جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتابنامه: ص. ۱۷۱-‎۱۷۶؛ همچنین بصورت زیرنویس // این پایان نامه مشتمل بر دو بخش می باشد که در بخش اول مباحث مقدماتی و کلیات مطرح شده است که مشتمل بر سه فصل می باشد. در فصل اول مختصری از زندگی و شرح حال علامه بیان شده است. در فصل دوم به کلیاتی در زمینه بحث اعتباریات در از قبیل پیشینه این بحث، هدف و اهمیت آن و بیان دامنه گستره این بحث در علوم مختلف پرداخته شده است. در بحث سوم مفردات بحث، ادارک و اقسام آن و بیان معانی اعتبار و اقسام اعتباریات مطرح شده است. بخش دوم مشتمل بر پنج فصل است که در فصل اول بعد از تعیین محل نزاع که همان اعتباریات به معنای الاخص باشد در رابطه تعریف پذیری آن بحث شده است و تعاریف بزرگان ذکر و مورد بررسی قرار گرفته است. در فصل دوم به خاستگاه و منشاء پیدایش اعتباریات از دیدگاه علامه و دیگران پرداخته شده است. در فصل سوم که طولانی ترین فصل است ویژگی های ادراکات اعتباری که مجموعا هفت ویژگی است بیان شده و مسئله رابطه تولیدی بین حقایق و اعتباریات به دقت مورد کنکاش قرار گرفته است. در فصل چهارم به بیان ظابطه اعتباریات و تعمیم آن به کل افعال مطرح و به شبهاتی که در این زمینه مطرح شده است در حد وسع پاسخ داده شده است. در فصل پنجم ضمن بیان تقسیمات اساسی در اعتباریات محل نزاع به تبیین رابطه اعتباریات به قضایای اخلاقی پرداخته شده و شبهاتی که در این زمینه وارد شده را همراه با راه حلهایی که از طرف محققان در این زمینه مطرح شده تبیین و مورد بررسی قرار گرفته است.

پژوهشی است پیرامون امامت از دیدگاه علامه طباطبایی در کتاب های مختلف ایشان خصوصاً تفسیر المیزان. این پژوهش در چهار فصل تنظیم شده است. نویسنده ابتدا «امامت از دیدگاه علامه طباطبایی» را مورد بحث قرار داده و در پنج بخش به عناوینی همچون معنی و مفهوم امامت، خلافت، وصایت، حکومت و فرق امامت با نبوت پرداخته است. وی فصل دوم را به «ضرورت وجود امام» اختصاص داده و در فصل بعدی «صفات امام» را مورد مطالعه قرار داده که شامل مباحثی مانند علم امام، عدالت امام، عصمت امام و افضلیت امام است. در فصل پایانی نیز از «شئون امامت» سخن گفته و از ولایت تکوینی امام، مرجعیت دینی امام و رهبری سیاسی امام بحث شده است. از قول علامه نقل شده است: کسی که رهبری امتی را به امر خدا به عهده دارد، هم چنان که در مرحلة اعمال ظاهری رهبر و راهنما است، در مرحله حیات معنوی نیز راهنما است و علاوه بر ارشاد و هدایت ظاهری، نوعی هدایت و جذبه معنوی دارد که از سنخ عالم تجرد است و بوسیله این نورانیت باطن، ذاتش در قلوب شایسته مردم تصرف می نماید و آن ها را به کمال می رساند

سورن کرکگور، متفکر دانمارکی، ساحت عقل و ایمان را بسیار جدا می انگارد. از نظر او ایمان از جنس کشف و شهود و وحی عام و عقل هدایت است و رسیدن به آن با یک جهش به فراسوی شواهد تاریخی و عقلی و علمی و اعتقاد داشتن به محال و پارادکس امکان پذیر است. علامه طباطبایی متفکر بزرگ اسلامی، علاوه بر شهودی بودن ایمان اعتقاد دارد که ایمان را می توان با استدلال عقلی محکم و مبرهن ساخت و بدین طریق راه بر موهومات و تخیلات و عواطف و احساسات بسته می شود. از نظر او ایمان امری اختیاری است و در غیر این صورت فاقد ارزش و اعتبار است. آراء این دو متفکر غربی و شرقی را در مسائلی مثل ایمان و دین، ایمان و شهود، ایمان و اختیار، ایمان و عمل، ایمان و رنج، ایمان و محال، ایمان و شورمندی، ایمان و رضا و تسلیم می توان بر هم تطبیق نمود.

