جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این مجموعه هم منعکس کننده و هم به افزایش علاقه فلسفی اخیر به دجال کمک می کند و هم کمک بزرگی به مطالعات نیچه است. نیچه دجال را همراه با زرتشت مهم ترین اثر خود می دانست. در آن، او بسیاری از ایده‌های تعیین‌کننده دوران، از جمله درک سپیده‌دم از «مرگ خدا» و آغاز یک عصر جدید و پسااخلاقی در تاریخ غرب را بیان کرد. او این اثر را «بحرانی بدون همتا بر روی زمین، عمیق‌ترین برخورد وجدان، تصمیمی که در برابر هر چیزی که باور می‌شد، تقاضا می‌شد، مقدس می‌شد» نامید. مطمئناً نیازی نیست که برآورد نیچه از دستاورد خود در دجال را به اشتراک بگذاریم تا نتیجه بگیریم که چیز مهمی در این اثر در جریان است. در واقع، حتی اگر نیچه قدرت دگرگونی آن را بیش از حد تخمین می زد، با این حال ارزشمند است که درک روشن تری از این که چرا او اینقدر به این کتاب خاص فکر می کرد، که در آثار او چیزی پرت است، بسیار ارزشمند است. تاکنون هیچ کتابی وجود نداشته است که سعی کند با دقت فلسفی مضامین متعددی را که در این اثر دشوار و پیچیده به آن پرداخته شده است، توضیح دهد.

ترجمه ماشینی : در نیچه و دیگر بوداها، نویسنده جیسون ام. ویرث، متفکران بودایی عمده آسیای شرقی را از طریق مجموعه ای از تمرینات به گفت و گوی ریشه ای با فیلسوفان کلیدی قاره می کشاند که آنچه را که به طور سنتی فلسفه تطبیقی یا بین فرهنگی نامیده می شود، دنبال می کند، زیرا او در مورد آنچه چنین تمرین هایی را ممکن و قابل فهم می کند تأمل می کند. پرسش‌های اولیه‌ای که او می‌پرسد این است: چگونه این تعامل و رویارویی خاص آنچه را که گاهی فلسفه تطبیقی یا بین‌فرهنگی نامیده می‌شود به چالش می‌کشد و رادیکال می‌کند؟ این وظیفه چگونه منظور از فلسفه را بازنگری می کند؟ رویارویی هایی که ویرث بین دوگن، هاکوین، لینجی، شینران، نیچه و دلوز برپا می کند از خوانندگان می خواهد که درباره ماهیت فلسفه به طور عام و فلسفه تطبیقی به طور خاص، بیشتر فلسفی و جهانی فکر کنند. او فضای فکری جدید و چالش برانگیزی را در و بین لبه های برش فلسفه غرب قاره و تمرین بودایی شرق آسیا باز می کند.

ترجمه ماشینی : رابطه عاشقانه نیچه با تئاتر یکی از عمیق ترین و طولانی ترین درگیری های فکری زندگی او بود، اما نقش دگرگون کننده او در تاریخ صحنه مدرن هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است. در این روایت راهگشا، دیوید کورنهبر به وضوح نشان می دهد که چگونه نیچه رویداد تئاتر را به عنوان مکانی از اختراعات فلسفی که در آن واحد جد، مخالف و کنیز خود رشته فلسفه است، دوباره تصور کرد. آگوست استریندبرگ، جورج برنارد شاو، و یوجین اونیل - شخصیت‌های مهم در تکامل درام مدرن و نیچه‌ها همگی از رویارویی‌شان با نوشته‌های نیچه با اعتقادی پرشور به پتانسیل فلسفی رویداد زنده تئاتر، همراه با ارزیابی مجدد قدرت نمایشنامه نویس در شکل دادن به آن رویداد با همکاری بازیگر. در واکنش های این نمایشنامه نویسان و اقتباس از بازاندیشی رادیکال نیچه از صحنه، آغاز یک جهت جدید در تئاتر مدرن و ادبیات نمایشی است.

ترجمه ماشینی : نیچه مبارزه و جنگ را به‌عنوان اجزای ضروری شکوفایی انسان به‌طور بحث‌انگیز ارزشمند می‌داند. در این کتاب، جیمز اس. پیرسون، منطق نیچه را برای قائل شدن چنین ارزش بالایی برای روابط درگیری بازسازی می کند. با انجام این کار، پیرسون آشکار می کند که چگونه جشن نیچه از اختلاف اجتماعی با درک او از طبیعت به عنوان مبارزه جهانی در هم آمیخته است. بنابراین این مطالعه نوشته های نیچه در مورد سیاست، فرهنگ، متافیزیک، زیست شناسی و روانشناسی انسان را گرد هم می آورد. همچنین بر یک مناقشه ریشه دار در ادبیات انتقادی غلبه می کند. تا به حال، مفسران تمایل داشتند نیچه را یا به عنوان مدافع خشونت اشرافی رادیکال یا در مقابل، مدافع رقابت دموکراتیک معتدل تفسیر کنند. این کتاب مسیری را بین این دو قرائت متضاد طی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه نیچه می‌تواند هم نزاع خشونت‌آمیز و هم رقابت محدود را بدون تضاد با خودش تأیید کند.

