چکیده :
ترجمه ماشینی :
در پایان نامه راه هایی برای تشخیص، نوشتن و تجزیه و تحلیل قراردادها و مقاصد برای نیروهای گفتاری افعال گفتاری و معانی، حواس و ارجاع به گزاره ها و گفته ها با هدف پیشنهاد جایگزین هایی برای آنچه دوبله شده است در نظر گرفته شده است.
معنا نسبی گرایی استدلال می‌شود که پارادایم اجرای صریح مصلحت نیست، زیرا نیازی به در نظر گرفتن مدل تطابق بین محتوا و نیرو در یک بیان نیست، و شک و تردیدی که دریدا در مورد امکان و هدف نوشتن چنین قراردادهایی آشکار می‌کند، به طور همبستگی به چالش کشیده می‌شود.
.
(بحث درباره استدلال های مربوطه برای نوشتن حواس و ارجاع به گزاره ها و گفته ها در معناشناسی شرطی صدق، بیشتر فصل اول را اشغال می کند، و موضوعاتی را که با بحث درباره کنش های گفتاری مندرج در مقدمه، و در فصل های ii-iv به اشتراک گذاشته شده است، توسعه می دهد.
دریدا در مطالعه‌اش درباره استفاده از عبارات نمایه‌ای یا برهانی که در رابطه با معناشناسی فرگه و پدیدارشناسی هوسرلی در بخش‌های 2 و 3 فصل اول در نظر گرفته شده است، استدلال‌های کیفی مشابهی را مطرح می‌کند.
تز اصلی ارائه شده، هم یک بحث ماهوی و هم یک نکته متافلسفی مرتبط را بیان می کند: اولاً، مشکلات مقاصد غیرقابل تعیین و قراردادهای غیراشباع قابل حل است، و منشأ کار دریدا (و رورتی)، یعنی.
شکست غرض در میانجیگری یا جهت دهی ارتباط، خودآگاهی و معنا، توسط نظریه ارائه شده به چالش کشیده می شود، نظریه ای که در نکته دوم، تمایز رورتی را بین «دانش عینی» فلسفه سیستماتیک سنتی (معنای) نشان می دهد.
و گفتمان کمتر ممتاز (فلسفه «تربیت کننده» یا «تاریخ شناس»).
دریدا انکار می‌کند که معانی داده شده به واژه «ارتباط» و تضمین کاربرد استعاری برای تعاریف در معناشناسی، نشانه‌شناسی و گفت‌وگوهای «واقعی» یا «ژستایی» را می‌توان با تعاریف یا قراردادهای پیشینی حل و فصل کرد.
او استدلال می‌کند که اجماع لازم برای هدایت هر یک از این قراردادهای ارتباطی، هرگز نمی‌توان یافت، یا به‌طور غیرقابل جبرانی استعاری باقی می‌ماند، به‌عنوان بسط ناقص و نامشروع پارادایم قاعده یا قانونی که هرگز نمی‌توان به آن دست یافت.
دریدا ادامه می‌دهد که این را می‌توان در شکل‌دهی مجدد کنش‌های گفتاری در ساخت‌های نمایه‌ای، نمایشی و کمی، در بیگانگی از قصد گویندگان ناشی از ظهور در بافت‌های نقل‌قولی، و در تحمل عدم صداقت، شرایطی که همه جا حاضر می‌شوند، مشاهده کرد.
موقعیت‌های گفتاری «ایده‌آل» که با نوشتن قابل تحمل است.
دریدا می پرسد که چگونه نوشتن و ارتباط ممکن است با این مشکلات مقابله کند، و یک نکته مرتبط، چگونه می توان مقاصد در نوشتار و ارتباطات را از گزارش های آنها در فرمول های متعارف (نمایش صریح عملی) خواند.
تأثیر نسبی‌سازی به بافت‌های غیر تحت اللفظی، داستانی یا نقل‌قولی برای دریدا ناقص ساختن همه قراردادها و مقاصد انگیزشی برای سخنان و اشارات است، زیرا آنها به‌طور همیشگی به ساختارهایی متصل می‌شوند که نمی‌توانند آنها را توضیح دهند، و به آواز خواندن مقاصد به طور غیرقابل حلی پیچیده تر از آنهایی هستند که برای آنها نوشته شده است.
