جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

محوریت مفهوم استعلایی در فلسفه کانت تا جایی است که کانت این وصف را به‌عنوان شاخص اصلی فلسفه خود بر می‌گزیند و فلسفه کانت را با تعبیر استعلایی، از دیگر نظام‌های فلسفی تشخیص می‌دهند. استاد سید فاطمی سعی دارند که دیدگاه خود در مبانی نظری حقوق بشر را به اتکای فلسفه کانت صورت بندی نمایند و مفهوم انسان استعلایی را برای تحقق حقوق بشر معاصر شرطی اساسی تلقی می‌کنند. به نظر می‌رسد مفهوم استعلایی در نظام فکری استاد سید فاطمی، با مفهوم اصلی آن در فلسفه کانت فاصله زیادی دارد. به همین دلیل تلاش ایشان برای ابتنای دیدگاه خود بر فلسفه کانت، مناقشه‌ای اساسی دارد. استاد سید فاطمی بدون توجه به ابعاد گسترده این مفهوم در پرتو انقلاب کوپرنیکی و نظام ایدئالیسم استعلایی کانت، آن را به‌کار برده‌اند و در نتیجه با رویکردی پیشاکانتی که مستلزم رویکرد جوهری به انسان و غفلت از شرایط استعلایی سوژه است، از این مفهوم بهره برده‌اند، درحالی‌که مفهوم استعلایی در فلسفه کانت معطوف به شرایط امکان در پرتو سوبژکتیویته است و هیچ نسبتی با تلقی استاد سید فاطمی از انسان استعلایی به‌عنوان انسان انتزاعی غیر معطوف به عرضیات ندارد.

ترجمه ماشینی : کانت نتوانست آموزه های خود را درباره فضا در نقد یکپارچه کند. فضا یا مقدم بر چندگانه حس است: در این صورت، با هیچ نوع سنتز تعیین نمی شود. یا فضا با سنتزی تعیین می شود که با مفهوم چندگانه قبلی موجود شروع می شود. اولین مورد آموزش دیس است. 15. A. و Aes.1. دوم تعلیم Aₙₐ است. یا بعد از انتزاع اشیاء حسی فضا باقی می ماند یا بعد از انتزاع آنها چیزی باقی نمی ماند. اولین مورد دیدگاه دیس است. 15. A.، و Aes. 11; دومی نمای Aₙₐ است. یا کل فضا اجزا را تعیین می کند: - در این صورت هیچ سنتزی وجود ندارد. یا اجزاء مقدم بر کل هستند و با ترکیبی از آن زمان مشخص می شود. اگر کل (مجموعه) با سنتز به دست آمده باشد، نمی تواند مقدم بر اجزا باشد، بلکه به وسیله آنها مقدم و تعیین می شود. اگر سنتز بیشتر انجام شود، یک کل جدید به دست می‌آید، و آنچه قبلاً به عنوان کل در نظر گرفته می‌شد، صرفاً یک مجموع بوده است که بر اساس میزان سنتز قبلی قطعات تعیین می‌شود. فضا نمی‌تواند فعالیتی از فهم (حتی در هندسه محض) را پیش‌فرض قرار دهد مگر اینکه اجزا کل را تعیین کنند. این با دیس در تضاد است. 15. C. n. و 15. کور. (پراگراف اول). فضا نمی‌تواند فعالیتی از فهم را پیش‌فرض قرار دهد، مگر اینکه بازنمایی‌های خاص cf فضا در زیر «فضا» باشد و نه در آن. این با Aes در تضاد است. B. IV. کانت سعی می کرد با سگ های شکاری شکار کند و با خرگوش بدود. او در تلاش بود تا نشان دهد که فضا بر منیفولد حسی مقدم است، و با این حال آن فضا یک سنتز را پیش‌فرض می‌گیرد. او می‌کوشید نشان دهد که اجزای فضا به کل وابسته هستند و با این حال بگوید که کل فضا با ترکیبی از اجزاء تعیین می‌شود. نمی توان آن را