جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این‌ مقاله، تحقیقی‌ است‌ که‌ محققان‌ و متعلمان، هر دو را به‌ کارآید. محققان‌ فلسفه‌ می‌توانند از این‌ اثر بهره‌مند شوند زیرا که‌ مولف‌ آن‌ در واقع‌ خواسته‌ است‌ با نگارش‌ این‌ رساله‌ کوتاه، نگاه‌ نقادانه‌ای‌ به‌ اندیشه‌ پیشین‌ خود در باب‌ موضوع‌ «هستی‌ و زمان» داشته‌ باشد و متعلمان‌ علوم‌ انسانی‌ و خصوصاً‌ فلسفه‌ می‌توانند از این‌ اثر توشه‌ برگیرند زیرا مولف‌ در این‌ اثر به‌ نحوی‌ دیگر نیز خواسته‌ است‌ جایگاه‌ فلسفه‌ در عصر حاضر و نسبت‌ آن‌ با علوم‌ دیگر و وظیفه‌ تفکر و اندیشیدن‌ را در این‌ جهان‌ «توسعه‌ یافته» - که‌ مستغرق‌ تفکر عقلانی‌ تکنیکی‌ است‌ - مشخص‌ و معین‌ نماید. اما ارزیابی‌ اینکه‌ او در راستای‌ نقد درونی‌ اندیشه‌ خود و پاسخ‌ به‌ دو پرسشی‌ که‌ مطرح‌ می‌کند تا چه‌ میزان‌ کامیاب‌ بوده‌ است‌ فقط‌ بر عهده‌ کسانی‌ است‌ که‌ هم‌ بر اندیشه‌های‌ هیدگر و هم‌ بر اقتضائات‌ فکری‌ و عینی‌ دنیای‌ جدید، کاملاً‌ اشراف‌ و احاطه‌ دارند. این‌ عنوان‌ معرف‌ کوششی‌ است‌ که‌ بازتاب‌ آن‌ پافشاری‌ بر پرسش‌ است. هر پرسشی‌ راهی‌ به‌ سوی‌ یک‌ پاسخ‌ دارد و چنانچه‌ پاسخی‌ ارائه‌ می‌شد آن‌ پاسخ‌ متضمن‌ تقریری‌ گزاره‌ای‌ درباره‌ یک‌ موضوع‌ نامعلوم‌ نمی‌بود بلکه‌ دربر دارنده‌ یک‌ تحول‌ فکری‌ می‌بود. بحثی‌ که‌ پس‌ از این‌ مطرح‌ می‌شود به‌ مبحث‌ گسترده‌تری‌ تعلق‌ دارد، این‌ بحث‌ کوشش‌ و تلاشی‌ است‌ که‌ از سال‌ 1930 تاکنون‌ بارها و بارها در جهت‌ شکل‌ دادن‌ به‌ پرسش‌ هستی‌ و زمان‌ - به‌ گونه‌ای‌ که‌ در اعصار بسیار کهن‌ مطرح‌ می‌شد - به‌ عمل‌ آمده‌ است. این‌ مقاله‌ می‌خواهد نقطه‌ عزیمت‌ پرسش‌ مربوط‌ به‌ «هستی‌ و زمان»() را در معرض‌ یک‌ «نقادی‌ درونی‌ و ماندگار»() قرار دهد. بنابراین‌ باید روشن‌ شود که‌ این‌ پرسش‌ انتقادی‌ که‌ موضوع‌ تفکر چیست؟تا چه‌ محدوده‌ای‌ الزاماً‌ به‌ طور پیوسته‌ متعلق‌ به‌ تفکر است؟ بر این‌ مبنا عنوان‌ وظیفه‌ هستی‌ و زمان‌ تغییر خواهد یافت، ما می‌پرسیم: -1 مفهوم‌ اینکه‌ فلسفه‌ در عصر حاضر به‌ مرحله‌ نهایی‌ خودگام‌ نهاده‌ چیست؟ -2 چه‌ وظیفه‌ دیگری‌ برای‌ تفکر در پایان‌ فلسفه‌ ذخیره‌ شده‌ است؟