استدلال‌های فصل‌های ii تا iv روش‌هایی را که گریس، استراوسون، مک‌داول، سرل و لوئیس به این مشکلات پرداخته‌اند، بررسی می‌کنند و نتیجه‌گیری می‌شود که قراردادها و مقاصد عبارات و اشارات را می‌توان از طریق قراردادهای لوئیس، بدون پیش‌فرض نوشت.
هر استانداردی که آنها باید با آن مطابقت داشته باشند، و بدون نسبی‌سازی اجتناب‌ناپذیر با زمینه‌های تحت اللفظی و غیر تحت اللفظی، داستانی یا نقل‌قولی.
(باید گفت که توجه کافی به دلایل دریدا مبنی بر این که صریح نمایشی مصداق بیانیه ای با نیروی غیرکلامی است، نشده است).
in the dissertation are considered a number of ways in which one may discern, write and analyse conventions and intentions for the illocutionary forces of speech acts, and meanings, senses and references for statements and utterances, with the objective of suggesting alternatives to what is dubbed meaning-relativism.
it is argued that the paradigm of the explicit performative is inexpedient, for it need not be considered the model of the congruence between content and force in an illocution, and the scepticism evinced by derrida regarding the possibility and purpose of writing such conventions is correlatively challenged.
(discussion of respective arguments for the writing of senses and references for statements and utterances in truth-conditional semantics occupies most of chapter i, and develops themes shared with the discussion of speech acts contained in the introduction, and picked up in chapters ii-iv.
derrida sets up qualitatively similar arguments in his study of the use of indexical or demonstrative expressions, considered in relation to fregean semantics and husserlian phenomenology in chapter i sections 2 and 3).
the central thesis presented makes both a substantive argument and a related metaphilosophical point: firstly, the problems of indeterminable intentions and of non-saturable conventions can be resolved, and the fount of derrida's (and rorty's) work, viz.
the failure of intentionality to mediate, or orientate, communication, self-consciousness and meaning, is contested by the theory offered, a theory, in the second point, rendering profitless rorty's distinction between the 'objective knowledge' of traditional systematic (semantical) philosophy and less privileged discourse ('edifying' or 'historicist' philosophy).
derrida denies that the meanings given to the word 'communication', and vouchsafing the metaphorical application to definitions in semantics, semiotics and 'real' or 'gestural' collocution, can be settled by a priori definitions, or conventions.
the consensus required to direct each such convention of communication, he argues, could never be found, or would remain irredeemably metaphorical, as the incomplete and illegitimate extension of a paradigm of rule or law to which it could never attain.
this may be seen in the reshaping of speech acts in indexical, demonstrative and quantificational constructions, in the estrangement from speakers' intention brought by appearance in quotational contexts, and in the tolerance of insincerity, conditions rendered ubiquitous, derrida continues, by the extensions of 'ideal' speech situations tolerated by writing.
derrida asks how writing and communication may confront these problems, and, a related point, how intentions in writing and communication can be read off from their reports in conventional (paradigmatically explicit performative) formulae.
the effect of the relativisation to non-literal, fictional, or quotational contexts for derrida, is to render incomplete all conventions and motivating intentions for locutions and illocutions, for they are perennially spliced to constructions for which they cannot account, and to the vocalisation of intentions indefeasibly more complex than those for which they were written.
the arguments of chapters ii-iv consider the ways in which grice, strawson, mcdowell, searle and lewis address these problems, and the conclusion is drawn that conventions and intentions for locutions and illocutions can be written, via lewis' conventions, without presupposition of any standard to which they must conform, and without the inevitable relativisation to literal and non-literal, fictional, or quotational contexts.
(there is, it should be said, insufficient attention given to derrida's reasons for holding that the explicit performative is the exemplar of a statement with illocutionary force).