انجام داد. تلاش او برای ترکیب این دیدگاه ها شکست خورد. تنها جایگزین او دیدگاه دیس بود. که شرایط سنتز می تواند کاملاً عقلانی باشد و شرایط کل حاصل می تواند کاملاً حساس باشد. در چنین دیدگاهی، حس و عقل به طور جزمی به خودی خود جدا و کامل فرض می شوند. اما در Aₙₐ. در جایی که آنها به طور جدانشدنی به یکدیگر متصل هستند، این فرض نادرست است. این دیدگاه‌های متضاد فضا در نقد، دو دیدگاه فضا را در دیس روشن‌تر می‌سازد. 15. در سال 1770، کانت می توانست به دو طریق به پرسش اویلر پاسخ دهد. فضا از احساس انتزاع نمی شود. در رجوع به عالم معقول، اصلاً انتزاعی نیست. با این حال، یک سنتز فکری وجود دارد که آن را به وجود می آورد. با این سنتز مشخص می شود. کانت این دو پاسخ را با استفاده از دوگانگی 1770 آشتی داد. برای شناخت جهان معقول، ذهن فقط به شهود نیاز دارد. معرفت عالم معقول ترکیبی است نه تحلیلی. از سوی دیگر، برای شناخت دنیای واقعی و قابل درک، ذهن فقط به مفاهیم نیاز دارد. معرفت عالم معقول تحلیلی است نه ترکیبی. این دو نوع دانش با هم همپوشانی ندارند. در هر بخش از دیس. 15. به جز دو کانت، شهود ناب فضا را آن گونه که ارائه شده یا تأمل می کند، و نه ساخته شده، تلقی می کند. او در دو بخش آن را به‌عنوان حاصل از فعالیت ذهن تلقی کرد. با پیروی از این فرض، او به ضعف در ثنویت خود پی برد. در پایان نتیجه، او پیشنهاد کرد که مفاهیم مکان و زمان که از حس انتزاع نمی شوند و با تأمل به دست نمی آیند (مانند مفاهیم عمومی معمول) انتزاع می شوند. از فعالیت ذهن به مناسبت احساس. او فرض می‌کرد که یک فعالیت فکری می‌تواند یک کل حساس را به وجود آورد. پس از سال 1770، او متوجه شد که این غیرممکن است. با این حال، او متوجه شد که تقصیر در فرض فعالیت ذهن نیست، بلکه در فرض عمیق‌تر یک دوگانگی کامل است. فرض فعالیت ذهن باید - او متوجه شد - حفظ شود، اما دوگانگی رد شد. او نمی توانست تصور و شهود را جدا کند. فعالیتی از درک وجود دارد که با چندگانه حس آغاز می شود و فضا را تعیین می کند. درک فضا را به عنوان یک منیفولد محض (در ریاضیات محض) در مقابل منیفولد حسی نشان می دهد. و به عنوان شکل خالص منیفولد حسی (در ریاضیات کاربردی.) . در پایان به نتیجه ی دیس مراجعه کنید. 15. کانت درست می گفت که یک فعالیت ذهن وجود دارد. او فقط از نظر ماهیت اشتباه می کرد. بقیه دیس. 15. مبتنی بر این فرض غلط است که هیچ فعالیتی از مینی وجود ندارد. دیس. 15.، به طور کلی، بر این فرض غلط استوار است که تصور و شهود را می توان جدا کرد. این آموزه که فضا بر حس مقدم است نیز بر این فرض نادرست استوار است. این دکترین که کل فضا اجزاء را تعیین می کند نیز بر آن استوار است. همین امر در مورد این دکترین نیز صادق است که تعداد نامتناهی بازنمایی در فضا به جای زیر آن قرار دارند. هنگامی که کانت این فرض را تصحیح کرد و به تصورات و شهودها پیوست، بازنمودهای مکان و زمان تحت شرایط مفهوم قرار می گیرند.

