جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف: هدف این پژوهش بررسی زمینه‌های استیلای شبه پرسشگری بجای پرسشگری در تعلیم و تربیت با استناد به هرمنوتیک فلسفی هانس گئورگ گادامر می‌باشد. روش پژوهش: روش تحقیق در این مقاله تحلیلی استنتاجی از نوع پژوهش‌های کیفی است. یافته‌ها: محور اندیشه‌ هانس گئورک گادامر در کتاب "حقیقت و روش" رخداد فهم می‌باشد. در نگاه گادامر روشمندی و قابل پیشبینی بودن فهم چالش مهمی برای پرسشگری در معنای فلسفی آن است. زیرا فهم در فرایند بی‌انتها، غیر روشمند، و در بستر تعاملات تاملی، رخ می‌دهد بدون اینکه تحت تاثیر مهار "من" یا "غیر" باشد. در این اندیشه پرسش و فهم، به هم گره خورده و در هم تنیده هستند. فهم قابلیت شناخت یا قوه ادراک نیست، بلکه گشودگی سرشارِ در_جهان_هستن است که باعث می‌شود‌‌‌ دازاین روشن شده باشد، نه به این معنا که هستنده دیگری او را روشن کرده است، بلکه به این معنا که خودش روشنگاه (روشنگر) است. با این اوصاف وقتی نظام آموزشی با مبانی علم (در معنای ساینس)، و ایدئولوژی (دارای مانیفست لایتغیر) شکل گیرد، چون ادعای درک غایت حقیقت را دارد، تفکر در مهار علم و ایدوئولوژی، قرار می‌گیرد و شبه پرسشگری بر پرسش‌های بنیادین، استیلا می‌یابد؛ در نتیجه رد و تایید فرضیه‌ها، یا ادعای فهم غایت حقیقت از سوی ایدئولوژی، با ماهیت پرسشگری فاصله دارد.

ترجمه ماشینی : افلاطون، ژان ژاک روسو، توماس هابز، رنه دکارت، جان لاک، دیوید هیوم، لودویگ ویتگنشتاین، گیلبرت رایل، امانوئل کانت و مارکی دو ساد چه اشتراکاتی دارند؟ در طول قرن‌ها و - وقتی صحبت از افلاطون به میان می‌آید - هزاره‌ها، آن‌ها شخصیت‌های کلیدی فلسفه غرب هستند که ایده‌های واقعیت، دانش، هستی، وضعیت طبیعت و اخلاق را مورد بحث قرار داده‌اند، ایده‌هایی که در رمان‌های آنجلا کارتر نقش محوری دارند. در این پایان نامه، من کارتر را به عنوان یک (د)فیلسوف معرفی می‌کنم و استدلال می‌کنم که او نظریه‌های محوری فلسفه غرب را واسازی می‌کند و در عین حال بر روی همان مفاهیم فلسفه می‌کند و صدای زنانه‌ای را در این رشته به شدت آندرومحور کمک می‌کند. با انجام این کار، من اولین بحث عمیق از بینامتنیت فلسفی کارتر را به نقد کارتر، فراتر از ارجاعات صریح کارتر که تا به امروز توسط محققان کارتر تصدیق شده است، سهیم می کنم. اگرچه این یک موضوع اصلی است، اما اصالت استدلال من با ارجاعات من تقویت می شود. t) مطالب آرشیوی که مجموعه مقالات آنجلا کارتر را تشکیل می دهد. این پایان نامه بر اساس تعامل کارتر با طیف متفکران غربی فوق الذکر، با تمرکز بر تأثیر افلاطون بر قهرمانان و شروران (1969)، ماشین های آرزوی جهنمی دکتر هافمن (1972) و مصائب حوای جدید (1977) در فصل اول تنظیم شده است. ، در حالی که فصل دوم به تحلیل کارتر از استدلال های هابز و روسو در قهرمانان و تبهکاران اختصاص دارد. در فصل سوم، دکارت (در رابطه با دکتر هافمن)، لاک (در مقابل رقص سایه، 1966، شب جدید، و شب‌هایی در سیرک، 1984) و هیوم، با ارجاع به چندین برداشت (1968) و عشق (نوشته 1969، انتشار 1971). تأثیر ویتگنشتاین و رایل بر دوران دکتر هافمن و کارتر در ژاپن در فصل چهارم بررسی شده است. فصل پنجم و آخر بر کارتر و فلسفه اخلاق تمرکز دارد و به کانت و ساد توجه ویژه ای می کند و در مورد رقص سایه، چندین برداشت و عشق، و همچنین دکتر هافمن و زن سادی (1979) بحث می کند.