تأویل شناسی «بسم الله الرحمن الرحیم» در راستای مبانی اعتقادی و فکری فلاسفة مسلمان، راهگشای معرفت به مَباحث خداشناسی و انسان شناسی و هستی شناسی است. از این رو، این پژوهش با عنوان «بررسی تطبیقی تأویل بسم الله الرحمن الرحیم از دیدگاه ملاصدرا، علامه طباطبایی و امام خمینی» مطابق نظریات سه فیلسوف عارف مسلمان تنظیم شده است. در این پژوهش به بررسی معنای تأویل پرداخته ایم که رویکرد فلسفی، عرفانی سه شخصیت مذکور در این رابطه مورد بررسی قرار گرفته است. تفاوت دیدگاه سایر مفسرین که تأویل را در راستای ظواهر آیات قرآن و ارتباط لفظ و معنا دانسته اند، مختصراً ذکر شده است همچنین دیدگاه خاص فلاسفه مذکور نسبت به تأویل به عنوان شناخت لایه های باطنی هستی و آیات قرآن مطرح گردیده است به طوری که نه تنها بسم الله الرحمن الرحیم بلکه تمام حقایق عالم امکان یک مقام اطلاقی و غیر مقید داراست و مقامات و تعیناتی مطابق عوالم و نشآت مختلف هستی، که متعلقات (بسم الله الرحمن الرحیم) در این راستا بسیار مختلف می شود. مقام اطلاقی آیة مذکور، اسم اعظم و مقامات نازلة آن هر کدام مربوط به اقوال و افعال و سور مختلف قرآن است. و در همة این موارد بسم الله الرحمن الرحیم صرفاً اشتراک لفظی است. در این تحقیق سعی بر آن است ماهیت خاص اسماءُ الحسنی به عنوان تجلیات فعلی ذات الهی و وسایط فیض او بر ممکنات تبیین گردد و جایگاه خاص رحمت الهی در میان آنها تشریح شود، همچنین ارتباط سایر اسماء الهی با رحمت او به عنوان ام الاسماء و رابطه (بسم الله الرحمن الرحیم) با اسم اعظم الهی و تجلی اتم و اکمل آن یعنی انسان کامل بررسی گردد. و رابطة صفات متقابل در حیطة ربوبی و امکانی آن بررسی شود، چرا که با توجه به اصالت وجود و ارجاع همة اوصاف متقابل الهی به یک ذات واحد تمامی تضادها از وجود باری تعالی مرتفع می شود. از طرفی با توجه به شمول و فراگیری رحمت، راز شرور و مفاسد عالم در چشم انداز فلسفه مطرح می شود که هر کدام از سه شخصیت فوق الذکر به نحوی شرور را به اعدام نسبت داده که مورد جعل و خلق واقع نمی شوند و در قضای الهی جایگاهی ندارد.

سید محمد حسین طباطبایی ( 1321-1402 ه ) فخر الدین رازی ( 544-606 ه) دو مفسر بزرگ در تاریخ تفسیر هستند که از دو نظام کلامی و اعتقادی متفاوت متاثرند ، بررسی تطبیقی تفسیر المیزان علامه طباطبایی وتفسیر کبیر امام فخر رازی در مبحث عدل الهی و دیدگاه آن دو شخصیت درباره مسائل موضوع یاد شده هدف این رساله می باشد ، مراد از مطالعه تطبیقی ، توصیف و تبیین مواضع خلاف و وفاق اندیشه های تفسیری این دومفسر است ، عدل الهی دامنه تحقیق حاضر است که در آن علامه طباطبایی به علت اعتقاد به اختیار، حسن و قبحی که تابع موافقت ومخالفت با خواسته های درونی انسان است ومعلل بودن افعال باری به اغراض ، توجه به آیاتی می نماید که این عقیده را اثبات می کند و امام فخر رازی به علت اعتقاد به جبر، حسن و قبح شرعی ، ومعلل نبودن افعال باری به اغراض ، توجه به آیاتی می نمایند که این عقیده را اثبات میکنند در این رابطه رازی آیاتی که موهم جبر است محکم دانست و دست به تاویل دیگر آیات می زند که ظاهراَ در منافات با این آیات هستند ، اما به عقیده علامه تأویلی در میان آیات به معنایی که اشاعره و معتزله بدان توجه کردند نیست.