جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ورود اسلام به هند و تاثیرات آن در جوامع هندی نقش بسزایی داشته و مهمترین نقش را عرفا و متصوفان و فقها داشته اند. مشایخ سلسله های سهروردیه، چشتیه و قادریه و نقشبندیه در شبه قاره در میان مردم حرمت و محبوبیت خاص داشتند و عرفا و علما راه ورود به اسلام و قلوب مردمان این سرزمین را گشودند و بسیار در بسط آموزه های آن در سرتاسر این سرزمین پهناور کوشیدند.یکی از پیروان فرقه چشتیه، سید اشرف جهانگیر از شهر سمنان ایران است که در قرن هشتم برای پیوستن به عالم عرفان و تصوف به هند مهاجرت می کند و بعد از طی مسافت طولانی و گذر از شهرهای مختلف هند، به مرشد و پیرش شیخ علاء الحق می رسد و پس از سال ها آموزش بنا به دستور مرادش در شهری کوچکی بنام کچوچا ساکن می شود و طرفداران بسیاری پیدا کرده و در آنجا به بسط اسلام و تصوف می پردازد و فرقه ای بنام اشرفیه به او منتسب است که پیروان بسیاری بالغ بر 4 میلیون نفر در هند و دیگر کشور ها دارد.در این مقاله به زندگی سید اشرف سمنانی و تاثیر او در در میان هندیان و شهر کوچک و ناشناخته ای بنام کچوچا در نزدیکی احمدآباد و لکهنو پرداخته می شود.

یکی از انشعاب‌های مهم در تصوّف، سلسله چشتیه است. این سلسله در چشت که روستایی از ایران آن روز بود، تأسیس شد. امّا پس از حمله مغول و مهاجرت مشایخ چشتیه به هندوستان در آنجا رواج یافت و اسلام و نیز زبان فارسی را با گسترش خود ترویج داد. برجسته‌ترین چهره سلسله چشتیه، نظام‌الدّین اولیاست. او در زمان خود بیشترین شهرت را یافت و مریدان فراوان داشت و در بسیاری نقاط هند خلیفه‌هایی را فرستاده بود که بسیار در ترویج اسلام تلاش‌می‌کردند و باعث گسترش دین و زبان فارسی در هندوستان می‌شدند. مشخصه ویژه نظام‌الدّین که باعث اقبال بی‌سابقه مردم هند به او می‌شد زهد او بود. زهد او از حلال بود و حتی تمام عمر مجرد زیست و به اندکی از روزی که به او می‌رسید، قناعت می‌کرد. در پرهیز از دنیا بسیار جدّی بود و تمام مریدان خود را نیز از محبّت دنیا دور می‌کرد و اگر در کسی اندک گرایشی به دنیا می‌دید او را طرد می‌کرد. این زهد و در کنار آن مردم‌داری، و بخشندگی‌های فراوان، او را تبدیل به بزرگ‌ترین شخصیت چشتیه در هندوستان کرد و این باورهای نظام‌الدّین به سبب مقبولیّت زیاد او و نیز تربیت مریدان و خلفای فراوان به دست او در اندیشه سلسله چشتیه موثر واقع شد و در سراسر هندوستان ترویج داده شد. از طرفی وجود بزرگ‌ترین شعرا و ادیبان فارسی‌زبان هند، مثل امیر خسرو دهلوی در میان مریدان او و تألیفات آنان و نیز پراکنده‌شدن مریدان نظام‌الدّین در سراسر هندوستان و همچنین برقرار شدن مجالس فراوان وعظ به زبان فارسی و مجالس سماع با اشعار فارسی عامل بسیار موثّری در گسترش زبان فارسی در سرزمین هندوستان شد.