ترجمه ماشینی : رافائل وینکلر با بررسی میراث هایدگر، همراه با دریدا، لویناس و نیچه، استدلال می‌کند که این جستجوی حقیقت یا حتی تضادها نیست که تفکر فلسفی را تحریک می‌کند. درعوض، قرار گرفتن ما در برابر چیزهای غیرقابل تصور یا غیرممکن است - با محدودیت های خود فکر. تجربه غیرقابل تصور در مواجهه ما با منحصر به فرد بودن مرگ، تکینگی بودن، و خود و دیگری امکان پذیر است. این «تفکر پایان پذیری» پیامدهای سیاسی نیز دارد، زیرا راهی برای صحبت و ارزیابی غرابت مطلق و به طور ضمنی، غریبه یا بیگانه مطلق به ما می دهد. وینکلر با روشن ساختن نوشته‌های هایدگر در باب هستی‌شناسی، اخلاق و تاریخ ثابت می‌کند که این مواجهه با محدودیت‌های اندیشه یکی از پایه‌های اصلی فلسفه‌های تفاوت هایدگر، لویناس و نیچه است.

ترجمه ماشینی : این کتاب بررسی رابطه درونی بین نماینده ترین نویسندگان و متفکران آلمانی قرن هجدهم، نوزدهم و بیستم: گوته، نیچه و توماس مان است که محتوای اندیشه آنها را که در نگرش آنها نسبت به هنر منعکس می شود بررسی می کند. ، جامعه و سیاست زمان خود. در نتیجه، از یک سو، یک مطالعه تلفیقی است، زیرا زمینه تاریخی این سه قرن محوری و اهمیت استراتژیک آنها را برای توسعه فرهنگی و اجتماعی آلمان مدرن و به طور کلی اروپا در نظر می گیرد. از سوی دیگر، تحلیل مفصلی از جنبه‌های کلیدی در اندیشه گوته، نیچه و توماس مان ارائه می‌کند که به شکل‌گیری مضامین و مفاهیم مشترک در آثار آنها و در نتیجه به پیام متمایز آنها منجر شد. هدف اصلی پژوهش اثبات این موضوع است که این مضامین مشترک، وضعیت و نقش هنرمند در جامعه، انحصار نبودن هنر به عنوان مرتبط با سیاست، لزوم فراتر رفتن از سیاست های نابسامان ناسیونالیستی و... در واقع از ویژگی های خاص آن است. میراث مستقیم گوته در اندیشه نیچه و مان. این واقعیت دو نتیجه ضمنی دارد. نخست، پیام آنها برای جامعه اخلاقی و رویایی بود که نشان دهنده هدف تولیدات ادبی - فلسفی آنها بود. همه آنها در جستجوی معنای رویدادهای داخلی و خارجی زندگی خود و عقاید آشکار نسبت به نقاط عطف سیاسی مانند انقلاب فرانسه، فرهنگ بیسمارک یا دو جنگ جهانی بودند. ثانیاً، اعتقادات اخلاقی آنها به امروز مربوط است، زیرا تعداد فزاینده‌ای از مورخان و منتقدان ادبی سعی می‌کنند در آثار گوته، نیچه و توماس مان آنچه را می‌توان به عنوان پاسخی به پرسش‌های کنونی که مشابه آن‌ها هستند، تعریف کرد. در گذشته. بالاخره هنر نویسندگی هنری است با پیام.

ترجمه ماشینی : مدیون فکری فوکو به نیچه در نوشته های او آشکار است، اما ماهیت دقیق، میزان و تفاوت های ظریف آن بدهی به ندرت مورد بررسی قرار می گیرد. به نظر می‌رسد خود فوکو گاهی ادعا می‌کند که رویکردش اساساً نیچه‌ای است، و گاهی اصرار دارد که به منزله گسست رادیکال از نیچه است. این جلد اولین جلد در نوع خود است که رابطه بین این دو متفکر را در مورد عناصر فرهنگ معاصر که در آن علایق مشترک داشتند، از جمله ماهیت زندگی در دنیای مدرن، فلسفه به عنوان یک شیوه زندگی، و روش‌هایی که ما در آن به اشتراک می‌گذاریم، ارائه می‌کند. باید درباره فیلسوفان دیگر بخواند و بنویسد. نویسندگان مشارکت کننده از چهره های برجسته مطالعات فوکو و نیچه هستند و مشارکت آنها منعکس کننده تنوع رویکردهای ممکن در کنار آمدن با رابطه فوکو-نیچه است. نقاط خاص مقایسه شامل برداشت های متفاوت فوکو و نیچه از مرگ خدا است. هنر و زیبایی شناسی؛ قدرت؛ نوشتن و تألیف؛ سیاست و جامعه؛ تاریخ ایده ها؛ تبارشناسی و باستان شناسی؛ و تکامل دانش