جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫نسل اميرالمومنين علي(ع) ، از طريق امام حسن، امام حسين، ابو‌الفضل العباس(، محمد حنفيه و عمر بن علي معروف به اطرف، ادامه يافته، و خاندان‌هاي علويون از نسل اين فرزندان پديد آمده است. بيشتر خاندان امام حسن(ع) از نظر مذهبي داراي گرايش زيدي بودند، و پس از يحيي بن زيد، محمد نفس زکيه و ابراهيم بن عبدالله را از امامان زيديه به‌شمار مي‌آوردند. خاندان امام حسين(ع) به رهبري ائمه شيعه، پايه‌گذار مذهب امامي شدند؛ هر‌چند مذاهبي نظير اسماعيليه، فطحيه و زيديه به اين خاندان نسبت داده شده است. خاندان محمد حنفيه به مذهب کيساني گرايش و انتساب پيدا کردند، و يکي از فرزندان او به نام حسن، مؤسس فرقه مرجئه شد. در بعد سياسي، اين سه خاندان داراي گرايش ضد اموي و ضد عباسي بودند. خاندان ابو‌الفضل( امامي بوده، و از نظر سياسي نيز گرايش ضد اموي داشته‌اند. نوادگان عباس( نزد علماي رجال با عناوين قوي‌الايمان، فصيح، فقيه، اديب و زاهد معرفي شده‌اند. عمر بن علي نيز از طرف علماي تراجم، تنها به پاک‌دامني و بخشش وصف شده است. نسل چهارم بني‌عمر گرايش به مذهب اسماعيليه داشته، و معدودي از فرزندان ايشان سياست ضد عباسي اتخاذ کرده‌اند. روابط خاندان علوي در آغاز، به‌صورت مسالمت‌آميز بود، و در اواخر قرن اول اولين انشعاب مذهبي سياسي توسط ابوهاشم فرزند محمد حنفيه با مذهب کسياني شکل گرفت. مذهب زيديه نيز در نيمه اول قرن دوم توسط يحيي بن زيد پايه‌ريزي شد، و پس از آن خاندان بني‌حسن(ع) از نظر سياسي و مذهبي به‌سوي آن گرايش پيدا کردند. فرزندان امام حسين(ع) به رهبري ائمه اطهار از نظر مذهبي و سياسي گرايش امامي داشته، و در مقابل دشمنان برخورد غيرمستقيم و مبارزه غيرمسلحانه را با توجه به شرايط زماني اتخاذ مي‌کردند. از ابتداي قرن اول تا غيبت صغري، بيشترين روابط سياسي مذهبي، ميان خاندان امام حسن(ع) و امام حسين(ع) بر‌مبناي گرايش امامي و زيدي رقم خورده است.