آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

منطق گرایی آموزه ای است درباره ی مبانی ریاضیات که مدعی استنتاج ریاضیات از منطق صرف است. امروزه به طور کلی کذب این آموزه وعدم موفقیت برنامه ی منطق گرایی در اوایل قرن بیستم پذیرفته شده است. در حقیقت نشان داده شده است که نظام فرگه ناسازگار است و نظام وایتهد و راسل به دلیل استفاده از اصول موضوعه‌ی بی نهایت، تحویل پذیری و انتخاب، علی الاصول منطق نمی باشد. با وجود این امروزه رویکرد جدیدی به تبع فرگه در مبانی ریاضیات پدید آمده است که به نام نومنطق گرایی شهره است. نو منطق گرا به کسی گفته می شود که به دو نگره ی ذیل معتقد باشد: 1- هسته ی اصلی صدقهای ریاضیات به طور پیشینی شناخت پذیرند به این معنی که آنها را می توان از قواعد تحلیلی استنتاج کرد و 2- ریاضیات درباره ی حوزه‌ی ایده آلی از اشیاست که عینی و یا مستقل از ذهن می باشند. برنامه ی نومنطق گرایی به طور کلی در زمینه ی اثبات این دو نگره طرح ریزی شده است. نو منطق گرایان برای پیش برد این برنامه از منطق درجه ی دوم و اصل هیوم به عنوان مبانی ریاضیات استفاده کرده و با وجود اثبات صوری آن، درگیر مشکلات فلسفی زیادی گشته اند. در این رساله، ما علاوه بر این که به نحله های مختلف و مهم فلسفه ی ریاضی اشاره کرده ایم، به بررسی و تبیین کلی منطق گرایی فرگه و نو منطق گرایی ریشه گرفته از آن پرداخته ایم . دراین راه علاوه بر نتایجی دیگر، چند نتیجه‌ی اساسی عبارت اند از : 1- عدم انطباق در تعریف عدد مابین فرگه و راسل و وجود ابهام در روش راسل 2- ضد واقع گرایی ارزش صدقی فرگه در زمینه ی منطق و به تبع آن در حساب 3- واقع گرایی شیء ای و ارزش صدقی نو منطق گرایان و 4- عدم لطمه ی قضایای گودل به برنامه ی منطق گرایی فرگه علی رغم نظر نیل و نیل . پس از این مباحث مسائل اساسی‌ای را که نومنطق گرایان با آن روبرو بوده اند طبقه بندی کرده و آنها را مورد بررسی و کنکاش دقیق قرار داده ایم. با نگاه به نتایج برگرفته از این بررسی ها باید گفت که برنامه‌ی نومنطق گرایی با وجود ارزش های بی شمار آن در اثبات نگره های خود موفق نبوده است و بنابراین می توان نتیجه گرفت که : این آموزه یا کاذب است یا برای اثبات آن باید راه حلهایی جدید را جست. در گام آخر برنامه ی نومنطق گرایی زالتاولینسکی را نیز مورد بررسی قرار داده و نشان داده ایم که این برنامه از یک طرف در پاسخ به مسائل معرفت شناختی ریاضیات سکوت کرده واز طرف دیگر اشیای ریاضیات را همچون موجودات تخیلی و وابسته به ذهن قلمداد می کند و بنابراین شایسته ی نام نو منطق گرایی نمی باشد. در پایان باید اشاره کرد که علی رغم شکست ظاهری برنامه ی نو منطق گرایی در اثبات نگره های اصلی خود وجود آن برای شاخه هایی چند از فلسفه همچون فلسفه ی ریاضیات، فلسفه ی زبان، فلسفه ی منطق، معرفت شناسی و متافیزیک مثمر ثمر است. لذا پیگیری مسایل آن حتی در حال حاضر نیز مملو از منفعت و سود آوری برای فلسفه است.

در غزل های سعدی و حافظ و به طور کلی در شعر قدیم ایران تمام معشوقان و شاهدان، سیاه گیسویند و کمان ابرو و سرو قد و نقطه دهان و شیرین زبان و اغلب نامهربان و تندخوی و عاشق کش و از این قبیل: همه ظاهر و باطن یکسانی دارند. از میان انواع دلبران، دلبرانی هستند برگزیده، نوعی خاص، نوعی مثالی و اثیری. نوعی که آن را حد حسن و کمال می دانسته اند. ئر مینیاتورها هم همین دلبران نوعی را می یابیم. در داستان ها و قصه ها هم همین افراد نوعی را داریم. این افراد آن ویژگی های افراد دنیایی را ندارند، ویژگی هایی که آنها را از هم متمایز کند. یکی مظهر خوبی است و دیگری مظهر بدی. یکی خیر محض است و دیگری شر محض.توانگر فقط توانگر و فقیر فقط فقیر است.

صورت منطقی در دو نظریه متاخر چامسکی نظریه اصل ها و پارامترها وبرنامه کمینه گرا -، سطحی از دستور است که به آن نحو پنهان گفته می شود. این سطح با الگوگیری از منطق محمولات عهده دار تعبیر ساخت هایی نحوی در سطح معنای منطقی است. صورت منطقی برخلاف منطق محمولات مبتنی بر اصل ها و قاعده های نحوی است و به همین دلیل به آن صورت منطقی گفته می شود. صورت منطقی هر چند به تعبیر سازه برحسب دامنه ، می پردازد؛ اما بخش کامل معنایی نیست و معنای نهایی جمله با توجه به عوامل چندگانه معنایی تعیین می شود که صورت منطقی تنها یکی از آن هاست. صورت منطقی دارای دو روش متفاوت تعبیری در نظریه اصل ها و پارامتر ها و برنامه کمینه گراست. این مقاله با بررسی این موضوع در دو زیر بخش جداگانه، چنین نتیجه گیری کرده است که قاعده اصلی در نظریه اصل ها و پارامترها قاعده ارتقاء توانایی تعبیر همه ساخت های دارای سور را ندارد. اما برنامه کمینه گرا علاوه بر اینکه چنین سازه هایی را می تواند تعبیر کند از روش های کمتری هم استفاده می کند؛ بنابراین نسبت به نظریه نخست، کارآمدتر است