جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آسیب شناسی دینداری به معنای شناخت آفات و بیماریهایی که دین را تهدید می کند مطلوب این تحقیق است. همه کوشش فرزانگان دینی به انگیزه ارائه دین خالص است. دینی که از هرگونه عیب و نقصی پیراسته گشته و از هر آلایشی پالایش شده است. ودر این میان مهمترین خطری که خلوص دین را تهدید می کند و آن را از حقیقت خارج و از درون تهی می نماید خطر تحریف است البته تحریف دو گونه است : لفظی و معنوی. آنچه که این پایان نانمه در پی آن است شناسایی آفات و آسیبهایی است که از ناحیه تحریفات معنوی عارض دین گشته و مردم را صاحب دینی بیمار نموده است. از آنجا که سرچشمه تحریفات حوزه ها و منابع مختلفی دارد، این تحقیق تنها به آسیبهایی توجه دارد که از ناحیه متفکران در داخل حوزه تفکر اسلامی آن هم فقط متکلمین و تا حدودی فلاسفه مسلمان عارض اصول پنجگانه اعتقادی امامیه( توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد) شده است. دین ناب و خالص و قول حق در این پایان نامه معتقدات مشهور امامیه( شیعه اثنی عشریه) است که از زبان دانشمندان برجسته این فرقه ناجیه بیان شده است. این پایان نانمه متکفل اثبات حقانیت عقاید امامیه و توضیح ادله این فرقه دررد شبهات وارد بر عقایدش نیست و تنها به ذکر اعتقاد حق و کیفیت آسیب رسانی اعتقاد باطل به اصول پنج گانه بسنده کرده است و اگر جایی برای اثبات حقانیت معتقد امامیه و بطلان اعتقادات نادرست دلیل اقامه شده به علت گریز از شبه افکنی بوده است. روش بحث در این پایان نامه کلامی و عقلانی استدلالی است و ذکر موارد تاریخی و آیات و احادیث به منزله شاهد است. این پایان نامه از یک مقدمه و پنج فصل و نتیجه تشکیل شده و هریک از اصول اعتقادی امامیه یک فصل را به خود اختصاص داده است. این تحقیق نشان می دهد که توحید ذاتی و صفاتی و افعالی و عبادی چگونه دچار آفت شده است. و عدل الهی چگونه تحریف گردیده است و اصل ضرورت بعثت انباء و عصمت پیامبران به چه طریقی زیر سوال رفته و اعجاز و وحی گاهی چقدر دور از حقیقت تفسیر می گردد و چگونه امامت مورد انکار قرار گرفته و در مورد شخصیت امام آنقدر تفریط صورت گرفته که همردیف سایر رجال دینی و سیاسی قرار گرفته است و یابعضی در مورد شخصیت امام دچازر غلو شده اند. و برچه اساس است که برزخ و معاد جسمانی و روحانی مبهم می ماند و شفاعت شرک تحلیل می شو

چکیده (فارسی): در این رساله سعی شده است ’حقیقت علم‘ از منظر دو فیلسوف بزرگ غرب و عالم اسلام یعنی هوسرل و صدرالمتألهین مورد مقایسه و تطبیق قرار گیرد. به جهت پیچیدگی این مسأله، فیلسوفان غربی بحث را به منشأ معلومات کشاندند. گویی در نظر آنان با روشن شدن منشأ و خاستگاه علم، بالطبع حقیقت علم نیز در ضمنِ حصول خود علم روشن می شود. فلاسف? اسلامی پس از تعریف علم و اثبات وجود ذهنی، ذات علم را حقیقت ذات الاضافه دانستند یعنی علم کیفیتی است که دارای اضافه است. در فلسف? غرب، نیز اصطلاح حیث التفاتی که اول بار برنتانو آن را صراحتاً اعلام کرد، بیانگر حقیقت علم است که رابط? میان فاعل شناسا و متعلق شناساست. هوسرل که شاگرد برنتانو بود برای توضیح ماهیت و چیستی علم از آن اصطلاح استفاده کرد. به نظر می رسد در این مسأل? مهم فلسفی که از قدیم مورد بحث متفکران در نحله های مختلف فلسفی بوده است، می توان به وجود تشابهات و توازی فکری میان صاحب نظران غرب و شرق پی برد. در این باره بخصوص بین هوسرل و صدرالمتألهین این انطباق و تشابه دیده می شود. هوسرل با طرح حیث التفاتی آگاهی حقیقت علم را توصیف می کند و صدرالمتألهین با اصطلاح انشاء نفس پرده از حقیقت علم بر می دارد. با وجود این که دو فیلسوف مورد نظر ما وابسته به دو فرهنگ و سنت فلسفی مختلف بوده و مبادی و مقاصد و غایت های متفاوتی نیز دارند، اما در این مسأله پس از مقایسه و مقارن? همراه با تحلیل ، روشن می شود که از نظر صورت بحث فلسفی در یک راستا اندیشیده اند و دارای تشابهات در این مسأل? فلسفی هستند.

