جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مفهوم «روح» فراگیرترین مفهوم در فلسفه ی بالیده ی هگل است، به نحوی که فهم این فلسفه بدون فهم این مفهوم مقدور نیست. هرچند مفهوم «روح» از دوره ی ینای هگل به بعد است که به ساختار پرورده و معنای کامل خود نائل می شود، اما این مفهوم حاصل خط سیر پیوسته ی اندیشه ی هگل از دوره ی توبینگن تا دوره ی فرانکفورت است که دوره ی ینا بلافاصله پس از آن قرار دارد. این خط سیر با رساله ی توبینگن آغاز می شود و به رساله ی روح مسیحیت و سرنوشت آن (از دوره ی فرانکفورت) می انجامد، رساله ای که نقطه ی اوج این خط سیر تا پیش از دوره ی ینا است. مفهوم کانونی رساله ی توبینگن مفهوم «دین قومی» و متعاقب آن «روح قومی» است و مفهوم کانونی رساله ی روح مسیحیت مفهوم بنیادی «عشق» است که در واقع همین مفهوم با تطوری که در دوره ی ینا از سر می گذارند نهایتاً به مفهوم بالیده ی «روح» در پدیدارشناسی روح تبدیل می شود. هگل مفهوم «عشق» را در فرانکفورت از هولدرلین و بواسطه ی اثر بسیار تعیین کننده ی او یعنی قطعه ی درباب حکم و وجود اخذ می کند. بر این اساس، پژوهش حاضر با دنبال کردن این پس زمینه ی مفهومی از مفهوم «روح قومی» تا مفهوم «عشق»، زمینه ی ظهور مفهوم «روح» در فلسفه ی هگل را مورد بررسی قرار می دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب در مورد اخلاق نویسندگی است. به طور مستقیم، مفهوم‌سازی‌های متفاوتی از مسئولیت‌های نویسنده در قبال خواننده را بررسی می‌کند. اما این سؤال را نیز درگیر می کند که چه سبک های نویسندگی اجازه می دهد تا این مسئولیت ها برآورده شوند. سبک به خودی خود یک موضوع اخلاقی است، زیرا رابطه بین موضوع نوشتن و خواننده - و پویایی قدرت و نفوذ، هدیه دادن و دوستی در این رابطه - به همان اندازه با نحوه نوشتن و آنچه می‌گوید ارتباط دارد. دو نویسنده ای که سوژه اصلی این اثر هستند، فیلسوف ایده آلیست آلمانی G. W. F. Hegel و اگزیستانسیالیست مسیحی دانمارکی Sren Kierkegaard، ما را به رویارویی با سؤالات چالش برانگیز مخصوصاً در مورد اخلاق نویسندگی دعوت می کنند. هر کدام به روش خود سبک‌های نویسندگی را بررسی می‌کنند که از انواع استراتژی‌های اغواگری استفاده می‌کنند تا خواننده را به روایت‌های خود جذب کنند، استراتژی‌هایی که حداقل در ظاهر اساساً دستکاری و غیراخلاقی به نظر می‌رسند. علاوه بر این، هر دو به دنبال این هستند که مرگ خود را به عنوان نویسنده به نمایش بگذارند، و عملاً به عنوان راهنمای قابل اعتماد برای خواننده ناپدید می شوند. همچنین ممکن است از نظر اخلاقی غیرمسئولانه به نظر برسد، رها شدن خواننده ای که فقط به خاطر رها شدن فریفته شده است. این اولین اثری است که تمایز مرکزی کی یرکگور را بین سبک ارتباط غیرمستقیم خود و سبک مستقیم (به ظاهر) زیر سوال می برد. از فلسفه هگل هگل در واقع تمرین‌کننده سبکی بسیار ظریف‌تر از آن چیزی بود که کی‌یرکگور او را به‌عنوان تمرین‌کننده‌ای معرفی می‌کرد که سبکش در خدمت مفهوم‌سازی مجدد جاه‌طلبانه اخلاق نویسندگی است. در مورد کی یرکگور، سبک غیرمستقیم خود او یک سری سؤالات اخلاقی را در مورد چگونگی تصور خواننده در رابطه با نویسنده مطرح می کند. در نهایت بین هگل و کی یرکگور یک یا/یا وجود دارد، نه آن چیزی که کی یرکگور پیشنهاد می کند بین نویسنده ای فاقد اخلاق و نویسنده ای که اخلاق واقعی نویسندگی را ممکن می سازد. در عوض، یا/یا بین دو شیوه رقیب نویسندگی است، یکی با آهنگ‌های سبک بسیار فنی دلهره‌آور، دیگری برای ظرافت و بازیگوشی آن لذت‌بخش است - اما هر دو آزمایش‌های قدرتمندی در اخلاق سبک هستند.

