جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این پژوهش در زمینه انسان شناختی و بررسی ذهن طراحان حرفه‌ای و به منظور شناخت میزان تاثیر تجربه و مهارت بر ارتقاء خلاقیت طراحانو نحوه تفکر ایشان انجام شد. نحوه رویارویی طراحان با مسائل طراحانه و کمتر طراحانه و میزان بکارگیری راهکارهای حل مسائل طراحی در موقعیتهای کمتر طراحانه بررسی شد. هدف بررسی میزان تاثیر تجربه و مهارت بر خلاقیت دانشجویان طراحی است.دو گروه جلسه ارزیابی شد.هر یک از جلسات شامل دو نفربود. رفتار ایشان در برخورد با مسئله طراحانه و کمتر طراحانه بررسی شد. طراحان به منظور شناخت نحوه تفکر ایشان در موقعیت‌های روزمره در مقایسه با جلسات طراحی در شرایط آزمایشگاهی و کنترل شده ارزیابی شدند. 4 گروه غیر طراح به عنوان گروههای شاهد نیز در شرایط یکسان بررسی شد. جلسات درمجموعه ای از واحدهای معنادار آنالیز و بر اساس مجموعه کدهای (FBS) کد گذاری شدند. هستی شناختی (FBS) برای اولین بار درآنالیز جلسات کمتر طراحانه نیزاستفاده شد. پس از کدگذاری بر اساس روش لینکوگرافیارتباطات کدها بررسی شد.اعتماد پذیری روش مذکور در جلسات کمتر طراحانه اثبات شد. اطلاعاتدو مجموعه طراحانه و کمتر طراحانه مورد بررسی قرار گرفت. در راستای بدست آوردن نتایج قابل مقایسه، یافته‌ها وارد نرم افزار محاسباتی لینکودر شد.بر اساس آزمونها ویژگی های اصلی جلسات طراحی به اثبات رسید. طراحان میتوانند از روشهای طراحانه در شرایط کمتر طراحانه استفاده کنند.تجربه و مهارت تا حد زیادی در نحوه تفکر طراحان تاثیر میگذارد. البته غیر طراحان نیز میتوانند اینگونه بیاندیشند اما بدلیل کمبود مهارت، توانایی کمتری دارند.

منظور از «جريان‏شناسی تاريخی فقه سلفی»، شناسايی مجموعه‏ی مبانی، مناهج و ديدگاه‏های فقهی سلفيان از هنگام پيدايش تاکنون و نيز، عوامل پيدايش و احياناً تطوّر و تحوّل آن‏ها است.اين شناسايی که از طريق واکاوی جداگانه‏ی زندگی، شخصيت، عقايد و ديدگاه‏های فقهی پيشوايان برجسته و تأثيرگذار سلفي در وهله‏ی نخست و سپس تطبيق، مقايسه و مقارنه‏ی آن‏ها با يکديگر انجام می‏شود، به روشنی نشان می‏دهد که سلفيه يک «جريان»، به معنای رويکرد و رويه‏ای مشترک ميان بخشی از مسلمانان بوده که به طور طبيعی، در برابر تحولات جهان اسلام و در بستر تاريخ اسلامی به وجود آمده و نصوص شرعی و اجماع و اقوال سلف صالح را مبنا قرار داده و تحت تأثير عوامل سياسی، اجتماعی و فرهنگی مختلف، گسترش و تطوّر يافته و سه دوره‏ی متفاوت‏ را تجربه کرده است:دوره‏ی نخست که از اوايل سده‏ی دوم با ظهور اصحاب حديث در برابر اصحاب رأی، آغاز شده و در اواسط سده‏ی سوم با احمد بن حنبل به اوج رسيده و سپس به طور نزولی تا اواخر سده‏ی چهارم با بربهاری و ابن بطه، ادامه يافته و توسط اين دو، تغييراتی در روش و سبک خود ايجاد نموده و عمل‏گراتر شده است. دوره‏ی دوم که از اواخر سده‏ی چهارم و اوايل سده‏ی پنجم، با ابن عقيل آغاز شده و در اواسط سده‏ی هفتم با ابن تيميه و ابن قيم الجوزيه به اوج رسيده و به زودی در اثر غلبه‏ی تشيع و تصوّف و پاره‏ای عوامل ديگر، به حاشيه رانده شده است. تا آنکه پس از قدرت يافتن عثماني‏های حنفی و صفوي‏های شيعی و سپس ورود استعمارگران غربی، در سده‏ی دوازدهم و سيزدهم به دوره‏ی سوم رسيده و اجباراً به دو شيوه‏ی متفاوت نوسلفی در شمال افريقا و وهابی در منطقه‏ی نجد روی آورده است. شيوه‏ی نوسلفی کوشيده است بر پايه‏ی آرمان سلفيه که بازگشت به سنت سلف صالح است و مبانی سلفيه که پيش از هر چيز نصوص و سپس اجماع و قياس است و با تأکيد بيش از پيش بر تمايز ميان عبادات و عادات، گونه‏ای عقل‏گرايی سازگار با دوران جديد را در پيش بگيرد و شيوه‏ی وهابی بدون توجه به دوران جديد، گاهی از سلفيان پيشين نيز عقل‏گريزتر شده و به خاطر داشتن روش و سبک فقهی متفاوت، از مبانی و اصول فقهی سلفيه، به ديدگاه‏های فقهی تازه‏ای به ويژه در ذيل عنوان توحيد و شرک راه يافته است. هر چند نهايتاً اين دو شيوه‏ی متفاوت نيز توسط محمد رشيد رضا به يکديگر نزديک شده و پيوند خورده و اکنون به صورت محسوس، تنها شيوه‏ی وهابي در حصار يک حاکميت سياسی، باقی مانده است. اگر چه برخی معتقدند که شيوه‏ی وهابی نيز به اقتضای دوران جديد، رو به پايان است.