ترجمه ماشینی : چه چیزی دانش علمی را ممکن می کند؟ امانوئل کانت فیلسوف در اثر بزرگ خود، نقد عقل محض، پاسخی جذاب و گیج کننده به این پرسش داشت. دانش علمی، از نظر کانت، توسط قوه عقل و تقاضای آن برای وحدت سیستماتیک (یا «نظام گرایی») ممکن می شود. به عبارت دیگر، شناخت در مورد اشیاء تجربی تنها در صورتی می‌تواند آرزوی علمی داشته باشد که عقلاً در درون یک سیستم قرار گیرد یا به یک سیستم تبدیل شود. اما وقتی ماهیت دیدگاهی دانش را در نظر بگیریم، یعنی قرار گرفتن آن در قوای شناختی فردی انسان، چگونه می تواند شکل بگیرد؟ رساله دکتری من یک هدف دو جانبه دارد: (i.) بازسازی پیچیدگی مفهوم نظام مندی در نقد عقل محض کانت. و (ii.) دفاع از معقول بودن آن در بحث های معاصر درباره وحدت یا کثرت دانش علمی. تا آنجا که به (i.) مربوط می شود، موضع کانت به وضوح در ادبیات درک نشده است. علیرغم علاقه مجدد به مفهوم نظام مندی کانت در دهه های اخیر، مشارکت های موجود در ارائه گزارش رضایت بخشی از آن ناکام هستند. هدف تز من ارائه خوانشی واحد از نظام مندی عقل به عنوان ویژگی اساسی تحلیل کانت از منابع شناخت است. به ویژه، من از گزارشی بدیع از دلیل نظری دفاع می کنم که هدف آن حمایت از ادعاهای زیر است: (الف) نظام مندی مبتنی بر استفاده مشروع از ایده های عقل به عنوان قواعد تجویزی برای بررسی تجربی است. ب. ضروری است که شناخت تجربی را ممکن ساخته و فرضیه های علمی ایجاد کند. و (ج) به ما بینش‌های اساسی درباره «رئالیسم تجربی» کانت و درک او از نقش متافیزیک در علم می‌دهد. با توجه به (ii.)، من نشان می‌دهم که روایت کانت از عقل نظری بسیار بیشتر از آنچه عموماً تصدیق می‌شود برای ارائه دارد. به ویژه، من آن را به عنوان ارائه راه حل آشتی دهنده برای تضاد بین وحدت و کثرت گرایی در فلسفه علم معاصر ارائه می کنم. من با الهام از «دیدگاه گرایی» کانت، استدلال می کنم که وحدت و کثرت گرایی باید به عنوان اصول متقابل شامل دانش علمی تلقی شوند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی تعدادی از راه هایی می پردازد که از طریق آن یک جنبش فلسفی بریتانیایی قرن هجدهم به نام «نظریه حس اخلاقی» بر توسعه نظریه اخلاقی امانوئل کانت (1804-1724) فیلسوف آلمانی تأثیر گذاشت. من نشان می‌دهم که کانت هم برداشت نظریه اخلاقی از قضاوت اخلاقی و هم برداشت آن از انگیزه اخلاقی را در ابتدایی‌ترین مرحله رشد فلسفی‌اش جذاب می‌دانست، اما در نهایت مفهوم آن را از قضاوت اخلاقی رد کرد، اگرچه کانت حتی در نوشته‌های اولیه‌اش ویژگی‌های خاصی را حفظ کرده است. از تصور آن از انگیزه اخلاقی. کانت در ارائه کامل فلسفه اخلاقی خود ایرادات مفصلی را به برداشت نظریه اخلاقی از قضاوت اخلاقی ارائه می کند، اما من نشان می دهم که برخلاف ادعاهای بسیاری از مفسران اخیر، درک مورد نظر او از انگیزه اخلاقی تنها دارای چند ویژگی ظاهری مشترک است. با دیدگاه ارائه شده توسط هاچسون به ویژه. برای درک درک بالغ کانت از انگیزه، اندیشه آدام اسمیت (1723-1790) نیز مهم است، متفکری که بخشی از نظریه حس اخلاقی نیست، اما بسیار تحت تأثیر نظریه حس اخلاقی قرار گرفته است. من نشان می‌دهم که تصور اسمیت از نگرش «توجه» به آنچه او «قوانین عمومی رفتار» می‌نامد، و همچنین تصور او از «احساس وظیفه»، بر برداشت کانت از «احترام [آختونگ]» برای اخلاق اخلاقی تأثیر گذاشت. قانون در نهایت، نشان می‌دهم که درک کانت از لذت مرتبط با رفتار اخلاقی، چیزی که او آن را «قناعت به نفس [Selbstzufriedenheit]» می‌نامد، می‌تواند در پرتو این که چگونه هاچسون یک مشکل مرتبط با لذت حس اخلاقی را حل می‌کند، روشن شود.

