جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در پایان نامه راه هایی برای تشخیص، نوشتن و تجزیه و تحلیل قراردادها و مقاصد برای نیروهای گفتاری افعال گفتاری و معانی، حواس و ارجاع به گزاره ها و گفته ها با هدف پیشنهاد جایگزین هایی برای آنچه دوبله شده است در نظر گرفته شده است. معنا نسبی گرایی استدلال می‌شود که پارادایم اجرای صریح مصلحت نیست، زیرا نیازی به در نظر گرفتن مدل تطابق بین محتوا و نیرو در یک بیان نیست، و شک و تردیدی که دریدا در مورد امکان و هدف نوشتن چنین قراردادهایی آشکار می‌کند، به طور همبستگی به چالش کشیده می‌شود. . (بحث درباره استدلال های مربوطه برای نوشتن حواس و ارجاع به گزاره ها و گفته ها در معناشناسی شرطی صدق، بیشتر فصل اول را اشغال می کند، و موضوعاتی را که با بحث درباره کنش های گفتاری مندرج در مقدمه، و در فصل های II-IV به اشتراک گذاشته شده است، توسعه می دهد. دریدا در مطالعه‌اش درباره استفاده از عبارات نمایه‌ای یا برهانی که در رابطه با معناشناسی فرگه و پدیدارشناسی هوسرلی در بخش‌های 2 و 3 فصل اول در نظر گرفته شده است، استدلال‌های کیفی مشابهی را مطرح می‌کند. تز اصلی ارائه شده، هم یک بحث ماهوی و هم یک نکته متافلسفی مرتبط را بیان می کند: اولاً، مشکلات مقاصد غیرقابل تعیین و قراردادهای غیراشباع قابل حل است، و منشأ کار دریدا (و رورتی)، یعنی. شکست غرض در میانجیگری یا جهت دهی ارتباط، خودآگاهی و معنا، توسط نظریه ارائه شده به چالش کشیده می شود، نظریه ای که در نکته دوم، تمایز رورتی را بین «دانش عینی» فلسفه سیستماتیک سنتی (معنای) نشان می دهد. و گفتمان کمتر ممتاز (فلسفه «تربیت کننده» یا «تاریخ شناس»). دریدا انکار می‌کند که معانی داده شده به واژه «ارتباط» و تضمین کاربرد استعاری برای تعاریف در معناشناسی، نشانه‌شناسی و گفت‌وگوهای «واقعی» یا «ژستایی» را می‌توان با تعاریف یا قراردادهای پیشینی حل و فصل کرد. او استدلال می‌کند که اجماع لازم برای هدایت هر یک از این قراردادهای ارتباطی، هرگز نمی‌توان یافت، یا به‌طور غیرقابل جبرانی استعاری باقی می‌ماند، به‌عنوان بسط ناقص و نامشروع پارادایم قاعده یا قانونی که هرگز نمی‌توان به آن دست یافت. دریدا ادامه می‌دهد که این را می‌توان در شکل‌دهی مجدد کنش‌های گفتاری در ساخت‌های نمایه‌ای، نمایشی و کمی، در بیگانگی از قصد گویندگان ناشی از ظهور در بافت‌های نقل‌قولی، و در تحمل عدم صداقت، شرایطی که همه جا حاضر می‌شوند، مشاهده کرد. موقعیت‌های گفتاری «ایده‌آل» که با نوشتن قابل تحمل است. دریدا می پرسد که چگونه نوشتن و ارتباط ممکن است با این مشکلات مقابله کند، و یک نکته مرتبط، چگونه می توان مقاصد در نوشتار و ارتباطات را از گزارش های آنها در فرمول های متعارف (نمایش صریح عملی) خواند. تأثیر نسبی‌سازی به بافت‌های غیر تحت اللفظی، داستانی یا نقل‌قولی برای دریدا ناقص ساختن همه قراردادها و مقاصد انگیزشی برای سخنان و اشارات است، زیرا آنها به‌طور همیشگی به ساختارهایی متصل می‌شوند که نمی‌توانند آنها را توضیح دهند، و به آواز خواندن مقاصد به طور غیرقابل حلی پیچیده تر از آنهایی هستند که برای آنها نوشته شده است. استدلال‌های فصل‌های II تا IV روش‌هایی را که گریس، استراوسون، مک‌داول، سرل و لوئیس به این مشکلات پرداخته‌اند، بررسی می‌کنند و نتیجه‌گیری می‌شود که قراردادها و مقاصد عبارات و اشارات را می‌توان از طریق قراردادهای لوئیس، بدون پیش‌فرض نوشت. هر استانداردی که آنها باید با آن مطابقت داشته باشند، و بدون نسبی‌سازی اجتناب‌ناپذیر با زمینه‌های تحت اللفظی و غیر تحت اللفظی، داستانی یا نقل‌قولی. (باید گفت که توجه کافی به دلایل دریدا مبنی بر این که صریح نمایشی مصداق بیانیه ای با نیروی غیرکلامی است، نشده است).

