جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: اگرچه بخش مهمی از خاستگاه های فلسفه تحلیلی را می توان به فلسفه در اتریش در نیمه اول قرن بیستم ردیابی کرد، به طور قابل توجهی اطلاعات کمی در مورد سهم خاص فلسفه و فیلسوفان اتریشی وجود دارد. در کتاب مشارکت اتریشی در فلسفه تحلیلی، فیلسوفان برجسته تحلیلی نگاهی تازه به ریشه های فلسفه تحلیلی در اندیشه فیلسوفان تأثیرگذار اما اغلب نادیده گرفته شده اتریشی از جمله برنتانو، ماینونگ، بولزانو، هوسرل و ویتاسک دارند. مشارکت کنندگان در این جلد به بررسی موضوعات محوری در فلسفه نظری مانند نیت، آگاهی، حافظه، صفات و حقیقت و همچنین فلسفه سیاسی و زیبایی شناسی می پردازند. این مجموعه اصلی برای هر کسی که به مطالعه ریشه های فلسفه تحلیلی و همچنین بحث های معاصر در فلسفه زبان، متافیزیک و ذهن می پردازد، جالب خواهد بود.

ترجمه ماشینی: الهیات مسیحی، بر اساس وحی تاریخی که خدا خالق همه چیز است، فرض می کند که ما می توانیم حقیقت را بشناسیم، خوبی ها را دوست داشته باشیم و از زیبایی همه چیز لذت ببریم، زیرا خالق ابتدا مخلوقات را می شناسد و دوست دارد و از آن لذت می برد. در کتاب «به سوی الهیات زیبایی»، پدر ناوون توضیح می‌دهد که خالق، خود شادی، حقیقت را می‌شناسد و نیکی را دوست دارد و از زیبایی لذت می‌برد. در نتیجه، آنچه از خالق حاصل می شود - همه خلقت - قابل شناخت، دوست داشتنی و لذت بخش است. بنابراین ما می توانیم خالق را در حقیقت و خوبی و زیبایی همه چیز ببینیم و می توانیم با خود سعادت در شناخت و دوست داشتن و لذت بردن از همه چیز ارتباط داشته باشیم. پدر ناوون از نقاط اصلی مرجع، مانند مکاشفه الهی و گفتمان خداحافظی عیسی، برای کشف الهیات زیبایی استفاده می کند. فصول آفرینش و زیبایی همه چیز، «در تصویر و تشبیه خود زیبایی»، «قدرت زیبایی»، «زیبایی: لذت خدا»، «در پرتو زیبایی خدا»، «تجربه مسیحی زیبایی» و «الهیات زیبایی: مجموع پیش فرض ها». همه کسانی که علاقه مند به رویکرد سنت کاتولیک به شکوه/شکوه زیبایی الهی در زندگی انسان هستند، این کتاب را ارزشمند خواهند یافت. این یک قدردانی الهیاتی از توانایی ما در تعمق زیبایی الهی در همه چیز است. به سوی الهیات زیبایی ما را به لذت تفکر مسیحی سوق می دهد - لذت بردن از شکوه عشق الهی در همه چیز. جان ناوون، اس.جی.، استاد الهیات در دانشگاه گریگوریان رم و در مدرسه تابستانی دانشگاه سیاتل است. او دو کتاب دیگر نیز نوشته است که توسط The Liturgical Press منتشر شده است: جستجوی خدا در داستان، و خودبخشی و اشتراک: تثلیث و تحقق انسانی.

ترجمه ماشینی: با دیدگاه بدبینانه و پیام تاریک انکار جهان، اغلب دشوار بوده است که بدانیم چگونه با فلسفه شوپنهاور درگیر شویم. استدلال‌های او ناقص به نظر می‌رسند و آموزه‌های او با ناسازگاری‌ها خدشه‌دار شده‌اند. بدبینی او تقریباً بیش از حد پر زرق و برق است که قابل باور نیست. با این حال، سوفیا واسالو استدلال می‌کند که اگر با دقت بیشتری به قدرت رویایی کار شوپنهاور توجه کنیم، راهی برای ترسیم مجدد این تعامل باز است. هدف این کتاب این است که خصلت زیبایی‌شناختی دیدگاه شوپنهاور را در قلب نحوه خوانش فلسفه او و نحوه پاسخگویی به این سؤال قرار دهد: چرا شوپنهاور را می‌خوانیم - و چگونه؟ واسالو با رویکرد به فلسفه خود به عنوان اجرای امر متعالی با سابقه طولانی تر در سنت فلسفی باستان، راهی تازه برای ارزیابی ارتباط شوپنهاور از نظر انتقادی ارائه می دهد. این کتاب برای دانشجویان و دانش پژوهان علاقه مند به فلسفه پساکانت و اخلاق باستان ارزشمند خواهد بود.

ترجمه ماشینی: "همراه راتلج برای زیبایی شناسی" یک راهنمای ضروری و منبع مرجع برای متفکران و موضوعات اصلی در زیبایی شناسی است. چهل و شش مدخل جدید توسط تیمی از مشارکت‌کنندگان مشهور بین‌المللی، مدخل‌های واضح و به‌روز را تحت چهار عنوان ارائه می‌کنند: تاریخی، از افلاطون تا دریدا. نظریه زیبایی شناسی، از تعاریف هنر تا بازنمایی تصویری. مسائل و چالش ها، از انتقاد تا زیبایی شناسی فمینیستی؛ و هنرهای فردی، از ادبیات تا تئاتر. -------------- این متن اولین متن در برنامه کارشناسی ارشد مدیریت هنر من است. اگرچه کتاب را مطالعه نکرده‌ام، چند فصل اول جالب است و پاسخی متفکرانه را برمی‌انگیزد.