این مقاله می‌کوشد توأمان به دو پرسش مهم نسبت به متافیزیک پاسخ گوید: الف) آیا متافیزیک دانشی ناظر به اصول کلی موجودات است یا از موجودی خاص به نحو انضمامی نیز پرسش می‌کند؟ ب) آیا متافیزیک در معنای کانتی آن نوعی گسست از متافیزیک ارسطویی است ؟ برای پاسخ به این دو پرسش نخست با استناد به متون ارسطو نشان داده می‌شود که مسئلۀ متافیزیک اولاً با جستار از اصول کلی موجودات آغاز می‌شود ولی، در ادامۀ این جستار، به پرسش از موجودی خاص یعنی امر نامشروط (اندیشۀ خوداندیش) گره می‌خورد. بنابراین، دانشِ ناظر به اصول کلی موجودات همان دانش به موجودات برین است. پس از تبیین سرشت متافیزیک ارسطویی، با بررسی متون کانت روشن خواهد شد که، برخلاف باور مشهور، نزد کانت نیز همواره تبیین موجودات به پرسش از امر نامشروط گره می‌خورد. بنابراین، متافیزیک نزد ارسطو و کانت همواره در پیوند با امر نامشروط است.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که ادعای هگل مبنی بر اینکه آمدن مسیح محور مرکزی تاریخ است، مستلزم نقطه گذاری دوگانه تاریخ توسط واقعه مسیح است. همانطور که بندتو کروچه تشخیص داد، مسیحیت برای هگل تاریخ «جدید» را آغاز می کند که او آن را «تاریخ حقیقت» نامید. من استدلال می‌کنم که پیش از این تاریخ حقیقت، در سوی دیگر واقعه مسیح، یک «تاریخ سقوط» پنهان است. من این «تاریخ سقوط» را با روایت تکاملی هگل از تاریخ دینی می شناسم که حرکت از دین طبیعی تا ظهور مسیحیت را ترسیم می کند. بر این اساس، «تاریخ سقوط» تاریخ ظهور وحی از بی‌واسطگی حیات طبیعی است. از نظر هگل، این زندگی از نظر تاریخی «لاپساری» است، که با شکسته شدن زویک تاریخ به گناه و بردگی پدیدار شده است. دین یهودی (و بعداً مسیحی) این فاجعه تاریخی را به عنوان «سقوط» آدم، که هگل از نظر گونه شناختی او را مسیح می خواند، نشان می دهد. بنابراین رویداد مسیح هم هدف و هم نقطه شروع تاریخ است. این هدف «تاریخ سقوط» و نقطه آغاز «تاریخ حقیقت» است که «نخستین انسان» آن مسیح، آدم دوم است. با این حال، در حالی که این «تاریخ حقیقت» با مسیحیت به‌عنوان «مکاشفه» منطبق است، «تاریخ سقوط» از «آگاهی طبیعی» صرفاً دین طبیعی «پنهان» است، همانطور که گناه، برای الهیات مسیحی، تنها در زیر شناخته شده است. رحمت. بنابراین، پیدایش روایت سقوط پیدایش توسط هگل به امکان درک تاریخ مرتبط است، زیرا برای امکان درک خود انسان (به عنوان غیرآزاد و بنابراین، هنوز Geist) ضروری است.

ترجمه ماشینی : این مطالعه به بررسی توسعه نشانه‌شناختی ناسیونالیسم اسلامی به عنوان شکلی از الهیات سیاسی در دوره شکل‌گیری آن در سال‌های 1857-1947 می‌پردازد که در نوشته‌های متکلمان برجسته اردو زبان بیان شده است. این مطالعه ناسیونالیسم اسلامی را پروژه ای برای رهایی جمعی مسلمانان از استعمار و انقیاد احتمالی اسلام و مسلمانان در برابر دولت سکولار پسااستعماری معرفی می کند. وظیفه سازنده ناسیونالیسم اسلامی این است که نمادهای اسلامی را با عبارات سیاسی در جهت بیان یک ناسیونالیسم مسلمان مدرن تفسیر کند. وظیفه حیاتی آن از یک سو، نقد اندیشه های مدرن سکولاریسم، ناسیونالیسم و ​​استعمار است. از سوی دیگر، تاریخ مسلمانان با توجه به تاریخ نگاری با محوریت تقدم خلافت به عنوان یک نهاد معنوی-سیاسی. از نظر سیاسی، ناسیونالیسم اسلامی، هرچند در اشکال مدرن، به دنبال استقلال دینی-فرهنگی و/یا حاکمیت سیاسی مسلمانان است. ناسیونالیسم اسلامی از نظر نشانه شناختی، نمادهای اسلامی اسلام، خدا، پیامبر اسلام، قرآن، قوم، شریعت، ملت، امت و خلافت را با نمادهای ناسیونالیسم سکولار یعنی ملت، آزادی، برابری و مردمی ادغام می کند. حق حاکمیت. میزان و ماهیت یکپارچگی را قوام درونی نظام نمادین اسلامی تعیین می‌کند که مستلزم تفسیر نمادهای ملی در پرتو نمادهای مقدس اسلام است. بنابراین، ناسیونالیسم اسلامی معادل عرفی‌زدایی/استعمار زدایی از تخیل مسلمانان و حوزه عمومی است. در میان اشکال مختلف ناسیونالیسم اسلامی، این مطالعه، ناسیونالیست اولیه سید احمد خان را بررسی می کند. طرفداران یک هند سکولار پس از استعمار، ابوالکلام آزاد و جامعةالعلماء هند. منتقدان ناسیونالیسم سکولار، محمد اقبال و سید ابوالاعلا مودودی؛ و حامیان تجزیه طلبی جامعه علمای اسلام. این مطالعه نتیجه می‌گیرد که علی‌رغم تنوع رویکردها به اسلام و ناسیونالیسم، تقریباً چهار دهه الهیات سیاسی در رواج این ایده که ملیت مسلمان (قومیت) مبتنی بر دین است، تعیین‌کننده بود، که اسلام به‌عنوان دین کامل هیچ شکافی را بین خصوصی‌ها از بین نمی‌برد. دین و سیاست عمومی و اینکه الزام به اجرای قوانین و اخلاق اسلامی (شریعت) مستلزم حاکمیت سرزمینی است.

ترجمه ماشینی: ترویج اسلام به عنوان مدافع حقوق بشر با مشکلاتی همراه است. مدافعان حقوق بشر به راحتی به شکست های بشردوستانه متعددی که به نام اسلام انجام شده است اشاره خواهند کرد. در «حقوق خدا»، ایرنه اوه به حقوق بشر و اسلام به عنوان یک موضوع دینی و نه سیاسی یا حقوقی نگاه می کند و از سه تن از علمای محترم اسلام استفاده می کند تا طیف وسیعی از دیدگاه ها را ارائه دهد که مفروضات ما را در مورد نقش دین به چالش می کشد. در حقوق بشر تغییر نظری از مفهوم اخلاق مبتنی بر تکلیف و قانون طبیعی به یکی از حقوق، تنش هایی را ایجاد کرده است که مانع از تبادل ثمربخش بین نظریه پردازان حقوق بشر و متفکران دینی می شود. آیا با توجه به تنوع فرهنگی، تاریخی و مذهبی جوامعی که این حقوق باید در آنها رعایت و اجرا شود، شناسایی ثابت حقوق بشر با فهرست‌هایی از حقوق خاص، مانند آنچه در اعلامیه جهانی حقوق بشر آمده است، منطقی است؟ او در بررسی مسائل حقوق بشر در جهان اسلام معاصر نشان می دهد که چگونه نمی توان ارزش دانش دینی را دست بالا گرفت. اوه تفاسیر ابوالاعلا مودودی، سید قطب و عبدالکریم سروش - همه متفکران برجسته و غالباً بحث برانگیز اسلامی - را در موضوعات مشارکت سیاسی، مدارا مذهبی و آزادی وجدان تحلیل می کند. در حالی که مودودی و قطب نمایانگر اسلام سنتی و سروش یک رویکرد اصلاحی تر و غرب پسندتر است، هر سه معتقدند که اسلام واقعاً قادر به انطباق و حمایت از حقوق بشر است. در حالی که جدا کردن سیاست و فرهنگ از دین هرگز آسان نیست، اوه نشان می‌دهد که باید تلاش کرد تا موانع تاریخی که مانع از انجام گفت‌وگوی واقعی در فراسوی مرزهای مذهبی و فرهنگی می‌شود، درک و بر آنها فائق آمد.

