جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : نیچه هایدگر: مدرنیته اروپایی و فلسفه آینده بررسی دو شخصیت کلیدی در تاریخ فلسفه را ارائه می دهد. از طریق تفسیر متنی از خوانش مارتین هایدگر از فردریش نیچه، توجه مجددی به مسئله هستی شناسی در تاریخ تفکر غربی جلب می شود. این بحث در چارچوب یک دوره گذار دورانی در فرهنگ اروپایی است که به تعبیر هایدگر از نیچه در روند «تحقق» است. این کتاب منابع این رویداد دگرگون‌کننده را با تأکید ویژه بر تقابل میان غلبه مدرن بین‌ذهنی دکارتی و شیوه‌ای از تفکر که در انسان‌شناسی فلسفی فرهنگ کلاسیک یونان ساکن است، بررسی می‌کند. این کتاب در سنت افلاطونی-ارسطویی مطالعه زندگی ذهن از دیدگاه‌های معماری شرکت می‌کند و اهمیت نسبی کلیدی «بینش» فلسفی را در کنار صدای وجدان برجسته می‌کند. با این روح، کتاب به بررسی رویارویی هایدگر و نیچه در حد فاصل هرمنوتیک و ملاحظات درمانی فلسفه می پردازد.

ترجمه ماشینی : مطالعات اخیر انگلیسی زبان با موفقیت نشان داده است که اندیشه نیچه سهم مهمی در طیف وسیعی از بحث های فلسفی معاصر دارد. با این حال، دانش پژوهی ویژگی مهم دیگری از پروژه نیچه را نادیده گرفت، یعنی تمایل او برای به چالش کشیدن همان مفهوم فلسفه که برای ارزیابی شایستگی های او به عنوان یک فیلسوف به کار رفته است. به عبارت دیگر، پژوهش‌های معاصر مشارکت‌های نیچه در متافلسفه را نادیده گرفته است، یعنی بحث‌هایی پیرامون ماهیت، روش‌ها و اهداف فلسفه. این مجموعه جدید مهم از مقالات، گروهی بین المللی از محققان برجسته را گرد هم می آورد تا این مشارکت ها و بحث ها را بررسی و بحث کنند. این کتاب برای هر کسی که به متافلسفه، نیچه‌شناسی، آلمان‌شناسی یا تاریخ فکری علاقه‌مند است، جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : مدیون فکری فوکو به نیچه در نوشته های او آشکار است، اما ماهیت دقیق، میزان و تفاوت های ظریف آن بدهی به ندرت مورد بررسی قرار می گیرد. به نظر می‌رسد خود فوکو گاهی ادعا می‌کند که رویکردش اساساً نیچه‌ای است، و گاهی اصرار دارد که به منزله گسست رادیکال از نیچه است. این جلد اولین جلد در نوع خود است که رابطه بین این دو متفکر را در مورد عناصر فرهنگ معاصر که در آن علایق مشترک داشتند، از جمله ماهیت زندگی در دنیای مدرن، فلسفه به عنوان یک شیوه زندگی، و روش‌هایی که ما در آن به اشتراک می‌گذاریم، ارائه می‌کند. باید درباره فیلسوفان دیگر بخواند و بنویسد. نویسندگان مشارکت کننده از چهره های برجسته مطالعات فوکو و نیچه هستند و مشارکت آنها منعکس کننده تنوع رویکردهای ممکن در کنار آمدن با رابطه فوکو-نیچه است. نقاط خاص مقایسه شامل برداشت های متفاوت فوکو و نیچه از مرگ خدا است. هنر و زیبایی شناسی؛ قدرت؛ نوشتن و تألیف؛ سیاست و جامعه؛ تاریخ ایده ها؛ تبارشناسی و باستان شناسی؛ و تکامل دانش