ترجمه ماشینی : جان مک داول مدعی است که جهت گیری «انسانی» (در مقابل «حیوانی») نسبت به جهان با «ارتباط عمیق» بین عقل و آزادی مشخص می شود. در این تز، من استدلال می‌کنم که مک‌داول نمی‌تواند از این تصادف استفاده کند، زیرا برداشت افلاطونی او از عقلانیت، پیشاپیش به بازتاب آزاد کمک می‌کند. این هم برای «تجربه‌گرایی حداقلی» که مک‌داول قصد دارد در کار بزرگ خود، «ذهن و جهان» تضمین کند، و هم برای «طبیعت‌گرایی طبیعت ثانویه» ظاهراً لیبرال و ضد علم که آن را در آنجا همراهی می‌کند، مشکل‌ساز است. در نهایت، من استدلال می کنم که مشکلاتی که اندیشه مک داول در معرض آن است را می توان با استناد به فلسفه طبیعت (و به طور خاص، ایده «تاریخ طبیعی») که در اندیشه تئودور آدورنو، نظریه پرداز انتقادی مکتب فرانکفورت یافت می شود، حل کرد. . من استدلال می‌کنم که آدورنو می‌تواند ارتباط مناسب بین عقل و آزادی، و بنابراین آنچه که خود مک‌داول به‌عنوان جهت‌گیری کاملاً انسانی نسبت به جهان توصیف می‌کند، برقرار کند. بنابراین، مک داولین های متقاعد باید انگیزه داشته باشند، حداقل از این نظر «آدورنیایی شوند». اندیشه مک داول و تعدادی از معاصرانش (برندوم، پیپین) اغلب به عنوان نوعی «هگلی شدن» فلسفه تحلیلی در نظر گرفته می شود. استدلال‌های من نیاز به «نظریه‌پردازی انتقادی» آن را نشان می‌دهد.

به همان سیاق که پزشکی علمی همچون فیزیک نیست، فلسفه پزشکی قابل فروکاستن به فلسفه علم نیست.

