جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پایان نامه حاضر حضرت ابراهیم، اسماعیل و اسحاق را در سه بخش بررسی کرده است. در بخش اول، آنها در تورات و دیگر کتب غیراسلامی بررسی شده و در بخش دوم، با تکیه بر آیات قرآن و تفاسیر بررسی گردیده اند و در بخش سوم میان مندرجات تورات و قرآن مقایسه به عمل آمده است

در این پژوهش با استناد به آیات و تفاسیر و کتب عرفانی به جایگاه حضرت آدم(ع) به عنوان مظهر خلافت الهی انسان کامل و حضرت ابراهیم(ع) به عنوان مظهر امامت که تأویل همان خلافت حضرت آدم(ع) است، پرداخته شده است. در بخش اول، ریشه عرفان و تصوف و تفسیر و تأویل و مصادر و مأخذ تفسیر و رموز عرفانی و رمزگرایی در داستان پیامبران بیان شده است. در بخش دوم که راجع به حضرت آدم(ع) است، ابتدا داستان آدم(ع) و سپس خلافت الهی انسان کامل و اعتراض ملائکه و علم اسماء و هبوط و توبه و ارتباط داستان بنی اسرائیل با حضرت آدم(ع) و ابراهیم(ع) بررسی شده است و بخش سوم به داستان حضرت ابراهیم(ع) اختصاص دارد و در آن آیات مربوط به ویژگی های آن حضرت ذکر گردیده است که از آن جمله خلیل بودن، بت شکنی، رؤیت ملکوت، داستان پرندگان، انداختن وی در آتش، رؤیای صادقه، ذبح فرزند، جوانمردی، مهمان نوازی و ساختن کعبه و مهمتر از همه امامت وی است و سپس رابطه داستان آدم(ع) با بنی اسرائیل و خاندان ابراهیم(ع) بیان شده است.

شخصیت حضرت ابراهیم 7 به علت انتصاب همه‏ی ادیان توحیدی به ایشان از اهمیت بالایی برخودار ‏است از این رو داستان ایشان در همه کتب مقدس به تفصیل بیان شده است، بدین لحاظ سبک خاص هر ‏کتاب در بیان داستان می‏تواند زوایای پنهان آن داستان را اشکار کند، ‏‎از این‌رو، تلاش شده است با تدبّر و تعمّق ‏در آیات قرآن و عهدعتیق که به بیان داستان حضرت ابراهیم و لوطاشاره دارند و با تکیه بر روش ‏توصیفی – ‏تحلیلی، سبک داستان‏پردازی آنها مورد بررسی قرار گیرد،به همین دلیل رساله از الگوی شش‏گانه پاول ‏سیمپسون به دلیل جامعیت و نگرش کامل در بیان سبک داستان و مرزبندی مناسب در محتوا بهره برده است ‏که در آن داستان بر این الگو وارد و براساس آن مورد تحلیل قرار گرفت، با تحلیل داده‏ها این نتایج به‏دست آمد ‏که رسانه متنی قرآن به گفتار و عهد عتیق به نوشتار تطابق دارد، زمان و مکان وقوع داستان در قرآن پس‏زمینه ‏تاریخی و فرهنگی آن را نشان می‏دهد اما عهد عتیق شمای کلی زمان و مکان را نشان می‏دهد ولی به زمینه ‏فرهنگی نمی‏توان از آن دست یافت، کنش‏ها و رویدادها در قرآن به گفتگویی و واقعی بودن نزدیک و در عهد ‏عتیق به توصیفات و شناسایی نزدیک است، اندیشه کلی حاکم بر دو کتاب بر زوایه دید زمانی تاثیر مستقیم ‏داشته است؛ ‏ترتیب در داستان ‏عهد عتیق بارزتر از قرآن کریم می ‏باشد و زمان قرائت با زمان روایت نسبت ‏هماهنگ‏تری در ‏قران ‏کریم بر عهد عتیق دارد و نیز بسامد در قرآن کریم مکرر و در عهد عتیق در اغلب از ‏نوع ‏مفرد است، این موارد از ‏ایدئولوژی قرآن که هدایتی و تربیتی است و در عهد قدیم تاریخی ‏است، را نشأت ‏گرفته و به صورت کلی سعی در بیان آن را دارد، ساختار گفتگویی قرآن با وجود روای کل بودن آن مشخص ‏است ولی عهد عتیق با وجود روای کل، دارای چرخش در روای است، ساختار متنی قرآن ترتیب منطقی کاملی ‏ندارد و این در پس هدف کل قرآن است ولی در عهد عتیق این مورد را بهتر نشان می‏دهد، بینامتنیت در قرآن ‏به کتب مقدس و خود قرآن و در عهد عتیق به علت قدمت زیاد فقط به خود آن است،اما در حالت کلی ‏می‏توان ادعا کرد که زبان الهی بودن در قرآن نمود بیشتر است و باتوجه به این نتایج می‏توان به تحریف عهد ‏عتیق نظر داد.‏