهمیت معاصر آن‌ها را برای تفکر درباره خدا نشان می‌دهد. در نهایت، اندیشه هگل بزرگترین فرصت برای درک رابطه و تفاوت بین فلسفه و الهیات است. از نظر هگل، خدا به عنوان «استعلای درونی» درک می شود و این بالاترین دستاورد فلسفه مدرن است، برخلاف الهیاتی که خدا را متعالی ناب در ایمان می بیند.

ترجمه ماشینی: خلاصه در طول 2500 سال گذشته، موارد موافق و مخالف اراده آزاد توسط برخی از درخشان ترین ذهن های تاریخ باستان و مدرن مورد بحث قرار گرفته است. این مقاله به بررسی نظریه‌های شاخص و دیدگاه‌های تطبیقی ​​پنج فیلسوف مشهور می‌پردازد. یک تعریف از اراده آزاد بیان می کند که این یک ویژگی ذاتی است که انسان ها از آن برخوردارند. در کنار هم قرار گرفتن، جبر علّی تأیید می کند که اراده آزاد محدود است یا وجود ندارد. استدلال های فلسفی توسط افلاطون، هابز، هیوم، لایب نیتس و هگل ارائه شده است. برخی از نظریه ها شامل اصول فلسفی و کلامی هستند، در حالی که برخی دیگر از الهیات تهی هستند. در طول عصر روشنگری، اخلاق و اخلاق تثبیت شده در مورد پرونده برخلاف اراده آزاد نقش اساسی داشت. نظریه هگل در مورد "آزادی اراده" تکامل جهان را با تلاش انسان برای تحقق خود پیوند می دهد.

ترجمه ماشینی: "خوانش سنتی از منطق هگل این است که شرحی از عقلانیت کیهان است. برخلاف این خوانش، من نشان می دهم که هگل یک مفهوم "انسان شناختی" اصیل از منطق را توسعه می دهد که در تاریخ فلسفه نادیده گرفته شده است. بر اساس آن تصور، منطق است. مبنایی برای متافیزیک عقلگرایانه بدیع نیست، بلکه شرحی از هنجارهای عقلانیتی است که به طور غریزی در تجربه انسانی به عنوان شرط امکان آن عمل می کند. توضیح دهید که چگونه هگل منطق را به عنوان یک رشته بازاندیشی می کند.در فصل 1، من می پرسم که چگونه پدیدارشناسی هگل، کتابی که به آگاهی ما از اشیاء، خودآگاهی که اعمال ما را برمی انگیزد، دلیلی که علم مدرن را تحریک می کند، و روح غرب می پردازد. جوامع، ممکن است به عنوان مقدمه ای برای یک مفهوم جدید از منطق عمل کنند. من معتقدم که این تلاشی است برای اثبات، از طریق کاوش درونی از اصول اساسی. در ابعاد تجربه انسانی، عقلانیت در سرچشمه آن است زیرا شکل غریزی یا بیولوژیکی زندگی انسان است. در فصل 2، من نشان می‌دهم که چگونه پدیدارشناسی هگل از این طریق رسالت منطق را تغییر می‌دهد. اول، از آنجایی که ما نیاز غریزی داریم که تجربه خود را قابل درک کنیم، تجربه ما بر اساس ادعاهایی که به طور غریزی در سطح بدن خود مطرح می کنیم، در مورد اینکه آیا ادراکات ما درست هستند یا باید به خواسته های ما عمل شود، ساختار یافته است. (2) به وسیله جهان معنائی که به طور غریزی ایجاد می کنیم تا دنیای اطراف خود و خود را توضیح دهیم. ثانیاً، از آنجایی که ادعاها فقط در عمل اجتماعی دادن و درخواست دلیل قابل قضاوت هستند، ما همچنین نیاز غریزی به اجماع در مورد چگونگی درک جهان و عمل در آن داریم، که منجر به ظهور تجربی جوامعی می شود که جهان بینی های اشتراکی آنها از نظر تاریخی در طول زمان تکامل می یابد. در نتیجه، عقلانیت توصیف شده توسط منطق، ماتریس وجودی تجربه ادراکی، عملی، علمی و اجتماعی-تاریخی ما است. در فصل 3، «منطق عینی» هگل را بازسازی می کنم. به تبعیت از کانت، هگل در اینجا یک نظریه استعلایی از مقولات ارائه می دهد. این دسته‌بندی‌ها، که از «کیفیت» تا «واقعیت» را در بر می‌گیرد، هنجارهای پیشینی را تعیین می‌کنند که باید برای ما ارضا شود تا چیزی را به‌عنوان ابژه‌ای از نوع خاصی، مثلاً به‌عنوان نمونه‌ای از یک کیفیت (مثلاً قرمز) در نظر بگیریم. یک فرآیند خودشکوفایی (به عنوان مثال، جهان طبیعی یا اجتماعی به عنوان یک سیستم آشکار). به این معنا، مقوله‌ها نقشه‌هایی را برای جهان معنا ترسیم می‌کنند که تجربه انسان را زنده می‌کند. در فصل 4، من "منطق ذهنی" هگل را بازسازی می کنم، که منطق سنتی را به طور بنیادی به یک نظریه استعلایی از فضای متمایز انسانی دلایل تبدیل می کند: علایق ذهنی، اما عقلانی که ما را وادار می کنند و الگوهای ذاتی رفتار (تصور، قضاوت، و... استنتاج) که از طریق آنها آنها را دنبال می کنیم، هنجارهای پیشینی این فضا همان چیزی است که از جهان معنایی پشتیبانی می کند که تجربه ما در آن تحقق می یابد. به طور دقیق‌تر، منطق ذهنی فرآیند مفهوم‌سازی را توصیف می‌کند که ما را انسان می‌سازد، یعنی انسان‌های خردمند: موجودات زنده‌ای که نه فقط به طور ذهنی به بقا و تولید مثل، مانند سایر حیوانات علاقه‌مندند، بلکه بنا به ماهیت خود، به این موضوع می‌پردازند. جستجوی حکمت یا حقیقت"--