هدف اولیه این پژوهش تشریح و تفسیر منطق هستی هگل جهت استخراج تعینات و الزامات اجتماعی درونماندگار این نظریه بود. به این منظور ما کار خود را با تفسیر هولگیت از منطق هستی آغاز کردیم و بر اساس عنوان تصویب شدۀ اولیه )تبیین و تشریح آموزه هستی در علم منطق هگل بر مبنای تفسیر هولگیت( بنا بود این پژوهش به تفسیر و تشریح صرف منطق هستی و استخراج التزامات آن در سطح هستی اجتماعی محدود شود. با پیشرفت کار و مواجهه با خیل تفاسیری که بر اساس آنها منطق هستی به عنوان دقیقه ای اولیه و بیواسطه در منطق ذات و منطق مفهوم حل و مضمحل شده و به وانمودی محض تقلیل مییافت، ناچار گردیدیم این تفاسیر را به درون خوانش خود از منطق هستی بکشانیم و به آنها پاسخ دهیم. به این ترتیب برای بررسی رابطه میان منطق هستی و منطق ذات، تفسیر بخشهایی از منطق ذات را نیز در دستور کار خود قرار دادیم. این بررسی نشان داد خوانشی که منطق هستی را به یک دقیقه مضمحلشونده و به نوعی وانمود محض تقلیل میدهد، خود در سطح مواجهه دست اول و بیواسطه با موضوع گیر افتاده و نمیتواند دلالتهای بنیادی و وساطتیافتهتر مقولات را دریابد. ما در این پژوهش با به درون کشیدن منطق ذات در منطق هستی سعی کردهایم نشان دهیم مقولات و تعینیافتگی درونماندگار هستی اگر به شکلی تأملشده و با تعمق بیشتری مورد واکاوی قرار گیرند، کم و بیش سویههایی از مقولات منطق ذات را آشکار خواهند ساخت. در خوانش پیشنهادی ما به جای آنکه دقیقۀ نخست در دل دقیقۀ ثانوی بلع و هضم شود، دقیقۀ دوم به درون دقیقۀ نخست کشانده میشود؛ به این ترتیب کلیت به درون جزئیت کشیده میشود و این خود جزئیت است که ارتفاع میگیرد. این پیشروی دیگر نه از نوع خطی و پشت به گذشته، بلکه به صورت تعمیق در گذشته، مرمت و بازسازی آن است. این رویکرد در خوانش منطق هگل به ما اجازه میدهد، به جای آن که منطق هستی را در مقام نوعی وانمود و هستیِ وهمآمیز از دور خارج کنیم، با نفیِ نفی، آن را تا سطح یک هستیشناسی اجتماعی که مختصات یک جامعۀ آزاد و دموکراتیک را بیان میکند، برکشیم. این خوانش نشان میدهد منطق هستی خود را در مواجهۀ بیواسطهاش نفی میکند، به وانمود بدل میشود، پای ذات را به میان کشیده و تعینات آن را به درون خود میکشد و با نفی دوباره این وانمود و بازگشت مجدد، خود را به منزلۀ نمودِ واقعیت، به منزله مبانی اولیۀ هستیشناسی اجتماعی از نو وضع میکند.

ترجمه ماشینی: هگل یک فیلسوف سیستمی است... او یک فلسفه پدیدارشناسانه قوس ارائه می دهد. او با مفاهیم عظیمی سروکار داشت و فیلسوفان بسیاری را پدید آورد... مارکس، نیچه، کیرکگارد، هوسرل، شوپنهاور، سارتر. هگل یکی از دشوارترین قرائت های فلسفی است که یک فرهنگ لغت هگلی و دستیار خواننده تقریباً غیرقابل مذاکره است. کتاب خوان هگل راتلج یکی از بهترین هاست و توسط استاد متخصص هگل من به من توصیه شد... و ثابت شد که بیش از اندازه کافی است. داشتن این کتاب در حین بررسی پدیدارشناسی روح هگل، درک این کتاب را بسیار آسان تر کرد. روشن، دقیق و دارای عمق در درک هگل است.

