چکیده :
ترجمه ماشینی:
این مطالعه به بررسی نقش تاریخ در نوشته‌های دئیست‌های انگلیسی می‌پردازد، گروهی از جنجال‌گرایان مذهبی دگردوکس که از ربع پایانی قرن هفدهم تا اواسط قرن هجدهم فعال بودند.
منابع اصلی آن آثار منتشر شده دئیست ها و مخالفان آنها است، اما در صورت امکان از منابع خطی نیز استفاده می کند.
همه دئیست‌ها انگلیسی نبودند (یکی ایرلندی و دیگری از ولز بود)، اما اصطلاح «دئیست‌های انگلیسی» به این دلیل به کار رفته است که اکثر دئیست‌ها انگلیسی بودند و به‌طور عمده در انگلستان و به زبان انگلیسی منتشر می‌شدند.
این نشان می دهد که دئیست ها نه تنها با مخالفان ارتدوکس خود در مورد محتوای تاریخ مقدس، بلکه در مورد رابطه بین حقیقت دینی و شواهد تاریخی نیز اختلاف نظر داشتند.
فصل 1 درهم تنیدگی الهیات و تاریخ را در مسیحیت اولیه توضیح می دهد، اینکه چگونه ارتباط بین آنها توسط مسیحیان اولیه مدرن درک شد و چگونه تحولات در آموزش ارتدکس زمینه را برای ظهور دئیسم در دهه های پایانی قرن هفدهم فراهم کرد.
هر یک از سه فصل زیر به خط استدلال متفاوتی اختصاص دارد که دئیست ها علیه عقاید ارتدکس به کار می بردند.
فصل 2 این استدلال را بررسی می کند که برخی گزاره ها بی معنی هستند، و بنابراین، بدون توجه به شواهد تاریخی که بتوان از آنها حمایت کرد، درست یا نادرست نبود، همانطور که توسط جان تولاند و آنتونی کالینز استفاده شد.
فصل 3 این استدلال را نشان می‌دهد که اعمالی که در تاریخ مقدس به خدا نسبت داده می‌شود ممکن است شایستگی خوبی‌های او را نداشته باشند، از اولین مجموعه سخنرانی‌های بویل ساموئل کلارک شروع شد و سپس در نوشته‌های توماس چوب، متیو تیندال، توماس مورگان و ویلیام واربرتون پیش رفت.
فصل 4 افول مقوله دانش معین در نیمه دوم قرن هفدهم، ظهور نظریه احتمالات، و تأثیر این تحولات بر دیدگاه دئیست ها در مورد قابل اعتماد بودن شواهد تاریخی را ترسیم می کند.
فصل 5 یک مطالعه موردی است که گفتار آنتونی کالینز درباره مبانی و دلایل دین مسیحیت (1724) را در پرتو یافته‌های فصل‌های قبلی می‌خواند.
سرانجام، کدا چشم اندازی از وضعیت بحث در دهه های میانی قرن هجدهم با تمرکز بر کار چهار نویسنده: پیتر آنت، دیوید هیوم، کانیرز میدلتون و ادوارد گیبون ارائه می دهد.
this study examines the role of history in the writings of the english deists, a group of heterodox religious controversialists who were active from the last quarter of the seventeenth century until the middle of the eighteenth century.
its main sources are the published works of the deists and their opponents, but it also draws, where possible, on manuscript sources.
not all of the deists were english (one was irish and another was of welsh extraction), but the term ‘english deists’ has been used on the grounds that the majority of deists were english and that they published overwhelmingly in england and in english.
it shows that the deists not only disagreed with their orthodox opponents about the content of sacred history, but also about the relationship between religious truth and historical evidence.
chapter 1 explains the entwining of theology and history in early christianity, how the connection between them was understood by early modern christians, and how developments in orthodox learning set the stage for the appearance of deism in the latter decades of the seventeenth century.
each of the following three chapters is devoted to a different line of argument which the deists employed against orthodox belief.
chapter 2 examines the argument that certain propositions were meaningless, and therefore neither true nor false irrespective of any historical evidence which could be marshalled in their support, as it was used by john toland and anthony collins.
chapter 3 traces the argument that the actions ascribed to god in sacred history might be unworthy of his goodness, beginning with samuel clarke’s first set of boyle lectures and then progressing through the writings of thomas chubb, matthew tindal, thomas morgan, and william warburton.
chapter 4 charts the decline of the category of certain knowledge in the latter half of the seventeenth century, the rise of probability theory, and the effect of these developments on the deists’ views about the reliability of historical evidence.
chapter 5 is a case-study, which reads anthony collins’s discourse of the grounds and reasons of the christian religion (1724) in light of the findings of the earlier chapters.
finally, a coda provides a conspectus of the state of the debate in the middle decades of the eighteenth century, focusing on the work of four writers: peter annet, david hume, conyers middleton, and edward gibbon.