جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این کتاب به صورت درسی و با توجه به آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام در هفده درس تدوین شده است. در فصل اول نبوت عامه را با موضوعاتی چون معنای لغوی نبی و رسول و تفاوت میان آن در معنای لغوی و موارد استعمال آن دو در آیات قرآن کریم و روایات بحث شده است. در درس دوم لزوم معرفت نبی و رسول و ایمان به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و همه پیامبران و معنای ایمان و اسلام و حقیقت نفاق طرح گردیده است. درس سوم این فصل به ضرورت وجود نبیِّ و رسول پرداخته و مراد از ضرورت و وجوب وجود نبی را بررسی کرده است. درس چهارم بحث از وجوب ارسال رسولان بر خدای تعالی از باب قاعده لطف با دو تقریر کلامی و فلسفی به دقت مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته و اثبات شده است که از نظر آیات قرآن کریم و روایات ارسال رسولان بر خدای تعالی هیچگونه وجوبی ندارد و از قاعده لطف نمی توان وجوب فلسفی یا کلامی را اثبات کرد. درس پنجم حکمت بعثت و اختلاف درجات پیامبران و رابطه آن با حکمت بعثت را کنکاش کرده و در ادامه در درس ششم آثار گنجهای عقول و بیان حق از باطل و در درس هفتم بیان مصالح و مفاسد، اتمام حجت، بشارت و انداز، برقراری عدل و داد را بیان نموده است. درس هشتم این فصل در ادامه بحثهای حکمت بعثت به تعلیم و تربیت و تلاش جدی پیامبران در تعلیم و تربیت انسانها پرداخته است و آیات و نعمتهای الهی و بقای عالم را یادآوری کرده است. در ادامه در هر درس ویژگی های پیامبران اعلان شده است و درس نهم به بیان ویژگی عصمت پیامبران پرداخته است و مقدمات آن را بیان کرده. درس دهم علم پیامبران، و در درس یازدهم امامت و وجوب طاعت پیامبران، پیامبران گواهان امتها، مردانی از جنس بشر، ابتلای پیامبران، صدق رویا، اخلاق خوب را بررسی کرده است. در ادامه راه های شناخت پیامبران آمده است. فصل دوم به نبوت خاصه پرداخته است و پس از معرفی پیامبران پیشین مفصلا به معرفی پیامبر بزرگوار اسلام پرداخته است. در ادامه وحی و حقیقت و انواع آن را بیان کرده و پایان بخش کتاب نیز شریعت، ماهیت شریعت، حدود قلمرو، حجیت و اعتبار شریعت را بررسی کرده است.

امامت یکی از آموزه های بنیادین اسلامی به شمار می رود و شناخت آن مبتنی بر تحلیل و تبیین صحیح مفهوم آن است. در مقاله پیش رو با رویکرد کلامی به مفهوم شناسی امامت سعی شده مفهوم این آموزه دینی از منظر متکلمان شیعه بررسی شود. متکلمان شیعه عموما در مباحث مربوط به امامت به طور مستقل به مفهوم شناسی نپرداخته و تنها تعریفی مشابه با تعریف سنیان از آن ارائه داده اند. به این معنا که تقریبا همه متکلمان شیعه پس از تعریف امامت به «ریاست عامه در امور دین و دنیا» بلافاصله، با استناد به قاعده لطف، به اثبات وجوب نصب امام بر خداوند پرداخته اند. نگارنده پس از بررسی تعاریف متکلمان از امامت به جستجوی مفهوم آن در حدود وسطای ادله قاعده لطف پرداخته و نتیجه می گیرد که از نظر متکلمان شیعه، امامت مقام افتراض طاعت است که برای تربیت و قرار گرفتن بندگان در مسیر عبودیت و کمال برای برخی بندگان برگزیده الهی جعل می شود.