جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: باستان شناسی معنویت کاوشی تازه از رابط بین باستان شناسی و دین/معنویت ارائه می دهد. رویکردهای باستان‌شناختی برای مطالعه دین معمولاً و اغلب ناخودآگاه از پارادایم‌های غربی، به‌ویژه چارچوب‌های خداباوری یهودی-مسیحی (تک) و عقلانی‌سازی‌های آکادمیک استفاده می‌کنند. باستان شناسان به ندرت به این فکر کرده اند که چگونه این رویکردها انتخاب روش ها، پرسش های پژوهشی، فرضیه ها، تعاریف، تفسیرها و تحلیل های خود را محدود کرده اند و از یک بعد مهم دین غفلت کرده اند: تجربه انسانی از موجودات - قدرت، حضور یا تجربه ماوراء الطبیعه در مذاهب بسیاری از مردم جهان، تجارب مقدس - به ویژه در رابطه با مناظر مقدس و موجودات مرتبط با آن مناظر - اغلب تأکید بیشتری دارند، در حالی که آموزه ها و اعتقادات اهمیت نسبتاً کمتری دارند. باستان شناسی معنویت ها می پرسد که چگونه می توان چنین تجربیاتی را در پرونده های باستان شناسی تشخیص داد. چگونه می‌توانیم اشکال «سایر» تجربه‌های مذهبی یا معنوی را در بقایای گذشته شناسایی و بررسی کنیم؟ این جلد فضایی را برای کاوش انتقادی و بازتابی رویارویی بین باستان‌شناسی و بیان‌های فرهنگی متنوع معنویت باز می‌کند. این روش‌شناسی تجربی و تجربی را در این حوزه از رشته، رویکردی غیرمتعارف در باستان‌شناسی دین به نمایش می‌گذارد. بنابراین باستان‌شناسی معنویت‌ها سهمی منحصربه‌فرد، به‌موقع و نوآورانه را ارائه می‌دهد که چالش‌برانگیز و محرک است. این منبع بزرگی برای باستان شناسان، مورخان، دانشمندان دینی و سایر علاقمندان به میراث فرهنگی و مذهبی است.

ترجمه ماشینی: معنویت را می توان در هر دو زمینه مذهبی و سکولار درک کرد. به دلیل مناقشه‌ای که پیرامون درک‌های مختلف از هویت انسانی و مفاهیم پیشرفت، دانش و حقیقت در زمینه‌های مدرنیستی و پست مدرنیستی است،

عرفان در مفهوم حقیقی آن، بدان جهت که از سنخ سلوک و پیمودن است، غایت­مند بوده و نیل به هدفی متعالی را مدّ نظر دارد. در اندیشۀ عرفان های توحیدباور و خدامحور، انسان حلقه فرجامین زنجیرۀ هستی نیست، بلکه این زنجیره پس از او سیر تکاملی دارد و در اوج کمال به ذات باری­تعالی ختم می­شود. براین پایه، عرفان­ های مبتنی‌ بر ادیان یک فصل مشترک غایی دارند که عبارت از رهایی از بند وابستگی ­های مادی، شناخت خدا و وصول به حقیقت است. اما در سازمان اندیشه و سلوک عرفان‌های کهن بشری که مبنای توحیدی ندارند، غایت نیز الهی ـ توحیدی نیست و طریق سلوک به خدا منتهی نمی ­شود؛ افزون بر این، جنبۀ باطن­ گرایانه و و تلاش برای رهایی از قید مادیات، آن­گونه که در عرفان ­هایی کهن بشری وجود دارد، در تعالیم و سلوک آن‌ها دیده نمی­ شود. عرفان­ های جدید به جهت اتکا بر عقلانیت سکولار و سازماندهی براساس مقتضیات دنیای مدرنِ مادی­گرا، حرکت به سمت تعالی معنوی و کمال حقیقی را مد نظر قرار نمی­ دهند. بلکه، اگر حرکتی هم باشد از سنخ حرکت دوری و چرخشی است که در عمل به درجا زدن منجر می­ شود. برخی نیز کاملا ایستا بوده و غایت­ ویژه­ ای ندارند.