آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

مطابق با استنتاج بهترین تبیین (IBE)، فرضیه‌ای که بهترین تبیین را برای دسته‌ای از پدیده‌ها ارائه می‌دهد، احتمالاً صادق است. وَن فِراسِن (1989) با استدلالی که به «ایراد گروه بد» مشهور است، این ادعا را به چالش کشیده ‌است. بر طبق این اشکال، این باور که بهترین تبیین به احتمال بسیار تبیینی صادق است مستلزم این باور پیشینی‌است که تبیین صادق به احتمال زیاد در میان تبیین‌های رقیبِ در دسترس (ارزیابی شده) جای دارد؛ باوری که هیچ دلیلی برای آن نداریم. بسیاری از فیلسوفان کوشیده‌اند تا نادرستی «ایراد گروه بد» را نشان دهند. از این میان، چهار استدلال که آن‌ها را استدلال از طریق بیزگرایی، استدلال از طریق زوج متناقض، استدلال از طریق خود‌‌شکنی و استدلال از طریق تمایز میان ماده و صورت IBE می‌نامیم از اهمیت بسزایی برخوردارند (Niiniluoto, 2004) ;(Lipton, 1993); (Lipton, 1993) ;(Schupbach, 2013). در این نوشتار با بررسی استدلال‌های یاد شده نشان می‌دهیم که سه استدلال نخست نادرستند و تنها استدلال از طریق تمایز میان ماده و صورت IBE می‌تواند کارساز باشد.

طبق رویکرد رایج به استنتاج بهترین تبیین (IBE)، فرضیه‌ای که بهترین تبیین را برای پدیده‌های در دستِ بررسی ارائه می‌دهد، احتمالاً صادق است. یکی از مهم‌ترین چالش‌های پیشِ‏ روی این نحوه استدلال، «ایراد وُلتِر» است. مطابق با این اشکال، دلیلی نداریم ملاک‌های انتخاب بهترین تبیین، محتمل‌ترین تبیین را به ‌دست دهند. هدف اصلیِ این نوشتار پرداختن به ایراد وُلتِر در چارچوب احتمال‌گرایی (بیزگرایی) است؛ اینکه آیا بر اساس اصل‌های موضوع احتمال و نتایج آن، از جمله قضیه بیز، می‌توان بهترین تبیین را‌ محتمل‌ترین تبیین دانست؟ در این راستا نشان می‎دهیم با وجود این که به نظر می‌رسد می‌توان IBE را در چارچوب بیزگرایی جای داد، اولاً IBE و بیزگرایی دو گونه استدلال ناسازگار با یکدیگرند؛ ثانیاً در مواردی نظریه‌ای از سوی دانشمندان به عنوان بهترین تبیین انتخاب می‌شود که از احتمال کم‌تری نسبت به تبیین‌های رقیب برخوردار است و ثالثاً قضیه بیز شواهدی که رقابت‌ فرضیه‌های تبیین‌گر در فرآیند IBE بر سر آنها در گرفته است را نادیده می‌گیرد. بدین ترتیب، نتیجه خواهیم گرفت احتمال‌گرایی پاسخ مناسبی برای ایراد ولتِر فراهم نمی‌آورد

بنا به برهانی موسوم به «معجزه نیست» (NM)، اگر هویاتِ به‌ویژه مشاهده‌ناپذیری که توسط نظریه‌های علمی ارائه و فرض می‌شوند، وجود نداشتند؛ یعنی اگر این نظریه‌ها گزارش‌گر (تقریباً) صادقی از عالم نبودند، موفقیت علوم به مانند نوعی معجزه بود. در مقابل، بنا به برهان «فرا-استقراء بدبینانه» (PMI) رابطه‌ای بین موفقیت یک نظریه در توضیح و پیش‌بینی، و صدق آن نظریه وجود ندارد. به عنوان شاهد این ادعا، لری لائودن فهرستی تقریباً طولانی از نظریه‌هایی ردیف می‌کند که به زعم وی، در گذشته موفق بودند، اما امروزه به عنوان نظریه‌های کاذب کنار گذاشته شده‌اند. در این مقاله، پس از توضیح دو برهان NM و PMI، نشان می‌دهیم که هیچ‌کدام از استدلال‌های واقع‌گرایان توان رد برهان PMI را به شکلی قاطع و فیصله‌بخش ندارند. نتیجۀ مقاله این است که اشکال مشترک همۀ این استدلال‌ها ناشی از رویکرد غیر ارجاعی آنها است؛ یعنی نشان نمی‌دهند که ترم‌های به‌کاررفته در نظریه‌های موفقِ گذشته به نوعی ارجاع‌دهنده به هویات عالم هستند.