ترجمه ماشینی : فیلسوفان تقریباً همیشه موضوع تجدید نظر را به حاشیه رشته خود واگذار کرده اند، اگر اصلاً در مورد آن فکر کرده باشند. این کتاب مدعی است که اعمال بازنگری در پروژه فلسفی محوری و ضروری هستند و فلسفه باید اساساً به عنوان تمرین بازخوانی و بازنویسی تفسیر شود. این کتاب عمدتاً بر تفسیر بسیار تأثیرگذار هایدگر از نیچه متمرکز است، که در سخنرانی‌های دهه‌های 1930 و 1940 انجام شد و در سال 1961 منتشر شد. نویسنده از نزدیک ابزارهای بلاغی را تجزیه و تحلیل می‌کند که توسط هایدگر تفکر نیچه را در یک تاریخ گسترده‌تر از متافیزیک خود قرار می‌دهد. تفسیر مجدد خود به عنوان قرائت «درست» آن تاریخ است. نویسنده استدلال می‌کند که پروژه تجدیدنظرطلبانه هایدگر، متن فلسفی را به‌عنوان پارالیپسیس بازنویسی می‌کند، نوع خاصی از بیان کنایه‌آمیز که وقتی «به‌درستی» توسط بازخوان‌کننده فلسفی دریافت شود، آنچه را که متن نگفته و نمی‌توانست بیان کند، بیان می‌کند. مطالعه چنین تجدیدنظرطلبی پارالیپتیکی در چارچوب قانون فلسفی، راه جدیدی برای درک تاریخمندی اساسی متن فلسفی ارائه می‌دهد، متنی که به‌طور انتقادی از تاریخ تفسیرهای آینده‌اش قابل تشخیص نیست. فلسفه خود بازنگری است، یک عمل بازخوانی عمیقاً تاریخ‌گرایانه، تصاحب مداوم گذشته متنی نامناسب خود. این کتاب علاوه بر اینکه اولین مطالعه منتشر شده از تفسیر هایدگر از نیچه است، آثار هانس رابرت یاوس، هارولد بلوم و دیگر منتقدان تجدیدنظر را نیز بررسی می‌کند. به ویژه، مقالات اولیه رالف والدو امرسون در مورد تاریخ، که هم با تحلیل هایدگر از متافیزیک خوانده می شود و هم علیه آن، نشان می دهد که چرا مداخله تاریخی حاصل از خوانش تجدیدنظرطلبانه نه تنها یک تغییر رسمی و موضوعی گذشته است، بلکه یک اجبار بلاغی بر تفسیر آینده است. گرایش ها هیچ خواننده فلسفی صرفاً کاربر یا قربانی روش‌های تجدیدنظرطلب نیست: در بازخوانی گذشته‌های فلسفی، خواننده همان مکانیسمی است که به وسیله آن چنین گرایش‌های تفسیری برای اولین بار به مشکلات یا افکار درون کانون فلسفی تبدیل می‌شوند.

ترجمه ماشینی : این کتاب تزهای پایانی هنر هگل، نیچه و دانتو را بررسی می کند. ادعای پایان هنر اغلب با پایان استاندارد خاصی از سلیقه یا مهارت همراه است. با این حال، در یک سطح عمیق تر، به دگرگونی در نحوه درک فلسفی ما از رابطه خود با "جهان" مربوط می شود. هگل، نیچه و دانتو هر کدام از نظر فلسفی برای غلبه بر دوگانه انگاری دکارتی تلاش می کنند و خطوط سنتی بین ذهن و ماده را دوباره ترسیم می کنند. هگل غلبه بر ماده را در ایده آل می بیند، نیچه دو جهان را در یک سطح می کند و دانتو جهان را به ماده بازنمایی و غیر بازنمایی تقسیم می کند. این تلاش‌ها برای غلبه بر دوگانگی، مفاهیمی از خود را ضروری می‌سازد که به‌طور چشمگیری با گزارش‌های سنتی متفاوت است. مرزهای دوباره ترسیم شده نشان می دهد که هنر و فلسفه جنبه های اساسی اما متفاوت وجود انسان را درک می کنند. با این حال، هیچ یک از این دو دیدگاه به طور کامل دوگانگی را درک نمی کنند. ظهور پایان هنر زمانی رخ می‌دهد که به یک جنبه اولویت داده شود: برای هگل و دانتو، این عینک ذات‌گرایانه فلسفه است، و در مورد نیچه، قدرت دگرگون‌کننده خلاقیت هنری. بنابراین، این کتاب بیان می‌کند که اگر نظریه‌ای درباره هنر، عملکرد درونی آفرینش هنری را به همه اشکال تاریخی هنر پیوند دهد، از ادعای پایان هنر اجتناب می‌شود.