چکیده (فارسی): عدم کارآیی رویکرد تجربی در تبیین مسائل فلسفی ، موجب شد رویکرد وجودشناختی نه فقط در بارة حقیقت و معنا بلکه در باب همة مسائل فلسفی ، نخست به یک رویکرد معرفت شناختی و در ادامه به یک رویکرد معناشناختی تحویل و تقلیل یابد و بحث در بارة وجود و احکام وجود به بحث در بارة زبان و رابطة زبان با جهان تغییر پیدا کند. هم از این رو در فلسفة تحلیلی به صراحت اعلام شد که به جای بحث در بارة واقعیت و مسائل مربوط به واقعیت از قبیل وجود ذهنی ، وحدت ، ضرورت و غیر آن باید در بارة زبان ، معنا و معناداری واژه ها و عبارت ها بحث کرد و با تعریف و تعیین دقیق مرزهای زبان و معنا ، حقیقت را از بند ذهن و ذهنیت آزاد ساخت. فی الواقع ظهور فلسفة تحلیلی ، ظهور فلسفه هایی است که می کوشند مسائل فلسفی یا وجودشناختی را با تکیة بر شاخه ای از فلسفة زبان توجیه و حل نمایند. فلسفة تحلیلی به دلیل تکیة بیش از حد بر رفتارگرایی و روان شناسی تجربی و به تأثر از تحصل گرایی ، فهمیدن را به عنوان یک فرایند ذهنی نفی کرد و فکر کردن را صرفا کار کردن با نمادها و الفاظ محسوب نمود. در این رساله روشن می شود که فلسفة تحلیلی: 1- می کوشد بر پایة چرخش زبانی و با تکیه بر آموزة ارتباط مستقیم زبان با جهان ، وجود ذهنی را نفی کند و با انتفای موضوع یعنی ذهن ، مباحث مربوط به ذهن را از اساس منتفی نماید و به کلی کنار بگذارد. 2- به دلیل ناتوانی در توجیه عینیت معرفت و واقع ، می کوشد با پوچ و بی فایده دانستن "واقع" ، در تبیین صدقِ اظهارات ، از دست "واقع" خلاص شود و صدق گفته ها را بر پایة اموری نظیر کاربرد یا معنای عبارت ها توجیه کند و به این ترتیب مشکل عینیت ذهن و واقع را حل نماید. غافل از آن که اولا: نه می توان ذهن و ذهنیات را کنار گذاشت و نه با کنار گذاشتن ذهن و توسل به مثلث انسان- زبان- جهان می توان معرفت به عالم را توجیه کرد. چه از یک سو لفظ بی معنا نشان گر هیچ چیز نیست و از سوی دیگر معنا ، چیزی نیست جز ادراک و آگاهی ما از جهان که لفظی برای آن وضع شده است. چون موضوع له مستقیم و بیواسطة الفاظ معانی یا صورت های ذهنی است نه جهان و اشیای خارجی. ثانیا: کنار گذاشتن واقع نه درست است و نه امکان پذیر. چون مرز بین علم و جهل ، عبارت معنادار و بی معنا و به طور کلی فلسفه و سفسطه چیزی جز قبول "واقع" نیست. زیرا علم ، عین کشف است و کشفِ بی مکشو