جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: سایه میثمی. معرفت و قدرت در فلسفه های حامدالدین کرمانی و ملا ادرا شیرازی. New York: Palgrave Macmillan, 2018, pp. 227, USD 93.59. در چند دهه اخیر، مطالعه اسلام شیعی شاهد علاقه فزاینده ای به جنبه ها و دیدگاه های خاص فیلسوفان و متکلمان شیعی بوده است. تک نگاری که توسط سایه میثمی تألیف شده است، بر دیدگاه دو تن از تأثیرگذارترین متفکران شیعی، یعنی اندیشمند اسماعیلی قرن یازدهم، حامد الکرمانی و عارف و متفکر اثنی عشری، صدرالدین معز، معروف به صدرالدّین المعز تمرکز دارد. در طول فصل های پنج گانه، تحلیل تطبیقی متنی اندیشه آنان نشان می دهد که چگونه کلیدهای چندوجهی معرفتی و کیهانی از کرمانی به ملاصدرا منتقل می شود و در نهایت با نظریات مربوطه آنان در مورد حقانیت امام آمیخته می شود. بنابراین، در تحلیل نویسنده، معرفت‌شناسی، کیهان‌شناسی و نظریه سیاسی به رنگی تبدیل می‌شوند که سیر تحول فلسفه‌های سیاسی و عرفانی شیعی تا ظهور آیت‌الله خمینی و جمهوری اسلامی ایران را مشخص می‌کند. این کتاب شکل‌گیری اقتدار معرفتی و سیاسی را در سنت فکری شیعی - اسماعیلی از طریق آثار متفکر اسماعیلی قرن یازدهم، ابوحامد الکرمانی و شیعه‌شناسی - معرفت‌الذهن‌الذهب قرن هفدهمی بررسی می‌کند. پروژه سایه میثمی ارائه «بررسی انتقادی زمینه گفتمانی مشترک بین معرفت‌شناسی/روان‌شناسی و نظریه‌های دینی-سیاسی» با برجسته‌کردن آنچه که وی به عنوان چهار موضوع اصلی توصیف می‌کند: 1) روایات مشترک الکرمانی و ملاصدرا در کتاب‌های خود، 2. ) چهارچوب روایات مشترک شیعیان در مورد منشأ و گستره معرفت بشری، 3) روایات مشترک آنها در مورد ولایت مطلقه امام شیعیان، و 4) گفتمان آنها در مورد پویایی قدرت دانش و تأثیر آن بر شیعیان دینی معاصر و مدرن. گفتمان های سیاسی نویسنده قصد دارد این کار را با استفاده از مفاهیم فوکو از گفتمان - به عنوان مجموعه ای از مفاهیم و روایات حاکم بر رابطه بین محصولات نظری - و مفهوم "شکل گیری گفتمانی" در پویایی بین دانش و قدرت انجام دهد. میثمی پس از طرح پیشینه نظری و روش‌شناختی پروژه خود (فصل اول)، تحلیل تطبیقی خود را با کنکاش در نظریه‌های الکرمانی درباره معرفت و نفس که در کتاب «رحات‌العقل» مورد بحث قرار می‌گیرد، آغاز می‌کند و در آنجا تلاش می‌کند تا شیعی‌اسماع را همسو کند. مشاهده چکیده کامل

ترجمه ماشینی: مقاله استدلال می‌کند که روش‌شناسی شاعرانه برای ملاصدرا به دلیل نوع کار فلسفی او ضروری است. او بر بینشی متناقض از واقعیت به عنوان یک وحدت درجه بندی شده تکیه می کند که همه چیز را در بر می گیرد، اما هیچ چیز خاصی نیست. روش شاعرانه همچنین درک تخیلی از وحدت دانا و معلوم را تسهیل می کند که دوگانگی موضوع-ابژه معرفت شناسی مشاء را بر اساس وحدت درجه بندی شده وجود به چالش می کشد. ملاصدرا در هر دو این سطح از تحقیق فلسفی، بر بینشی متناقض از واقعیت و معرفت تکیه می کند که به بهترین وجه با زبان متناقض شعر بیان می شود. استفاده او از شعر به عنوان ابزار تحقیق فلسفی بر تخیل تکیه دارد، هم به عنوان مکانی برای درک ساختار جهان به روشی متفاوت از ذات گرایی ارسطویی، و هم به عنوان قوه ای که شکل گیری یک ژانر فلسفی جایگزین را که متناسب با غیرسنتی است، تسهیل می کند. نگاه به واقعیت و معرفت در فلسفه اسلامی متاخر.

ترجمه ماشینی: این مطالعه بر ادله ملاصدرا بر وجوب امامت بر اساس فصلی از شرح او بر الاصول الکافی، یکی از نخستین مجموعه های شرعی از احادیث شیعی است. این مقاله پس از بررسی اجمالی و بررسی ادبیات مختصر موضوع، استفاده ملاصدرا از آموزه های فلسفی را برای اثبات محوری ترین آموزه مذهب شیعی خود نشان می دهد. استدلال های فیلسوف را در دو مقوله علم و وجود خلاصه می کند. در سطح معرفت، دسترسی بی‌رقیب امام به علم حقیقی پس از پیامبر، او را تنها کسی می‌سازد که می‌تواند به ژرفای قرآن برسد، از این رو وجود او در هر عصری ضروری است. ملاصدرا در مورد جنبه وجودی امامت معتقد است که واسطه هایی وجود دارند که نردبان سلسله مراتبی خلقت از طریق وجود آنها آشکار می شود و امامان را واسطه هایی می داند که بدون آنها هیچ چیز وجود نخواهد داشت.

ترجمه ماشینی: هرمنوتیک فلسفی قرآن در دوره کلاسیک دارای سه ویژگی عمده است که در این مقاله با توجه به آثار ابن سینا مورد بحث قرار می گیرد. اولاً، هرمنوتیک فلسفی به جای تفسیر فنی/زبانی (تفسیر) در مقوله تفسیر نمادین (تاویل) قرار می گیرد. دوم، به طور گزینشی آیات قرآنی را انتخاب می کند که خود را به تفاسیر فلسفی می رساند. ثالثاً، عمدتاً به سمت مسائل متافیزیکی و اخلاقی گرایش دارد و در بیشتر موارد به تعصبات ایدئولوژیک بی علاقه است. این مقاله به بررسی تفسیر ابن سینا از سوره فلق (کور 113) می پردازد و دو هدف را دنبال می کند: توضیح روش هرمنوتیکی اتخاذ شده توسط ابن سینا، و بررسی سازگاری بین درک فیلسوف از شر و همچنین گفتمان مورد استفاده در وی. تفسیر الفلق و پرداختن به همین موضوع در نوشته های فلسفی عمده و فرعی او. نشان می دهد که در تفسیر فلق، شر در مرتبه «تحقق جزئی» (قدر) ظهور می کند، در حالی که در مرتبه جبر (قضا) شر فقط یک بالقوه نهفته است. ابن سینا هم در تفسیر فلق و هم در متون فلسفی خود می کوشد تا ثابت کند که شر در مرتبه جبر را می توان به طور تصادفی تبیین کرد (بی العرض).