جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تعریف و تبیین ولایت تکوینی از دیدگاه آیات و روایات موضوع تحقیق نوشتار حاضر است. نویسنده رشته سخن را با مطالعه و بررسی لغوی و اصطلاحی واژه تکوین برگرفته از ماده کون آغاز کرده و با استناد به آیات سوره‎های زمر و سجده و نیز سوره‎های دیگر نظام خلقت و آفرینش را یک نظام احسن و دقیق دانسته است. وی معتقد است علایم و نشانه‎های خلقت و نیز دلایل عقلی هم موید این مدعاست. علاقه و ارتباط میان اثر و موثر مثلا آتش و حرارت، لزوم ذاتی میان اثر و موثر و یا عدم لزوم و ضرورت این رابطه، شناخت ملکوت و مراد و مقصود از آن در قرآن و نزدیکی و دوری از خداوند مباحث دیگری است که نویسنده در صفحات بعد بدان‎ها پرداخته است. مولف در ادامه مراتب علم و یقین و شرایط رویت ملکوت، طهارت و مراتب آن و اخلاص را مورد بحث و بررسی قرار داده و دلایل قرآنی و روایی خود را برای اثبات ولایت تکوینی برای انبیا و اولیا بیان می‎کند. نگارنده در پایان ذهن خوانندگان را به موضوع ولایت تکوینی در خصوص پیامبر اکرم(ص) و اهل‎بیت(ع) معطوف داشته و دلایل قرآنی و روایی خود را از تفاسیر معتبر و متون روایی صحیح استخراج و استنباط کرده است.

العرفان الشيعي، کتابی است که با استفاده از مباحث نظری و مسالک عملی استاد سید کمال حیدری در موضوع عرفان نظری و عملی به قلم شیخ خلیل رزق، در یک جلد، به زبان عربی تألیف شده است. / متن کتاب، مشتمل بر هشت فصل است. مؤلف در بیان مطالب از آیات قرآن و روایات شریفه و منابع دست اول عرفانی بهره جسته است. / در فصل اول کتاب تحت عنوان «حقائق هامّة حول العرفان»، از این بحث شده که منشأ پیدایش علم عرفان، کنجکاوی انسان در شناخت حقیقت وجود است. فلاسفه به دنبال حقیقت وجود از راه عقل و تفکر هستند؛ عرفا بر این باورند که شناخت حقیقت وجود با صرف تعقل امکان ندارد، بلکه نیازمند اشتغال به مجاهدات و ریاضات است. انسان در وهله اول می‌باید خود را بشناسد، سپس این شناخت را به جهان اطراف خود سرایت ‌دهد، که این طریقه از شناخت را عرفان عملی می‌گویند؛ اما چون این نوع از شناخت، غیر منسجم است، در علمی به نام عرفان نظری به‌صورت منسجم درمی‌آید و از آنجایی که می‌باید این مطالب در مجامع علمی قابل طرح باشد، جمعی از دانشمندان برای تبیین برهانی این مباحث اقدام کرده اند، که موفق‌ترین آنها ملاصدرا بوده است؛ وی حکمت متعالیه را تأسیس کرد که جامع بین عرفان و فلسفه است. همچنین در این فصل از مقصد عرفان نظری و عملی بحث شده، که عرفان نظری به دنبال به دست آوردن تفسیر کاملی از حقیقت وجود، تجلیات و مراتب آن است و عرفان عملی با سلوک و ریاضات همراه است که در صدد تفسیر و بیان مقامات عارفین و درجات سالکین به قرب الهی است. / مؤلف در فصل دوم تحت عنوان «العرفان و التصوف و الأخلاق»، بیان می‌دارد که تصوف در آسمان فکر اسلامی در اوایل قرن دوم هجری در ضمن مباحثی مثل زهد شکل گرفت و گفته شده است که حسن بصری اولین کسی بود که کلمه صوفی را به کار