جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اين پژوهش تلاشي است براي تبيين سيماي حضرت عيسي( از ديدگاه قرآن کريم و عهد جديد. درباره تولد، رسالت و وفات حضرت عيسي( اختلاف نظرهايي وجود دارد؛ انجيل اگرچه بکارت مريم( را تا زمان تولد عيسي( مي‌پذيرد، اما براي وي نامزدي معرفي مي‌کند که از بارداري او ناراحت مي‌شود. در انجيل براي عيسي خواهر و برادر نيز ذکر شده است. اما درباره نزول فرشته و ترس و اضطراب مريم( هم انجيل و هم قرآن نظر و قول مشترک دارند. انجيل در مورد وضع روحي مريم، نگراني او از تهمت‌هاي يهود و همچنين معجزات خدا بعد از حمل، سخني نگفته است. در آيات قرآن، عيسي( با واژه نبي و رسول معرفي شده، و به نبوت او از زمان کودکي اشاره گرديده، و تصريح شده است که هدف عيسي( دعوت به توحيد و اطاعت خدا بوده، و کتاب انجيل هم به‌همين منظور نازل شده است. ولي عهد جديد که مسأله تثليث را مطرح مي‌کند، عيسي را پسر خدا مي‌داند، که پس از تعميد يحيي( به نبوت رسيد، تا بشارت فرارسيدن ملکوت را بدهد. قرآن عيسي( را فردي صبور، مبارک، صادق، متواضع، حق‌شناس و وجيه معرفي مي‌کند، که از جمله مقربين بوده، و به مادر خود احسان مي‌نمود. در انجيل نيز عيسي( به‌عنوان فردي متواضع، اهل دعا، عدالت‌طلب و سرمشق اخلاق معرفي شده، که با خطاکاران مهربان بوده و آموزگار اعطاي هديه و صدقه مي‌باشد. معجزات حضرت عيسي( از زبان قرآن شامل زنده‌کردن مردگان، شفاي بيماران، تکلم در گهواره، خلقت پرنده و اخبار از غيب است. اما در انجيل به مسايلي مانند تبديل آب به شراب، راه‌رفتن روي آب، راندن ديو از ديوانگان، خشکاندن درخت انجير، صيد ماهي و آرام‌ساختن درياي طوفاني، به‌عنوان معجزات او اشاره شده است. از نظر انجيل، عيسي( کشته شده و رجعت خواهد کرد، اما قرآن قتل او را رد مي‌کند. همچنين قرآن و انجيل هر دو به بشارت عيسي درباره پيامبر خاتم اشاره کرده‌اند.

‫در اين پژوهش موازين اخلاق اجتماعي از منظر قرآن کريم و آموزه‌هاي اسلامي به ويژه روابط اجتماعي بررسي شده و مباني و ضوابط رابطه با ديگران در جامعه اسلامي تبيين گرديده است. نويسنده در پنج فصل اصول کلي همزيستي با ساير مردم و ديگر اديان را بيان کرده و آموزه‌هاي قرآن و سنت را در اين زمينه تبيين نموده است. در فصل اوّل ضمن بيان مقدمات تحقيق، کيفيت تشکيل مجتمعات بشري و ضرورت آن، چگونگي ارتباط افراد بشر يا يکديگر و لزوم آن، تعددّ جوامع بشري از لحاظ ديني و سياسي و مذهبي، اهداف و رسالت جامعه اسلامي در ايجاد رابطه با جوامع غير اسلامي و قوانين اسلامي در اين زمينه آمده است. در فصل دوم مفاهيم مربوط به زندگي و همزيستي مسالمت‌آميز با غيرمسلمانان از لحاظ لغوي و اصطلاحي و نيزمعاني لغوي و اصطلاحي واژگاني مانند عفو، صفح، حوار (گفت وگو)، تعارف تعايش و فلسفه تعدد در زمينه جوامع ديني و انساني بيان شده است. همچنين به ضرورت عقلي گفت وگو و ارتباط جوامع مختلف انساني، فارق از هر گونه دين يا فرهنگ خاص، اشاره کرده است. در فصل سوم با عنوان "تعايش ديني" ضوابط همزيستي ديني جوامع اسلامي و غير اسلامي مورد بررسي قرار گرفته و آيات و روايات در اين زمينه و نيز موضع‌گيري و سيره پيامبر اسلام(ص) و اهل بيت(، ضرورت احترام متقابل اديان و مذاهب، مباني فقهي روابط مسلمانان با غير مسلمانان و معيارهاي همزيستي و جنگ بيان شده است. در فصل چهارم به ضرورت همزيستي بين مذاهب مختلف اسلامي از لحاظ مذهبي اشاره گرديده و مباني قرآني، روايي و فقهي و ديدگاه‌هاي فقهاي مسلمان در اين باره شرح داده شده و اهداف و نتايج همزيستي مسلمانان با ساير مجامع ديني، مذهبي و انساني بيان گرديده است.

‫پيامبر اسلام( در طول زندگي خود با پانزده زن ازدواج نمود، که در هنگام رحلت آن حضرت، نه تن از زنان ايشان زنده بودند. بر حسب آيات قرآن، پيامبر اسلام( از اين امکان برخوردار بود که با زناني که مهريه‌شان پرداخته شده، کنيزاني که از طريق انفال و غنايم به‌دست آن جناب رسيده، با دختران اقوام خود، و نيز با زناني که خود را به پيامبر هبه مي‌کنند، ازدواج نمايد. دشمنان اسلام بر ازدواج‌هاي متعدد پيامبر اسلام( خرده گرفته‌اند، در حالي‌که آن حضرت بر اساس مصالح و حکمتي که در نظر داشت، ازدواج مي‌کرد. برخي از مصالحي که موجب ازدواج پيامبر گرديده عبارت است از: عاطفه انساني، دلسوزي نسبت به زنان بيوه، سرپرستي ايتام، جلب حمايت اقوام مختلف، جذب اقوام گوناگون به‌سوي اسلام، از بين بردن خرافات جاهلي، حفظ شخصيت و جان زنان، تسهيل امور پيامبر، و آموزش احکام به زنان جامعه اسلامي. البته پاکدامني اين زنان، برتري آنان نسبت زنان ديگر و ملقب شدن به امّ‌المؤمنين، از ويژگي‌ها و امتيازات خاص زنان پيامبر اسلام بود. همچنين براي همسران پيامبر اسلام( احکامي بيان شده است، که بخشي از اين احکام مانند عدم جواز نکاح مجدد آنان، اختصاص به اين زنان دارد؛ و برخي ديگر از اين احکام، عمومي است ولي درباره زنان پيامبر از اهميت و تأکيد بيشتري برخوردار است، مانند ممنوع بودن حضور غيرضروري در اجتماع، لزوم رعايت عفت، اقامه نماز، پرداخت زکات و مهرالسنه. پيامبر در برخورد با زنان خود همواره با مهر و عدالت در همه‌زمينه‌ها رفتار مي‌کرد، و اشتباهات آنان را اگر مربوط به شخص آن حضرت بود، ناديده مي‌گرفت. اما رفتار زنان پيامبر نسبت به ايشان يکسان نبوده است؛ آن‌ها نسبت به يکديگر نيز گاهي رفتاري هماهنگ داشته، و برخي با هم مشکل داشتند. برخي از آنان با حاکمان وقت موافق و برخي نيز مخالف بودند. همچنين رفتار آنان با اهل بيت( نيز متفاوت بوده است.