آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی الهیات اولیه دیتریش بونهوفر (1906-1945)، از دوران دانشجویی تا تکمیل مقاله توانبخشی او در سال 1930 می پردازد. خود بونهوفر آن را به عنوان «حلقه‌های» دانش، تاریخ و اخلاق توصیف می‌کند. این شکل فکری سابقه طولانی در فلسفه و الهیات آلمانی قرن نوزدهم دارد، اما بونهوفر آن را مستقیماً از کارل بارت وام گرفته است. بارت مفهوم «دین» را به عنوان پیوند خودآگاهی الهی و انسانی با وحی به عنوان «تعلیق» (Aufhebung) خودشناسی انسان در خودشناسی خود خدا جایگزین می‌کند. بونهوفر از بازیگران فردگرایانه و فرمالیستی الهیات بارت استثناء می‌گیرد و به مفهوم کلیسا-جامعه به عنوان واقعیت وجود خدا در تاریخ و جامعه بشری بازمی‌گردد.

ترجمه ماشینی : یک الاهیات برجسته اهمیت الهیات کارل بارت و دیتریش بونهوفر را برای ایمان و زندگی مسیحی بررسی می کند.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه کمک به پاسخ به این سوال است که "فلسفه و به طور خاص، اخلاق مبتنی بر مسیح چگونه خواهد بود؟" اولین بحث من این است که ما در تفکر اخلاقی کارل بارت و دیتریش بونهوفر، دو تلاش رادیکال و مکمل را می‌یابیم تا به مسیح به‌عنوان پایه یا اساس هر اخلاق واقعی اشاره کنیم. آنچه دیدگاه های بارت و بونهوفر را از بسیاری از دیگر رویکردهای فلسفی و الهیاتی به اخلاق متمایز می کند، میزانی است که آنها در پی جدی گرفتن پیامدهای اخلاقی انجیل - مکاشفه فیض خدا در کلام و کار عیسی هستند. مسیح - برای اخلاق. ادعای دوم من این است که، حتی اگر از بارت و بونهوفر در اجرای دقیق شخصیت یک اخلاق مبتنی بر مسیحیت پیروی نکنیم، با این وجود نمی‌توانیم از رویارویی با چالش اساسی که هر یک از این مردان به شیوه‌های مرتبط اما متمایز خود مطرح می‌کنند، اجتناب کنیم. در اندیشیدن به اخلاق، باید مسیح را به عنوان معیار و پایه خود در نظر بگیریم. در دو فصل اول، به ترتیب درباره بارت و بونهوفر، ساختار و محتوای استدلال‌های آنها را شناسایی می‌کنم و مبنای متنی آن‌ها را در متون مرتبط با موضوع، یعنی جزم‌شناسی کلیسای بارت و اخلاق بونهوفر نشان می‌دهم. من همچنین طرحی از خصوصیات اخلاقی مبتنی بر مسیحیت ارائه می‌دهم، زیرا هر یک از این متکلمان آن را از مبنای مسیحیت‌شناختی خود استخراج می‌کنند. در فصل سوم به بررسی اجمالی استدلال های ایشان می پردازم.

ترجمه ماشینی : «آینه‌سازی انگیزه‌های نقد مسیحیت نیچه در الهیات زندان دی. بونهوفر» به اندیشه‌های بونهوفر درباره تفسیر غیرمذهبی می‌پردازد، که بونهوفر در نامه‌های خود از زندان، در پرتو نقد مسیحیت که توسط مسیحیت بیان شد، آن را بسط می‌دهد. فردریش نیچه. فصل اول به تاریخ تفسیر تحقیقات بونهوفر می پردازد و مروری کوتاه بر تلاش های گذشته و معاصر برای توضیح رویکرد بونهوفر به فلسفه ارائه می دهد. فصل دوم اصول اساسی و موضوعات کلیدی نقد مسیحیت را ابتدا در اثر نیچه با عنوان «دجال» معرفی می‌کند و سپس در کتاب «نامه‌ها و مقالاتی از زندان» بونهوفر. فصل سوم آشکارترین انگیزه‌های تفکر نیچه و بونهوفر را در محدوده فوق‌الذکر مقایسه می‌کند. مضامین منتخب در آثار این دو متفکر آلمانی به ویژه در فلسفه زندگی آنها، درک یک انسان بالغ و نقدهای آنها از مسیحیت که از این جهان به سمت حوزه متعالی جهان فراتر منحرف می شود، همپوشانی دارند (در آلمانی، به صورت تفاوت در معنای «دیسیتس» و «جنسیت» بیان شده است). افکار بونهوفر در مورد موعظه انجیل برای مردی به سن بلوغ می رسد که عاری از باورهای نادرست مذهبی است و احساس می کند قوی و توانا است.

