آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

از جمله مباحثی که در چند قرن اخیر مورد توجه بسیاری قرار گرفته است، مطالعه و بررسی دین، مسائل مربوط به آن و تلاش برای شناخت ابعاد مختلف آن بوده است. این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی روش‌شناسی مطالعات دینی ویلفرد کنت‌ول اسمیت، از دین‌پژوهان معاصر، می‌پردازد. از دیدگاه اسمیت یک محقق در مطالعات دینی نباید خود را به یک روش خاص محدود کند. ویژگی‌های رویکرد اسمیت در مطالعات دینی عبارتند از: شخص‌گرایی، موضوع‌محوری و پرهیز از تأکید بیش از حد بر روش، کثرت‌گرایی روشی، تأکید بر رویکرد مبتنی بر گفتگو و روش پرسش از افراد دین‌دار. نقاط قوت اسمیت در این‌باره تمرکز بر موضوع به جای روش، پرهیز از حصرگرایی روشی و تأکید بر رویکرد مبتنی بر گفتگوی بین دین‌داران است. نقدهای وارد به دیدگاه اسمیت در مباحث فروکاهش دین، نسبیت معرفت‌شناختی، کثرت‌گرایی دینی و تساهل و تسامح مطلق مطرح می‌شود.

در این نوشتار، مفاهیم خدا، انسان و رابطه میان آن دو، در آراء «یان فان رویسبروک»، عارف برجسته کلیسای کاتولیک قرون وسطی، با روش تحلیلی بررسی شده است. رویسبروک، علی­رغم باور به بساطت نفس، برای آن قوایی نیز در نظر می­گیرد. به باور او، انسان بر صورت و شباهت خداوند خلق شده است و خداوند در وی، حقیقتی معنوی و جاودانه ودیعت نهاده است. رویسبروک در انسان­شناسی خویش، می­کوشد برای بازیابی شباهت از دست رفته انسان، طریقی عملی ارائه دهد. در باب خداشناسی، اگرچه او ذات ورای اقانیم را با اصطلاحاتی سلبی همچون: «غسق و برهوت» توصیف می­کند؛ اما تصریح می­کند که طبیعت الهی در مرحله اقانیم ثلاثه متشخص است؛ از این رو، معتقد به برقراری رابطه میان انسان و خدا است. در نگاه رویسبروک، آغازگر این رابطه، خداوند است و مواهب روح­القدس و جنبه الوهی و انسانی مسیح، نقشی اساسی ایفا می­کنند. ارتباط میان انسان و خدا درجات و مراتبی دارد: ارتباط از طریق مناسکِ ظاهری، مرتبه آغازین و اتحاد بی‌واسطه با خداوند در حیات مراقبه­ای، حد اعلای این رابطه است. نتیجه این اتحاد، نفی تمایز میان خالق و مخلوق نیست؛ بلکه اتحاد در «محبت» است.

چکیده ندارد.