ترجمه ماشینی : فیلسوفان محیط‌زیست استدلال کرده‌اند که فلسفه کانت برای مسائل زیست‌محیطی چیز کمی ارائه می‌کند. علاوه بر این، محققان کانت معمولاً بر انسانیت تمرکز می‌کنند و مسئله وظایف در قبال محیط زیست را نادیده می‌گیرند. در پایان‌نامه‌ام، من به تعدادی از متون کم بهره‌برداری شده در آثار کانت روی می‌آورم تا نشان دهم که چگونه هر دو طرف در نادیده گرفتن پتانسیل اکولوژیکی کانت اشتباه می‌کنند و کانت سبز را در تقاطع دانش کانت و اخلاق زیست‌محیطی مطرح می‌کند. من بر اساس ادبیات قبلی استدلال می کنم که کانت سبز برای هر دو طرف اهمیت دارد. کانت به جای یک مسئولیت، در واقع یک منبع مفهومی است. اگرچه بسیاری فلسفه کانت را از نظر زیست‌محیطی مشکل‌ساز می‌دانند، اما من استدلال می‌کنم که جنبه‌های تکاملی، زیبایی‌شناختی و کل‌نگر فلسفه کانت نادیده گرفته شده می‌تواند منابع مفهومی را برای مسائل مربوط به تغییرات آب و هوا و اخلاق محیطی فراهم کند. برخی از جنبه‌ها، مانند نگاه پیش‌انتقادی به طبیعت، کاملاً سبز هستند و صرفاً به کاربرد نیاز دارند، در حالی که برخی دیگر، مانند فلسفه تاریخ کانت، برای مرتبط بودن نیاز به تخصیص سبز دارند. مبانی نظری که من در این متون ایجاد می کنم به کانتی ها اجازه می دهد وظایف مربوط به طبیعت و وظایف پایداری را بیان کنند. این بازاندیشی کانت شکایاتی را که متفکران محیط زیست علیه کانت دارند جبران می کند. با تفسیر فلسفی، دفاع و کاربرد متون خاص از آثار کانت مانند تاریخ طبیعی جهانی، نقد داوری، و ایده برای تاریخ جهانی، نشان می دهم که چگونه سبز شدن کانت نه تنها برای مسائل معاصر مفید است، بلکه نیز قابل دفاع است این امر باعث می‌شود کانت سبز برای محققان کانت موافق باشد و در عین حال با توجه به اخلاق زیست‌محیطی و مهم‌تر از آن، تغییرات آب و هوایی برای امروز مرتبط باشد.

ترجمه ماشینی : فلسفه انتقادی کانت نوید می دهد که هم تجربه گرایی و هم عقل گرایی را با استدلال برای ضرورت قوه منفعل، حساسیت، و یک قوه فعال، یعنی فهم، واژگون کند تا شناخت به دست آید. کانت به نفع تأثیر حسی که در فلسفه‌های تجربی استاندارد یافت می‌شود، استدلال می‌کند در حالی که از ضرورت‌های مفهومی مانند آنچه در فلسفه‌های عقلی یافت می‌شود، دفاع می‌کند. تنها در ترکیب این دو عنصر است که ادعای شناخت و معرفت امکان پذیر است. با این حال، کانت با تأیید چنین دوگانگی، مشکل دیگری را که با تاریخ فلسفه آشنا است، ایجاد کرده است، یکی از کنش متقابل اعضای هیئت علمی. کانت با تأیید دو ظرفیت مجزا و انحصاری لازم برای شناخت، شکاف بین دو سنت فلسفی را پر کرده است، اما شکافی ایجاد کرده است که برای تأیید برنامه ای مثبت خود باید بر آن غلبه کرد. کانت خود متوجه مشکلی است که فلسفه جدیدش با آن مواجه است، وقتی مدعی است که دو منبع معرفت باید «ریشه مشترک، اما ناشناخته» داشته باشند. برای تکمیل برنامه کانت باید پرسید: "چه چیزی شکاف بین شهود معقول و درک مفهومی را پر می کند؟" در پایان نامه خود به فلسفه کانت می پردازم و پاسخ این پرسش را در تخیل مولد می یابم. برای ارزیابی قابلیت این پاسخ، تخیل را آن گونه که در تاریخ فلسفه غرب یافت شده است، مشکل می کنم. با ردیابی استفاده تاریخی از تخیل در چهره های کهن الگویی از سنت های تجربه گرایانه و عقل گرا، توسعه تخیل را می یابیم که در صورت بندی بنیادی موجود در نقد عقل محض کانت به اوج خود می رسد. کانت در فلسفه انتقادی خود تخیل (Einbildungskraft) و استفاده از تخیل را که در هر دو سنت یافت می شود ترکیب می کند، بنابراین نقش آن را هم در احساس و هم در درک نشان می دهد. من استدلال می کنم که کانت با به کارگیری تخیل در هر دو سطح حسی و مفهومی، رابطی را یافته است که بر دوگانگی ایجاد شده توسط الزامات او برای دانش، و نیز ریشه مشترک برای هر دو غلبه می کند.