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که برای نشان دادن امکان و حساسیت «باور مذهبی ضعیف» فیلسوف ایتالیایی جیانی واتیمو، باید آن را به عنوان نامطمئن شدن باور سنتی و متافیزیکی (قوی) درک کرد. بنابراین، تفاوت بین باور ضعیف و باور قوی را می‌توان نه به‌عنوان دو شیوه متمایز باور، بلکه به‌عنوان رویدادی از تضعیف در تاریخ باور که هنوز توسط کسانی که با پشتوانه یقین متافیزیکی معتقد هستند، درک نشده است. از آنجایی که واتیمو متافیزیک را با خشونت همسو می کند و از آنجایی که او باور سنتی را با متافیزیک همسو می کند، نشان دادن و دفاع از احتمال باور ضعیف واتیمو به معنای کاهش خشونت در جهان است. با این حال، امکان و اعتبار باور ضعیف توسط متفکرانی مانند ریچارد رورتی زیر سوال رفته است. در پرتو مروری بر استدلال‌ها و استدلال‌های متقابل بین رورتی و واتیمو، من استدلال می‌کنم که تا زمانی که این یک تمایز ضعیف باقی بماند، می‌توان باور ضعیف را از باور قوی تشخیص داد.

نقد تاریخ فلسفه و معرفت­شناختی قطعا جسارتی بزرگ می­خواهد چرا که آثار و تبعات این امر نتایج خطرناکی می­تواند در پی داشته باشد. زمانی که از هرگونه موجود متافیزیکی و فرا انسانی و بطور کل تبیین هرگونه مبحث معرفت­شناختی در تشریح راهبرد دانش خود چشم­پوشی کنیم آنگاه نتیجه کار می­تواند به سمت نیهیلیسم و پوچ­گرایی و بی­نظمی و آنارشیسم سوق پیدا کند که چه برای فرد و چه برای جامعه می­تواند خطرناک و سمی باشد. درحالیکه ما انتظار داریم در اندیشه رورتی با چنین اندیشه پوچ­گرایانه­ای روبرو شویم، برعکس فیلسوف مورد نظر ما مدعی است که اندیشه وی به آنچه که ذکر شد سوق داده نخواهد شد. بلکه درصدد لذت، شادکامی و خوشبختی برای انسان هست؛ زیرا اگرچه دیگر صحبت از حقیقت و خیر مطرح نیست ولی با گسترده­تر کردن هرچه بیشتر همبستگی بین "ما"های انسانی درصدد تغییر این جاده و سوق به سمت یک اتوپیای انسانی است. هدف ما از نگارش این مقاله بررسی و تحلیل جایگاه مبانی معرفت شناختی اخلاق در اندیشه رورتی است.

ترجمه ماشینی: ریچارد رورتی یکی از تاثیرگذارترین، بحث برانگیزترین و پرخواننده ترین فیلسوفان قرن بیستم است. تارتالیا در این کتاب راهنمای فلسفه و آینه طبیعت به تحلیل این متن چالش برانگیز می پردازد و به معرفی و ارزیابی: زندگی رورتی و پیشینه فلسفه او مضامین و استدلال های کلیدی فلسفه و آیینه طبیعت اهمیت تداوم کار رورتی برای فلسفه را می پردازد. رورتی و آینه طبیعت یک نقطه شروع ایده‌آل برای کسانی است که تازه با رورتی آشنا شده‌اند و برای دانشجویان فلسفه، مطالعات فرهنگی، نظریه ادبی و علوم اجتماعی مطالعه ضروری است.