فلسفه به عنوان راه حیات در قرن 6 ق.م به وسیلة یونانیان کشف شد و سپس به مدد ایشان تکامل یافت و به تفسیرهای بسیار متوازن و هماهنگی دربارة انسان و جهان دست یافت. مسلمین همچنانکه بحث در مبدأ وجود و تحقیق در احوال اعیان موجودات را با توجه به آثار عقلانی یونانی شروع کردند. نام این علم و این مبحث یعنی فلسفه را هم از یونانیان گرفتند، لیکن در عین حال آن را به نام حکمت هم خوانده اند، با این تفاوت که حکمت معنی عام تری از فلسفه دارد و مفهوم علم را به نحو اعم نیز شامل است. فیلسوف در تمدن اسلامی، کسی را می گفتند که با حکمت یونانی. خاصه. منطبقیّات و طبیعیّات و الهیات و خلقیات سروکار و مخصوصاً با روش ارسطو و آثار او آشنایی داشته باشد. اگر از دور به فلسفه بنگریم. می بینیم که فلسفه همة روشهای شناخت جهان و دریافت مقام انسان را دربرمی گیرد. انتقال فلسفة یونانی به مسلمین در قرن نهم، اولین مورد اشاعة فلسفة یونانی در خارج از یونان نبود ولی با موارد پیشین فرق داشت. زیرا در قرن پس از یوستی نیانوس همراه با ظهور اسلام، فلسفة یونانی برای مقابله با انتقادات و حملات مسیحیان و مانویان ناگزیر از تغییراتی شده بود. توجه به نفوذ فلسفة یونانی در دنیای یهود و مسیحیان به چگونگی انتقال آن به مسلمین کمک می کند. مسلمین عرب زبان عده ای از آثار یونانی یا سریانی را که در مدارس یونان تدریس می شدند مطالعه و ترجمه کردند. از این رو، تعدادی از متون یونانی که در اعصار عظمت بیزانس مطلوب نیفتادند، صرفاً به وسیلة مسلمین حفظ شدند، اما آثاری که مورد اعتنای مدارس نو افلاطونی نبودند و رواج نگرفتند در ترجمه های عربی نیز راه نیافتند. نویسندگان یونانی که اعراب می شناختند، ارسطو و مفسران او بودند ما با ترجمه های مسلمین از این آثار به خوبی آشناییم و باید تصدیق کنیم که آنها استدلالات یونیان را به درستی دریافته اند و سطح تفکر آنها با سطح تفکر حوزه های اخیر فلسفی یونان برابر بوده است.

قدیس بوناونتوره از متألهان و فلاسفه بزرگ قرن سیزدهم میلادی است که نقش مهمی در تاریخ تفکر مسیحی ایفا کرده است. او عضو فرقه فرانسیسکن بود و به فرانسیس آسیزی ارادت ویژه ای داشت. تأثیر آرای افرادی چون افلاطون، ارسطو، آگوستین قدیس، دیونیزیوس، الکساندر هالسی و نیز تفکر نوافلاطونی بر اندیشه او آشکار است. بوناونتوره دیدگاههای بدیعی درباب شناخت خدا، انسان و طبیعت دارد. او به خودشناسی برای خداشناسی و قول به سه چشم درون نگر، برون نگر و کمال نگر تأکید می کند. نگرش تثلیثی به خلقت به ویژه انسان همه جوانب تفکر او را تحت الشعاع خود قرار داده است. او بر این باور است که کل عالم خلقت خدای تثلیث را از وجوه گوناگون و در سطوح متفاوت متجلی می کند. در این میان انسان به سبب برخورداری از قوای ثلاثه عقل، اراده و حافظه به بهترین نحو خدای تثلیث یعنی پدر، پسر و روح القدس را به تصویر می کشد. از همین روی انسان با درونگری و تأمل در خود به شناخت خداوند نائل می شود. تثلیث محوری آنچنان بوناونتوره را تحت تأثیر قرارداده که همچون آگوستین و به تبع وی از علل اربعه ارسطویی تنها علل ثلاثه فاعلی، مثالی و غایی را می پذیرد. گرچه بوناونتوره تحت تأثیر جوّ فکری زمانه خود و هم عصری با متفکر بزرگی چون توماس آکویناس ناگزیر شد آثاری را که صبغه فلسفی و استدلالی دارند تألیف کند، اما به سبب نگرش اشراقی و تأملات شهودیش حقیقتاً به دست دادن الهیاتی نظام مند از تفکرات او دشوار می نماید؛ درحقیقت فلسفه او در جنبه نظری فلسفه ای کاملاً مسیحی و الهیاتی مسیح محور است.

