جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این پایان نامه استدلال می کند که پرورش یک تخیل الهیات غیردوگانه مسیحی می تواند با توجه به همگرایی بین غیردوگانه گرایی زبانی فلسفه ویتگنشتاینی و غیردوگانه انگاری الهیاتی-تخیلی عرفان یهودی و مسیحی باستان (که متعاقباً منعکس شد) منبع سودآوری باشد. در الهیات ارتدکس شرقی، آیین عبادت و شمایل نگاری). من این همگرایی را با استفاده از نوشته‌های روآن ویلیامز، که تعامل او با هر دو سنت گواه ثمربخشی رویارویی متقابل بعدی آن‌ها است، تنظیم می‌کنم. ابتدا، به عنوان توضیح، فصل اول ادعا می‌کند که اندیشه ویلیامز عمیقاً تحت تأثیر الهیات ارتدکس قرار گرفته است، به ویژه در «شخصیت گرایی کنوتیک» که الهیات تثلیثی، پنوماتولوژی و انسان شناسی الهیاتی او را تحت تأثیر قرار می دهد. دوم، به عنوان یک موضوع تفسیر، فصل دوم تا چهارم مسیر اندیشه ویلیامز را از یک مفهوم بیش از حد رسمی از اتحاد "عمدی" به سمت یک مفهوم بسیار "ضخیم تر" از مشارکت که توسط بازتاب زیبایی شناختی او و از طریق تعامل پربار بین واژگان» انرژی های الهی و مشارکت تومیستی. در نهایت، در حالتی سازنده تر، فصل های پنجم تا هشتم برنامه ای از گفت و گوی متقابل روشن بین دو غیردوآلیسم را دنبال می کند، و پیوندهای بیشتری را بین سنت ها با توجه به الهیات، فلسفه زبان و پرورش تخیل دینی- الهیاتی ایجاد می کند. . پایان‌نامه با بررسی تأملات ویلیامز در مورد آیین ارتدکس به اوج خود می‌رسد، و هم پیوند بین عبادت و شعر و هم اهمیت برای الهیات توجه به شکل‌گیری یک «انسانیت مذهبی» که قادر به ساکن شدن در وضعیت «توجه بی‌خود» باشد، برجسته می‌کند. صبورانه به آنچه داده می شود توجه می کند - به روی شگفتی شگفت انگیز از جهان روشن شده توسط عشق الهی باز است. در این قرائت، «شگفتی آشکار» عشای ربانی یک تعلیم و تربیت معنوی را تقطیر می کند که در آن علت و معلول هر دو عبادی هستند.

ترجمه ماشینی: شکل و محتوای مطالعه الهیات در عصر کنونی و مدرن با تعداد و تنوع گسترده‌ای از متنوع‌ترین و تا حدی متفاوت‌ترین نقاط شروع مشخص می‌شود. وحدت کلاسیک و آشکار بودن جهان اندیشه الهیاتی، که در قرون پیشین بسیار معمول بود، با کثرت افق ها و مشکلات تفکر مدرن از بین رفته است. واقعیت جهان، علم و الهیات دیگر به عنوان یک مدار واحد ظاهر نمی شود، بلکه بیشتر به عنوان یک فضای باز و نامحدود ظاهر می شود. در واقع، دقیقاً برای مطالعه الهیات در دانشگاه‌های مدرن، به نظر می‌رسد که عبارت جذاب، وسعت جدید نیز صادق است. این کتاب به منظور دسترسی مسیحیان و متکلمان به کارل رهنر برای بازگشایی افکار او و امکان بازرسی الهیات از کار او است. از این نظر ضروری است که نقطه عزیمت الهیات کارل رهنر را در دغدغه‌ها و پرسش‌های انسان‌ها قرار دهیم و با سرنخی از مفهوم کلیدی نقطه عزیمت انسان‌شناختی، گرایش زیربنایی را قابل درک کنیم. از کارهای رهنر تسلط بر جستارهای علمی در پراکسیس روزمره مطالعات ضروری الهیات معاصر، اغلب شکل نامطلوب مجموعه ای از مقالات، مقالات و مشارکت های مختلف در کتاب های راهنما را به خود می گیرد. دقیقاً به همین دلیل، غوطه ور شدن در آثار یک نویسنده مهم دورانی، در جهان افکار او، و در نمایه الهیات او - همانطور که در مورد الهیات کارل رهنر در اینجا وجود دارد - نه تنها یک تمرین وظیفه‌آمیز است. ، اما یک تغییر لذت بخش از سرعت، شاید حتی یک علاقه: استودیوم به معنای واقعی کلمه.