ترجمه ماشینی : این جلد با تحلیل اهمیت شادی، خنده و نشاط در اندیشه نیچه، به موضوعی می پردازد که در ادبیات ثانویه بررسی نشده است. با کاوش در جنبه‌های متفاوت این احساسات مرتبط، بینش جدیدی در مورد ایده‌های کلیدی او فراهم می‌کند. مشارکت کنندگان - در میان آنها فیلسوفان و دانشمندان علوم سیاسی - اهمیت این احساسات را برای آشکار کردن پیامدهای سیاسی پتانسیل مثبت آنها و نقش گسترده تر آنها در اهداف فلسفی نیچه نشان می دهند. اینها عبارتند از اینکه چگونه روحیه شادی آور نیچه به غلبه روح آزاد او بر نفس، تلاش برای ارزش گذاری مجدد همه ارزش ها و چشم انداز دگرگونی در نهایت بشریت می پردازد. در میان موضوعات دیگر، محققان شادی مشترک و Übermensch، یادگیری خندیدن به خود، شوخی‌های شوپنهاور، شادابی پاسکال و زیبایی‌شناسی واژگون‌کننده جنبش دادا را ارزیابی می‌کنند. این جلد با تأمل بر تأکید نیچه بر شادی و خنده، متفکری را آشکار می کند که به دور از اینکه کاریکاتوری از نیهیلیسم ناامیدکننده باشد، در واقع قهرمان تا آن زمان ناشناخته یک سیاست آزادیبخش بدیل است.

ترجمه ماشینی : ونسا فریرکز تجزیه و تحلیل می کند که چگونه بودریار کتاب نیچه درباره تبارشناسی اخلاقیات را دوباره به فعلیت می رساند و بررسی می کند که چگونه مضامین و رویکردهای بودریار در جامعه مصرف کننده، شبیه سازی ها و شبیه سازی ها و تبادل نمادین و مرگ با نیچه درباره تبارشناسی اخلاقیات طنین انداز می شود. این کتاب شکافی را در ادبیات محدود موجود در رابطه بین اندیشه بودریار با اندیشه نیچه و هایدگر پر می کند. بودریار با نیچه و هایدگر: یک تحلیل متضاد خواندنی ضروری برای دانشجویان و محققان فلسفه قاره ای، جامعه شناسی و نظریه فرهنگی است.

ترجمه ماشینی : تأثیر فلسفی یک مفهوم، ابزار روش شناختی و فرآیندی است که ارزش تحقیق دارد، زیرا چارچوبی را برای مشارکت فیلسوف در سنت تعیین می کند. این پژوهش نگاهی دقیق به تأثیر فلسفی بر وابستگی و وابستگی متقابل بین ایده‌ها و مفاهیم، جریان‌ها و گرایش‌ها و تجربیاتی دارد که هر فیلسوفی از سنت گذشته به ارث برده است. همچنین چهار فیلسوف را برای شناسایی ریشه‌های تأثیر معرفی می‌کند: آرتور شوپنهاور، فئودور داستایوفسکی، فردریش نیچه و امیل سیوران.

ترجمه ماشینی : نیچه و فلسفه یونانی کلاسیک: زیبا و بیمار دوگانگی فردریش نیچه نسبت به سقراط، افلاطون و ارسطو را توضیح می دهد. Daw-Nay N. R. Evans Jr. استدلال می‌کند که رابطه نیچه با پیشینیان کلاسیک یونانی‌اش ظریف‌تر و سیستماتیک‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد. او مدعی است که حملات به ظاهر شخصی نیچه به رقبای فلسفی اش، مناقشات پیچیده فلسفی را پنهان می کند که شایسته توجه بیشتر است. ایوانز نشان می دهد که چگونه رویارویی نیچه با سقراط، افلاطون و ارسطو تأثیر فلسفی آنها را بر اندیشه نیچه و مشکلات فلسفی ای که او می کوشید از طریق آن برخوردها به آنها بپردازد را آشکار می کند. ایوانز پس از تشریح دوگانگی نیچه، سقراط، افلاطون و ارسطو، از تحسین نیچه برای هراکلیتوس به عنوان نقطه مقابل افلاطون استفاده می کند تا نشان دهد که فیلسوفان کلاسیک یونان به همان اندازه برای اندیشه نیچه مهم هستند که پیشینیان پیش از سقراطی آنها. این...