ترجمه ماشینی : سوال راهنمای این پایان نامه این است: تأثیر فلسفه اولیه مارتین هایدگر بر الهیات دیتریش بونهوفر چه بود؟ من استدلال می کنم که تحلیل هایدگر از دازاین، اصطلاح فنی او برای وجود انسان، ابزار مفهومی مهمی برای بُنهوفر برای بسط مسیح شناسی او فراهم می کند، که بقیه الهیات او از آن پیروی می کند. بخشی از درک اهمیت هایدگر برای بونهوفر مستلزم درک نقدهایدگر از فیلسوفان برجسته قبلی مانند کانت، هگل، هوسرل و شلر است. همانطور که بونهوفر این فیلسوفان را ارزیابی می کند، آنها به مواضع غیرقابل قبول الهیات منتهی می شوند. در مقابل، هایدگر به درک الهیات سودمندی از هستی و معرفت شناسی انسان رسیده است. اگرچه عناصر مفید الهیات در فلسفه هایدگر وجود دارد، اما عناصری وجود دارند که نیاز به تغییر قابل توجه و حتی رد دارند. هایدگر تشخیص می دهد که معرفت شناسی باید بر وجود واقعی انسان استوار باشد و او می تواند تداوم تاریخی وجود انسان را توضیح دهد. با این حال، به دلیل فلسفه انسان محوری هایدگر، او نمی تواند تعالی خداوند را که برای الهیات صحیح لازم است، توضیح دهد. سپس بونهوفر ابزارهای مفهومی را که از هایدگر به خود اختصاص داده است در مکاشفه، مسیح شناسی و کلیسا به کار می گیرد. این امر انسان محوری را که تعالی را غیرممکن می‌کرد، از بین می‌برد و در عین حال مزایای فلسفه هایدگر را برای توضیح وجود مسیحی حفظ می‌کرد. درک درستی از هایدگر توسط بونهوفر برای درک رابطه بالقوه هایدگر با الهیات نیز مهم است. این پایان نامه با قرار دادن بونهوفر در چارچوب دیگر تخصیصات الهیاتی هایدگر به پایان می رسد. در پرتو این زمینه و درک خود هایدگر از رابطه فلسفه با الهیات، من استدلال می‌کنم که بونهوفر یکی از کاربردهای الهیاتی قابل قبول از هایدگر را نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی : مارتین هایدگر در سال‌های 1927 و 1928 پس از شهرت تازه‌ای که به‌دنبال انتشار کتاب «هستی و زمان» به دست آورد، سخنرانی‌ای با عنوان «پدیدارشناسی و الهیات» ایراد کرد که در آن درباره‌ی ارتباط کار پیشگامانه اخیرش در پدیدارشناسی وجودی با الهیات مسیحی بحث کرد. او به دور از ارائه فلسفه خود به عنوان روشی برای الهیات، در عوض تلاش کرد تا این دو را کاملاً از هم جدا کند، و اولی را به عنوان هستی شناسی بنیادی و دومی را به عنوان یک علم اثباتی بیشتر شبیه به تاریخ و با ایمان مسیحی به عنوان موضوع مثبت مطالعه آن قرار داد. این سخنرانی تا سال 1969 منتشر نشد، زمانی که هایدگر ضمیمه ای را اضافه کرد که نمونه ای از اندیشه هایدگر بعدی بود. هدف این پایان نامه، تبیین درست سخنرانی و ارائه نقدی بر طبقه بندی او از الهیات به عنوان علم ایجابی است. به دلیل توصیف وجودی او از ایمان مسیحی، فرمول الهیات او به عنوان مطالعه آن علم را به عنوان هستی شناسی بیش از آنچه او اجازه می دهد شبیه به فلسفه قرار می دهد. به جای اصلاح این مشکل، بهتر است که تعریف وجودی هایدگر از ایمان را رها کنیم و پیامدهای آن را برای پراکسیس الهیات مسیحی روشن کنیم. این منجر به «عمل و هستی» دیتریش بونهوفر می شود، پایان نامه ای درباره نقش هستی شناسی در الهیات مسیحی که به پدیدارشناسی هایدگر می پردازد. بونهوفر مدعی است که رویداد صلیب در مسیحیت نیازمند تحلیل وجودی مسیحی مستقل از تحلیل خود هایدگر از دازاین پیش از مسیحیت است. در اینجا نتیجه می‌گیرم که این دریچه‌ای برای کار الهیات در هستی‌شناسی فراهم می‌کند، کاری که متکلمان اگر می‌خواهند از فلسفه استقلال داشته باشند و به نحو ثمربخشی با آن درگیر شوند، باید از آن استفاده کنند. من سپس پایانی در مورد ضمیمه ارائه می‌دهم، جایی که پیشنهاد می‌کنم خود هایدگر متأخر این نیاز به الهیات را تشخیص دهد، هرچند فقط به شیوه‌ای ظریف.