ترجمه ماشینی: سخنرانی های هگل در باب فلسفه تاریخ به عنوان بهترین مقدمه برای مضامین اساسی در فلسفه او تلقی می شود. در این کتاب راهنمای قابل دسترس، جوزف مک‌کارنی زندگی و پیشینه هگل را در سخنرانی‌ها معرفی و ارزیابی می‌کند، عناصر کلیدی نظریه تاریخ هگل و جایگاه آن را در کل فلسفه او بررسی می‌کند، دریافت و نقد نظریه را مورد بحث قرار می‌دهد و شرایط کنونی را بررسی می‌کند. و چشم اندازهای آینده فلسفه تاریخ هگلی.

ترجمه ماشینی : کتابهای درسی تاریخ معمولاً تاریخ ثبت شده را به سه، گاهی چهار دوره تقسیم می کنند: دوران باستان (حدود 1000 قبل از میلاد تا حدود 500 پس از میلاد، پایان امپراتوری روم)، قرون وسطی (حدود 500 تا حدود 1500 پس از میلاد)، و دوران مدرن (از اصلاحات به بعد). گاهی از انقلاب فرانسه برای مشخص کردن آغاز دوره چهارم، یعنی دوره تاریخ معاصر، استفاده می شود. مزایا یا معایب این طبقه‌بندی هرچه باشد، استفاده از آن برای ما راحت است، زیرا به خوبی با تقسیم‌بندی که می‌خواهیم در تاریخ اندیشه انجام دهیم، منطبق است. پایان قرون وسطی و آغاز دوران جدید شاهد ظهور نیرویی بود که مفهوم آن نقش مهمی در الهیات چهل سال اخیر داشته است.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه به بررسی چگونگی تصور هگل از عمل به دین می پردازم. دین برای هگل نمی تواند رابطه بین انسان ها و موجودی متعالی باشد، زیرا، همانطور که من استدلال می کنم، خدای هگل موجودی از نوع متعالی نیست، بلکه عقل به عنوان ایده و روح است. همچنین هگل اساساً دین را به عنوان احساس یا تجربه بی واسطه امر الهی نمی داند. به عقیده هگل، دین مستلزم شناخت حقیقت در قالب بازنمایی است، و من حقایقی را که از نظر او در همه ادیان مشترک است، و همچنین این اصل را که او فکر می کند هدایت کننده توسعه ادیان تعیین کننده مختلف است بحث می کنم که به اوج خود می رسد. مسیحیت. اما، قبل از هر چیز، دین از نظر هگل آیین یا عملی است که در آن شخص به شیوه‌ای رادیکال بر ویژگی‌های خود غلبه می‌کند و کاملاً با دیدگاه جهانی و عینی یکی می‌شود. با غلبه بر ویژگی های خاص خود، شخص متوجه می شود که علایق خود فاقد ارزش مطلق است و او مایل است به خاطر آنچه جهان از او می خواهد، آنها را کاملاً رها کند. بالاترین شکل فرقه برای هگل مشارکت کامل در Sittlichkeit یا زندگی اجتماعی و فرهنگی اروپای پروتستان مدرن است. در فرقه، انسان به آزادی، هدف دین و بالاترین ارزش در فلسفه هگل دست می یابد. من استدلال می‌کنم که آزادی برای هگل استقلال در برابر جهان در دو مفهوم فعال و غیرفعال است. آزادی به عنوان فعال، استقلالی است که شخص در هنگام عمل عقلانی یا پیروی از هنجارهای اخلاقی که لحظه ضروری آزادی است، دارد. به عنوان منفعل، آزادی استقلالی است که فرد زمانی به دست می آورد که دیگر به علایق خاص خود وابسته نیست و شرایطی را می پذیرد که در آن خواسته هایش برآورده نمی شود. اما از نظر هگل، هنجارهای آزادی همچنین اجازه می‌دهند و ایجاب می‌کنند که شخص به طور کامل درگیر جهان باشد و فعالانه به دنبال علایق خاص خود باشد، زیرا چنین فعالیت‌هایی در آزاد بودن نقش ضروری دارند.