ترجمه ماشینی : سؤال مطرح شده این است: در پی «تشکیل» ازفلسفه قاره ای (از نیچه و هایدگر تا دریداو فوکو) و "عمل گرایی" انگلیسی-آمریکایی فلسفه (از جیمز و دیویی تا رورتی)، چه نوع ژانری از نوشتن فلسفه است؟ تاریخ گزینشی به روایت می شود اتحاد بین سفسطه و بلاغت سنتی را نشان می دهد (از گورجیاس و پروتاگوراس تا سیسرو و کوئینتیلیان)؛ بین بلاغت و پراگماتیسم کلاسیک آمریکایی (پیرس، جیمز و دیویی)؛ بین پراگماتیسم معاصر (رورتی) و فلسفه قاره ای معاصر (دریدا); و بین نقد ادبی معاصر (ماهی) و «پست مدرن» زیبایی شناسی پیشنهاد شده است که این اتحادها یک منسجم را تشکیل دهند روایتی که نمونه ای از نزدیک شدن به یکدیگر است زیبایی شناسی گفتارها و متون خود فلسفه. این است استدلال کرد که پیامد این تغییر، از خواندن فلسفه است به عنوان پایه ای برای تحقیقات دیگر موسسات فرهنگ به خواندن آن را به عنوان بلاغت، این است که ژانر فلسفه را به عنوان یک هنر، به عنوان مجموعه ای از متن هایی که به کثرت گفتمان های نسبیتی کمک می کند که ما برای اهداف حیاتی خاص می سازیم: ساخته شده نه به عنوان آینه حقیقت، بلکه به عنوان اجتماعی مفید و متقاعد کننده درام ها

بر طبق نظر رورتی، مشکل اصلی سنت فلسفی ما این تصور افلاطونی است که انسان دارای ذات شیشه‌ای است که به وسیله آن جهان اطرافمان را منعکس می‌سازیم و این نگاه به انسان، منجر به دوگانگی ذهن‌ و عین و در نهایت جدایی انسان از جهان می‌شود. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیل محتوا به این مسئله می­پردازد که ماهیت انسان و جهان در اندیشه رورتی چگونه توصیف می‌شود که منجر به یگانه­انگاری می‌شود و نقد ملاصدرا بر ­این نگاه براساس چه مبانی است. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که در فیزیکالیسم غیرتقلیل­گرای رورتی، تمام خطوط فیمابین انسان و جهان حذف و فقط رابطه عّلی بین آنها برقرار می‌شود، اما ملاصدرا دوآلیسم جسم و نفس را نمی‌پذیرد و قائل به نوعی رابطه وجودی انسان با عالم است که نفس چیزی جز بدن به کمال رسیده نیست و بدن مرتبه نازل نفس می‌باشد.

ترجمه ماشینی : در این مطالعه من استدلال می‌کنم که فلسفه ضد بازنمودگرایی ریچارد رورتی از این باور نادرست ناشی می‌شود که رئالیست‌ها مجبورند استدلال کنند که ما به یک شکل واحد و انحصاری «آینه‌مانند» برای تسخیر واقعیت نیاز داریم. من استدلال می کنم که رورتی این واقعیت را درک نمی کند که واقع گرایان مجبور نیستند واقعیت را به طور مطلق با یک بازنمایی آینه مانند خاص از آن شناسایی کنند و همچنین نباید طعمه تمایز شیطانی بین واقعیت و راه های مختلفی که ما آن را بازنمایی می کنیم شوند. . من استدلال می کنم که ما نیازی به پیوند واقع گرایی با نوعی مطلق گرایی که رورتی آن را با آن مرتبط می کند، نداریم. برای نشان دادن این موضوع، تلاش رورتی را به چالش می کشم که ادعا کند نیچه نیز رئالیسم را رد می کند و دیدگاه گرایی نیچه را شکلی از رئالیسم تفسیر می کند. من همچنین ضد بازنمایی رورتی را در چارچوب فلسفه سیاسی او به چالش می کشم. برای انجام این کار، نقشی را که رورتی در مدینه فاضله لیبرال خود با بررسی آثار سیلویا پلات و تونی هریسون به شاعر می‌دهد، ارزیابی می‌کنم. من همچنین در مورد مواضع مختلفی که هیلاری پاتنم اتخاذ کرده است به منظور بررسی احتمالات مختلف در درون رئالیسم و ​​بازنمودگرایی بحث می کنم. نتیجه می‌گیرم که رئالیسم درونی پاتنام بیش از حد به رورتی می‌پذیرد و رئالیسم بیرونی قبلی او جایگزین بهتری است.