برد، اما اولین کسی که لباس صوف (پشم) پوشید و به او متصوف اطلاق شد ابوهاشم کوفی بود؛ چراکه او زهد برگزید و از متاع دنیا دوری گزید. در معنای لغوی تصوف اقوال زیادی وجود دارد؛ مثل پشم، صفه و صوفانه و در اصطلاح نیز معانی متعددی مطرح شده است که معروف‌ترین آن، تعریف تصوف به تطهّر قلوب از محبت ماسوی الخالق است. در فرق بین عرفان و تصوف آمده است که عرفان جنبه نظری و سلوکی دارد، اما تصوف جنبه اجتماعی دارد. همچنین برخلاف آنچه برخی گفته‌اند که: «تصوف در بین شیعیان پدید آمده است»، در مناطق سنی‌نشین، صوفیان بیشتری وجود دارند و برخی شیعیان نیز به تصوف گرایش پیدا کرده‌اند. همچنین بین اخلاق و عرفان تفاوت‌هایی وجود دارد؛ تفاوت اول اینکه علم اخلاق، سالک را در جاده وسط قرار می‌دهد، اما هدف عرفان عملی صعود سالک به مراتب عالیه است. فرق دوم اخلاق و عرفان این است که اخلاق اختصاص به مؤمن ندارد، اما محور عرفان رابطه انسان با خداست. فرق سوم اخلاق و عرفان این است که علم اخلاق ثابت است، ولی در عرفان حرکت است و توقف نیست و صعود به مرتبه بعد است. فرق چهارم اخلاق و عرفان این است که عرفان اختصاص به خواص دارد و انسان ابتدا باید متخلّق باشد، سپس عارف. / در فصل سوم از روش معرفت‌شناسی مشاء و اشراق و حکمت متعالیه و رابطه آن سه با عرفان بحث شده است. با وجود اختلاف روش‌های معرفت‌شناسی بین علما، بر حجیّت دلیل عقلی اتّفاق نظر وجود دارد. این اختلاف و تعدد نظر در موضوع هستی‌شناسی نیز به اختلاف در معرفت‌شناسی آنها برمی‌گردد؛ لذا نویسنده بر آن شده است که روش‌های معرفت‌شناسی مشاء، اشراق و حکمت متعالیه را بررسی نماید. در بحث معرفت‌شناسی دو بحث مطرح است: اولی ابزار معرف است و دیگری بحث اسلوب به‌کارگیری آن ابزار است و عمده اختلاف رویکردهای گوناگون معرفتی در همین اسلوب به‌کارگیری اسباب است. مشائیون بر روش عقلی برهانی صرف تکیه می‌کنند و اشراقیون بر تهذیب نفس و مداومت به امور مقرّب به عالم قدس و استدلال عقلی در معرفت‌شناسی تکیه دارند و مکتب حکمت متعالیه بر تلفیق روش‌های معرفت‌شناسی اشراق و مشاء و کتاب و سنت و مبانی کلامی متکلمین استوار است. / در فصل چهارم از دیدگاه هستی‌شناسی عرفان بحث شده. هستی‌شناسی عرفانی مبتنی بر معرفت قلبی است و بر استدلالات عقلی و تجربی تکیه ندارد. در عرفان دو مسئله اساسی وجود دارد: توحید چیست و موحّد کیست؛ به‌عبارت‌دیگر از خدا و انسان بحث می‌شود. هستی‌شناسی عرفانی دو نکته مهم دارد: اول اینکه دیدگاه شهودی عارف نظر شخصی محض است و امکان نقل آن به دیگری وجود ندارد و دیگر اینکه سلوک عرفانی نیاز به معرفت دین حقیقی دارد و معرفت دین حقیقی نیازمند اثبات آن با اسلوب عقلی و فلسفی است؛ لذا عرفان به فلسفه نیازمند است؛ برخلاف دیدگاه هستی‌شناسی مشاء که از ممکنات شروع می‌شود و در خداوند به پایان می‌رسد. در دیدگاه هستی‌شناسی، شناخت هستی از شناخت حق تعالی شروع می‌شود؛ مثل شناخت خورشید و به دنبال آن شناخت سایه آن. / در فصل پنجم از معرفت و