ترجمه ماشینی: اتین ژیلسون با شفافیت همیشگی خود به این ایده می پردازد که "هنر ساختن زیبایی به خاطر زیبایی است." گیلسون با تمایز گذاشتن بین زیبایی‌شناسی، که هنر را به‌عنوان شکلی از دانش ترویج می‌کند، و فلسفه، که بر حضور استعداد یا نبوغ خود هنرمند تمرکز می‌کند، معتقد است که هنر به طور کامل به مقوله‌ای متفاوت، یعنی مقوله «ساختن» تعلق دارد. مدیتیشن محرک فکری گیلسون در مورد رابطه زیبایی و هنر برای فیلسوفان و هنرمندان به طور یکسان ضروری است.

ترجمه ماشینی: چارلز هارتشورن (1897-2000) که از نظر بسیاری یکی از بزرگترین فیلسوفان دین و متافیزیکدانان قرن بیستم است، در طول زندگی طولانی خود به مسائل زیبایی شناسی پرداخت. با این حال، تلاش‌های او در این زمینه شاید نادیده گرفته‌شده‌ترین جنبه تفکر گسترده و بسیار ظریف او باشد. زیبایی الهی اولین توضیح مفصلی از نظریه زیبایی‌شناختی هارتشورن و جایگاه آن در فلسفه خدامرکزی او ارائه می‌کند. همانطور که دانیل آ. دامبروفسکی توضیح می‌دهد، هارتشورن یک خداباوری نئوکلاسیک یا فرآیندی را ارائه کرد که در تضاد با خداباوری «کلاسیک» مورد دفاع یهودیان سنت‌گرا، مسیحیان و مسلمانان بود. مومنان تصور او از خدا دو قطبی بود، که می‌توانست ویژگی‌های خاصی را به خدا نسبت دهد که سنت‌گرایان آن را کنار گذاشته‌اند. به عنوان مثال، از نظر هارتشورن، خداوند می تواند جنبه های عالی هم از فعالیت و هم انفعال، یا هم از دوام و تغییر را در بر گیرد. از سوی دیگر، خداباوران کلاسیک، انفعال و تغییر را از تصورات خود حذف می‌کنند. دامبروفسکی در ادامه پیامدهای دیدگاه هارتشورن از خدا را برای زیبایی‌شناسی توضیح می‌دهد، که برای او معانی گسترده و محدود داشت: همه احساس یا حس حسی، در سطح وسیع. حس، و یک احساس منظم برای زیبایی، به معنای محدود. شامل بحث هایی در مورد قدردانی معروف هارتشورن از زیبایی شناسی آواز پرندگان است. نگاه او به زیبایی به عنوان وسیله ای بین دو مجموعه افراط. ایده او از نگرش زیبایی شناختی، که بر ارزش هایی متمرکز است که ذاتی هستند و بلافاصله احساس می شوند. و جایگاه مرگ در زیبایی شناسی او، که در آن ارزش زندگی ما در زیبایی یا شدت تجربه ای است که ما به زندگی الهی کمک می کنیم. Divine Beauty با پر کردن شکاف مهمی در درک ما از هارتشورن، دلیل قانع‌کننده‌ای برای برتری خداباوری نئوکلاسیک او بر خداباوری کلاسیک است.

هدف از این تحقیق بررسی نقش و جایگاه زیبایی شناسی در اندیشه ی ویتگنشتاین است.ویتگنشتاین ، صاحب دو نظام فکری متفاوت در فلسفه وبه تبع آن دارای دو طرز فکر متفاوت در نگرش به زیبایی شناسی است که در این تحقیق مورد بررسی قرار می گیرند. ویتگنشتاین در تلقی اولش(ویتگنشتاین متقدم)، می خواهد پیوند میان اخلاق و زیبایی شناسی را نشان دهد . اخلاق و زیبایی شناسی را یکی می داند و آنها را ذیل امور رازورانه قرار می دهد . او معتقد است برای اینکه شیء را هنری بدانیم باید نحوه نگرش مان را تغییر داده و شیء را از کاربردروزمره اش خارج کرده و از منظر ابدیت بدان بنگریم .این نگرشی است که شیئی را از زمان مند و مکان مند فراتر می برد؛ در واقع شیء همراه با زمان و مکان دیده می‌شود. ویتگنشتاین در تلقی دومش(ویتگنشتاین متاخر)براین معتقد است که برای در است اثر هنری،باید به کاربرد واژگان در بازی های زبانی متفاوت توجه کرد و به دنبال جوهر ناب و خالصی که عصاره ی همه چیزهای زیبا است،همچون کلماتی چون «زیبا» و «خوب» نبود . درمقابل از مفاهیمی استفاده می کند که بیشتر شبیه «درست» و «صحیح» اند . او در این دوره از تفکرش ، معتقد است که گرداگرد آثار هنری نیز ، زمینه و بافت فرهنگی ای وجود دارد که باید به دقت آنها را دید و توصیف نمود. عمده ی تلاشش را صرف مقابله با علم باوری در زیبایی شناسی می کند.بنابراین ،در نقد موسیقی و شعر، محمولات جملات بیش ازآن که به «زیبا» و «خوب» نزدیک باشند به «درست» و«صحیح» شبیه اند . همچنین ویتگنشتاین به موسیقی، جایگاهی هم طراز هنر و زیبایی شناسی می دهد و معتقد است که موسیقی زبان نیست بلکه الگویی برای درک است.