ترجمه ماشینی: اثر مهم برنارد لونرگان در زمینه الهیات نظام‌مند، De Deo Trino: Pars systematica که بیش از چهل سال در متنی لاتین برای حوزویان در دانشگاه گریگوری رم نوشته شده بود، برای اولین بار در اینجا در یک نسخه روبه‌رو ارائه می‌شود که شامل آن می‌شود. اصل لاتین به همراه ترجمه دقیق انگلیسی. De Deo Trino، یا خدای سه گانه، که بخش دوم آن pars systematica است، ادامه دهنده یک رشته خاص در الهیات تثلیثی است، یعنی سنتی که به یک قیاس روانشناختی برای درک صفوف و روابط تثلیثی متوسل می شود. سنت آگوستین اما به طور قابل توجهی توسط سنت توماس آکویناس توسعه یافت. لونرگان با آوردن کاوش گسترده خود در نظریه شناختی و فرآیند مشورتی، آن را به سطح جدیدی از درک پیش می برد. پیشنهادهایی برای توسعه بیشتر قیاس در کار متأخر لونرگان آمده است، اما بدون پیش زمینه ارائه شده در این جلد، نمی توان آنها را به طور کامل درک و اجرا کرد. با این نسخه ترجمه شده قطعی، یکی از شاهکارهای الهیات نظام مند، سرانجام در دسترس محققان معاصر قرار خواهد گرفت. شاهکار برنارد لونرگان در سال 1964 با عنوان De Deo trino: Pars systematica که در متنی لاتین برای دانشجویان حوزوی در دانشگاه گریگوری رم نوشته شده بود، De Deo trino: Pars systematica در سال 1964 در یک متن لاتین نوشته شده بود. لاتین همراه با ترجمه دقیق و تحت اللفظی. De Deo trino، یا خدای سه گانه، سومین قسمت بزرگ در یک رشته خاص در الهیات تثلیثی است، یعنی سنتی که به یک قیاس روانشناختی برای درک صفوف و روابط تثلیثی متوسل می شود. قدمت این قیاس به سنت آگوستین برمی گردد، اما به طور قابل توجهی توسط سنت توماس آکویناس توسعه یافت. لونرگان با ریشه یابی آن در نظریه شناختی بسیار ظریف خود و در موضع اولیه خود در مورد تصمیم و عشق، آن را به سطح جدیدی از پیچیدگی ارتقا می دهد. پیشنهادهایی برای توسعه بیشتر قیاس در اثر متأخر لونرگان آمده است، اما اینها را نمی توان بدون بررسی این جلد درک و اجرا کرد. این واقعاً یکی از شاهکارهای بزرگ در تاریخ الهیات سیستماتیک است، شاید حتی بزرگترین شاهکار تمام دوران باشد. لونرگان که به دلیل بینش و روش خود در الهیات شناخته می شود، دکترای افتخاری متعددی دریافت کرد، در سال 1971 یکی از همراهان نشان کانادا بود و توسط پاپ پل ششم به عنوان یکی از اعضای اصلی کمیسیون الهیات بین المللی معرفی شد.

ترجمه ماشینی: پنج مقاله برنارد لونرگان را که در ابتدا در مطالعات الهیات ظاهر شده بودند، ارائه می کند. برای دانشجویان و دانش پژوهان تومیست، این مطالعه «درباره» ارزیابی دقیقی از نظریه دانش تومیست و همچنین مقدمه ای بر مفاهیم موجود در «بینش» پدر لونرگان ارائه می دهد. از آنجایی که مفهوم "verbum" به طور پویا بر اندیشه آکویناس تأثیر می گذارد، درک این مفهوم برای درک متافیزیک تومیست و روانشناسی عقلانی ضروری است. لونرگان به دقت تجزیه و تحلیل کرده و به صراحت "verbum" را ترسیم کرده است - بخشی جدایی ناپذیر از نظریه دانش تومیست. «Verbum» به‌عنوان ابزاری برای تعریف و تأثیر آن بر درک، سیر فکری منطقی و ایده‌های مرتبط ناشی از «verbum» مورد بررسی قرار می‌گیرد. درباره «کلمه» و رابطه آن با انتزاع بحث می کند. تمرکز بر نگرانی فوری سنت توماس در یافتن نقطه درج در اندیشه آگوستینی در ارسطو و در آمیختن پدیدارشناسی موضوع با روانشناسی روح.

در این نوشتار رویکرد ژیلسون و ماریون به وجودشناسی هیدگر تحلیل می­گردد. در ادامه سعی می­شود که علاوه بر بزرگ­نمایی کردن جنبه­های مختلفی از اندیشه هیدگر که مورد توجه ماریون و ژیلسون قرار گرفته است، آراء این دو متفکر نوتومیست مورد مقایسه قرار گیرد. ماریون به عنوان نوتومیست معاصر تحت تأثیر آرای ژیلسون است. نقطة اتصال این دو متفکر نوتومیست این است که بخشی از دیدگاه­های خود را در تقابل با وجودشناسی هیدگر مطرح می­کنند. هرچند آنها مواجهه انتقادی با هیدگر دارند ولی در برخی مواضع از او متأثر شده­اند. ماریون به پیروی از هیدگر شعار پایان متافیزیک را سر می­دهد ولی برخلاف هیدگر معتقد است که آکویناس انتوتئولوژیست نیست. این در حالی است که ژیلسون راه برون­رفت از مشکلات مدرنیته را مابعدالطبیعه­ای می­داند که مبدأ و غایت آن فعل محض هستی باشد و از این جهت وجودشناسی آکویناس را اصیل­ترین مابعدالطبیعه می­­انگارد. ماریون به تبعیت از ژیلسون معتقد است که رویکرد ماهوی دنزاسکوتوس و دکارت به وجود، موجب نگرش نهیلیستی در دورة معاصر شده است و برای رفع این مشکل باید به دلالت­های تنزیهی که مندرج در آنالوژی آکویناس است، توجه کرد تا زمینه برای تجدید نوعی الهیات سنتی که فارغ از مفاهیم متافیزیکی باشد، فراهم شود.