جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

وقف وابتدا یکی از دانش های قرآنی و ارکان مهم قرائت صحیح قرآن می‌باشد. قاری قرآن باید بتواند معنای صحیح جمله ها وعبارات کلام الهی را درک کند تا در محل های مناسب وقف کند و ازجای نیکو ابتدا نماید و در نتیجه بتواند قرائت بهتر و صحیح تری را ارائه دهد. یکی از مواضعی که تلاوتگر قرآن باید نسبت به وقف و وصل آن توجه داشته باشد واژه «إنّ» در عبارت پایانی آیات است که در ابتدا به نظر می‌رسد این واژه برای تاکید به کار رفته درحالی که افزون بر معنای تاکید، به معنای تعلیل نیز دلالت دارد. در این پایان نامه وقف و وصل بر«إنّ» در عبارات پایانی آیات جزء هفدهم قرآن بررسی گردیده است لذا به منظور دریافت معنا و مفهوم«إنّ» در آیات مورد نظر به 11ترجمه فارسی قرآن مراجعه شده و در تمامی آیات مورد بحث، تفاسیر، "کشاف، مجمع البیان، روض الجنان، بحر المحیط، روح المعانی، التحریر و التنویر، المیزان، الفرقان و نمونه"مورد مطالعه قرارگرفته‌اند. سپس دیدگاه چهار تن از دانشمندان علم وقف و ابتدا درباره چگونگی وقف بر مواضع«إنّ» در پایان آیات بررسی و در ادامه در قالب جداول آماری به تحلیل نظر مترجمان در این مورد پرداخته شده است. در نهایت به 10 مورد مصحف شامل نسخ خطی از سده‌های دهم تا معاصرین مراجعه و علائم وقف در آیات مورد مطالعه در جدولی ارائه گردیده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهدکه غا‌لب نحویان برای «إنّ» در مواضع مشخص شده، به معنای تاکیدی آن توجه داشته‌اند و بدین ترتیب وقف بر سر آن و ابتدا از مابعدش را جایز شمرده‌اند درحالی که با توجه به بررسی انجام شده در مورد سیاق آیه و دیدگاه مفسران «إنّ» در تمام موارد فقط معنای تاکید نداشته بلکه در بیشتر موارد علاوه بر تاکید بر تعلیل نیز دلالت می‌کند. طی بررسی انجام شده در جزء هفدهم از مجموع 2۱ مورد واژه«إنّ» مورد بررسی، 3 مورد در معنای تاکید و 18مورد دیگر در معنای تعلیل به کاررفته است. بنابراین لازم است که معنای تعلیلی «إنّ» مورد توجه نحویان و رمزگزاران قراربگیرد.