مراتب آن، عقل و موقعیّت آن نزد عرفا بحث شده است. منبع معرفت در عرفان، کشف و ادراکات قلب است به‌غیر دخالت عقل؛ زیرا عقل را راهی به شناخت مسائل اساسی عرفان نیست. / در فصل ششم از اسفار اربعه بحث شده است؛ سفر، حرکت است از مبدأ به‌سوی مقصد با طی منازل و بعضی گفته‌اند: سفر عبارت است از توجه به حق تعالی با ذکر؛ به‌عبارت‌دیگر سفر اول از خلق به حق است، سفر دوم از حق به حق است، سفر سوم از حق به خلق با حق است و سفر چهارم از خلق به حق است با حق. / فصل هفتم از سیر و سلوک عرفا بحث کرده است. عرفا معتقدند برای رسیدن به مقصد اعلی و عرفان حقیقی نیاز به طی منازل و مقاماتی است که مجمع آنها را سیر و سلوک می‌گویند. عرفا معتقدند که ارزش‌های اخلاقی از جمله شروط واقعی سلوک هستند. به اتفاق عرفا پایه و قوام همه مقامات عرفانی و اولین منزل سلوک منزل توبه است. / فصل هشتم، بحث از بعد عملی عرفان امام خمینی(ره) است. ویژگی‌های عرفان عملی نزد ایشان عبارت است از: توجه به خداوند غنی مطلق؛ مرجعیت قرآن کریم برای عرفان؛ ادعیه و مناجات، وسیله سلوک الی الله است؛ دوری از حب دنیا؛ اجتناب از عزلت؛ تصدی شأن سیاسی و اجتماعی؛ اختیار دوستان و معاشران صالح. / در پایان کتاب فهرست آیات، احادیث، مصادر و موضوعات ذکر شده است. در پاورقی به شرح و توضیح برخی اصطلاحات و الفاظ پرداخته شده و همچنین آدرس مطالب آورده شده است.

علم الإمام؛ بحوث في حقيقة و مراتب علم الأئمة المعصومين، تقریری از مباحث امامت سید کمال حیدری است که به کوشش علی‌ حمود عبادی نوشته شده است. در این کتاب، ابعاد و مراتب علم امام مورد بررسی قرار گرفته است. کتاب با مقدمه مقرر آغاز و مطالب در ده فصل، تنظیم شده است. در این نوشتار، به شرح و تفسیر حدیث ثقلین، آیه تطهیر و برخی دیگر از احادیث در رابطه با علم امام و شئون مختلف آن پرداخته شده و اقسام علوم اهل‌بیت(ع) تبیین گردیده است. نگارنده در همین راستا، به احاطه ائمه اطهار(ع) به علوم گذشته، حال و آینده و احاطه آن‌ها به علوم غیبی، زیاد‌شدن علوم آن‌ها، علم آن‌ها به قضا و قدر الهی و بداء، حقیقت علم امام، معنای علم لدنی، علم الهامی اهل‌بیت(ع)، علم آنان به عوالم ملکوتی و رویت ملکوت، احاطه آنان به علوم قرآن و تفسیر و تاویل آن، علم ایشان به ظاهر و باطن اشیاء و طهارت قلبی و جسمی آنان از هرگونه عیب و ایراد پرداخته و ابعادی از عبودیت اهل‌بیت(ع)، اعلمیت ایشان بر سایر مردم، افضلیت ایشان بر انبیای الهی با استفاده از مفاد آیه تطهیر و حدیث ثقلین و حقانیت و شایستگی ایشان بر مسند جانشینی پیامبر(ص) را، اثبات نموده است. روش بحث در کتاب را می‌توان در امور زیر خلاصه نمود: - اعتماد بر استدلال بر نصوص قرآنی. - استناد بر برهان و استدلال بر روایاتی از اهل‌بیت(ع) که در حد استفاضه یا تواتر بوده و به همین دلیل، وارد بحث سند روایات نشده است. - استناد بر روایات اهل سنت. - استناد و رجوع به برخی از مباحث فلسفی و کلامی در موارد لزوم. - استشهاد بر اقوال علمای فریقین. - عرضه