ترجمه ماشینی: هانس گئورگ گادامر در این کتاب مهم جدید، تحول در خود فهمی انسان را که توسط جهان بینی علمی ایجاد شده است، مورد بحث قرار می دهد و به ویژه بر دستاوردهای بی نظیر پزشکی مدرن تمرکز می کند. او مسائل اخلاقی و انسان‌گرایانه ناشی از موفقیت‌های فن‌آوری عمل بالینی مدرن را بررسی می‌کند و آنها را با مفهوم کلاسیک «پراکسیس» در سنت فلسفی مرتبط می‌کند. در مجموعه ای از تحلیل های شفاف و جذاب، گادامر با شیوایی از ایده پزشکی، نه تنها به عنوان یک "علم سلامت، بلکه به عنوان یک "هنر" مرتبط هرمنوتیک، که مستلزم اعمال قضاوت عملی و تفسیر شخصی است، دفاع می کند. استدلال می کند، محدودیت های رویکرد صرفاً فنی به درمان و همچنین اهمیت رویکرد کیفی در درمان پزشکی را تشخیص دهد. این تأمل درخشان در مورد سلامت، بیماری و هنر شفا که توسط یکی از فیلسوفان برجسته قرن بیستم نوشته شده است، مورد توجه خوانندگان عمومی و همچنین دانشجویان فلسفه و اندیشه اجتماعی خواهد بود.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه تحقیقی در رابطه بین الهیات سیاسی و تلاش فلسفی برای ایجاد نظم سکولار و خودمختار است که در آن افراد از طریق قوانین جهانی خود را اداره می کنند. من استدلال می کنم که این پروژه شکست می خورد و بررسی می کنم که چگونه الهیات سیاسی در پی آن پدید می آیند. در فصل 1، من استدلال می‌کنم که فلسفه کانت یک «آزمایش عقل» را برای تثبیت اقتدار و خودمختاری عقل ترتیب می‌دهد. برای موفقیت، کانت باید قضاوت را به‌عنوان آشتی جهانی و فرد ارائه دهد. با این حال، محاکمه عقل دو سرنوشت دارد: یا رویه حقوقی زیر پا گذاشته می شود، نظم جدید از طریق یک عمل خشونت آمیز برقرار می شود، یا حکم به تعویق می افتد، و قوانین عقل با ارجاع به آرمان خودمختاری که هرگز به وجود نمی آید، مشروعیت می یابد. در هر دو مورد، چیزی برای حمایت از نظم عقلانی قربانی می شود. در فصل 2، من نشان می دهم که چگونه F.W.J. شلینگ با توسعه یک الاهیات سیاسی که در آن تنها کلیسا کلید قضاوت غیر خشونت آمیز را در دست دارد، به یک نظم خودمختار و سکولار پاسخ می دهد. سپس در فصل 3 استدلال می‌کنم که کارل اشمیت الهیات سیاسی خود را در پاسخ به فرمالیسم لیبرالی توسعه می‌دهد که فداکاری‌هایی را که نظم سیاسی و عقلانی را حفظ می‌کند، پنهان می‌کند. در اینجا الهیات سیاسی از این درک سرچشمه می گیرد که قضاوت های سیاسی و عقلانی همیشه قربانی می طلبد. در فصل 4، کار جورجیو آگامبن را مورد بحث قرار می‌دهم که می‌خواهد قضاوت سیاسی و عقلانی را به طور کلی به حالت تعلیق درآورد. هم منطق سیاسی و هم دینی با منطق «مقدس» یکسانی مشخص می‌شود که قدرت قضاوت مطلق، اما غیرقابل پاسخگویی را حفظ می‌کند. در نهایت، در فصل 5، به کار G.W.F. هگل نشان می دهد که چگونه محاکمه عقل به دو روایت متضاد از سکولاریزاسیون بستگی دارد. من با طرح چند سؤال انتقادی در مورد محاکمه، و الهیات سیاسی که در پی آن مطرح می شود، پایان می دهم.