جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مسینی ایده‌های خدا را در فلسفه مدرن از جمله دکارت، هیوم، کانت و هگل بررسی می‌کند و اهمیت معاصر آن‌ها را برای تفکر درباره خدا نشان می‌دهد. در نهایت، اندیشه هگل بزرگترین فرصت برای درک رابطه و تفاوت بین فلسفه و الهیات است. از نظر هگل، خدا به عنوان «استعلای درونی» درک می شود و این بالاترین دستاورد فلسفه مدرن است، برخلاف الهیاتی که خدا را متعالی ناب در ایمان می بیند.

ترجمه ماشینی: این کتاب در حال تبدیل شدن به آنقدر تاثیرگذار بود که نمی‌توانست برای مدت طولانی از چاپ باقی بماند، و جمله اول آن به تنهایی -"حاکمیت کسی است که در مورد استثنا تصمیم می‌گیرد"-- احتمالاً توسط دانشمندان بیشتری از کسانی که واقعاً جمله دوم را خوانده‌اند استناد کرده‌اند. با این حال، اگرچه تحت تأثیر خوانش‌های دست دوم اشمیت، اکثر محققان موفق می‌شوند تا حدی در مورد تز اشمیت درست بگویند، اگر چه فقط به این دلیل که ساده، قصیده‌ای و باز است. در کتاب اشمیت و در مفاهیمی که بر آن تأثیر گذاشته است، هر چه محاسن آن - و بسیاری از آنها وجود دارد - استثناء زیادی وجود دارد. مفهوم «استثنا» به توضیح دقیقی نیاز دارد، زیرا اغلب به قلمروی سیاسی-الهیاتی ارتقا یافته، با تغییری شدید یا منفی‌گرایی بی‌هنجار آغشته شده است، و گاهی به عنوان معادل معجزه، سکولارزدایی شده است. بخشی از این امر تلفیق دو معنای «استثنایی» است: (1) «هنجار در مقابل استثنا» که یک تمایز حقوقی است. و (2) مفهوم "معمولی در مقابل فوق العاده" که بیشتر تمایز فرهنگی یا زیبایی شناختی است. اولین مورد - تعریف پیش پا افتاده تر - مربوط به مسائل حقوقی است [OED: «عمل مستثنی کردن (شخص یا چیز، مورد خاص) از محدوده یک گزاره، قاعده و غیره. ؛ حالت یا واقعیت استثنا بودن. چیزی غیر عادی یا غیرعادی؛ در تضاد با قاعده»]. اما در اصطلاح سیاسی ـ کلامی «استثناء در فقه، مشابه معجزه در کلام است». کارل اشمیت، الهیات سیاسی: چهار فصل در مورد مفهوم حاکمیت (کمبریج: مطبوعات MIT، 1985)، 36. این به عنوان یک قیاس خوب است، اما اشمیت - در جای دیگری در مورد جدا کردن سیاست، زیبایی شناسی، اقتصاد و غیره سختگیرانه است. "معجزه" را دوباره به قلمرو حقوقی می کشاند. به این ترتیب، نظریه اشمیت مبنی بر اینکه «حاکم کسی است که [در و بر] وضعیت استثنا تصمیم می‌گیرد» را می‌توان در اصطلاحات وبری به عنوان استثنایی «کاریزماتیک» بازنویسی کرد: یک «کیفیت معین» «که برای افراد عادی قابل دسترسی نیست». ویژگی‌های منحصر به فرد شخصی نیز مدعی است که این شخص در زمان‌های خارق‌العاده به عنوان حاکم واقعی آشکار می‌شود. این خود را به آمیختگی غیر انعکاسی دو معنای کلمه «استثناء» می رساند و حاکمیت را با کیش کاریزما متمایل می کند.

ترجمه ماشینی: تئودور ویزنگروند آدورنو (1903-1969)، جامعه شناس و فیلسوف آلمانی یکی از رهبران فکری مکتب فرانکفورت پس از جنگ بود. این کتاب نوشته‌های آدورنو در زمینه الهیات و دین را به شیوه‌ای روشن و در دسترس ارائه و تحلیل می‌کند. این برنامه برای دانشجویان مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد در سطح بالاتر هدف قرار می گیرد و هیچ گونه آشنایی با آدورنو را پیش فرض نخواهد داشت. این کتاب شامل مقدمه ای کلی بر اندیشه آدورنو است و رابطه او با آثار والتر بنیامین و الهیات یهودی، مواجهه او با پوزیتیویسم علمی (کارل پوپر) و انتقاد او از «صنعت فرهنگ» و ایدئولوژی را بررسی می کند. همه این موضوعات با توجه به نحوه درگیر شدن آنها با بحث های معاصر در الهیات بررسی می شود. این کار با گفتگوی کار آدورنو با دغدغه‌ها و نویسندگان اصلی انجام می‌شود. این جلد با برجسته کردن یک جنبه اغلب نادیده گرفته شده از نوشته آدورنو - فلسفه موسیقی او - و اینکه چگونه این درک زیبایی‌شناختی از امر متعالی به تأمل الهیات معاصر کمک می‌کند، به پایان می‌رسد.

ترجمه ماشینی: در حال حاضر در جامعه مدنی اروپا و آمریکا الگوی جدیدی از انجام نه تنها فلسفه، روانشناسی و جامعه شناسی، بلکه دین شناسی و الهیات نیز در حال ظهور است: کنش ارتباطی. یک الهیات سیاسی ارتباطی جدید، از جمله دین شناسی انتقادی، در حال ظهور است. موضوع اصلی آن مسئله تئودیسه است. پژوهش حاضر در چارچوب دین شناسی انتقادی و الهیات سیاسی ارتباطی به صورت روایی و گفتمانی به این موضوع می پردازد. در جستجوی راه‌حلی برای مسئله تئودیسه، ما با کمک نظریه‌پردازان انتقادی از M. Horkheimer و W. Benjamin و Th. دبلیو آدورنو تا جی. هابرماس و از الهیات سیاسی از جی بی. این مطالعه از روش دیالکتیکی پیروی می کند: نفی معین - تصدیق از طریق نفی نفی.

ترجمه ماشینی: از نویسنده: «هدف این پژوهش بررسی و ارزیابی انتقادی نظریه پراکسیس ارتباطی جی. هابرماس به عنوان پیشرفته‌ترین مرحله در بسط نظریه انتقادی موضوع، جامعه، تاریخ و دین است که آغاز و برای اولین بار تبیین و ترویج شده است. توسط M. Horkheimer، Th. W. Adorno، W. Benjamin، H. Marcuse، E. Fromm، A. Sohn-Rethel و دیگران در موسسه تحقیقات اجتماعی در دانشگاه فرانکفورت آلمان، به اصطلاح مکتب فرانکفورت."

ترجمه ماشینی: فیلسوف بزرگ آلمانی و نظریه پرداز زیبایی شناسی تئودور ویزنگروند آدورنو (1903-1969) یکی از فیلسوفان اصلی نسل اول مکتب نظریه انتقادی فرانکفورت بود. آدورنو به عنوان یک موسیقیدان ماهر، در اصل بر نظریه فرهنگ و هنر متمرکز بود. او بعداً به مسئله دیالکتیک خودباخته عقل و آزادی مدرن روی آورد. فهرست برجسته ای از متخصصان آدورنو در این مجموعه مقالات، طیف کاملی از مشارکت های او در فلسفه، تاریخ، تئوری موسیقی، زیبایی شناسی و جامعه شناسی را بررسی می کند.