رساله حاضر ترجمه و تحقیق بخشی از کتاب الهیات مسیحی و اسلام اثر سویتمن می باشد که برخی از آموزه های مشابه موجود در نظام الهیاتی دو دین اسلام و مسیحیت را به گونه ای تطبیقی به بحث گذارده است. این کتاب عهده دار طرح مباحثی همچون معرفت وجود خدا، وحدانیت خدا، صفات خدا، تشبیه و تنزیه، رحمت و لطف خدا و واسطه ها و ... می باشد که نویسنده کوشیده است با استناد به کتاب مقدس هر دو دین و نیز با استناد به آرای برخی متکلمان و فیلسوفان مطرح به شرح و تبیین این آموزه ها بپردازد. هرچند نویسنده سعی نموده است با نگاهی پدیدارشناسانه به طرح مباحث و روشن کردن نقاط اشتراک و افتراق در دو نظام الهیاتی بپردازد، اما در برخی آموزه ها، شاید بگونه ای نادرست، متکلمین اسلامی را تحت تأثیر اندیشمندان مسیحی می داند. اسلام و مسیحیت هرکدام دارای نظام الهیاتی خاصی هستند. اما نظر به اینکه این دو دین، هم خانواده بوده و از ادیان سامی محسوب می شوند، بنابراین در برخی مسائل اشتراکات فراوانی بین آنها مشاهده می شود هرچند در بسیاری از مسائل اساسی باهم اختلاف دارند. بسیاری از مسائلی که در این دو دین مطرح است عموما یکسان اند و البته گاه پاسخ ها هم متفاوت است. همچنین مکاتب مختلف کلامی در هر دو سنت براساس مبانی نظری خود به این مسائل پرداخته اند که ما در داخل یک سنت دینی هم شاهد تنوع دیدگاهها و نظرات در مسائل مطرح شده فوق هستیم، که کتاب حاضر بخوبی از عهده طرح این مباحث برآمده است. در برخی از مسائل بین دو سنت اختلاف کامل به چشم می خورد. مسیح شناسی، تثلیث در الوهیت، انسان شناسی، نجات شناسی و وحی و کتاب، مسائلی هستند که دو دین درباره آنها اختلاف بنیادین دارند. با این حال نویسنده کتاب کوشیده است حتی در برخی از مسائل فوق هم نظیر کتاب مقدس و وحی به بیان اشتراکات و افتراقات در دو نظام الهیاتی بپردازد.

ویلیام جیمز، فیلسوف و روان شناس آمریکایی (1910-1842) و مبتکر نظریه تجربه گرایی اساسی است. این نظریه که دارای ابعاد فلسفی و روان شناختی است، به نوبه خود نظریه ای بدیع در هر یک از این دو قلمرو به شمار می آید و با دیدگاه فلسفی پراگماتیسم او در ارتباط کامل و ژرف است که تفسیر نوینی در سنت پراگماتیستی آمریکایی تلقی می شود. واکاوی اندیشه های فلسفی و روان شناختی جیمز به ویژه در باب مساله تجربه دینی، بدون ملاحظه و فهم دقیق این ارتباط میسر نیست، از سویی دیگر هر یک از این دو رهیافت نیز به نوعی با چگونگی مواجهه شخصی جیمز با مفاهیم دین و تجربه دینی یا ایده های خداگروانه وی مرتبط است. از آنجا که در بررسی دیدگاه جیمز در باب تجربه دینی، تاکید بر هر یک از این رهیافت ها به نحو خاص، یکسونگرانه تلقی می شود، در این مقاله سعی داریم چگونگی درهم تنیدگی این سه نوع رویکرد شخصی یا رهیافت را در معرفی اجمالی ویژگی های تجربه دینی از سوی جیمز نشان دهیم.