موضوع اصلی پایان‌نامه حاضر درباب تکوین مفهوم خداست آن‌طور که هگل آن را در پدیدارشناسی روح پیش می‌برد. لازم به ذکر است که این امر نه در کل پدیدارشناسی روح، بلکه در بخش دین هنری از دیالکتیک دین مطرح می‌شود. مفهوم خدا همواره مورد توجه هگل بوده است و تحت عنوان امر مطلق به آن توجه می‌کرده. تکوین مفهوم خدا در راستای ارتباط با هنر در دیالکتیک دین آن چیزی است که می‌توان به رسا‌ترین نحو موضوع اصلی این پژوهش را در آن خلاصه کرد. علاوه بر بررسی انواع کلی مفهوم خدایان و همچنین انواع دیگری از ارتباط میان دین و هنر، بخش دیالکتیک دین هگل که به سه بخش دین طبیعی، دین هنری و دین انکشافی تقسیم می‌شود، مورد توجه ما قرار دارد و از این میان دین هنری، به صورت جزئی‌تر موضوع این پرسش قرار دارد. پرسش این است که تکوین مفهوم خدا در این بخش به چه صورت است و کارهای هنری متفاوت ازجمله کار هنری انتزاعی، زنده و روحانی، چه تفاوتی در سیر تکوین مفهوم آن ایجاد می‌کند. تلاش ما بررسی این امر است که تکوین مفهوم خدا به چه صورت در خلال دین در قالب هنر، اتفاق می‌افتد که با روشی متن محور پیش می‌رود. از جمله دستاورد‌هایی که پژوهش درباره این مسئله برای ما به ارمغان می‌آورد این است که مارا با مفهوم تعیین‌کننده خدا در نسبت میان هنر و دین آشنا می‌کند، مسئله‌ای که تاکنون در فلسفه دین کم‌تر به آن پرداخته شده است. درنهایت نتیجه خواهیم گرفت که برقراری چنین نسبتی میان دین و هنر توانسته است در پدیدارشناسی روح، تکوین و درواقع پیشرفتی از مفهوم خدا را در آگاهی انسان ایجاد کند.

ترجمه ماشینی: هگل و وایتهد کاوشی دقیق از شباهت‌های بین این دو نماینده برجسته فلسفه نظام‌مند ارائه می‌کنند. برخی از برجسته‌ترین دانشمندان در فلسفه اروپایی و آمریکایی در اینجا گرد هم می‌آیند تا شباهت‌های تأثیر معاصر هگل و وایتهد، و همچنین در محتوای نظام‌های مربوطه و سبک‌های فلسفی آنها را بررسی کنند. این جلد با ارزیابی‌های مهم انتقادی، تطبیقی ​​و تاریخی از مسائل معاصر در متافیزیک، فلسفه علم، فلسفه ذهن، اخلاق، اندیشه اجتماعی، و فلسفه دین، تاریخ و فرهنگ در زمینه مشارکت‌های مهم آغاز می‌شود. هگل و وایتهد به این بحث ها پرداختند. نتیجه مجموعه ای از مقالات جدید پرشور در فلسفه سیستماتیک است که نشان دهنده کمک های پایدار این دو فیلسوف به فضای فلسفی معاصر در دو قاره است.

ترجمه ماشینی : مقالات اخیر در زمینه توجیه و دایره گرایی معرفتی زمینه مناسبی را برای ارزیابی مجدد روش دیالکتیکی هگل فراهم کرده است. دیالکتیک هگل موضوعی است که به ندرت در چارچوب تحولات اخیر در معرفت شناسی مورد بحث قرار می گیرد. مشکلاتی که عامل انگیزش ویژگی های کلیدی مختلف این روش هستند، «برهان رگرسیون توجیهی» و به ویژه «مشکل معیار» ثابت می شود که همان مشکلاتی است که تمرکز بسیاری از بحث های معاصر را فراهم می کند. نتیجه بسیاری از بحث‌های اخیر دور شدن از نظریه‌های معرفت‌شناختی مبتنی بر هنجار به سمت نظریه‌های طبیعی‌تر است، با فیلسوفانی مانند دبلیو پی آلستون که خواستار رد این تقاضا هستند که بتوانیم توجیهی کاملاً بازتابنده برای باورهای خود ارائه کنیم. هگل چنین خواسته ای را رد نمی کند و با ارائه چنین توجیهی می کوشد به این مشکلات بپردازد. واکنش او به شکاکیت باستانی (پیرونی) و تحلیل تکنیک های آن، و نقاط قوت و ضعف آنها، برای روش دیالکتیکی او که قرار است بر مشکلات شکاکی غلبه کند، اهمیت زیادی دارد. با در نظر گرفتن روش او در پرتو این واکنش و با مقایسه آن با بحث های اخیر، می توانیم درک خود را از سیستم هگل عمیق تر کنیم و همچنین سهم آن را در بحث های معاصر درباره این مشکلات ارزیابی کنیم.