ترجمه ماشینی: این پژوهش به مفهوم نماد آن گونه که در پدیدارشناسی هگلی اشاره شده است، پرداخته است که از خوانش این رابطه میان نماد و امر قدسی غفلت می کند. به این دلیل که به نظر می‌رسد این رابطه با پیروی از یک فرهنگ خاص، هنجاری است که داشتن یک مبنای تفسیری برای نماد را دشوار می‌سازد، به‌ویژه وقتی از نماد قبل از هنر صحبت می‌شود. این بدان معناست که ما آن را به هگل در سطح طبیعی قبل از نگرانی انسانها برای ایجاد ماهیت مشتق از طبیعت اول ردیابی کنیم. همه در رابطه با رابطه نماد با نشانه ها و ماهیت تفسیری آنها بحث شده است. این پدیدارشناسی هگلی در مورد این تفسیر نادرست صحبت می کند و بر تفسیر آینده به جای گذشته قبلی تمرکز می کند. چیزی که بعدها در برخی مکاتب تفسیری و هرمنوتیکی توجیه شده است. علاوه بر این، این پدیدارشناسی از نظر تفسیر و معنا، تفسیر را در مکانیسم‌های گفتمانی فلسفی به کار می‌گیرد، جایی که به عنوان اثری تفسیری ظاهر می‌شود. سپس به مفهوم بیان، ارتباط آن با پدیدارشناسی روحی و چگونگی قرار گرفتن بیان به مثابه ریسمان وحدت ریسمان درونی در گفتمان فلسفی پرداخته است. از سوی دیگر، در تفسیر، به همین ترتیب به پل ریکور بازگشت و مطالعه خود را بر این الگوی واحد در گفتمان فلسفی بنا نهاد. بیان مفهوم مطلق را در پدیدارشناسی ارائه کرده است که از طریق مفهوم بیان بر نظریه تفسیری تأثیر گذاشته است، خواه یک وحدت کلی باشد که به عقلانی شدن نماد در گفتمان فلسفی کمک کرده است.