مباحث به صورت فهرست متسلسل منطقی. - تدوین مباحث بر اساس مراجعه به مصادر معتبر و استفاده از مصادر و مراجع قدیمی به دلیل اصالت آن‌ها. - تخریج اقوال علمای فریقین از کتب معتبر و موثق نزد هر یک از طرفین. - عنوان‌بندی ابحاث به عناوین سازگار و مناسب با مضمون دروس و تسلسل آن‌ها به شکلی منطقی در مقدمه، ضمن اشاره به موضوع کتاب و توضیح مراتب قرآنی امامت، خلاصه‌ای از محتوای فصول کتاب، ارائه شده است. فصل اول، متضمن بحث در بیان حدود وسعت علم امام در خلال حدیث ثقلین، بعد از اثبات تواتر آن بین شیعه و سنی می‌باشد. علاوه بر آن، در این فصل، مراد از اهل‌بیت نیز بیان شده است. مؤلف، در ضمن این فصل از کتاب، چگونگی دلالت حدیث ثقلین بر علم اهل‌بیت(ع) به تمامی مراتب قرآن، را توضیح داده است. در فصل دوم، به بحث و بررسی ادله‌ای پرداخته شده که بر اعلمیت پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) بر جمیع انبیا و مرسلین اشاره دارند. فصل سوم، به تعریف حقیقت و ماهیت علم امام اختصاص یافته و به توضیح این نکته پرداخته شده است که این علم، از سنخ علوم حصولی که از طریق الفاظ و مفاهیم حاصل می‌گردد نیست، بلکه علمی است که از طریق مشاهده ملکوت به‌واسطه رؤیت و مشاهده قلبی، حاضر می‌گردد. در فصل چهارم، به توضیح و بیان وسائل تحقق علم امام پرداخته شده و این مطلب توضیح داده شده این علم، علمی لدنی است که از جانب خداوند متعال، به واسطه روح القدس، با وسائل متعددی از قبیل حدیث گفتن ملائکه، الهام، نزول، القاء در قلب، شنیدن و... حاصل می‌شود. فصل پنجم، شامل بحث در علم اهل‌بیت(ع) به غیب و جمع بین آیاتی است که بر انحصار علم غیب به خداوند دلالت دارند و آیاتی که در آن‌ها علم غیب به غیر خداوند استناد داده شده است و نیز بحث درباره سازگاری علم غیب اهل‌بیت با شیوه رفتار و برخورد آنها در خارج است. فصل ششم، متضمن بحث از حقیقت و کیفیت ازدیاد علم اهل‌بیت(ع) و بیان حقیقت علمی که ازدیاد می‌یابد، است. در این فصل همچنین پیرامون عقیده بداء نزد شیعه امامیه بحث شده است. فصل هفتم، به بحث از علم اهل‌بیت(ع) به تأویل کتاب و بیان حقیقت تأویل و تفاوت آن با تفسیر، اختصاص یافته است. بحث در فصل هشتم، حول بیان این مطلب است که آیا علم اهل‌بیت(ع) بالقوه است یا بالفعل؟ در این فصل، پس از بحث پیرامون این موضوع، به اثبات این نکته پرداخته شده است که علم ائمه(ع) بالفعل می‌باشد. همچنین، به توضیح و معالجه روایاتی پرداخته شده است که علم ائمه(ع) را بالقوه دانسته‌اند. فصل نهم، حاکی از این واقعیت است که در بررسی انواع و اقسام معارفی که نزد اهل‌بیت(ع) یافت می‌شود، احادیث آن‌ها صعب و مستصعب است. در این فصل از کتاب، همچنین به چگونگی برخورد با احادیث صعب و مستصعب اشاره شده است. در فصل آخر، ضمن بحث و بررسی حقیقت غلو و اقسام آن، به توضیح و تشریح این مطلب پرداخته شده است که مقامات و علوم اهل‌بیت(ع) و علم آن‌ها به غیب و تفویض به آنها در عالم تشریع و تکوین و... خارج از دایره غلو می‌باشد.