جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب بررسی مفهوم ولایت و تحولات آن در میان علمای شیعه از قرن هجدهم تا بیستم است. لیلا چمن خواه از طریق بررسی و تفسیر متون کلیدی به تعدادی از مسائل می پردازد. او بر تأثیر عرفان ابن عربی، با توجه به تصور ولایت، بر جانشینان و تبیین کنندگان شیعه او در قرون بعدی تمرکز می کند. او همچنین از توسعه و دگرگونی مفهوم ولایت در طول دویست سال، از مکتب باطنی شیخیه تا سیاسی شدن ولایت در نظریه ولایت فقیه بحث می کند.

ترجمه ماشینی: سعید امیر ارجمند با نادیده گرفتن دیدگاه‌های ساده‌شده و دارای بار سیاسی بیش از حد در مورد سیاست اسلام شیعی، یک مطالعه جامعه‌شناختی و تاریخی پربار از تشیع و نظم سیاسی ایران پیشامدرن ارائه می‌کند که ریشه‌های آنچه به حکومت دینی [امام] خمینی تبدیل شد را آشکار می‌کند.

ترجمه ماشینی: قانون اساسی دینی جمهوری اسلامی ایران در آذرماه 1358 به تصویب رسید. بر این اساس، «مقام معظم رهبری» هم بر شئون دینی و هم در امور سیاسی ملت، بر همه قوای حکومت از جمله «منتخبین» حاکمیت قوی دارند...جالب توجه است که علل زمینه‌ای وضعیت اجتماعی سیاسی کنونی ایران را می‌توان در دلایل فلسفی و تاریخی تقسیم سنت‌های شیعه و سنی اسلام جستجو کرد. اولاً شیعه بر خلاف اهل سنت معتقد است که تنها خدای متعال می‌تواند جانشین خود را در زمین انتخاب کند و بنابراین هیچ کس در این مورد اختیاری ندارد. این عقیده مبتنی بر روایات متعدد در احادیث شیعه است که بیان می‌کند که پیامبر، پسر عموی خود علی را به جانشینی خود انتخاب کرده است. با این حال، پس از رحلت پیامبر، ابوبکر به عنوان اولین خلیفه از چهار خلیفه که بر مسلمانان حکومت کرد، «به اشتباه» انتخاب شد. ثانیاً ابوبکر فقط یک رهبر سیاسی بود و خود را به عنوان واسطه دینی نزد خدا بر مردم تحمیل نمی کرد. با این حال، نظر شیعیان این است که علی باید به رهبری امت اسلامی در امور «مذهبی و سیاسی» ادامه می‌داد، همانطور که پیامبر چنین کرد. این تلفیق دین و سیاست در قلب فلسفه سیاسی و اساس جمهوری اسلامی ایران قرار دارد. چنین تفسیری از شیعه ایجاب می کند که هم امور سیاسی و هم امور دینی در صلاحیت خداوند از طریق امام «برگزیده» اداره شود. بر اساس گمانه‌زنی‌ها و تفاسیر فلسفی علمای شیعه در جمهوری اسلامی ایران، «خداوند مردم را بدون امام و در غیاب او جانشین برحق رها نمی‌کند». در این نوشتار به چارچوب فلسفی چنین تفسیری و بازتاب آن بر نهاد دموکراسی و حکومت مسالمت‌آمیز در ایران معاصر پرداخته می‌شود. با تحلیل نظریه اخلاقی زیربنایی در اسلام، بر اساس تعهدات اخلاقی اولیه کثرت گرایانه، ممکن است متوجه شویم که چگونه فضیلت سیاسی حمایت از دولت اسلامی ممکن است بر تمام فضایل اخلاقی دیگر در محیط سیاسی-اجتماعی متعاقب سایه افکند.