ترجمه ماشینی: موضوع و اهداف: تئوری بیگ بنگ و مدل های استاندارد کیهان شناسی مبتنی بر آن بر محدودیت زمانی جهان دلالت دارند. بیشتر فیزیکدانان معتقدند جهان محدود زمانی باید از هیچ ایجاد شده باشد. به منظور اجتناب از پیامدهای الهیاتی و متافیزیکی چنین ایده ای، مهمترین سناریوهایی که ارائه شده اند عبارتند از: (1) جهان از نظر زمانی متناهی نیست، بلکه ماقبل ابدی است. (2) خلقت جهان از هیچ را می توان صرفاً به صورت فیزیکی توضیح داد. (3) هیچ ارتباطی بین محدود بودن زمانی جهان و داشتن آغاز زمانی وجود ندارد، بنابراین جهان همیشه وجود داشته است. (4) آفرینش جهان به عنوان یک واقعیت بی رحم، یک منشأ خود به خودی و بدون علت ex nihilo است. روش و یافته‌ها: در این مقاله قصد دارم سناریوی (2) را مورد بحث و بررسی قرار داده و نقد کنم. برای رسیدن به این هدف، دو مدل فیزیکی مهم یعنی مدل‌های تریون-ویلنکین و هاوکینگ-هارتل که بر اساس نوسانات کوانتومی فرموله شده‌اند، توضیح داده می‌شود. نشان داده خواهد شد که آنها در واقع خلقت جهان را نه از هیچ، بلکه از چیزی توضیح می دهند. نتیجه گیری: هیچ نظریه فیزیکی نمی تواند خلقت جهان از هیچ را با توسل به پدیده های فیزیکی یا قوانین طبیعت توضیح دهد. نتیجه مقاله این است که آفرینش جهان از هیچ تنها با توسل به برخی علل بیرونی می تواند به صورت متافیزیکی توضیح داده شود.

واقع‌گرایان علمی با استناد به برهان «معجزه نیست» (NM)، صدق (تقریبی) نظریه‌های علمی و وجود هستومندهای (مشاهده‌ناپذیرِ) پیشنهاد شده توسط آن‌ها را علت موفقیت علوم در پیش‌بینی و توضیح می‌دانند. اما ضدواقع‌گرایان با استناد به برهان «فرا-استقراء بدبینانه» (PMI)، ادعا می‌کنند نظریه‌های موفق و در عین حال کاذبِ گذشته نشان می‌دهند که رابطه‌ای بین موفقیت یک نظریه در توضیح و پیش‌بینی، از یک طرف، و صدق آن نظریه، از طرف دیگر، وجود ندارد. یکی از مهم‌ترین پاسخ‌های واقع‌گرایان به PMI، نظریۀ «واقع‌گرایی ساختاری»، ارائه شده توسط جان ورال است. هدف این نظریه این است که نشان دهد ساختار صوری-ریاضی نظریه‌های موفقِ گذشته در نظریه‌های موفق امروزی حفظ شده‌اند، و ترم‌های حاکی از این ساختارها، به هستومند‌هایی (ساختارهایی) یک‌سان ارجاع می‌دهند. در این مقاله، پس از توضیح NM و PMI، با بررسی و نقد نظریۀ واقع‌گرایی ساختاری در دو خوانش معرفت‌شناسانه و هستی‌شناسانه، نشان خواهیم داد که این نظریه توان رد برهان PMI به شکلی فیصله‌بخش را ندارد. با این حال، برون‌شد مقاله این است که چنان‌چه واقع‌گرایانِ ساختاری دامنۀ واقع‌گرایی خود را به گزاره‌های وجودیِ نظریه‌های علمی، یعنی به نوعی واقع‌گرایی موسوم به "واقع‌گرایی وجودی" محدود سازند، دیگر برهان PMI علیه آن‌ها کارساز نخواهد بود.

