جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫خداوند متعال براي هدايت بشر به سوي راستي و درستي، قرآن را بر پيامبر خويش نازل كرد و براي فهم عميق‌تر، كامل‌تر و درست آن، از وي خواست قرآن را براي بندگان خدا تبيين كند. لذا پيام الهي با بيان نبوي تبيين شد و از آنجا كه در طول حيات نبي‌ اكرم اسلام با توجه به ميزان رشد عقول مردم و نياز جامعه، اين امر به طور كامل براي مردم بيان نشد، ايشان اين مأموريت را براساس روايت ثقلين به عترت خود واگذار نموده و علوم آن‌را به طور كامل به حضرت امير و پس از وي از امامي به امامي منتقل كرد و آن ذوات مقدسه نيز اين مطالب را به صور مختلف براي مردم بيان كردند. لذا براي اين‌كه همة مردم در همة اعصار و بلاد بتوانند از اين هدايت بهره‌مند شوند، بيان حديث و روايت به صورت امري رايج در بين مسلمانان تبديل شد. امّا معصومين در بيان اين احاديث بين اصحاب خود فرق مي‌گذاردند و سطوح خاصي را در بيان حديث رعايت مي‌كردند و از بعضي مي‌خواستند، برخي روايات را روايتي براي همة مردم بيان نكنند و يا به گونه‌اي خاص بيان كنند. با بررسي روايات معلوم مي‌شود كه زمان، مكان، ميزان فهم مخاطب، مفاهيم حديث و مواردي از اين دست در بيان حديث تأثيرگذار بوده و نمي‌توان هر حديثي را براي هر كس و در هر شرايطي بيان كرد. بلكه براي اموري مثل حفظ جان معصوم و پيروان او، جلوگيري از تكذيب خدا و رسول، جلوگيري از ايجاد زمينه‌هاي انحراف و ايجاد تأليف قلوب مخاطبان بايد بعضي از احاديث را مكتوم نگاه داشت. البته توجه به اين نكته نيز ضروري است كه وجوب كتمان بعضي از احاديث تعارضي با حرمت كتمان حق و علم ندارد زيرا محور اصلي حرمت كتمان اين است كه خداوند مطلبي را براي ابلاغ به مردم بيان كرده و نبايد از اين ابلاغ جلوگيري كرد اما اگر مطلبي براي خواص بود، نه تودة‌ مردم بيان آن واجب است اما نه براي همگان بنابر اين كتمان هر حقيقتي ممنوع نيست و اظهار عمومي هر واقعيتي نيز واجب نيست. ان‌شاء الله در اين پايان‌نامه مطالب فوق به صورت مفصل‌تر تبيين خواهد شد. كليد واژه‌ها: حديث ـ علوم حديث ـ نشر حديث ـ عرضة عمومي حديث ـ آسيب‌شناسي حديث ـ بايسته‌هاي نشر حديث ـ كتمان حديث ـ روايت الحديث ـ رد الحديث ـ قبول الحديث ـ تبليغ دين ـ نشر اطلاعات ديني.