نسبت میان مسألۀ رنج و ایمان، نزد اندیشمندان اهمیت ویژه ای دارد و دیدگاه های متفاوتی در این زمینه با رویکردهای درون دینی یا برون دینی ابراز شده است. اهمیت مسألۀ ایمان، عمدتاً به رابطۀ ایمان و سعادت معطوف است که در متون و مأثورات دینی، بر آن، تأکید فراوان رفته است. در عرصۀ تضارب آرا در این باب، عارفان نیز در آثار مکتوب خویش، با ابتنا بر ذوق و تجربۀ عرفانی، دیدگاه های عمدتاً بدیعی در این باره درانداخته اند. در این میان، مولانا جلال الدین محمد بلخی نیز که از اقطاب عارفان مسلمان به شمار می رود، کتاب «مثنوی» خود را با مسألۀ رنج آدمی می آغازد و در جای جای آثار خویش، ایمان را راهی برای رهایی از این رنج، معرفی می کند. او با نقد نگرش های آفاقی به ایمان، در باب ماهیت ایمانِ مطلوب و رهایی بخش، نگرشی انفسی/فراعقلانی و فردگرایانه دارد و دربارۀ متعلَّق ایمان، دیدگاهی واقع گرایانه برمی گزیند. مولانا همچنین در زمینۀ کارکردهای ایمان، رابطۀ مستقیمی میان سعادت و ایمان ترسیم می کند؛ و از این جهت، نظریۀ خود در باب سعادت را با مسألۀ ایمان، پیوند می زند.

ایمان از بحث های بسیار مهم در ادیان ابراهیمی است، که دین پژوهان جایگاه خاصی برای آن قائل می شوند. فخر رازی و پولس رسول، دو متفکر در حوزه دینی اسلام و مسیحیت، به مسئله ایمان نیز پرداخته اند و بر آن تاکید دارند. آنها ابعاد مختلف ایمان را در آثار خود بررسی کرده اند. مفهوم ایمان، متعلق ایمان، نتایج ایمان و رابطه آن با عمل از مسائلی است که پولس و فخر رازی نظرات خود را درباره آن بیان کرده اند. با مقایسه این نظرات به شناخت عمیق تر ایمان و مسائل مربوط به آن دست پیدا می کنیم. در نظر پولس ایمان همان باور و اعتماد قلبی به خدا، کلام و وعده های اوست. انسان مومن، به خدا، مسیح، وعده های خدا و امور نادیدنی ایمان دارد و یقین دارد خداوند قادر بر تحقق وعده هاست. پولس شریعت را مایه نجات نمی داند و اعمال نیک را نتیجه ایمان می داند. نجات، عادل شمردگی، حیات جدید از جمله نتایجی است که وی برای ایمان بر می شمرد. فخر رازی ایمان را تصدیق خداوند و آنچه پیامبر آورده معرفی می کند. وی ایمان را باور قلبی و اقرار زبانی می داند. وی متعلقات ایمان را خدا، ملائکه، پیامبران، کتب آسمانی و روز قیامت ذکر می کند. عمل را در مفهوم ایمان دخیل نمی داند و آن را نتیجه و نشانه ایمان معرفی می کند. رازی آمرزش، آرامش، امنیت و زندگی جدید را به عنوان نتایج ایمان بر می شمرد.

شاهنامه فردوسی و مهابهاراتای هندی اگر چه در نگاه نخست منظومه هایی حماسی به شمار می روند، برخلاف انتظار، گنجینه هایی بی همتا و آکنده از آموزه های اخلاقی و شایست و ناشایستها هستند و همچون آینه ای صاف و درخشان، واقعیات، اوضاع و احوال و فرهنگ زمانه ی خویش را بازتاب می دهند. امور اخلاقی و گزاره های مطرح شده در این دو اثر، طیف گسترده ای را در بر می گیرد که هم شامل اخلاقیات کلی و عمومی که در مورد تک تک افراد بشر در هر زمان و هر مکان و هر شرایطی صدق می کند و هم شامل اخلاقیات طبقات و اصناف گوناگون اجتماع می شود. در این گفتار برآنیم تا با بررسی گزاره ها و آموزه های اخلاقی این دو اثر و ارزیابی آنها با دیدگاه های رایج در علم و فلسفه ی اخلاق، به پاسخی درخور درباره ی مفهوم اخلاق از نگاه این منظومه های بزرگ و گران سنگ دست یابیم و دریابیم که اخلاق مطرح شده در آنها - از حیث مفهوم و معنا - با کدام یک از اقسام اخلاق شباهت و قرابت بیشتری دارد.