بنابر دیدگاه طبیعت‌گرایی روش‌شناسانه، استفاده از روش‌ها، قوانین و نیروهای طبیعی برای توضیح پدیده‌ها کافی است و عوامل ماورای طبیعت و الهی در این میان نقشی ندارند. طبیعت‌گرایی فلسفی نیز، دیدگاهی هستی-شناسانه است که بنابرآن، غیر از عوامل طبیعی و هویات فیزیکی، علت و هویت دیگری در عالم وجود ندارد. معمولاً طبیعت‌گرایان با تمسک به نظریه‌ی فرگشت داروین در توضیح چگونگی پیدایش ارگانیسم‌های پیچیده و تعمیم آن به کل موجودات و رخ‌دادهای عالم، تلاش می‌کنند دیدگاه خود را توجیه کنند. در این مقاله، ضمن توضیح دیدگاه دنیل دنت به‌عنوان نماینده‌‌ی شاخص دیدگاه طبیعت‌گرایی فلسفی، استدلال‌های او جهت توجیه طبیعت‌گرایی فلسفی صورت‌بندی و نقد می‌شوند. سپس نقد آلوین پلانتینگا علیه باور به طبیعت‌گرایی و فرگشت توضیح، و نشان داده می‌شود این دو باور با یک‌دیگر ناسازگارند و جمع آن دو، خودشکن است. نتیجۀ مقاله نیز این است که طبیعت‌گرایی هستی‌شناسانه دیدگاهی درست و قابل اعتماد نیست.

یکی از براهین ضدواقع‌گرایان علیه واقع‌گرایی علمی، برهان تعین ناقص است. بر مبنای این برهان، می‌توان تعداد نامتناهی توصیف تئوریک ناسازگار با یک‌دیگر دربارۀ عالم داشت در حالی که همگی در نتایج تجربی با یک‌دیگر هم‌ارز باشند. نتیجه این که نمی‌توان به هیچ توصیف علمیِ واحد، مرجح و صادق دربارۀ جهان باور داشت. برای نقد این دیدگاه، در این مقاله، ابتدا، واقع‌گرایی‌های معناشناسانه، معرفت‌شناسانه، و هستی‌شناسانه، تعریف، و پس از آن، پیش‌فرض‌ها و نکات کلی دربارۀ تز تعین ناقص، و صورت‌بندی‌های مختلف از براهین له و علیه آن ارائه می‌شود. آن‌گاه، با توضیح روابط محتمل بین این تز و انواع واقع‌گرایی علمی، نشان داده می‌شود که حتی در صورت درستی تز تعین ناقص، نوعی واقع‌گرایی علمی موسوم به "اصالت موجود" می‌تواند باقی بماند. بر مبنای اصالت موجود، می‌توان به وجود هویاتی تئوریک در عالَم باور داشت، بدون آن که باور کنیم توصیف نظریه‌های علمی از آن هویات، صادق‌اند. در پایان نیز به اختصار توضیح می‌دهیم هرچند اصالت موجود می‌تواند سنگری برای واقع‌گرایان در برابر حملات ضدواقع‌گرایان باشد، اما دیدگاهی سازگار نخواهد بود مگر آن که نوعی تفکیک هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه بین وجود هویات و باور به اصالت آن‌ها، از یک طرف، و ویژگی‌ها یا ماهیت آن‌ها، از طرف دیگر، برقرار سازد.