ترجمه ماشینی: ریچارد رورتی در محافل فلسفی جریان اصلی چیزی شبیه به یک منحوس در نظر گرفته می شود. او که توسط برخی از برجسته‌ترین فیلسوفان قرن بیستم تربیت شده، یکی از قوی‌ترین منتقدان سنت فلسفی است. کتاب‌های رورتی در طول سال‌ها تردید جدی در مورد جاه‌طلبی‌های فلسفی ایجاد کرده‌اند، مانند اینکه آیا ما می‌توانیم تعاریف عمیق و بدون مناقشه از عدالت، حقیقت و دانش ارائه کنیم. او همچنین این پرسش را مطرح کرده است که آیا منطقی است که بپرسیم آیا باورهایی که داریم، به نوعی عمیق، با «جهان واقعی» مطابقت دارد یا خیر. رورتی معتقد است به جای تلاش برای حل مسائل عمیق فلسفی، باید توجه خود را به مسائل اجتماعی معطوف کنیم که به طور کلی به عنوان "همبستگی فزاینده" تصور می شود. در این کتاب، G. Elijah Dann نوشته‌های رورتی را جدی می‌گیرد و نشان می‌دهد که چگونه برخلاف آنچه بسیاری از فیلسوفان معتقدند، او در واقع به تقویت و جان بخشیدن به فلسفه دین و فرصت‌های پیشرفت اخلاقی کمک می‌کند. دان در ادامه به بررسی فرااخلاقی و بررسی های رورتی می پردازد. مقاله معروف رورتی، «مذهب به عنوان محفظه گفتگو»، نشان می‌دهد که چگونه تمایز خصوصی/عمومی، اگرچه به خوبی جای گرفته است، نیاز به تعدیل دارد. برخلاف نظر رورتی مبنی بر اینکه ارزش‌های دینی باید در قلمرو خصوصی باقی بمانند، دان معتقد است که ارزش‌های دینی می‌توانند نقش مهمی را در میدان عمومی ایفا کنند، البته از طریق «ترجمه» به اصطلاحات سکولار. در نهایت این کتاب به بررسی چگونگی شکل دادن تاریخ علایق فلسفی به علایق الهیاتی می پردازد و دان به افکار اخیر رورتی در مورد دین، به ویژه در بحث او با فیلسوف ایتالیایی جیانی واتیمو نگاه می کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به پرسش بحث برانگیز «چرخش» دینی یا الهیاتی در آثار بعدی دریدا می پردازد. با تأکید بر قوام کار دریدا و اهمیت حالت و ژانر، بازاندیشی الحادی دریدا در مورد خدا را در نظر می‌گیرم و بررسی می‌کنم که چگونه رابطه بین خدا و نوشتار پیکربندی اخلاق، سیاست و دین را در آثار بعدی او تعیین می‌کند. این پایان نامه از چهار فصل تشکیل شده است که هر فصل بر شیوه متفاوتی از گفتمان تمرکز دارد. فصل اول، اعتراف، «دوباره خوانی» دریدا را در «تحلیل» دنبال می‌کند و استدلال می‌کند که هم اقتصادهای سازنده ساختار، سوژه و خدا را زیر و رو می‌کند، و هم به اتحاد ساختارشکنی با «نوشته‌ای آتیتیک» اعتراف می‌کند که خدا و سوبژکتیویته را از طریق غیرت بازاندیشی می‌کند. -هویت. این فصل به طور مختصر به «Envois» می پردازد تا پیامدهای سیاسی اعتراف را در نظر بگیرد. فصل دوم و سوم به رابطه بین ساختارشکنی و الهیات منفی می پردازد. اولین مورد، دیالوگ، استدلال می‌کند که حالت دیالوگ ساختارشکنی را تعریف می‌کند، و هماهنگی بین کارهای اولیه و بعدی دریدا را تضمین می‌کند و ادعاهای «چرخش» را رد می‌کند. با خواندن «Saufle nom (Post Scriptum)» استدلال می‌کنم که ماهیت گفت‌وگوی متن، «پس‌نوشته‌ای» را قادر می‌سازد که مفاهیم غیر هستی‌شناسی از خدا را بیان می‌کند و به مفاهیم سیاسی ساختارشکنی اشاره می‌کند. فصل سوم، سکوت، به بررسی این موضوع می‌پردازد. پیوند بین خدا و زبان، با این استدلال که دریدا از سکوت نسبی‌گرایانه یا زبانی به‌عنوان راهی برای شهادت خدای زبان‌شناختی حمایت می‌کند، و با این وجود، به تنش باقی‌مانده در کار دریدا بین تکینگی تعهد دینی و جهانی بودن اخلاق اشاره می‌کند. فصل آخر، عقل، «ایمان و دانش: دو منبع «دین» در حدود عقل تنها» را می‌خواند و هم وابستگی متقابل عقل و دین و هم «روشنگری آینده» را تحلیل می‌کند و استدلال می‌کند که غفلت متن از مسئله خدا تنش بین امر خصوصی و عمومی یا سیاسی ایجاد می کند.با ارزیابی تصویر ریچارد رورتی از این تنش، استدلال می کنم که با پیوند دموکراسی و فضای عمومی برداشت دریدا از ادبیات با تکینگی و پنهان کاری این دوگانگی را به چالش می کشد. در پایان، در پایان، مفهوم غیر یکسان و غیر حاکم خدا را که از این متون برمی‌آید، تکرار می‌کنم و بر اهمیت آن برای هرگونه ارزیابی از اخلاق و سیاست ساختارشکنی تأکید می‌کنم.