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که اندیشه هایدگر بینش های اساسی را در مورد چالش های ساختاری ارائه می دهد که مدرنیته برای یک فرد اخلاقی و مذهبی ایجاد می کند. من استدلال می‌کنم که این دشواری‌ها به یک برداشت ابزارگرایانه از حقیقت، انکار یا سرکوب تناهی به‌عنوان شرط معنادار بودن، و یک انسان‌شناسی فلسفی که هم بیش از حد ذهن‌گرا و هم بیش از حد عین‌گرا است، منتهی می‌شود. با این حال، در حالی که هایدگر در تشخیص خوب بود، او تمایلی به ارائه نسخه‌های انحرافی و مبهم برای این مشکلات نداشت. تز من در پی پاسخگویی به این خلأ با قرار دادن مشاهدات انتقادی هایدگر در خدمت بیان یک اخلاق دینی مثبت است. برای این منظور، به دنبال یافتن موقعیت‌ها و اعمال انسانی است که حقیقت را در نوری غیرابزاری آشکار می‌کند، و پایان‌پذیری را به‌عنوان شرط مثبت معناداری نشان می‌دهد و جوهره را آشکار می‌کند، و همچنین از منظر هستی‌شناختی دوباره تعریف می‌کند. انسان در اصطلاح غیر سوبژکتیوستی و غیر عینی گرا. من استدلال می‌کنم که اینها شامل گوش دادن و سپاسگزاری می‌شود - تمایلات و اعمالی که من ادعا می‌کنم باید ستون فقرات هر اخلاق دینی را تشکیل دهند، و در عین حال ادعا می‌کنم که نباید محدود به کسانی باشد که به خدای شخصی و خداباور اعتقاد دارند. پایان نامه من به چهار طریق به حوزه های الهیات مدرن و مطالعات هایدگر کمک می کند. نخست، نشان می دهد که منتقدان هایدگر (مانند لویناس و آدورنو) در مخالفت هستی شناسی با اخلاق اشتباه می کنند. دوم، نشان می دهد که منتقدان هایدگر (مانند ماریون و یوناس) اشتباه می کنند که هستی شناسی را در مقابل الهیات قرار می دهند. ثالثاً، نشان می دهد که دوگانگی خود هایدگر در مورد ربط اخلاقی و الهیاتی اندیشه او امکان ایجاد یک موضع عمیقاً اخلاقی و الهیاتی را فراهم می کند. و چهارم، تفسیری منحصر به فرد و پس از هایدگری از قدردانی ارائه می دهد، تفسیری که در آن به عنوان ساختاری از دازاین درک می شود که هم «همیشه» و هم «هنوز» عمل نمی کند.

ترجمه ماشینی : در میان شخصیت‌های ضدانقلابی که پس از انقلاب فرانسه ظهور کردند، شخصیت و آثار لویی دو بونالد (1754-1840)، بر خلاف آثار ژوزف دو ماستر، در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است. با این حال، او در زمان خودش به عنوان اصلی ترین منتقد افراط و تفریط دوران انقلاب شناخته می شد. تلاش او برای بیان یک فلسفه سنت‌گرایانه از جامعه و اقتدار، شایستگی آن را دارد که در میان محققان بیشتر شناخته شود، اگر چه تنها به دلیل اصالت آموزه او درباره وحی بدوی، که می‌کوشد شرحی از دانش بشری بر اساس درک خاصی از عقل انسانی ارائه دهد. و از ماهیت و کارکرد زبان. آثار او همچنین حاوی بسیاری از بینش‌های ارزشمند در مورد روش‌هایی است که جوامع از طریق درک سه‌کارکردی و سه‌فردی از ساختار سلسله‌مراتب اجتماعی تشکیل می‌شوند. آثار لوئی دو بونالد از توجه به مسائل مربوط به روابط دینی و سیاسی، برای ارائه دیدگاهی تازه به مطالعه الهیات سیاسی به نظر می رسد. تعهد پذیرفته شده برخی از حامیان مدرن الهیات سیاسی، مانند کارل اشمیت، انگیزه کافی برای تلاش برای ترسیم ویژگی های اصلی آموزه های سیاسی، اجتماعی و معرفت شناختی بونالد در پرتو قیاسی از اشکال اجتماعی است. با این حال، تأیید بونالد از نهادهای سنتی اجتماعی و عرفی نیز باید با تعهدی برای درک فطری گرایانه از حیثیت، آزادی و حقوق انسان ها که توسط مشاهیر مکتب ارسطویی-تومیست، یعنی ژاک ماریتن و ارائه شده است، تکمیل شود. چارلز ژورنت تلاش حاضر برای بازتعریف الهیات سیاسی، در پرتو اندیشه بونالد، امر اجتماعی را مقوله ای اساسی از هستی می داند. از منظر ماندگاری جامعه در ساختار تغییرناپذیر و منطق صیانت از خود است که می توان ماهیت اجتماعی انسان را به درستی درک کرد.