جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

رقابت میان دیدگاه های مختلف اسلامی امری قدیمی است و تحولات اخیر خاورمیانه نیز فرصتی مجدد برای تشدید رقابت میان آن هاست. صرف نظر از دیدگاه هایی که اقتصاد، ناسیونالیسم، جنگ های داخلی، دموکراسی خواهی و دیگر مسائل را علت اصلی این تحولات می دانند، این مقاله فرض را بر آن قرار داده است که اسلام گرایی ریشه اصلی تحولات جدید خاورمیانه است. بر این اساس چهار الگوی مختلف مورد بررسی قرار می گیرند: نوعثمانی گرایی، سلفی تکفیری که به دو دسته سلفی درباری و جهادی تقسیم می شود، اخوان المسلمین مصر و جمهوری اسلامی ایران. این چهار الگو مهمترین دیدگاه های اسلامی رقیب هستند که نگرش های متفاوتی به اسلام دارند. حال از میان این الگوها، کدامیک به لحاظ منطقی از قابلیت بیشتری برای تسری در تحولات اخیر خاورمیانه برخوردار است؟ فرضیه اصلی مقاله آن است که در میان الگوهای مذکور الگوهایی می توانند به تقاضای اسلام خواهی منطقه پاسخ دهند که دو ویژگی داشته باشند: جایگاه سیاسی اسلام و انعطاف پذیری عمل سیاسی را پذیرفته باشند. بر این اساس، ابتدا ماهیت و نوع نگرش هر یک از دیدگاه ها به اسلام تبیین می شود. سپس، با توجه به فرضیه مذکور میزان توانایی این الگوها برای پاسخگویی به تقاضاهای اسلام خواهی منطقه مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتیجه آن بوده که از میان الگوهای مذکور، جمهوری اسلامی ایران به لحاظ برقراری رابطه مناسب میان عقل و شرع از توان منطقی بیشتری برای تسری در تحولات اخیر خاورمیانه برخوردار است.

در دنیای کنونی بازتاب و وجهه یک کشور در بین افکار عمومی بیش از گذشته اهمیت دارد و تا حد زیادی می تواند به موفقیت یا شکست سیاست های آن منجر شود. از این نظر تلاش برای تاثیرگذاری و شکل دهی به افکار عمومی در سال های اخیر مورد توجه دولت های مختلف قرار گرفته است. آمریکا یکی از کشورهایی است که بیش از سایرین به این مساله توجه دارد و فعالیت های خود را در قالب دیپلماسی عمومی پیگیری می کند. در سال های اخیر تغییر اذهان عمومی در منطقه خاورمیانه یکی از اهداف دیپلماسی عمومی این کشور محسوب می شود. ایران نیز دارای برنامه هایی برای معرفی الگوی انقلاب اسلامی به جهان و تاثیرگذاری بر اذهان عمومی جهانی است و با توجه به قرابت های مذهبی، فرهنگی و جغرافیایی به ویژه به مردم منطقه خاورمیانه توجه دارد. این مقاله درصدد است تا دیپلماسی عمومی دو کشور ایران و آمریکا را در خاورمیانه مورد مقایسه قرار دهد. و این پرسش را دنبال می کند که فعالیت های دیپلماسی عمومی آمریکا و ایران در منطقه در مقایسه با یکدیگر را تا چه حد می توان موفق دانست؟ این مقایسه به ویژه معطوف به برخی جنبه های کلیدی دیپلماسی عمومی دو کشور می شود که از جمله اهداف، مخاطبان، منابع قدرت نرم، ابزارها و میزان موفقیت آن ها را در این زمینه در بر می گیرد.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پرسش اصلی مقاله حاضر این است که ریشه های حقوقی و سیاسی اختلاف بغداد و کردها در کرکوک کدامند و در آینده میان مدت چه سناریویی در این منطقه محتمل تر می نماید؟ گفتنی است که با خروج نیروهای نظامی امریکایی از کشور عراق در پایان سال 2011 و واگذاری امور به نیروهای عراقی موج جدیدی از اختلافات میان جناح های سیاسی عراق آغاز شده است. این اختلافات در کنار موقعیت جدید کردهای سوریه حاکی از پدیداری شرایط کاملا جدید و بی سابقه در خصوص کردهاست. در این میان آینده کرکوک و کشاکش برای احاطه بر آن، مهم ترین موضوع نزاع نیروهای سیاسی دخیل در حکمرانی عراق، طی پنج سال اخیر بوده است. به نظر می رسد که تحولات کرکوک و سناریوهای پیش روی آن، تعیین کننده آینده سیاسی کشور عراق نیز هست. بر این اساس، سناریوهای پیش رو در تحولات آتی کرکوک و نتایج و موانع هرکدام از این سناریوها هدف اصلی پژوهش حاضر می باشد. به طور کلی، عملی شدن هر کدام از سناریوهای پیش رو از جمله اجرایی شدن ماده 140 قانون اساسی، بر پایی ایالت مستقل کرکوک، تقسیم قدرت سیاسی در کرکوک بر اساس ماده 23 قانون اساسی، کنترل مجدد حکومت مرکزی بر کرکوک و بازگشت به مرزهای سیاسی و اداری قبل از سال 1968 - تحولات سیاسی و اجتماعی آتی کشور عراق را تعیین می کنند. با فرض اینکه عملی شدن هر یک از سناریوهای پیش رو در کرکوک تعیین کننده معادلات سیاسی عراق نیز باشد، تاسیس یا پذیرش ایالت مستقل کرکوک، با توجه به هویت و منفعت بازیگران اصلی در کریدورهای قدرت در عراق، محتمل تر به نظر می آید.