جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

با توجه به دیدگاه عدلیه مبنی بر حسن و قبح عقلی و معقول بودن بحث از صدق و کذب، معتزله و متکلمان امامیه، ضمن اعتقاد به کلام لفظی خداوند، امکان ذاتی صدق و کذب کلام الهی را پذیرفته اند و بر محال وقوعی کذب و وجوب صدق کلام الهی اصرار می ورزند؛ ولی اشاعره که به حسن و قبح شرعی قائل اند، ضامن حمل کلام، بر کلام نفسی، یعنی معانی قائم بر نفس متکلم، اساساً بحث از صدق و کذب را معقول نمی دانند و به محال ذاتی کذب کلام الهی باور دارند. بر اساس تفسیر حکم متعالیه از کلام الهی و کلمات اهل، به تمام موجودات و کل عالم هستی چون کلام الهی، عین واقعی است و دوییتی در میان نیست-به ناچار صادق خواهد بود و فرض کذب محال است ؛ بااینحال از این دیدگاه، بحث صدق درباره کلام لفظی خداوند که از جمله آن آیات قرآن کریم است ، فرض صحیحی است و ادله بر اثبات صدق، تمام است. به نظر می رسد موضع حکمت متعالیه افزون بر اینکه بهترین معاضِد در فهم مضامین آیات و روایات در خصوص کلام و کلمات الله است -همان گونه که توجیه معتزلی و بیان اشعری را یارای تبیین این مضامین نیست- می توان آن را اندیشه ای پاذیرفتنی در بحث صدق و کذب کلام الهی دانست.